Kabanata 3: When Hate Tasted Like Him

Pagkalabas ni Kaizan mula sa kuwarto ni Inara, sinalubong naman siya ng butler ng kan'yang ama sa pasilyo.

“Butler Renan,” turan niya rito.

“Young Master, pinapatawag ka ng iyong ama sa opisina niya.”

Tahimik siyang tumango at sumunod. Pagbukas ng mabigat na pinto, bumungad ang amoy ng mamahaling alak at nagkikintaban na mga wooden furniture sa loob ng opisina ng ama.

Nakaupo si Don Adalvino sa likod ng mesa, kalmado pero matalim ang presensiya. Pinunuan nito ng alak ang dalawang baso bago iniabot ang isa sa anak.

“Na-meet mo na ba siya?” tanong ng matanda habang tinititigan siya. “Mabait ‘yong bata. Magalang at marunong rumespeto. Huwag mo siyang sasaktan.”

Tinanggihan ni Kaizan ang baso, malamig ang tinig. “Sinabi ko na sa inyo, hindi ko siya pakakasalan.”

Nanigas ang mukha ng ama. “Kailangan mong pakasalan siya, Kaizan. Wala kang pagpipilian.”

Napangiti ito nang mapait. “Walang pagpipilian?” Mahinang tawa ang lumabas sa labi niya. “Mukhang madidismaya ka sa bagay na iyan, Don Adalvino.”

Tumalikod siya at mabilis na lumabas ng silid, habang naririnig niya ang galit na boses ng ama sa likod. Hindi na siya lumingon.

Paglabas ng bahay, kinuha niya ang panyo at pinunasan ang labi, para bang marumi pa rin iyon. Naalala niya ang halik na napilitan siyang ibigay kay Inara, at muli niyang naramdaman ang pandidiri. Inis niyang binato ang panyo patapon sa basurahan.

Samantala, naghihintay sa labas si Keenan, ang kaniyang driver. Nang makita siya, dali-daling binuksan nito ang pinto ng sasakyan. “Sir, saan po tayo susunod na pupunta?”

“Sa kumpanya. Ngayon na,” malamig niyang sagot bago pumasok sa sasakyan.

Sa pagsara ng pinto, kasabay ring nagsara ang lahat ng emosyon sa mukha niya.

Nang gabi ring iyon, nagkamali si Inara nang akalaing hindi niya makukuhang makatulog ng mahimbing. Isang mahimbing na tulog na matagal na niyang hindi nararanasan. Matagal na rin mula nang mawala ang mga magulang niya sa isang aksidente. Simula noon, ang buhay niya ay puro na lamang pag-aadjust, pagtitiis, at paghihigpit ng sinturon. Kaya nang mahiga siya sa malambot na kama ng pamilya El Davion, pakiramdam niya’y muli siyang nakahinga.

Kinabukasan, bumaba siya ng hagdan nang may magaan na pakiramdam. Napatingin sa kan'ya si Don Adalvino mula sa binabasa niyang diyaryo at agad siyang nginitian.

“Inara, hindi ko alam kung ano ang gusto mong kainin kaya sinabi ko sa chef natin na maghanda na lang ng kung anu-ano kahit kakaunti. Sabihin mo kay Butler Renan kung anong paborito mo para sa susunod, ‘yon na ang ipaluto natin.”

“Salamat po, D-Dad,” magalang niyang tugon, bahagyang nahihiya. Hindi pa siya sanay na tawagin itong Dad, pero sinikap niyang maging natural dahil alam niyang matutuwa ito.

Ilang sandali pa, sunod-sunod nang inilabas ng mga kasambahay ang almusal. Sobra-sobra ito, malinaw na hindi pareho ang depinisyon nila ni Don Adalvino sa salitang kaunti.

“Kain na, huwag ka nang mahiya,” masayang wika ng matanda.

