LOGINShare
Bon Appetit CHAPTER 30
Last Updated:
2025-03-12 19:31:46
MIKS DELOSOMahal kong mga mambabasa, Lubos ang aking pasasalamat sa inyong patuloy na pagsuporta sa aking mga akda. Bilang isang manunulat, malaking tulong ang inyong mga likes, comments, at gems upang maibahagi ko pa ang aking mga kwento sa inyo. Sana po ay mapagbigyan ninyo ako ng inyong suporta. Maraming salamat po!
Related chapters
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 31
Tumatakbo ang mga luha sa kanyang mga pisngi, habang kinakagat niya ang kanyang labi at mahigpit na pinipikit ang kanyang mga mata. "Okay lang. Mahal ako ni John. At magiging magkasama kami. At gusto ko ng magaspang, di ba?" sabi ni Fortuna sa sarili niya at umaasa at nangangarap na mahal siya ni John sa mga sandaling iyon. Ang kanyang katawan ay nanginginig habang ang kanyang pinagsamantalang puki ay humihigpit sa paligid ng kanyang burat na patuloy na bumabayo sa kanya. Sumigaw siya, habang ang kanyang puki ay binabasa ang kanyang mga hita at ang kanyang kandungan. Ginagawang mas madali ang pagpasok ng kanyang titi sa kanyang puki dahil sa dagdag na pampadulas."Gusto mo ba? Gusto mo bang labasan ako sa masikip mong basang puki? Sino ang aking libog na batang babae? Hmm...gusto mo ba ito, aking munting puta?" Ang sweet naman ng tawag na iyon. Grabe, ang sweet naman, kahit romantic pa. Pinisil niya ang kanyang mga mata. Ang kanyang mga pisngi ay basang-basa pa ng luha, humihik
Last Updated : 2025-03-12Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 32
Dahan-dahan siyang bumangon, nanginginig ang mga kamay habang hinahanap ang kanyang damit. Hindi niya alam kung paano niya haharapin ang bagong umaga. Hindi niya alam kung paano tatanggapin ang sakit na ipinadama ni John sa kanya.At kung paano niya tatanggapin na ang gabing iyon, ang gabing akala niya'y magiging kanila... ay isa lang palang malaking kasinungalingan.JOHNNapamulagat si John nang maramdaman ang sakit sa kanyang ulo. Para siyang binangungot.Bumangon siya, pilit inaalala ang mga nangyari kagabi. Alam niyang nalasing siya—pero bakit parang may mali?Lumingon siya at nakita niyang nakatalikod si Fortuna. Tahimik lang ito, ni hindi gumagalaw.“Shit…” Napabulong siya sa sarili habang tinititigan ang hubad niyang katawan. Kasabay ng pagbalik ng kanyang diwa, dahan-dahan ding bumabalik ang mga alaala ng gabing nagdaan.Ang mga halik. Ang mga daing. Ang mga yakap.Pero ang mas lalong sumira sa kanyang pag-iisip—ang pangalan na lumabas sa kanyang bibig.Senyora.Napalunok siya
Last Updated : 2025-03-12Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 33
Nasa loob ng kanyang sasakyan si John, namumula ang mga mata dahil sa pinaghalong alak, pagod, at sakit. Nanginginig ang kamay niyang mahigpit na nakahawak sa kanyang cellphone habang paulit-ulit niyang tinatawagan si Senyora.Ring… ring… ring…"Sagot naman, mahal… please…"Nakapikit siya, nag-aabang, umaasang maririnig ang tinig ng babaeng mahal niya. Pero gaya ng dati, walang sagot. Walang kahit anong tugon mula kay Senyora.Muli siyang sumubok.Ring… ring… ring…Hanggang sa biglang—"The number you dialed is either unattended or out of coverage area…""PUTANGINA!" Sigaw niya, saka mariing hinagis ang cellphone sa dashboard. Nanginginig ang dibdib niya sa galit, sakit, at pangungulila."Bakit hindi mo ako sinasagot, Senyora?"Hindi niya alam kung ilang oras siyang nakaupo roon, pinagmamasdan ang dilim ng kalangitan habang patuloy na umiinom. Ang bibig niya ay punong-puno ng pait, at ang puso niya, punong-puno ng panghihinayang."Bakit hindi ikaw ang asawa ko ngayon?"Napapikit siya,
Last Updated : 2025-03-13Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 34
