ปัง!เสียงปืนดังลั่นกลางสนามหญ้าตามมาด้วยชายชุดดำจำนวนมากที่วิ่งเข้ามาล้อมรอบชายหญิงคู่หนึ่งอยู่พร้อมกับปืนที่จ่อไปที่ทั้งสองคนอย่างไม่เกรงกลัว"หยุดอยู่ตรงนั้น!""คริสเตียน!""คริส! ฮึก! ลีวายลูกแม่""แม่...""มึงกล้ามากนะที่พาเมียกูหนีออกมา!""หยุดเถอะค่ะคริส คุณก็รู้ว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ฮึก! ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะค่ะ ครอบครัวเรา....""หุบปาก!""ไอ้คริสเตียน!""มึงด้วย! พวกมึงสองคนเตรียมตัวรับกรรมได้เลย!""ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันไม่เคยรักคุณเลย ที่ฉันแต่งงานกับคุณก็เพราะครอบครัวบังคับคุณเองก็รู้!""มึงหุบปากได้แล้ว!!"พรึ่บ!"แม่! อย่าทำอะไรแม่นะ!""ลีวายลูก""ไปเอาตัวมันออกมา!""อย่านะ! อย่าทำอะไรลูกฉัน!""แม่!""หึ! วันนี้กูจะทำให้พวกมึงสองคนไปสมหวังกันในนรก!""ฮึก! แม่ ฮือออ อย่า! พ่อ! อย่า!"พลั่ก!"อย่ามายุ่งลีวาย! จับตัวไอ้เด็กนี่ไว้!""อย่านะคริส!"ปัง! ปัง!"แม่!!"พรึ่บ!"เฮือกกก!!"ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อจากการนอนฝันร้าย เขาลูบหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกที่หลากหลายพลางนึกถึงฝันที่ทำให้ตัวเองต้องตื่นขึ้นมากลางดึกแบบนี้เหตุการณ์ที
3 วันผ่านไป...พรึ่บ!"มานั่งซึมอะไรตรงนี้พี่ขวัญ""อ้าว! เอยมาตอนไหนเหรอ"หญิงสาวที่นั่งเหม่อลอยโดยที่ยังคงเปิดทีวีค้างไว้อยู่นั้น เธอไม่รู้เลยว่าน้องสาวของเธอเข้ามาในบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่"เอยมาตั้งนานแล้ว ก็เห็นพี่นั่งหน้าซึมอยู่ตรงนี้" ขวัญเอยพูดพร้อมกับจ้องหน้าพี่สาวนิ่งๆ "อย่าบอกนะว่ากำลังคิดถึงพี่ลีวายอยู่น่ะ""อืม เฮ้อออ..." ของขวัญถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ตั้งแต่ที่พี่ลีวายบินไปต่างประเทศนั้น เธอก็รู้สึกถึงความว่างเปล่า ความเหงา ความคิดถึง ความโหยหาจากพี่เขา ทั้งๆ ที่เขาก็เพิ่งไปได้เพียงแค่สามวัน แต่ทำไมถึงรู้สึกนานมากก็ไม่รู้"เอาน่า พี่ลีวายไปทำธุระ เดี๋ยวพี่เขาก็กลับมา อีกอย่างพี่ก็โทรคุยกับพี่ลีวายทุกวันไม่ใช่เหรอ" ขวัญเอยพูดปลอบพี่สาวตัวเอง เพราะตอนนี้ทั้งสองคนไม่ได้ผิดใจอะไรกันแล้ว เพราะเธอรู้ตัวเองดีแล้วว่าควรจะทำตัวยังไงตั้งแต่ที่เกิดเรื่องในบ้านขึ้น"เฮ้อออ...""มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าลูกสาวทั้งสองของแม่"พรึ่บ!แม่ของหญิงสาวทั้งสองคนเดินเข้ามาหาพวกเธอพร้อมกับมองหน้าของขวัญที่ดูเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ"คิดถึงคุณลีวายเหรอลูก""มะ...แม่รู้ได้ไงคะ" ฉ
