CHAPTER 3 — The Visit

Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong sinilip ang mga kahon ng regalo bago ko inutusan ang mga kasambahay na ihatid ang mga iyon sa kotse.

Hindi ko rin alam kung dapat ba akong matuwa na sa wakas makikilala ko na ang pamilya ni Ferly, o dapat ba akong kabahan dahil sobrang strikto raw ng pamilya niya.

Noong gabing nag-propose ako, buo na ang plano kong kilalanin agad ang pamilya niya at diretsong sabihin na gusto kong hingin ang kamay niya. Pero hindi pumayag si Ferly. Ayaw niyang gulatin ang pamilya niya. Masyado raw mabilis, parang hindi totoo; baka isipin nilang buntis siya, at imbes na pumayag sila, paghihiwalayin pa kami.

Kaya wala akong nagawa kundi sundin ang gusto niya.

At ngayon, matapos ang isang buwang paghihintay, heto na. Ang araw ng paghaharap.

Napatingin ako sa relo, saka dinukot ang phone para tawagan siya.

“Ready ka na ba?” tanong ko nang sagutin niya.

“Yes…” mahinang sagot niya.

“Okay. Hintayin mo ako.” Kahit hindi ko siya nakikita, rinig ko sa boses niya ang ngiting kinikilig pero nahihiya.

“Sir… nasa kotse na po lahat ang mga regalo,” sabi ng kasambahay sa likod ko.

“Kompleto ba?”

Nagbilang pa siya sa daliri. “Opo. ’Yong wine, kakanin, at ’yong dalawang premium na tea.”

Tumango ako, nagpasalamat, at dumiretso sa kotse. Bago ko pinaandar, nag-text muna ako kay Ferly na papunta na ako.

Saktong alas-otso nang dumating ako sa apartment niya. Nasa labas na siya, suot ang puting dress na lampas tuhod, may hawak na sling bag, at ngumiti agad nang makita ako.

“Ready?” tanong ko, sabay halik sa labi niya.

Natawa siya at pinahid ang lipstick sa labi ko.

“Hindi ba dapat ikaw ang tinatanong ko niyan? Hindi lang parents ko ang haharapin mo. Kasama ang lola, tito, at mga kapatid ko.”

Hinawakan ko ang balikat niya at hinaplos-haplos.

“ ‘Di ba sabi ko, even if I have to face the entire lineage of Himenez, plus the whole barangay… I’m not scared.”

Napailing siya pero natawa rin.

“Tara na nga. Mahaba pa ang biyahe… saka ka na magmayabang kapag nando’n na tayo. Baka mamaya bumahag buntot mo.”

Pinagbuksan ko siya ng pinto, tinulungan siyang ikabit ang seatbelt, at siyempre, sabay nakaw ng halik.

“Jyrone…” saway niya, bahagyang tinutulak ako. “Ikaw… ang galing mong magnakaw.”

“How is it stealing...” Pinindot ko ang ilong niya, “when you’re already mine?”

Pinanliitan niya ako ng mata at hinampas ako sa dibdib nang mahina.

Natatawa akong hinawakan ang kamay niya at nagnakaw uli ng halik bago ko sinara ang pinto.

Patakbo akong umikot, sumakay, at bago ko pinaandar ang kotse, tumingin ako sa kanya at kumindat.

Ngumiti siya at napapailing na lang.

Dalawang oras ang biyahe papuntang Laguna.

Nakakapagod man, pero sulit naman kasi ibang-iba ang lugar na ’to sa nakasanayan ko. Bago sa mata ko ang mga nakikita ko. Papunta na kami sa mismong lugar nila kung saan puro lumang bahay ang tanaw.

Napalingon ako kay Ferly. Tahimik na kasi siya. Habang papalapit kami, mas ramdam ko ang kaba niya. Hindi siya mapakali, mapapahawak sa seatbelt o kaya’y hinihimas ang tuhod niya. At habang nakatingin ako sa kanya… parang nahawa ako.

Bumuga ako ng hangin. Nakaka-tense, ah…

Anong klaseng pamilya ba ang mayroon siya? Gaano sila ka-strict? May magpapaupo ba sa akin sa harap tapos titingnan kung pasado ako sa X-ray vision nila?

Napakapit ako sa manibela, kinakalma ang sarili.

“Akala ko ba hindi ka takot?” tukso niya. “Bakit parang naduduwag ka na?”

Napalingon agad ako. Humaba pa ang nguso ko.

“I’m not scared. I’m… tense. Because you’re tense. Your anxiety is contagious.”

Tinawanan niya lang ako at muling tumingin sa labas.

“Stop the car. Nandito na tayo,” sabi niya makalipas ang ilang minuto.

Huminto ako sa harap ng itim na gate. May dalawang sasakyan nang naka-park sa loob kaya sa labas na lang ako pinag-park ni Ferly. Sabay kaming bumaba. Siya tumayo sa harap ng gate habang ako kinuha ang mga regalo sa backseat.