Walang ibang naririnig kundi ang malalalim na buntong-hininga ni John at ang tunog ng yelo sa basong hawak niya.Pinipigilan ni Fortuna ang luhang gustong pumatak."Hindi mo na ba talaga kayang subukang mahalin ako?" mahina niyang tanong.Sa pagkakataong ito, napatingin si John sa kanya, deretso sa mga mata niya.At ang sagot niya ay hindi niya kailangang sabihin.Dahil kitang-kita na ni Fortuna sa mga mata ni John—Hindi.Nangangatog ang kamay niyang kumapit sa gilid ng kanyang bestida. Hindi niya alam kung bakit patuloy siyang humahawak sa isang pag-ibig na hindi kailanman mapupunta sa kanya.Pero bago siya tuluyang mawala sa sarili, lumapit si John, inilapit ang mukha sa kanya."Kung iniisip mong babagsak ako sa bitag mo, nagkakamali ka," aniya, mababa ang tinig ngunit puno ng galit. "Hindi mo kailanman mapapalitan si Senyora sa puso ko."Isang matalim na kirot ang dumaloy sa puso ni Fortuna.Hindi siya nakaimik.At bago siya tuluyang tulak palayo ni John, bumulong ito sa kanya—"H
Last Updated : 2025-03-13Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 35
Tahimik si Fortuna, kahit na ang loob niya’y parang nagwawasak-wasak na gusali. Sa harap ng pamilya, sa harap ng mga taong nagdiwang ng kanilang kasal, kailangan niyang tiisin ang panunuya, ang panlalamig, at ang mga salitang hindi niya kailanman inakalang maririnig mula kay John.Pero sino ba siya para magreklamo?Siya lang naman ang babaeng pilit ipinasok sa buhay ng isang lalaking kailanman ay hindi siya pinili.Nanginginig ang kamay ni Fortuna habang marahang itinulak ang pinto ng study room.Madilim sa loob. Ang tanging ilaw ay nagmumula sa maliit na lampshade sa tabi ng mesa. Ngunit ang pinakakitang-kita sa lahat ay ang pigura ni John—nakasandal sa sofa, may hawak na bote ng alak, tulala.Ilang basag na bote ang nagkalat sa sahig."John," mahina niyang tawag.Hindi ito kumilos.Lumunok siya ng laway at muling lumapit."John, tama na ‘yan."Mabilis ang naging kilos ni John. Sa isang iglap, lumipad ang bote ng alak mula sa kanyang kamay at dumapo sa pader, nagkapira-piraso sa sahi
Last Updated : 2025-03-14Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 36
Naiwan si Fortuna sa loob ng silid, nakatulala, habang unti-unting nilalamon ng katahimikan ang paligid. Ang sakit ng mga salitang binitiwan ni John ay parang kutsilyong paulit-ulit na itinutusok sa kanyang puso.Sinundan niya ng tingin ang pinto kung saan lumabas ang lalaki, dala ang unan at kumot.“Hinding-hindi kita mamahalin, kahit kailan.”Ang mga salitang iyon ay nag-iiwan ng sugat na hindi na mahihilom.Mabigat ang dibdib niyang napaupo sa gilid ng kama, pilit na nilulunok ang hinanakit. Gusto niyang umiyak, gusto niyang sumigaw, pero anong silbi? Sa laban na ito, siya lang naman ang may gusto lumaban. Siya lang ang patuloy na lumulubog.KinabukasanMaaga pa lang, gising na si Fortuna.Madilim pa ang langit, tahimik pa ang buong mansyon, pero hindi niya alintana ang lamig ng umagang iyon. Nasa kusina siya, nakatayo sa harap ng kalan, habang dahan-dahang hinahalo ang mainit na sopas na inihahanda niya para kay John.Ito na lang ang kaya niyang gawin—ang ipakita sa kanya, sa munt
Last Updated : 2025-03-15Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 37
