Capitulo Siete

“Good morning, Baby!” bati ni Wesley at Wilbert nang bumaba si Viviene mula sa hagdan. 

“G-Good morning,” tipid na tugon ni Viviene. 

Masama ang pakiramdam niya, masakit ang ulo niya at katawan. Dala siguro nang maulanan siya kagabi at nakatulog na lang na dahil sa sobrang bigat ng dinaramdam niya. Hanggang ngayon nga ay magulo pa rin ang isipan niya. Kahit pa lumayo siya kay Theo ay alam niyang hindi pa rin siya nito titigilan. At napamahal na rin sa kanya ang buong pamilya ni Theo kaya mabigat sa puso ni Viviene na layuan ang mga ito. Lalo pa’t naging mabait ang mga ito sa kanya. Ang kalinga na hinahanap niya sa isang pamilya ay natagpuan niya sa pamilya ni Theo, lalong lalo na sa ina’t Abuelo ni Theo. 

Sinalubong ni Wesley si Viviene, dinikit nito ang palad nito sa noo ng kapatid niya. 

“May sinat ka pa rin. Kaya mas mabuting magpahinga ka na muna–” 

Umatras si Viviene, “Ayos lang ako, Kuya. Sinat lang ‘to–” 

Sumeryoso ang mukha ni Wesley, “Hindi ‘yan binabaliwala lang Viviene. Kahit sinat pa ‘yan. Kaya kapag sinabi kong magpahinga ka magpahinga ka.” 

Napalunok si Viviene. Minsan lang magalit ang kapatid niya o kaya ang pagtaasan siya ng boses. Kaya alam niyang seryoso ang kapatid niya sa sinabi nito. Napatango na lamang si Viviene. 

Bumuntong hininga si Wesley, “Good. Kumain ka. Pinagpaluto kita ng Arroz Caldo kay Manang Ising. Iyon ang kainin mo, pinahanda ko na rin ang gamot na iinumin mo. Inumin mo yun after mong kumain. Nagkakaintindihan ba tayo, Viviene?” 

“Yes, Kuya.”

Ngumiti si Wesley, “That’s good. Papasok na ako sa opisina ko. Si Xenon, pumasok sa escuela. Si Daddy, nagkaroon ng emergency flight. Si Wilbert lang ang kasama mo rito sa bahay at ang mga kasambahay. Kaya alam na alam ko kung kumakain ka ba o hindi.” 

“Kakain naman ako kung gutom ako, Kuya. Ayos lang talaga ako, okay? Mag-trabaho ka na. Baka maghirap pa tayo.” 

“Never mangyayari ‘yan. Kahit pa hindi ka na magtrabaho hanggang pagtanda mo. Kaya kang buhayin ng perang mayroon tayo. So stop running away, okay? Aba’t baka may sumulpot na namang babae si Daddy–”

“Wesley!” saway ni Wilbert. 

Sumimangot naman si Viviene, “Okay na sana, eh. Humirit ka pa talaga.” 

Ginulo ni Wesley ang buhok ni Viviene, “Kaya ‘wag ka nang umalis pa sa bahay.” 

Hindi umimik si Viviene. Bumalik siya sa puder ng Daddy niya pero hindi ibig sabihin noon ay may balak siyang manatili. Natatakot siya na madismayang muli sa ama niya. At nais niya ring magpakalayo-layo. Iyong walang nakakakilala sa kanya. Nais niyang magsimula muli ng buhay. At hayaan ang sariling makalaya sa pag-ibig niyang nabigo. 

Hinalikan ni Wesley ang noo ni Viviene, “Alam ko na nag-iisip ka na naman na lumayas, Viviene. Pero hindi sa lahat ng pagkakataon ay pag-alis ang solusyon. Paano ka matututo at makakalaya kung paulit-ulit kang tumatakbo imbes na resolbahin ang lahat?” 

Sumimangot si Viviene, “Tigilan mo ako, Kuya. Umalis ka na nga.” 

Bumaling si Wesley kay Wilbert, “Samahan mo na lang si Viviene sa hospital. Mas mainap na maipa-check up siya. Lalo pa’t nangangayayat ang kapatid natin.” 

“I will take her to the vet–” 

“Anong vet ka d’yan. Ginawa mo pang asawa itong kapatid natin,” asik ni Wesley. 

“Biro lang. Umalis ka na nga!” wika ni Wilbert. “Umagang-umaga ang ingay mo.”

“Wilbert,” seryosong wika ni Wesley. 

“Oo, na. Dadalhin ko nga sa ospital si Viviene, okay? Just chill.” 

Naiwan si Vivienne at Wilbert. Gaya ni Wesley ay malambing rin si Wilbert sa kanya, pero mas lamang lang talaga si Wesley. Tahimik lang si Viviene na kumakain, bawat galaw niya ay pinagmamasdan ni Wilbert. 

Sinigurado rin nito na uminom siya ng gamot. Daig niya pa tuloy ang isang priso, bantay sarado siya ni Wilbert. 

“Magbibihis lang ako, Kuya. Tas punta na tayo sa hospital,” pagsuko ni Viviene. 