ตึก...ตึก...ตึกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินเข้ามาหญิงสาวที่กำลังจัดกระเป๋าเดินทางให้เขานั้นก็เอ่ยขึ้นมาทันทีพรึ่บ!"จะเอาไปแค่นี้จริงๆ เหรอคะ?"ร่างบางถามชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในห้องนอนหลังจากที่เขาออกไปคุยกับเพื่อนที่ชั้นล่าง"อืม พี่ไปแค่ไม่กี่วันเองนะ"หมับ!ชายหนุ่มเข้ามานั่งกอดหญิงสาวจากทางด้านหลังทันที ก่อนที่จะกดปลายจมูกเข้าไปคลอเคลียตรงซอกคอแล้วกัดอย่างมันเขี้ยวงับ!"อ๊ะ! ซี๊ดดดด! พี่ลีวาย!" ของขวัญจับที่คอตัวเองก่อนที่จะหันไปมองค้อนใส่ลีวาย "เจ็บนะคะ""หึ :-)" เขาเพียงแค่ส่งยิ้มให้เธอแล้วยกตัวเธอให้หันกลับมาหา เธอจึงยกมือขึ้นโอบรอบคอเขาโดยอัตโนมัติ"เราต้องรีบไปทานข้าวกันนะคะนี่เริ่มมืดแล้วด้วย อีกอย่างพี่ต้องบินคืนนี้ด้วยนะคะ" ฉันบอกเขา เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ทันเครื่องเมื่อมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลา 1 ทุ่มแล้ว"ใครกันล่ะที่ไม่ยอมตื่น""ก็ใครกันล่ะค่ะที่ทำให้ขวัญหลับลึกขนาดนั้น >.ของขวัญหลับตาโต้กลับเขาทันที เพราะกว่าเขาจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระเล่นเอาเธอลุกไม่ขึ้นเลย งือออ...พรึ่บ!"ว้าย!" ของขวัญรีบเกาะเขาแน่นกว่าเดิม เพราะกลัวตก"เกาะแน่นๆ ล่ะ""พี่จะพาขวัญไปไหนคะ
ตึก...ตึก...ตึกตอนนี้ทั้งสี่คนก็เดินออกมาจากสำนักงานเขตพร้อมกัน โดยที่ชายหนุ่มที่เป็นคนโทรให้เพื่อนตัวเองมานั้นยิ้มไม่หุบตั้งแต่ที่เขามาที่นี่ แต่บางคนที่เห็นเขาอาจจะตกตะลึงกันได้เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผู้มีใบหน้านิ่ง เย็นชานั้นกลับยิ้มหน้าบานจนทั้งเพื่อนและลูกน้องคนสนิทกลับมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ยกเว้นสาวข้างกายของเขา"มึงเปลี่ยนไปมากจริงๆ ว่ะไอ้ลีวาย""เปลี่ยน?""ก็เออดิวะ! ปกติมึงชอบยิ้มหรือไงวะ จริงมั้ยวะเลียม""ใช่ครับ ผมคิดว่าคุณเปลี่ยนไปมากจริงๆ" เลียมมองเจ้านายของเขาอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เพราะตั้งแต่มีของขวัญเข้ามา เจ้านายของเขาก็เปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน และยิ่งได้รับโทรศัพท์ให้เตรียมเอกสารทั้งหมดอย่างกะทันหันของทั้งสองคนนั้นมาที่สำนักงานเขต เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าผู้หญิงที่ชื่อของขวัญนั้นต้องกลายมาเป็นเจ้านายของเขาในอนาคตอย่างแน่นอน"หึ! คงงั้น"ร่างบางเดินจับมือชายหนุ่มออกมา แต่ทุกการสนทนาของทั้งสามคนนั้น เธอฟังมาตลอดและมันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่แดงมากตั้งแต่ที่เขาพาเธอมาที่นี่"น้องไปทำอะไรมันหรือเปล่า มันถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้""คะ?"