At sa loob ng sarili niyang kwarto, muling bumagsak ang isang baso ng alak.Habang nag-iisa sa hardin, mahigpit na yakap ni Fortuna ang sarili. Hindi niya na napigilan ang pagpatak ng luha.Pilit niyang inuunawang mabuti si John, pero sa bawat araw na lumilipas, mas lalo lang siyang nasasaktan.Hindi na siya sigurado kung kaya pa niya.“Fortuna?”Napalingon siya at nakita ang kanyang ina, si Jinky, na bumisita sa kanya, na nakatingin sa kanya nang may pag-aalala.“A-anak, bakit ka umiiyak?”Pinahid ni Fortuna ang kanyang pisngi, pero huli na. Alam niyang nakita na ito ng kanyang ina.“Wala ‘to, Ma,” mahina niyang sabi, pilit na ngumingiti.Pero hindi na siya naniwala ni Jinky. Lumapit ito sa kanya, maingat na hinawakan ang kanyang kamay. “Huwag mo akong gawing tanga, anak.”Hindi na napigilan ni Fortuna ang pagbagsak ng kanyang luha.“Nakakapagod na, Ma,” mahina niyang sabi. “Nakakapagod na magmahal sa taong hindi ako kayang mahalin.”Hinaplos ni Jinky ang buhok niya. “Anak… hindi mo
Last Updated : 2025-03-15Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 38
Napatingin si Fortuna kay John, naghihintay ng reaksyon nito.Pero imbes na matuwa, natigilan ito. Pumikit si John saglit bago mapait na ngumiti. “Gusto niyo akong paalisin dito?”“Hindi iyon ang punto,” sagot ni Irene, matigas ang boses. “Ikaw at si Fortuna ay may sarili nang buhay bilang mag-asawa. Hindi na tama na manatili pa kayo rito. Kailangang bumuo kayo ng sarili ninyong tahanan.”“Pero—”“Wala nang pero, John,” putol ni Luigi. “Ito ang tamang gawin.”Isang mapaklang tawa ang lumabas sa labi ni John bago ito tumingin kay Fortuna. “Narinig mo ‘yon? Gusto nilang ilagay tayo sa isang bahay na parang totoong mag-asawa tayo.”“John…” mahina niyang tawag, pero hindi siya nito pinansin.“Kailan ba kayo titigil sa pagpapanggap na totoo ang kasal na ‘to?” mariing tanong ni John habang nakatingin sa kanilang mga magulang. “Alam niyo namang hindi ko ginusto ‘to. Alam niyo namang hindi ko gusto si Fortuna.”“John!” sigaw ni Leona, gulat sa sinabi ng anak.Pero hindi natinag si John. Mas l
Last Updated : 2025-03-15
Latest chapter
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 129
Mabilis lumapit si Tony. Pagkakita niya kay Fortuna, natigilan siya. Napakapit siya sa dibdib, parang tinamaan ng kung anong emosyon na hindi niya agad masayod.“Diyos ko, Fortuna…” bulong ni Tony habang lumalapit.Pagkatapos ng ilang segundo, niyakap niya ang kapatid. Mahigpit. Mainit. May luhang pumatak sa balikat ni Fortuna.“Kuya…”“Dito ka na. Ligtas ka na. Hindi ka na niya mahahawakan. Nandito kami.”“Maraming salamat, anak,” bulong ni Jinky. “Maraming salamat sa pagtanggap sa amin.”“Dito kayo titira hangga’t gusto ninyo. Dito magsisimula si Fortuna. Sa lugar na ‘to. Sa buhay na hindi na niya kailangang itago ang luha niya.”Hindi nagsalita si Jack. Tahimik lang siyang nakatingin sa anak niya habang pinipigil ang pagpatak ng luha. Sa isip niya, inulit-ulit lang ang iisang pangako. Hindi na siya muling magkukulang.Sa loob ng bahay ni Tony, naroon ang amoy ng mainit na sabaw. Kumot. Katahimikan. At ang bagong simula.“Anak, uminom ka muna ng gatas,” alok ni Jinky habang isinusub
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 128
"Walang nagbago?" Halata ang pagpipigil ng luha at hinanakit sa tinig ni Señora. "John, ilang gabi na kitang hinihintay. Pero hindi ka dumadating. Hindi ka na tumatawag. Hindi ka na naglalambing. Dati, ikaw pa ang hindi mapakali pag hindi tayo magkasama. Ngayon, parang ako na lang ang nagmamahal."“Señora…”“At ‘wag mo akong tawaging ‘Señora’ na parang estranghero ako sa’yo!” Napalakas ang boses niya. "Ako ang nobya mo, John! At kung mahal mo na si Fortuna… sabihin mo sa’kin ng direkta.Natahimik si John. Parang binasag ang puso niya sa narinig.Natahimik si John. Parang binasag ang puso niya sa narinig.“Ongoing na ang annulment niyo, hindi ba?” patuloy ni Señora, nanginginig na ang tinig. "Dapat nga mas nagkakaroon tayo ng time ngayon. Dapat tayong dalawa ang gumagawa ng plano sa future natin... pero ikaw, parang may hinahanap kang hindi ko kayang ibigay.Humugot siya ng mahabang buntong-hininga, bago tinanong ng diretso, "Don’t tell me… mahal mo pa rin siya?"Hindi agad nakasagot s