Habang kumakain, napatingin si Inara sa bakanteng upuan sa tapat niya. Wala si Kaizan. Upang hindi mapansin ang pag-aalala, mahinahon siyang nagtanong, “Dad, hindi po ba sasabay si Young Master Kaizan kumain sa atin?”

Bahagyang sumimangot si Don Adalvino. Naalala niya ang galit na galit na mukha ng anak kagabi. Ngunit ayaw niyang iparamdam kay Inara ang tensyon, kaya ngumiti siya nang pilit. “Nasa kumpanya siya ngayon at abala sa trabaho. Pero sa susunod ay ipapatawag ko siya para magkasama naman kayong dalawa at magkakilala. If you want, I can take you on his condo para roon ka na lamang manatili kasama niya.”

Nanlaki ang mga mata ni Inara at agad na napailing. Maging ang dalawa niyang kamay ay awtomatikong tumanggi. “Naku, hindi na po! Mas mabuti pong mag-focus s-siya sa trabaho.” Mabilis niyang saad dahil baka masyado siyang naging prangka.

Ngumiti si Don Adalvino, tuwang-tuwa. “Sabi ko na nga ba at napakabait mong bata.”

Pagkatapos ng almusal, nagtungo si Inara sa opisina. Isa siyang intern reporter sa isang online media magazine, simpleng trabaho pero pinahahalagahan niya.

Pagkarating pa lang niya, agad siyang sinigawan ng boss niyang si Tatiana Graceva.

“Inara, mag-ready ka. Sasama ka sa akin sa isang interview. Bilisan mo!”

“Opo, Ma’am!” mabilis niyang sagot habang nagmamadaling nag-ayos ng gamit.

Tahimik silang bumiyahe. Halatang masama ang loob ni Tatiana, kaya hindi na siya nangahas magtanong.

Pagdating sa restaurant, wala pa ang taong kailangan nilang i-interview. Tahimik silang naghintay hanggang sa biglang tumunog ang cellphone ni Tatiana, at nang abutin niya ito, nadungisan ng juice ang mamahalin niyang Chanel bag.

“Argh!” Napairap siya sa inis. “Inara, dali. Dalhin mo ‘to sa comfort room. Punasan mo at patuyuin, tapos ibalik mo agad.”

“Opo, Ma’am,” mahinahon niyang sagot at tinungo ang banyo.

Pagkaalis ni Inara, nagbago agad ang tono ni Tatiana nang sagutin ang tawag. Isang ring pa lamang ng cellphone niya ay agad niya iyong sinagot nang makita kung sino ang natawag.

“Kiara, si Yana ‘to. Nandito na ako sa restaurant. Nasaan na kayo ni Mr. El Davion?”

“You can come now,” sagot ni Kiara. “Tapos na siyang kumain. Magbabayad na ako ng bill. May limang minuto ka, kung makita mo siya, grab the chance.”

Napangiti si Tatiana nang marinig iyon. Si Kaizan El Davion pala ang kailangan nilang i-interview. Mabilis siyang tumayo at tumungo sa direksiyong sinabi ni Kiara, ni hindi na hinintay si Inara.

Samantala, wala pang alam si Inara sa lahat ng ito. Paglabas niya mula sa banyo matapos punasan ang bag, napakabilis ng kilos niya at sa isang iglap, nabangga niya ang isang lalaki sa sulok ng pasilyo.

“Ay! Pasensiya na!” Mabilis siyang umatras, pero nahila siya ng lalaki para hindi tuluyang mabuwal.

Pagtingala niya, natigilan siya. Si Kaizan El Davion.

Mabilis na nagdilim ang mukha nito. Sanay siya sa mga babaeng nagpapanggap na aksidenteng bumabagsak na lamang bigla sa mga bisig niya, kaya napakunot ang noo niya sa inis. Tatanggalin na sana niya ang pagkakaalalay sa babae, nang biglang mapatingin siya sa mukha nito. At doon siya napatigil.

This girl… could it be her?