ตึก...ตึก...ตึก"ขวัญว่าขวัญไปอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิมก็ได้นะคะ ขวัญหายแล้วนะคะพี่ลีวาย""อยู่ที่นี่น่ะดีแล้ว พี่จะได้ดูแลเราได้สะดวก""แต่ว่า...""ไม่มีแต่!" เสียงเข้มดุเธอพร้อมกับจ้องหน้านิ่งจนทำให้เธอหงอยไปทันทีหลังจากที่ร่างบางออกจากโรงพยาบาล ลีวายก็ให้เธอมาอยู่กับเขาที่บ้านหลังใหญ่ของเขาทันที โดยให้ลูกน้องขนเสื้อผ้ารวมถึงของใช้ต่างๆ ของเธอย้ายมาอยู่ที่นี่ โดยให้เหตุผลว่าเขาจะได้ดูแลเธอได้สะดวก ทั้งๆ ที่เธอก็หายดีแล้ว"เรื่องที่จะติวให้เด็กคนนั้น ยกเลิกไปซะ""ไม่ได้นะคะ!" ฉันรีบแย้งพี่ลีวาย "ถ้ายกเลิกขวัญจะหาเงินที่ไหนมาอีกล่ะค่ะ ตอนนี้ที่ขวัญทำก็มีแค่ร้านดอกไม้กับงานเลขาของพี่เท่านั้น มันไม่พอ...""งานร้านดอกไม้?""เอ่อ...คือว่า....""......" ลีวายไป ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่ได้พูดอะไร จนทำให้ของขวัญรีบตามเขาไปทันทีหมับ!"พี่ลีวายคะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะคะ" ฉันไม่ได้บอกเขาเรื่องที่ทำงานร้านดอกไม้ เพราะฉันไม่ได้ทำประจำ แค่ไปช่วยเพียงแค่อาทิตย์ละสามสี่ครั้งเอง ฉันก็เลยไม่ได้บอกเขา"เลียมเตรียมเอกสารทุกอย่างแล้วใช่มั้ย!" ลีวายไม่ไปได้พูดกับของขวัญ แต่เขาหันไปคุยกับเลียมแทนเรื่อง
โรงพยาบาลชายหนุ่มนั่งมองใบหน้าหญิงสาวที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยสีหน้าที่นิ่งมาก เขาลากสายตามองรอยฟกช้ำจากการกระแทกที่อยู่บนหน้าผากของเธอตอนที่เขาได้รับสายจากโรงพยาบาลมันทำให้เขาแทบทรุดเมื่อรู้ว่าร่างบางเกิดอุบัติเหตุ มันจึงทำให้เขารีบขับรถมาที่นี่ทันทีอย่างความรวดเร็วด้วยหัวใจที่สั่นระรัวไปด้วยความกลัวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากผู้เป็นแม่ของเขา ก็มีเพียงเธอคนเดียวที่ทำให้เขากลัวและเป็นห่วงมากที่สุดก๊อก...ก๊อก...ก๊อกแกร๊ก!"ขออนุญาตครับ""อุบัติเหตุหรือมีคนทำ!" น้ำเสียงที่นิ่งมากของเขาทำให้คนที่ฟังอยู่นั้นถึงกับชะงักไปในทันที"จากกล้องวงจรปิดที่ผมส่งคนไปดูรู้สึกว่าจะมีคนตามเธอครับ""......""อีกอย่างรถที่ขับตามเธอ เอ่อ...""รีบๆ พูดมา""รถคันนั้นเป็นรถของคุณดีน่าครับ""......."เมื่อได้ยินดังนั้นมันทำให้แววตาของเขาถึงกับแข็งกร้าวขึ้นมาทันที พลางมือกำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธ"ครั้งนี้คงไม่ต้องรอเวลา!""หมายความว่า...""เตรียมคนให้พร้อม! คืนนี้กูจะไปเอาตัวคนผิดมาลงโทษ!!"หลังตากที่เลียมรับคำสั่งเสร็จ เขาก็เดินออกไปทันทีเพื่อไปเตรียมคนให้พร้อมสำหรับคืนนี้