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 127
Napayuko siya. Napakuyom sa kanyang palad. Ang bawat salita ng kanyang lola ay parang latigong dumudurog sa natitira niyang dangal.“Minsan, ang sobrang pagmamahal… napapagod din.”“Pero mahal ko siya, La…” Mahina. Umiiyak. “Mahal ko siya…”“Late na ba ako?” tanong ni John. “La, late na ba ako kung ngayon ko lang ‘to naramdaman?”“Hindi ako ang makakasagot niyan, apo. Si Fortuna lang ang may karapatang sumagot niyan.”Tumayo si John. Humakbang siya palapit sa kanyang drawer, binuksan ito at hinugot ang isang maliit na kahon. Sa loob ay naroon ang panyo ni Fortuna, ang huling bagay na naiwan nito. Mahinang halimuyak ng pabango ang tumama sa kanya. Nabalot siya ng alaala. Ng mga gabing magkatabi silang hindi nag-uusap, ng umagang naghain si Fortuna ng almusal pero hindi niya kinain, ng huling beses na lumingon si Fortuna sa kanya bago lumabas ng pinto sa law firm kung saan sila pumirma ng annulment.Doon siya tuluyang bumigay.“Gusto ko siyang hanapin, La. Gusto kong itama ang lahat. Ka
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 126
Pero walang sagot.Pilit niyang pinindot muli ang pangalan sa contact list. "Fortuna." Wala pa rin. Palaging out of reach. Palaging tahimik ang kabilang linya.Dahan-dahang pinikit ni John ang mga mata. Umihip ang hangin sa loob ng kwarto, tila ba sinasadya siyang balutin ng lamig ng pagkakabigo. Binuksan niyang muli ang cellphone. Pinindot ang isa pang pangalan. "Lola Irene."Isang ring. Dalawa. Tatlo."Hello?" mahina pero malinaw ang tinig ng matandang babae."Lola..." basag ang boses ni John."Bakit, anak? May nangyari ba?""Si Fortuna..." Napalunok siya. Napakuyom ang palad. "May balita ka ba sa kanya?"Sandaling katahimikan sa linya."Ha? Wala, anak. Matagal ko na ring gustong itanong kung kumusta na siya. Pero simula nang magpirmahan kayo, hindi na rin siya nagparamdam sa akin.""Hindi ko na siya makontak, Lo. Lahat. Wala. Parang... parang nawawala na lang siya.""Ano'ng ibig mong sabihin, John?""Hindi na siya sumipot sa huling pirma. Akala ko darating siya. Akala ko kailangan
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 125
Napasinghap si Fortuna. Hindi niya kailangan itanong kung paano nalaman ng kanyang ina—isang ina'y laging nakakaramdam, kahit walang salitang binibitawan.“Ma…” basag ang boses niya, “paano kung hindi ko kayanin?”Hinawakan ni Jinky ang kanyang pisngi, pinunasan ang luha. “Kakayanin mo. Hindi dahil wala kang takot, kundi dahil may dahilan ka na. Hindi na para kay John. Hindi na para sa nakaraan. Kundi para sa anak mo. At para sa sarili mo.”Pagpasok nila sa immigration, isa-isang tinapik ni Jack ang balikat ng anak. “Anak, huwag mong sisihin ang sarili mo kung hindi ka niya pinili. Minsan, hindi tayo pinipili kasi... kailangan muna nating piliin ang sarili natin.”Napangiti si Fortuna kahit nangingilid pa ang luha. “Pa… salamat. Kayo ni Mama lang ang dahilan kung bakit hindi ako tuluyang nawasak.”Sa loob ng gate, habang naghihintay ng boarding, sumulyap si Fortuna sa likod—sa mga glass wall ng airport. Walang kaalam-alam ang pamilya Tan. Walang pamamaalam. Walang paghawak ng kamay ni
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 124