Humawak siya sa braso ko nang tumabi ako sa kanya.

“Pasok na tayo?”

Tumango ako, at sabay kaming lumapit sa gate na agad bumukas.

“Magandang umaga, Ms. Ferly, sir…” bati ng bantay.

Pagpasok namin, sumalubong agad ang ambiance ng lumang bahay. ’Yong tipong kahit palitan ng LED ang mga ilaw sa dingding, mananatili pa rin ang aura ng dekada ’70. Preserved na preserved ang bahay.

“Okay ka lang?” tanong ni Ferly habang papalapit kami sa pinto.

Ngumiti ako. “More than okay. You’re with me,” sabi ko, kahit habol ko ang hininga.

At biglang bumukas ang pinto.

Lumabas ang isang babaeng nasa late 50s. Maamo ang mukha pero matalim ang tingin. Agad niyang niyakap si Ferly.

“Mama,” masiglang sabi ni Ferly.

Tumayo ako nang diretso. “Magandang umaga po…” bati ko, pero walang sagot.

Imbes, hinagod niya ako mula ulo hanggang paa. Hindi ko alam kung evaluation ba ’yon o warning.

Tipid siyang ngumiti.

“Ito na ba ang boyfriend mo?” tanong niya, hindi inaalis ang tingin sa akin.

“Yes, ‘Ma,” sagot ni Ferly. Pero agad siyang bumitiw sa braso ko nang bumaba ang tingin ng mama niya sa kamay niyang nakaangkla sa akin.

“Pumasok na tayo,” sabi nito bago tumalikod.

Nagkatinginan kami ni Ferly bago sumunod.

Pagpasok namin, napalunok ako. Lahat ng nakikita ko—vintage. Isang ilaw lang ang nakasindi kaya madilim. Ito ‘yong klase ng bahay na tatayo ang balahibo mo sa batok. May mga lumang larawan pa na mukhang matagal nang pumanaw ang ilan. Makintab ang sahig na kahoy, puting kurtina na parang may multong dumadaan kapag humangin. Kung wala lang akong bitbit na regalo, natapik ko na ang dibdib ko para pakalmahin ang sarili.

Relax, Jyrone. Hindi ito horror house. Walang susulpot na multo sa harap mo…

Nagpatuloy kami, dumaan sa sala, hanggang sa dining area.

At mas nakakakaba rito. Lahat ng tingin, nasa akin. ’Yong klase ng titig na parang gusto nila akong ilapag sa mahabang mesa at lapain nang sabay. Napalunok ako at humigpit ang hawak ko sa mga bitbit.

“Good morning po...” Hindi alam kung kanino titingin.

Sumenyas ang pinakamatandang babae sa katulong na agad lumapit at kinuha ang mga dala ko.

Lumapit si Ferly sa matanda at nagmano, pero hindi pa rin nito inaalis ang tingin sa akin.

Nagmano rin si Ferly sa isang lalaking malamang ay tito niya—kamukha ng mama niya kasi.

Ngumiti siya kay Ferly, pero nang tumingin sa akin, bumalik ang seryosong mukha.

“Umupo na kayo,” sabi ng mama ni Ferly.

Umupo kami. Kaharap ko ang tito niya, sa harap ni Ferly ang mama niya. Ilang sandali pa, inilabas ng mga katulong ang pagkain. Adobong manok, inihaw na liempo, sinigang na baboy, lumpiang shanghai, at pancit.

“’Ma… si Papa po?” tanong ni Ferly.

“May kausap pa sa telepono,” sagot nito.

“Sina Fernan at Daniela?”

“Sa school. Finals nila. Hindi puwedeng um-absent.”

Napahawak ako sa gilid ng upuan. Gusto ko na ring pahirin ang pawis sa noo ko. Malamig dito, pero pinagpapawisan ako sa titig ng lola at tito ni Ferly.

Hinawakan ni Ferly ang kamay ko. Ngumiti ako, kunwari okay lang, kahit ramdam kong hindi ako belong.

“Hindi mo ba ipapakilala sa amin iyang kasintahan mo, Ferly?” tanong ng lola niya, nakaismid.

“Lola… Tito Arlan… siya po pala si Jyrone Winston—”

“Anong trabaho mo? Sigurado ka bang kaya mong buhayin si Ferly?” putol ng isang boses mula sa likuran namin.

Nanigas si Ferly. Sabay kaming napalingon.

Tumayo siya agad at nagmano sa bagong dating.

Ako naman, napapatitig sa lalaking matikas, seryoso ang mata, mabigat ang presensiya. Isang tingin lang, alam mong hindi siya basta-basta. Hindi kayang harapin nang walang lakas ng loob.

Pero habang nakatingin ako sa kanya… parang naipon ang hangin sa dibdib ko.

Mali ba ako? Namamalikmata lang?

At nang magtagpo ang mga mata namin—

Halos tumigil ang hininga ko.

Hindi dahil takot ako.

Kundi dahil… that man is someone from my past…