Chapter 3

Agad na ngumiti si Aaliyah bago nagsalita.

“Maaari mo po bang mahalin si Mommy kahit kaunti lang, Dad? Gustong-gusto po kayo ni Mommy. Hindi po mahalaga sa akin kung hindi mo ako gusto, Daddy—kahit si Mommy na lang po.”

“Maging mabait ka po kay Mommy simula ngayon… Pwede po ba 'yon?”

Ang madilim niyang mga mata ay nakatitig kay Adam habang mahina ang boses.

Naging balisa ang mga mata ni Adam.

Ngayon, alam na ni Adam.

Napagtanto niyang hindi lang pala para sa bata ang dahilan ni Isabella—nalaman niya ito sa mga salitang binitiwan ng anak.

“Sabihin mo nga, tinuro ba sa’yo ’yan ng Mommy mo?” may halong mapanuyang tawa ang tono ni Adam.

“H-Hindi!” agad na sagot ni Aaliyah habang umiiling.

Lalong nagdilim ang mga mata ni Adam—malamang, hindi siya naniwala.

Parang pinagalitan ni Aaliyah ang kanyang ama. ’Yan ang kanyang naramdaman sa sariling sagot. Ngunit alam niya sa sarili niya na tulad siya ng munting prinsesa sa kwento—hindi na siya magtatagal sa mundong ito. Kahit sabihin pa ng kanyang ina na gumagaling siya, dama niyang lumalala ang kanyang sakit.

Kaya gusto niyang bago siya lumisan, may magmamahal sa kanyang ina. Tulad ng pagmamahal niya rito.

Maingat na bumaba si Aaliyah sa kama at naglakad sa ibabaw ng malambot na alpombra papunta sa maliit na estante ng mga libro. Kinuha niya ang isang lumang notebook.

Dahil sa pagtataka ni Adam, bahagya siyang lumapit sa bata. Ngunit biglang nagsalita si Aaliyah.

“Basahin mo ang laman nito. Malalaman mong gusto ka talaga ni Mommy.”

Iniabot ng bata sa kanya ang notebook.

Napahinto si Adam at tiningnan ang mga mata ni Aaliyah—punô ng pag-asa.

Kinuha niya ang leather-bound notebook. May kalumaan na nga ito.

“Basahin mo po, para malaman mo ang nilalaman,” ani Aaliyah, sabay ngiti.

Kahit hindi pa sabihin ng iba, naiintindihan na ni Adam: gusto siya ni Isabella. Pero binalewala niya ang diary notebook at ipinasok lang ito sa bulsa ng kanyang black suit.

“Hmm,” tugon niya sa anak.

Pagkatapos gumawa ng gatas si Isabella, agad siyang bumalik sa kwarto ni Aaliyah. Nasa kama na ulit ang bata.

Matapos inumin ang gatas na inihanda ng ina, nakaramdam na ito ng antok kaya agad siyang nakatulog nang mahimbing.

Samantala, maingat na lumabas si Adam sa kwarto kasabay ni Isabella.

Naisara na ang pinto at bahagya na silang nakalayo.

“Bukas, ikaw mismo ang maghahatid kay Aaliyah sa kindergarten. At tungkol sa guest room—ako na lang ang matutulog doon.”

Seryoso si Isabella. Parang inuutusan si Adam, pero para ito sa ikabubuti niya.

Nang mapagtanto ni Adam ang sinabi ni Isabella, gumuhit ang malamig na ngiti sa kanyang labi.

“Bakit? Balak mo na naman sigurong pasukin ang kwarto ko ngayong gabi kaya ayaw mo akong patulugin sa guest room?”

Biglang namutla si Isabella sa mapanuyang tinig na iyon.

Nag-flashback sa kanyang isipan ang mga pangyayari noon—noong bagong kasal pa lang sila.

Totoo, nagawa niya nga ang bagay na tinutukoy ni Adam. Isa iyong katangahan para sa kanya. Kahit iniutos iyon ng ama ni Adam, ginusto rin niya. Dahil matagal na niyang pinapantasya si Adam, kaya mabilis siyang sumunod.

Ngunit lumipas ang maraming taon—hindi talaga siya minahal ni Adam. Kaya natuto na lang siyang tanggapin ang lahat.

Nakagat ni Isabella ang labi habang bumabalik sa kasalukuyan.

“Hindi na ulit mangyayari ’yon, kaya wala kang dapat ipag-alala.”

Lumamig nang bahagya ang mga mata ni Adam.

“Sana nga.”

Alam ni Isabella na hindi siya pinaniniwalaan ni Adam. Pero wala na siyang obligasyong magpaliwanag. Matagal nang nawala ang pagmamahal niya rito.

Biglang tumunog ang cellphone ni Adam. Kitang-kita ni Isabella ang pangalang "Bree" sa screen.

Matalinong umiwas siya ng tingin, ngunit narinig pa rin niya ang mababang, magnetikong tinig ni Adam mula sa likuran.

“Bree…”

“Yeah. Hindi ngayong gabi.”

“Magpahinga ka nang maayos.”

Tahimik ang puso ni Isabella, gaya ng isang kalmadong tubig.

Kinabukasan.

Punong abala si Isabella sa paghahanda ng mga gamit ni Aaliyah para sa eskwela.

Si Adam ay nakaupo sa kusina, kunwaring nagbabasa ng dyaryo pero panakaw ang tingin kay Isabella.