Umaga pa lang ay mabigat na ang hangin.Tahimik sa loob ng sasakyan habang binabaybay nina Fortuna, Jinky, at Jack ang daan patungong airport. Sa labas ng bintana, dumaraan ang mga pamilyar na gusali—ang ilang alaala ng kabataan ni Fortuna, ang mga daanang ilang ulit niyang tinakbuhan habang umiiyak, at ang mga kantong minsang saksi sa mga gabing hindi niya alam kung paano pa babangon.“Anak, gusto mo bang huminto muna tayo? May isang oras pa naman bago ang check-in,” tanong ni Jack, nakatingin sa rearview mirror.“Hindi na po, Pa. Diretso na lang tayo,” mahinang sagot ni Fortuna habang yakap ang kanyang sling bag, sinisiksik sa dibdib ang kaba.Tahimik na tumango si Jack. Sa tabi niya, tahimik lang si Jinky, pero panaka-naka’y sinusulyapan si Fortuna. Ang mga mata ng ina—tila gustong magsalita, pero nagpipigil.“Ma,” simula ni Fortuna, “’wag n’yo na pong ipag-alala ‘ko. Alam ko pong mahirap ‘tong desisyon. Pero ito lang po ang paraan para makaalis ako sa lahat ng sakit dito.”“Hindi
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 123
Tahimik ang gabi, ngunit hindi matahimik ang loob ni John.Sa terrace ng condo ni Senyora, nakatayo siya, hawak ang baso ng wine. Tumititig sa malalayong ilaw ng siyudad na parang kumikindat sa kaniya—pero walang ningning na dumampi sa puso niya. Sa loob ng unit, maririnig ang malumanay na pagtawa ni Senyora habang nanonood ng TV. Ngunit ang bawat halakhak niya ay tila pumapaimbabaw sa katahimikang sinisikap ni John buuin sa kanyang sarili.“John, dito ka nga,” tawag ni Senyora mula sa loob. “May pinapanood akong comedy, gusto mo ‘to.”Ngunit hindi siya kumilos.Pinikit niya ang mga mata, malalim na huminga. Sa bawat bugso ng hangin na dumadampi sa mukha niya, may mga alaalang pumapait—hindi niya mapigilan. Larawan ni Fortuna habang naka-apron, nakatalikod sa kusina. Ang boses nito habang tinatawag siyang kumain. Ang paalala tuwing nalalasing siya. Ang mga mata nitong punô ng hinanakit—na noon ay binalewala lang niya.“Ang tahimik mo yata, John.” Niyakap siya ni Senyora mula sa likod.
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 122
Bumungad ang malamig na hangin ng gabi habang dahan-dahang bumababa si Fortuna sa sasakyan. Sa harap ng ancestral house ng pamilyang Han, isang tila tahimik at matatag na estruktura ang sumasalubong sa kanya—pero sa kabila ng katahimikang iyon, naroon ang mga alaala. Masasakit. Mabibigat. At ngayon, isang lihim na kailangan niyang itago.Si Jack Han ang unang lumapit sa kanya, binuksan ang pinto at marahang hinaplos ang kanyang likod. “Anak, dito ka na muna. Walang makakaabala sa’yo rito. Ligtas ka sa lahat… pati na kay Lola Irene.”Sumunod si Jinky, buhat ang ilang gamit ni Fortuna. Kita sa mga mata nito ang pagkabahala, pero mas nangingibabaw ang determinasyon.Pagpasok sa loob ng bahay, agad na naupo si Fortuna sa sofa. Bumuntong-hininga siya nang malalim. Napahawak sa tiyan—hindi pa halata, pero naroon na ang bigat. Hindi lang sa katawan, kundi sa puso.“Anak,” mahinang bungad ni Jinky, habang nauupo sa tapat niya. “Napag-usapan na namin ng papa mo. Hindi natin puwedeng ipaabot ka
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 121
Masiglang tinig ni Senyora sa kabilang linya, punong-puno ng tuwa—tila bang siya ang nagwagi sa isang laban na matagal na niyang kinikimkim.Pero si John, habang pinapakinggan iyon, ay tila nahulog sa isang balon ng katahimikan. Wala siyang masabi, kundi isang mahinang:“Hmm…”Pagkababa niya ng tawag, muling bumalik ang bigat. Ang katahimikan sa silid ay parang sumisigaw. Sumasalungat sa tinig ni Senyora na puno ng selebrasyon. Isang kalayaang hindi niya lubusang masayahan.Tumayo siya. Lumapit sa salamin. Tinitigan ang sarili—maputla, puyat, at walang ningning ang mga mata.“Kalayaan?” mahina niyang bulong sa sarili. “Kung ito ang kalayaan... bakit parang mas lalo akong nakakulong?”Tahimik ang loob ng sasakyan. Tanging tunog ng makina at mahinang hinga ni Fortuna ang maririnig. Nakatingin siya sa bintana habang lumilipas ang mga tanawin sa labas—mga punong tila naglalakad pabalik, mga alaalang pilit na iniiwan.Katabi niya si Jinky, habang si Jack ang nagmamaneho sa harapan. Sa gitn
