Kabanata 2: His Punishing Kiss

“Tulong! Tulong! Sino ka?!”

Naghahabol ng hininga si Inara habang pilit niyang tinutulak ang lalaking nasa dilim at nakadagan pa rin sa kan'ya.

“Tumahimik ka…"

Mababa at malamig ang tinig ng lalaki. Kumikirot na rin ang ulo nito sa ingay ng babae dahilan para agad siyang mapasimangot. Inis na inis si Kaizan.

Napahinto naman si Inara.

Lalaki?! Paanong nakapasok ang lalaking ito sa kuwarto ko?!

Lalong lumakas ang kabog ng dibdib niya. Hindi niya mawari kung sino ang lalaki at ano ang pakay nito sa kan'ya.

Kinuyom niya ang mga kamao, pilit pinapakalma ang sarili kahit nangangatog ang kalooban. “Sinasabi ko sa’yo,” matapang niyang sambit kahit nanginginig ang tinig, “ako ang mapapangasawa ng anak ni Don Adalvino Khalif El Davion. If you dare hurt me, you’re dead..”

Ang pamilyang El Davion ay isa sa pinakamakapangyarihang angkan sa Dumaguete City. Wala nang may matinong pag-iisip ang mangangahas na kalabanin pa sila. Alam niyang ginagamit niya ang pangalan ng mga El Davion para lang matakot ang lalaki pero wala na siyang maisip na iba pang paraan.

“Ipinagmamalaki mo pa talaga na maikakasal ka sa isa sa mga miyembro ng pamilya El Davion?” mariing sabi ni Kaizan, nagngingitngit ang galit sa kanyang tinig.

“Ano ba talaga ang kailangan mo sa akin? Paano ka nakapasok sa kwarto ko? Anong plano mong gawin, ha?!” nanginginig man ay nagawa iyong tanungin nang sunod-sunod ni Inara habang pilit pa ring sinusubukan na kumawala sa pagkakahawak ng lalaki.

Hindi naman siya gano’n kapalad sa kasal na iyon. Ikakasal siya sa isang estranghero, ngunit iyon lang ang paraan para maipagamot ang lola niya at kahit sa paanong paraan ay gagawin niya para lamang sa matanda.

Kung mayroon lang akong pamimilian na iba, miski ang pumasok sa isipan ko na tanggapin ang alok ni Don Adalvino ay hinding-hindi mangyayari.

“Bakit?” malamig na sabi ni Kaizan. “Ginawa mo ang lahat para lang mapili na ikasal sa ’kin, ’di ba? Ayan, ibibigay ko sa ‘yo ang gusto mo.”

“You're Young Master El Davion? The son of Don Adalvino?”

Namutla si Inara. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Ang lalaking nasa kuwarto niya at nasa ibabaw niya ay ang lalaking pakakasalan niya.

Diyos ko po. Akala ko ba ay hindi uuwi ang lalaking ito ngayong gabi? Paanong ngayon ay nasa loob na siya ng kwarto ko at nasa ibabaw ko pa?!

“Young Master, nakikiusap ako. Bitawan mo na ako…” halos magmakaawa siyang bumangon, ngunit madiin siyang itinulak ni Kaizan pabalik. Wala siyang kalaban-laban sa lakas nito.

“Bitawan ka? Sigurado ka ba talaga na iyan ang gusto mo? Imposible.”

Bago pa man muling makasagot si Inara, biglang ibinaba ni Kaizan ang ulo nito. Huli na ng mapagtanto ni Inara na para iyon ay mahalikan siya.

Nanigas siya, hindi makagalaw. Hindi iyon halik. Parusa ito. Ramdam na ramdam niya iyon sa diin ng pagkakadampi ng labi ng lalaki sa mga labi niya.

“B-Bitawan mo ako! Ano ba?!” sigaw niya habang nagpupumiglas. “Wag mo akong hawakan! Pakawalan mo ‘ko! Bitaw sabi!”

Ngumisi nang may panlalait si Kaizan. “’Yan naman talaga ang gusto mo, ’di ba? Gusto mong mapangasawa ako, then you’ll take everything that comes with it. O kung ayaw mo…” Tumalim ang tingin nito kay Inara, “umalis ka na.”

Napakagat si Inara sa pang-ibaba niyang labi. Alam niyang sinasadya nitong saktan siya para mapalayas. Pero hindi siya aalis. Hindi pa pwede. Kailangan pa niyang ipagamot ang lola niya.

“Hindi ako aalis…” pabulong niyang sabi, pikit ang mga mata at handang tanggapin ang bawat galit na ibabato nito sa kan'ya.

Para sa lola niya, titiisin niya ang lahat. Saka na lang siya iiyak.

“Ha!” mariing tawa ni Kaizan. “So you really don’t have any pride left. Fine then, remember, you asked for this.”

Tuluyang kinain ng galit si Kaizan. Sa isang iglap, sinipa niya si Inara pababa ng kama. Napahiyaw ito nang tumama ang binti sa paanan ng mesa. Matalim ang sakit na dumaloy sa buto niya.

“Pinandidirihan kita,” mariing sabi ni Kaizan, nakatayo sa harap niya. “Do you really think I’d ever touch you? You make me sick. You think you’re fit to be my wife? Maybe in the next life.”

Tumawa siya ng mapait, malamig, bago tuluyang tumalikod at lumabas ng kuwarto.

Nanatiling nakatulala si Inara, tila hindi pa rin makapaniwala sa nangyari. Nang makasigurong wala na ito, mabilis niyang hinila ang kumot at ibinalot sa katawan, nanginginig habang bumabaluktot ng upo sa sahig.

Gusto na niyang umiyak. Hindi niya ginusto ang matali sa isang kasunduan ng pagpapakasal lalo pa sa isang estranghero. Pero wala siyang ibang pamimilian kundi ang tanggapin iyon lalo na kung para sa pangangailangan at operasyon ng lola niya. Miski ang dignidad na meron siya ay kakayanin niyang lunukin para lamang masigurado ang kaligtasan ng kan'yang lola.

Masyadong madilim kanina kaya hindi niya gaanong nakita ang mukha ni Kaizan, pero ramdam na ramdam niya ang galit at pandidiri sa mga mata nito, parang isa siyang bagay na marumi.

Fine. Bahala siya. This is pure business between me and his father. Hindi ko kailangan ng pagmamahal mula sa ibang tao lalo na kung manggagaling sa kan'ya. Ang lola ko lang ang kailangan ko at mahalaga sa akin.

Hindi naman niya kailangan ng pagmamahal ni Kaizan. Hindi naman iyon ang dahilan niya nang pumayag siya sa kasal na ito. Ang kailangan lang niya ay ang pera—para mabuhay ang lola niya. At kung ayaw sa kanya ni Kaizan, mas mabuti. Sa pananaw niya ay mas ligtas siyang hindi mahal.

Now that he was gone, maybe she could finally close her eyes and pretend to sleep.