Kailangan niya rin yata talagang magpa-check up. Mabilis na bumagsak ang timbang niya, nangingitim rin ang ilalim ng mga mata niya. Baka sa susunod na linggo ay buto’t balat na siya dahil sa mabilis na pagbagsak ng timbang niya. 

“Okay, hintayin kita rito sa baba. Bilisan mo na rin. Baka abutan pa tayo ng traffic sa daan,” wika pa ni Wilbert.

Tumango lang si Viviene at mabilis na umakyat patungo sa silid niya. 

***

“Bakit ka ba nandito?” Tanong ni Kristine sa pinsan niyang si Silas. 

“Nothing, binibisita ko lang ang pinaka maganda kong pinsan. May mali ba roon?” nakangising wika ni Silas. 

Umirap si Kristine, “Oo, dahil marami akong pasyente ngayong araw. Kaya tigilan mo ako, Silas.” 

“I need you to prescribe me stronger sleeping pills–” 

“Hindi pwede!” agap agad ni Kristine. “Hindi pwedeng masanay ka sa sleeping pills, Silas. Ilang sleeping pills na ang binigay ko sa ‘yo. Pang tatlong brand na sa buwan na ‘to–” 

“But I can’t fucking sleep, Kristine. What do you want me to do?” Silas frustratedly said. 

“I told you to try meditating–” 

“Do you think hindi ko yan ginawa? I did everything you told me Kristine. Pero pahirap nang pahirap, Kristine. I can’t fucking focus on my job, mainit ang ulo ko sa lahat ng tao–” 

“I can see that,” pasaring na wika ni Kristine.

Umungot si Silas, “Oh, please, Kristine! I need you to help me sleep.” 

“I am not a psychologist or a psychiatrist, Silas! Iyan ang kailangan mo. Hindi ako, okay?” 

“Sa tingin mo hindi ko yan naisip? Ginawa ko na ‘yan Kristine. But no one helped me improve!” galit na wika ni Silas. 

“‘Wag kang magtaas ng boses mo. Nasa opisina kita. At ilang sandali pa ay tatanggap na ako ng consultation para sa mga pasyente. So you better go home and do some fucking yoga.” 

Napahilamos sa mukha si Silas. Lahat ng suhestyon ni Kristine ay nagawa na niya. Ngunit ni isa sa mga iyon ay hindi siya natulungan. Ilang raw na siyang hindi makapagtrabaho ng maayos dahil roon. Sa loob ng isang linggo, tatlong beses lang siyang nakatulog. Ang mas malala pa roon ay isa o dalawang oras lang ang naging tulog niya. 

Sinubukan niyang maglasing, baka sakaling makatulog siya at bumagsak dahil sa kalasingan pero hindi iyon ang nangyari. Nahuli niya ang kakilala niya na nangangaliwa. Muntik pa siyang bugbugin, mabuti na lang at naroon ang mga body guards niya. 

Tumunog ang cellphone ni Kristine kaya natahimik si Silas at hinayaan ito na sagutin ang tawag nito. Ilang saglit pa ay pinatay nito ang tawag. 

“Lalabas muna ako. Kaya umuwi ka na. May appointment ako mayamaya. Kaya lumayas ka na kung ayaw mong isumbong kita kay Abuela!” 

“Whatever, Kristine!” 

Umalis si Kristine at naiwan si Silas sa opisina ng pinsan niya. Humiga siya sa hospital bed na naroon, nahaharangan iyon ng kurtina kaya hindi makikita na nakahiga si Silas roon. Nagbabakasakaling makatulog siya. Ngunit ilang minuto pa ang nakalipas ay nakatulala lang si Silas. Halos maduling na siya kakatitig sa puting kisame pero hindi pa rin siya nakaramdam ng antok. Sumasakit na rin ang ulo niya.

Nakarinig si Silas ng tunog, inaakalang si Kristine iyon. Hahawiin niya sana ang kurtina nang makarinig siya ng boses. 

“Stay here, Vivi. Babalik ako, okay? May aasikasuhin lang ako saglit sa restaurant. Ang sabi ng doktor, babalik siya rito after thiry minutes kaya maghintay ka rito, okay?” 

“Oo, na kuya. Umalis ka na. Kaya ko ang sarili ko. Itetext na lang kita kapag tapos na check up, papasundo na lang ako sa mga driver–” 

“No, babalikan kita rito. Kaya maghintay ka. ‘Wag na ‘wag kang aalis nang walang paalam, Vivi. So, please makinig ka sa pakiusap ko.” 

“Yeah, I know. Sige na, umalis ka na kuya.” 

Tumunog ang ang pinto. Hudyat na may umalis sa opsina. Tahimik lang si Silas, pinapakiramdaman ang babae. Inaakala ni Silas na pupunta ito sa direksyon niya pero hindi. Sa palagay ni Silas ay umupo lang ito sa sofa.

Ilang saglit pa ay nakarinig si Silas ng hikbi. At sa bawat hikbi na naririnig niya ay pakiramdam niya ay nararamdaman niya ang sakit na nararamdaman ng babae. Nais niyang hawiin ang kurtina at aluin ito. Pero pinigilan niya ang sarili at nanatili sa puwesto niya.