Kabanata 4: One Look, and I Was Doomed

Biglang sumagi sa isip ni Kaizan ang isang imahe, at sa isang iglap, nagbago ang kanyang isip. Bahagyang umangat ang gilid ng kanyang labi.

“Okay ka lang ba?” tanong niya sa malamig ngunit banayad na tinig.

Nang lingunin siya ni Inara at magtama ang kanilang mga mata, parang huminto ang oras. Napatigil siya, at hindi niya napigilang bumilis ang tibok ng puso niya.

Susmariyusep! Napakagwapo naman ng lalaking ito, Lord!

Matangos ang ilong, matalim ang panga, at bawat linya ng kanyang mukha ay parang hinubog ng isang bihasang iskultor. Ang kanyang mga mata na kulay itim ngunit may kakaibang lalim na mahirap basahin ay may misteryong tila nang-aakit.

Nakasuot siya ng itim na suit na halatang sukat na sukat sa kanya. Malapad ang balikat, makitid ang baywang, at mahahaba ang mga binti, perpektong proporsyon, parang modelo sa mga mamahaling magasin. Ang tindig niya’y matikas at puno ng awra ng awtoridad.

Ang lalaking ito ang tipo ng tao na hindi mo basta makakalimutan hindi lang dahil sa gwapo nitong mukha.

Nanlaki ang mga mata ni Inara habang nakatitig. Sa loob ng dalawang dekada ng buhay niya, ngayon lang siya nakakita ng ganitong kagwapong lalaki. Hindi tuloy niya mapigilang tumingin pa nang paulit-ulit habang pinapagpag kunwari ang kan'yang damit.

“A-Ayos lang ako…” nauutal niyang sabi, habang unti-unting namumula ang kanyang pisngi.

Ano ba ‘tong nangyayari sa akin? Ilang modelo naman na ang nakita ko pero kakaiba ang epekto ng isang ito! Hindi naman ako manyakis, ah! Nakakita lang ako ng gwapong lalaki, bakit parang nagkakandarapa na ako bigla, Lord?

Mariing napapikit si Inara na akala mo ay iyon ang paraan para mawala ang kung anumang ideya sa isipan niya.

Hindi, hindi! Hindi ko kasalanan ‘to! Kasalanan ng lalaking ‘to dahil masyado siyang gwapo!

Paulit-ulit niyang pinaalalahanan ang sarili.

May fiancé ka na, Inara. Form is emptiness, emptiness is form! Kailangan mong manatiling kalmado! Umayos ka at iprente mo ang sarili mo! Diyos ko, please, huwag mong ipahiya ang sarili mo, Inara!

Pilit siyang nagkunwaring kalmado, dalawang beses na umubo, saka ngumiti nang bahagya. “Pasensya ka na, na-distract lang ako kanina kaya hindi kita napansin.”

Tinitigan siya ni Kaizan, bahagyang kumunot ang noo pero may mapang-akit na ngiti sa labi. Kakaibang babae. Bigla niyang naramdaman ang bugso ng kagustuhang angkinin siya.

Sa sandaling iyon, lumapit si Tatiana. Pagkakita kay Kaizan ay napatigil siya sa pagkilos. Matagal na niyang naririnig ang mga tsismis tungkol sa lalaki na ubod daw ng gwapo ang presidente ng El Davion Group pero hindi niya inakalang totoo pala.

Mabilis siyang bumawi, saka ngumiti nang may lambing. “Hello, Young Master El Davion. Ako po si Tatiana Graceva, editor-in-chief ng New Media. Pwede po ba akong humingi ng kaunting oras ninyo para sa isang exclusive interview?”

Malamig ang tingin ni Kaizan ang binigay niya rito. “Hindi mo ba alam na hindi ako tumatanggap ng interview?”

Nanlaki ang mga mata ni Inara.

Young Master El Davion? Siya ba ang lalaking sinasabi ni Ma'am Tatiana na kailangan namin i-interview? Pero ang apelyido niya. No. Hindi naman siguro. Paniguradong isa lamang sa mga kamag-anak nila Don Adalvino ang lalaking ito.

Tubong Dumaguete ang mga El Davion kaya paniguradong hindi naman ang lalaking ito ang nakatakda niyang pakasalan.

Huwag ka ngang assuming, Inara! Porket gwapo ay husto ka naman sa pag-assume. Talagang malilintikan ka sa lola mo kapag nalaman niyang ganito ka kaya umayos ka!

Napakagat sa pang-ibaba niyang labi si Inara dahil sa kung ano-ano na lamang na ideya na pumapasok sa isip niya.

“Mr. El Davion, baka puwedeng pagbigyan ninyo kami,” pakiusap ni Tatiana, medyo kinakabahan na. Hindi niya inasahan na diretsong tatanggihan siya nito.

Magbabakasakali pa sana siya, pero mabilis na sumabat si Inara. “Ah, Ma'am Yana, nalinis ko na nga pala ‘yong bag mo,” sabi niya habang iniaabot iyon.

Napakunot ang noo ni Tatiana, lalo siyang nainis. Bigo na nga siyang makuha ang interview, diretso na nga siyang tinanggihan ng lalaki, ngayon naman ay pati ang intern niya ay nakikisali pa.

Samantala, napatingin si Kaizan sa dalawa. Nang makita niyang magkasama silang reporter, bahagyang kumislap ang kanyang mga mata, may ideya na namang pumasok sa isip niya.

“Ang mga patakaran ko ay hindi basta nababago,” aniya, kalmado pa rin ang tinig. “Pero kung…” Bigla ay tinuro niya si Inara. “siya ang gagawa ng interview, baka sakaling mapagbigyan ko.”

Napatitig si Tatiana at Inara sa kanya, parehong natigilan.

Teka. Bakit nadamay ako?

Kakaibang bilis ng tibok na lamang ang dinulot ng simpleng kilos na iyon ng lalaki kay Inara. Kapag nagtuloy-tuloy iyon ay baka hindi na lamang siya sa kan'yang lola malalagot kung hindi pati na rin kay Don Adalvino na ama ng lalaking nakatakda niyang pakasalan.

“Ako?” halos hindi makapaniwalang tanong ni Inara. “Ako ang mag-iinterview? Pero trainee lang po ako…”

“Tama, and so? Do I look like I care?” sagot ni Kaizan na may mapanuksong ngiti. “Bukas ng umaga, alas-onse. May isang oras ka.”

At pagkatapos no’n, basta na lang siyang umalis ng restaurant. Matikas, kalmado, at may iniwang hangin ng pagkalito sa paligid. Sanay-sanay talaga siyang gawin iyon at ganoon na lamang ang iwanang epekto sa mga taong nakakaharap niya.

Nanatiling nakatayo si Inara, parang tuliro. Samantala, hindi maitago ni Tatiana ang pagkainis. Pinaghandaan niya nang husto ang araw na ito, at ngayon ay bigla na lamang siyang bastang malalagpasan ng isang simpleng intern. Hindi niya matanggap.

Sinamaan niya ng tingin si Inara bago siya tumalikod at nagmamadaling umalis. Naiwan naman si Inara na hanggang sa mga oras na iyon ay gulong-gulo dahil sa bilis ng mga pangyayari.

Ano bang nangyari? Bakit ang bilis yata ng mga pangyayari? Wala man lang akong choice? Paano ko gagawin ‘yon? Intern pa lang ako at hindi ko pa naman gamay ang natural nang trabaho ni Ma'am Yana. At higit sa lahat, bakit ako?!