Kabanata 1

MAYA

Sahod ko, minus utang sa ospital ni Papa. Minus utang sa libing ni Mama. Minus unpaid school fees ni Teo.

Negative six hundred twenty-two thousand pesos!

Napabuntong-hininga ako. Kahit utangin ko pa ang future ko, hindi ko pa rin mababayaran talaga ’to.

Binuksan ko na lang ulit ang message ni Tina para lumakas ang loob ko.

“Bihira lang ang offer na gan’to! One year fake marriage lang, may five million ka na! Tapos divorce na kayo after. Kailangan lang talaga makapasa ka sa pa-interview ng CEO ng Alcantara Holdings Inc.!”

Hindi lang mababayaran ang mga utang, mayroon pang pangsagot sa future bills!

“Maya Santos?” tanong ng receptionist.

“Ah, opo!” sagot ko, trying my best to sound sophisticated.

Tumayo ako at habang naglalakad ako sa hallway papunta sa office, grabe ang kabog ng dibdib ko.

Pagkabukas ng pinto, muntik na akong matumba.

Pogi siya?!

Akala ko kasi, dahil nga kailangan pa ng ganitong arrangement, pangit si Mr. Lorenzo Alcantara. O matanda na. At kahit ganun, willing pa rin akong patulan para kina Papa.

Pero nakaupo sa executive chair ang pinakagwapong lalaki na nakita ko sa 26 years of existence ko.

Matangkad, mestizo, perfectly styled ang hair, at may ngiting nakakahimatay.

“Miss Santos?” tanong niya habang nakaupo ako sa harap ng desk niya.

“Yes, sir?” sagot ko agad. Pinakinggan ko pa yung boses ko—dapat sosyal ang dating. Kaso parang nagmukha lang akong call center agent na pilit nag-e-English accent.

Pinagmasdan niya ako. Nakakunot ang noo pero may bahid ng amusement sa mga mata.

“Let’s get straight to the point. This is quite an unconventional arrangement, don’t you think?”

“Well, well, well,” sagot ko, pilit na may confidence. “Unconventional times call for unconventional measures, di ba?”

Huy, award! Parang pang-Miss U ang dating.

Napatango siya. “Good. Let me ask you some scenario questions then. What if… late ako laging umuwi? Anong gagawin mo as my wife?”

*As his wife?* Ba’t parang nakakakilig pakinggan? Kinabahan ako pero ngumiti.

“Okay lang naman po. Hindi naman ako clingy, basta may five million— I mean, five million times trust tayo sa isa’t isa.”

Natawa si Mr. Alcantara. At parang dumadagundong yung puso ko sa bawat tawa niya.

“You’re very straightforward. How about this? If we’re at a charity gala, and someone asks you about your thoughts sa latest Rothko exhibition, how will you answer that?”

“Oh, si Rothco…”

*Si Felix Roco ba ’yun?*

“It’s very… abstract. I can feel his emotions… in his art.”

“Which piece specifically moved you?”

Hala.

“Hmm… the red one?”

“The red one?” ulit ni Mr. Alcantara, halatang pinipigilan ang tawa. “How… profound.”

Nag-init yung pisngi ko. Wala bang ibang shade of red yung paintings niya?!

“Well, well, well,” inayos ko na lang ang upo ko. “Sometimes simplicity speaks louder than complexity.”

Maitawid lang talaga!

“You’re absolutely right,” sang-ayon naman ni Mr. Alcantara—na ikinagulat ko.

“Okay, here’s my last question…”

Napapikit ako. All right. Five million. For the win!

“What if you discovered that my business practices were questionable? Let’s say, may corruption involved. Will you stand by me?”

Biglang nag-iba ang ihip ng hangin. Nawala ang kilig ko for a moment nang sumagi sa isip ko si Mama, at kung paano siya binawian ng buhay.

“No.”

“Just like that?”

“Yes, po. Justice should be non-negotiable.”

Tinitigan ako ni Mr. Alcantara nang matagal. Hindi ko na alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya.

Yari na. Ba’t kasi nagpaka-Maya ka, Maya?!

“Mali po ba ang sagot ko, sir?” tanong ko, halos pabulong.

“No,” sagot niya. “It was… unexpected.”

Napatango ako. Sabagay, kung ibang babae siguro, “yes” agad ang sagot.

Baka hindi talaga para sa ’kin ’to. Hays.

Tumayo na lang ako at bahagyang yumuko sa kanya. “Maraming salamat po sa oras n’yo, Mr. Alcantara.”

Tumalikod ako, ramdam ang bigat sa dibdib habang naglalakad papunta sa pinto.

Paglabas ko ng office, bumungad agad ang limang babae na naghihintay. Bigla silang natigil sa pagkukuwentuhan at sabay-sabay na napatingin sa akin—parang may exotic animal na naligaw sa building na ’to.

Isa sa kanila, matangkad at mukhang model sa Vogue, sinipat ako mula ulo hanggang paa.

“Oh my gosh, tingnan mo ’yung bag niya. Fake Hermès. Hindi ba siya nahiya?”

Nagtawanan agad ’yung iba.

Ramdam ko ang init sa pisngi ko, pero naglakad na lang ako na parang wala akong naririnig.

“Excuse me,” tawag ng isa, mestiza na may mahabang straight na buhok, parang galing sa shampoo commercial. “Nag-apply ka rin ba sa contract offer ni Mr. Alcantara, kagaya namin?”

“Yes,” sagot ko, sabay taas ng baba kahit ramdam kong nanliliit na ang pagkatao ko.

“Oh, honey…” singit ng isa, kunwaring concerned. “I don’t think you understand what kind of arrangement this is. This requires… breeding, you know?”

“Yup. Not everyone can just… fake it,” dagdag ng isa, sabay taas ng kilay.

“Maybe you should try applying sa ibang lugar. Like… a call center?” sabi naman ng isa, halos mamilipit sa sarcasm.

Gusto ko na lang lamunin ako ng sahig. Totoong mga Disney princesses sila—baka nakapag-travel na sa buong mundo sakay ng private plane. Samantalang ako, tatlong jeep pa ang sinakyan ko para lang makarating dito.

Umupo ako sa pinakasulok ng waiting area, pilit na mukhang composed habang naghihintay ng resulta.

“Five million. Hindi nakakapagbayad ng utang ang pride, Maya,” bulong ko sa sarili, paulit-ulit na mantra.

Isa-isa silang tinatawag papasok, at paglabas nila, may kanya-kanyang comment tungkol kay Mr. Alcantara.

“Hindi ko akalain na gano’n siya kaguwapo! Hindi lang pala mayaman, mukhang celebrity pa!”

“For sure, isa lang sa atin ang mapipili. Yung bagay talaga sa kanya,” sabi ng isa, sabay sulyap sa akin.

“True. Para namang insulto sa stature niya kung hindi equally elite ang mapipili,” dagdag pa ng isa.

Sa sinabi nila, napaisip ako. Oo nga naman—malamang isa sa kanila ang mapipili. Bakit pa ba ako nandito? At talagang umaasa pa ako?

Tumayo na ako, akmang aalis na, pero bigla akong tinawag ng secretary ni Mr. Alcantara.