CHAPTER 2 — She Said Yes

Hindi siya sumagot. Tumitig lang, at sa klase ng tingin na iyon, parang bumaba ang guard niya.

At ewan ko ba, para akong hinihila papalapit. Unti-unti kong nilapit ang mukha ko hanggang sa lumapat ang labi ko sa kanya.

Gumanti siya. Saglit lang, but damn… parang may sumabog na fireworks sa dibdib.

Hinapit ko ang baywang niya.

“Jyrone…” Umatras siya, namula, saka tumikhim.

“Let’s go. I’m hungry.”

Narinig ko ang sinabi niya, pero para akong nabingi. Hinawakan ko ang labi ko na parang nahalikan ako ng diwata.

“Darling…” Lumapit ako sa kanya, hindi mapigilan ang ngiti. “You kissed me back, right?”

Hindi siya sumagot. Nagkibit-balikat lang.

“Halika na,” sabi niya, tapos hinila niya ang braso ko.

At nagpaubaya ako. Siyempre. Mahal ko, eh. Kahit saan niya ako dalhin, automatic na susunod ako.

Habang naglalakad kami palabas, hindi ko maalis ang tingin sa kanya.

Siya naman, pasimpleng susulyap sa akin, tapos iiwas bigla kapag nahuli ko. Parang nakatikim ng bawal na masarap.

Sa sobrang lutang ko, hindi ko namalayang nasa kotse na kami.

Pinagbuksan ko siya ng pinto. Tumingin siya saglit bago sumakay.

“Ano na naman?”

“Nothing...” Pinisil ang labi ko at ngumiti ng matamis. “Just… recovering from something traumatic.”

Umikot ang mga mata niya. Pero nakita kong napakagat-labi siya bago sinara ang pinto.

Lalo tuloy akong napangiti habang umiikot sa driver’s side.

Tahimik kami sa biyahe. Pero pareho kaming panay sulyap.

“We’re here…” sabi ko nang huminto kami sa Italian restaurant.

Agad akong bumaba para pagbuksan siya.

“Hindi mo naman ’to kailangan gawin…”

Tumango ako at inilahad ang kamay ko.

“Yes, hindi kailangan, pero tungkulin ko ’to bilang boyfriend mo…”

Napailing siya pero hinawakan ang kamay ko. Doon pa lang, panalo na ang gabi ko.

Pagpasok namin, agad kaming sinalubong ng waitress at inihatid sa mesa sa may bintana.

Nag-order ako ng steak for me, truffle pasta para kay Ferly, at isang bote ng mamahaling red wine.

Tapos na lang akong mag-order, sa labas pa rin siya nakatingin. Ako naman… sa kanya.

Nang ma-serve ang pagkain, saka lang siya tumingin sa akin. Ngumiti ako habang hindi inaalis ang tingin sa kanya.

“For us, darling…” Itinaas ko ang wine glass. Glasses clinking habang nakatitig kami sa isa’t isa.

“Let’s eat…” sabi ko, ngiti lang ang sagot niya.

Tahimik na naman siya. Sa pagkain lang naka-focus.

“Ferly...” Nilapag ang kubyertos at tumitig nang seryoso. “Why did you disappear back then? Why didn’t you say goodbye?”

Huminto siya sa pagsubo. Napabuntong-hininga at umiwas ng tingin.

Sandali kong naipikit ang mga mata. Parang nagsisi akong nagtanong pa ako.

Pero mali ba na tanungin ko? Kung hindi ko kasi gagawin ’to, hindi ako matatahimik. Kaya lang, parang ayaw niyang pag-usapan.

“It’s okay… ’di mo kailangan sagutin…”

Ibinalik niya ang tingin sa akin, may lungkot sa mga mata.

“My father died,” sabi niya. “Pinauwi kami sa probinsya. Tradition ng pamilya, kung saan ka isinilang, doon ka ililibing.”

Hinawakan ko ang kamay niya.

“I’m sorry…”

Ngumiti siya, pero may bigat pa rin sa mga mata niya.

“Ayos lang. Matagal na ’yon. Tanggap ko na. And Mama already moved on. May stepfather na nga ako. And he’s kind.”

“Then why didn’t you come back? Why didn’t you contact me?”

Huminga ako nang malalim.

“Do you have any idea how miserable I was when you left?”

Napahagikhik siya, parang hindi makapaniwala. Binawi pa ang kamay niya at ipinagpatuloy ang pagkain.