Nasa gilid si Secretary Lyra, naghihintay.

Tiningnan ni Isabella ang pink na tumbler, schoolbag, at baunan. Tinaas niya ang kilay.

Handa na sanang kunin ni Secretary Lyra ang mga gamit, pero pinigilan siya ni Isabella.

“Adam, ikaw ang kumuha nito.”

Medyo kumunot ang noo ni Adam, pero tinanggap pa rin niya ang mga gamit.

Napatingin si Secretary Lyra kay President Kingsley—ang laging malamig at tila walang pakialam—pero ngayon, may hawak na tatlong pink na gamit sa kamay. Mistulang isang bagong ama. Napatawa si Lyra sa eksena.

Tuwing nakikita niya ito, pakiramdam niya ay masaya siya.

Dati sa telebisyon lang niya ito napapanood.

Ngayon, nandito ang Mama. Nandito rin ang Papa. Magkasama…

Masayang-masaya siya.

Si Aaliyah ay nakaupo na sa hapag, suot ang uniporme. Nakabuhol ang buhok sa dalawang tali. Kung walang pulbos, makikita mong nanlalambot ang bata—na hindi napapansin ng ama.

Hinalikan ni Isabella si Aaliyah sa noo.

“Kumain ka nang maayos at mag-aral ka ha? I love you. Mag-iingat ka sa school at makinig kay teacher.”

Pagkatapos ay lumingon siya kay Adam.

“Ipinagkakatiwala ko si Aaliyah sa’yo, Adam.”

Tumango lang si Adam.

“Secretary Lyra, kontakin mo ang major shareholder at magpatawag ng meeting sa Kingsley Group sa loob ng kalahating oras,” utos ni Adam habang palabas ng mansion. Hawak pa rin niya ang tatlong pink na gamit.

Habang inaakay ni Isabella ang anak palabas, binuksan ni Secretary Lyra ang pinto ng sasakyan para kay Aaliyah.

Sa loob ng kotse.

Tahimik. Hindi sila sanay na magkasama. Maging si Lyra ay nakaramdam ng awkwardness.

Pero para kay Aaliyah, ang makasama ang kanyang ama sa sandaling ito ay isa nang malaking kasiyahan.

Nagsimula siyang umasa.

Sa bukas.

Sa mga susunod na araw.

Higit pa…

Tumingin siya kay Adam na may pananabik.

Tumingin din si Adam, bahagyang nag-aalangan ang tinig, “Ano ’yon?”

Bahagyang umubo si Aaliyah. Mahina ang tinig ngunit puno ng pag-asa.

“Dad, pagkatapos ng klase ko mamaya… pwede mo po ba akong sunduin? Okay lang kung busy ka…”

Habang nagsasalita siya, lalo pang humina ang kanyang tinig.

Wala siyang kumpiyansa.

Dumilim ang tingin ni Adam.

Matapos ang nangyari kahapon, hindi na niya lubusang tinututulan ang bata. At nangako siya kay Isabella—susubukan niyang maging ama.

“Anong oras natatapos ang klase mo?”

Biglang sumigla si Aaliyah, lumiwanag ang kanyang mga mata.

“Alas kuwatro y medya!”

“Sige,” sagot ni Adam.

Parang nakalubog si Aaliyah sa ulap—punô ng ligaya. Sa isang simpleng “sige,” pakiramdam niya’y isa na siyang pinakamaswerteng bata. Kung panaginip ito, ayaw na niyang magising.

Matamis ang kanyang ngiti.

Napatingin si Adam sa kanya. Kumplikado ang ekspresyon sa kanyang mukha.

Kung hindi lang ito anak ni Isabella… marahil, matagal na niyang minahal ang batang ito.

Pagdating sa kindergarten, agad nagpadala ng voice message si Aaliyah sa ina:

“Mom, gusto kong sabihin sa ’yo… ang Daddy ko ang susundo sa akin mamaya!”

Punô ng pagmamalaki ang tinig niya. Malakas ang pagkakabigkas. Napatingin sa kanya ang ibang bata.

“Aaliyah, susunduin ka ng Daddy mo mamaya?” tanong ng isang batang babae.

Tumango si Aaliyah, masaya.

“Siyempre!”

“Ang galing naman~”

Tuwang-tuwa rin ang kaibigan. Dati, sinasabi ng mga kaklase na isa siyang batang ligaw na walang ama.

Ngayon, wala nang makapagsasabing wala siyang ama.

Mas lalong naging sabik si Aaliyah sa pagtatapos ng klase.

Samantala, nabasa ni Isabella ang voice message ng anak.

Hindi niya napigilang lumambot ang mga mata. May ngiti sa labi, pero may kirot sa puso.

Sa mga huling sandali, gusto niyang maging masaya si Aaliyah.

Nag-reply siya:

“Kung gano’n, hindi na kita susunduin ngayon. Enjoy mo ang araw mo, Aaliyah!”

Binuksan ni Isabella ang social media. Unang post na lumitaw: mula kay Secretary Lyra.

Larawan ng pink na diamond earrings.

Caption:

"Ang item na personal na hiniling ng CEO. Ngayong araw, isa na namang araw ng pangungulila kay Miss Morgan! Ang dami talagang mayayaman sa mundo—bakit wala man lang isang tulad ko!"