CHAPTER 5 => Rekindled Flames

Ang salamin ng cocktail glass ay halos dumikit na sa palad ni Yukisha. Hawak niya ito tulad ng paghawak sa pangambang pilit tinatago. Ilang minuto na siyang nakasilip mula sa likod ng isang art pillar sa VIP section ng Grand Étoile—isang lugar kung saan ang sinuman ay puwedeng magtago sa liwanag kung alam mong paano.

“Nandito ka pala,” anang boses ni Margot mula sa likod, may kasamang tawa. “Bakit parang ikaw ang bisitang ayaw mapansin?”

Napatingin si Yukisha. “Hindi naman... medyo overwhelmed lang.”

“You’re the face of our next campaign, girl. You better get used to being seen.”

Tinanguan lang niya ito habang dahan-dahang iniangat ang baso sa labi.

Margot, hindi alintana ang alingasngas sa paligid, tumingin sa direksyon ng crowd. “Ah, perfect timing. Come, I want to introduce you to someone.”

Ngunit bago siya makahinga nang maluwag, hinila na siya ni Margot papunta sa isang grupo ng mga tao.

“Hi Mr. Juaquin, good evening sorry if I disturb you, I just want to introduce to you our model for the up coming venin release.” bungad ni Margot, na may malaking ngiti sa mukha, kausap ang isang guwapong lalaki. Ang lalaking minsang nagdulot ng matinding init sa gabi na pilit nililimot ni Yukisha—si Xayvier.

“Nice to meet you,” mahinang bati ni Yukisha habang inaabot ang kamay.

Ngunit nang magtama ang mga mata nila, muntik na muling sumiklab ang apoy ng nakaraan—isang gabi ng puno ng pag tataksil at init. Mabilis silang napaghiwalay ng mga tao, at hindi na napag-usapan ang nararamdaman.

Matapos ipakilala ni Margot si Yukisha, iniwan niya silang dalawa sa isang maliit na sulok ng lounge.

Tahimik silang dalawa nang maiwan sa sulok ng lounge, tila sinadyang ilayo ng tadhana ang lahat ng istorbo.

“Ikaw pala ang mukha ng bagong pabango Venin,” bulong ni Xayvier, sabay abot ng isang flute ng champagne mula sa tray ng dumaang waiter. “Fitting.”

Tinanggap iyon ni Yukisha, pilit ang ngiti. “At ikaw pala ang mukha sa likod ng kampanyang ’to. Small world.”

Nagtagpo ang mga mata nila habang sabay nilang tinikman ang malamig na champagne. Isang s****p lang, pero sapat para makaramdam ng init—hindi mula sa alak, kundi sa katawan na dala ng nakaraan.

“Ibang klaseng tapang ang ginawa mo noon,” ani Xayvier, mababa ang boses. “Umalis nang walang paalam.”

“Hindi mo naman ako masisisi that was a mistake I had to leave,” sagot ni Yukisha, diretso ang tingin. “If I stayed, I would’ve drowned in you.”

Napangiti si Xayvier, masakit, ngunit totoo. “Then get drown with me." At doon walang salisalitang hinablot ng binata ang baywang ni Yukisha at hinalikan, hindi niya itinulak palayo ang binata kundi ay sinagot niya ang mga maiinit nitong halik na tinutupok ang wisyo niya.

Ang strap ng kaniyang dress ay unti-unting bumababa, parang hinihila ng mga daliri ni Xayvier na parang may sariling buhay—nagsisimula siyang maramdaman ang bawat halik at haplos na nagbibigay buhay muli sa mga bahagi ng kanyang katawan na matagal nang nananabik.

Naglaban ang kanyang isip at katawan—ang isip niya ay nagbabawal, ngunit ang katawan niya ay sumusunod sa matinding apoy ng pagnanasa. Ang bawat halik ni Xayvier ay nagdudulot ng alab na hindi niya kayang tanggihan, bawat haplos ay tila apoy na unti-unting sumisiklab sa loob niya.

Ang champagne, na dati’y pampalipas-uhaw lamang, ay naging katalista ng kanilang pagkahapo at pagkakalasing sa init ng isa’t isa. Ang bawat lagok ay nagpapalalim ng kanilang pagkahalo, at unti-unti nang bumabagsak ang mga hadlang ng pag-iisip.

Hindi nila namalayan ang oras habang naglalagablab ang kanilang mga labi at mga kamay. Dahan-dahan nitong naaalis ang strap ng kaniyang dress, sunod-sunod na mga pindot ni Xayvier ang nagpapababa dito, hanggang tuluyan nang bumagsak ang tela, inilantad ang kaniyang hubad na balikat at ang itim na bra na tumataklob sa kaniyang dibdib. Nilapitan siya ni Xayvier, ang mga kamay niya ay naglakbay mula sa kaniyang baywang hanggang sa likuran, hinahanap ang daan pababa, habang ang labi niya ay nag-iwan ng init sa bawat sentimetro ng kaniyang balat.

Sa bawat hagod ng kamay ni Xayvier, nararamdaman ni Yukisha ang matagal nang pinipigilang pananabik na unti-unting bumabalik, naghahanap ng kaluwagan. Bumigay siya, ang katawan niya ay yumuko sa init na nagmumula sa piling ng lalaking minsang nagpaalab sa kanya.

Ang mga ungol na lumalabas mula sa kanilang mga labi ay tila musika ng gabi—malambing, matindi, puno ng pagnanasa. Hawak ni Xayvier ang kanyang mukha, nilusot ang mga daliri sa kanyang buhok, hinila siya nang mas malapit. Ang kanilang mga labi ay nagtagpo nang may matinding pangungusap na walang salita, na para bang ipinapahayag ang lahat ng kanilang mga nais at mga pagkukulang sa mga sandaling iyon.

Nagpatuloy ang mga kamay na naglalakbay—mga haplos na naglalambing at nag-iinit, mga daliri na dahan-dahang lumulubog sa kanyang balat, habang ang mga labi ay patuloy na naghahanap ng bawat sulok ng kanyang katawan na naghahanap din ng pagtanggap. Ang bawat kilabot, bawat haplos, bawat halik ay naging sigaw ng kanilang mga damdamin na matagal nang tinatago.

Sa gitna ng init at dilim ng silid, halos mawala na sa sarili si Yukisha nang maramdaman niyang dahan-dahang bumaba ang mga labi ni Xayvier sa leeg, pababa sa collarbone, papunta sa kanyang dibdib—ang bawat halik ay naglalagablab sa kanilang pagitan.

Ang pagkakadikit ng kanilang mga katawan ay parang apoy na hindi mapipigil, naglalaban sa init at senswalidad. Ang mundo ay naging maliit sa paligid nila, ang tanging tunog ay ang paghinga nila at ang tibok ng puso na nagmumulto sa bawat dampi.

Sa bawat paggalaw, bawat halik, bawat haplos, nawala ang lahat ng pag-aalinlangan. Nasa kanila lang ang gabi — ang init ay nagliliyab sa bawat sulok ng silid, at ang init na iyon ay nagpatuloy hanggang sa umaga.