“Jyrone… you? Miserable? Please. Ang bilis mong magpalit ng babae, parang nagbibihis ka lang. And besides, we were together for such a short time. We weren’t even attached.”

Napakunot-noo ako.

“You weren’t attached,” sagot ko. “But me? I was very attached.”

Napatingin siya sa akin, umangat ang mga kilay. Hindi na natuloy ang pagsubo at napakurap-kurap pa.

“Did you know my heart went with you when you walked away?”

Tumawa siya nang malakas at nilapag ang kubyertos.

“Neknek mo. Sumama raw… para namang hindi ka nagmahal ng iba.”

Napasimangot ako. Pinahaba ang nguso, parang batang nagtatampo.

“I won’t deny that…”

Hinawakan ko ulit ang kamay niya.

“I thought I’d never see you again. Walong taon kang nawala. No updates. No trace. Nothing.”

Tumingin siya sa kamay namin, saka muling tumingin sa akin.

“So your heart moved on?”

Tumango ako, ilang beses.

“It moved. And thank God it did, because the woman I loved… ended up leading me back to you.”

Nagkatinginan kami. Wala ni isang kumurap sa amin. Iyong tipong kami lang ang tao sa restaurant na ’to. Nawala ang boses ng mga tao, pati music, nawala.

Siya lang ang sentro ng mundo ko.

“Kumain na nga tayo… lumamig na ’yong pagkain,” pabulong niyang sabi, pulang-pula ang mukha.

“Would you like to take a walk before we go home?” Maya maya ay tanong ko, umaasang oo ang sagot niya.

“Hindi na, gabi na… at saka may work pa bukas…”

Tumango na lang ako. Totoo naman ang sinasabi niya. Pero para kasing ayaw kong matapos ang gabing ’to. Kaya lang wala akong choice. Ayaw ko namang pilitin siya.

Pagdating namin sa apartment niya, sumandal ako sa pader habang binubuksan niya ang pinto.

“Good night, Jyrone,” ngumiti siya. “Ingat ka ha…”

Hindi agad ako nakasagot. Pinapaalis na niya ako? Ayaw man lang ba niya akong imbitahin sa loob?

“Thanks for tonight…” dagdag pa niya.

Nakagat ko ang labi ko. Ayaw ko pa ngang umuwi. Gusto ko pa siyang makasama. Pero ramdam kong natatakot siyang papasukin ako, na para bang may gagawin ako sa kanya.

Nakamot ko ang kilay ko. Ayaw ko ng ganitong setup. Ang gusto ko, maging komportable siyang kasama ako kahit kami lang dalawa.

“Ferly…” Mabagal, mahina kong tawag sa kanya.

Imbes na magpaalam ako, lumuhod ako sa harap niya.

“J-Jyrone?” Nabitawan niya ang hawak niyang bulaklak. “What are you doing?” Napalinga-linga siya. “Tumayo ka…”

Tumingala ako at hinawakan ang kamay niya.

“Ferly… marry me.”

Nalaglag ang panga niya. Nanlaki ang mga mata.

“Are you serious?” Ngayon ay nagsalubong na ang mga kilay niya. “We just became a couple…”

“I don’t care how long it’s been,” sagot ko. “We already lost years. I’m not wasting another second… Marry me, Ferly.”

Huminga siya nang malalim. Hindi mapirmi ang mga mata niya.

“Are you sure? Hindi kaya nabigla ka lang? What if you change your mind? What if you realize you’re not ready?”

Umiling ako.

“I won’t. Never.”

Pinisil ko pa ang kamay niya at inilapat sa labi ko.

“I’m sure. Wala na akong ibang gusto. Ikaw lang. Maski pa tumutol ang buong universe, ikaw lang ang pakakasalan ko.”

Kumislap ang mga mata niya.

Tapos hinila niya ako patayo at ngumiti.

“Yes.” matamis ang ngiti niya. “Pumapayag ako…”

“Talaga?” Niyakap ko siya nang mahigpit at hinalikan sa noo.

Akin na siya. Sa wakas…

“But…” dagdag niya, dahilan para matigil ang ngiti ko. Napabitiw rin ako sa kanya.

“Kaya mo kayang hingin ang kamay ko sa mga magulang ko…”

Tumango-tango ako, muling ngumiti.

“Kayang-kaya… even if I have to face your entire clan, I’ll do it as long as they let me have you…”