CHAPTER 5

BROKEN LOVE C5 

3RD POV 

Napa-baling ang mukha ni Luna, matapos siyang sampalin ng malakas ng kanyang ama. 

“Bakit ngayon ka lang?! Sumagot ka!!” Malakas na sigaw nito, habang nanatili siyang naka-yuko at umiiyak. 

“’Yan ba ang itinuro sa ‘yo sa mga guro mo Luna? Ang magsinungaling sa amin?” Galit na tanong nito, habang mabilis siyang umiling. 

“Patawad po Daddy..” Mahina na wika niya.

“Patawad? Sa tingin mo ganun lang kadali ‘yon? Pinagmukha mo kaming tanga!!” Lalo siyang napahikbi, dahil sa narinig niya mula sa kanyang ama. 

“Ma’am Emma, may mga pulis po sa labas.” Natigilan sila at napatingin sa katulong. 

“Mga pulis? Bakit may mga pulis?” Taka na tanong ng kanyang ina at agad na lumabas. Mabilis din niyang pinunasan ang kanyang mga luha at susunod sana sa kanyang mga magulang. Pero mabilis siyang pinigilan ng kapatid niyang si Sofia. 

“Dito lang tayo, ‘wag na tayong mangi-alam pa sa kanila.” Wika nito sa kanya, habang napansin niya na hindi ito mapakali. 

“Ano bang problema?” Tanong niya rito, habang masama siyang tiningnan nito. 

“Bakit ako ang tinatanong mo niyan? Hindi ba dapat ako ang magtanong sa ‘yo, dahil ikaw ang wala rito.” Gulat siyang napatingin sa kapatid niya, dahil sa sinabi nito sa kanya. 

“W-wala akong ginawang masama.” Utal na wika niya rito. 

“Kung totoong wala kang ginawa? Bakit may mga pulis na pumunta rito?” Lalong napa-kunot ang noo niya, dahil sa tanong nito. 

“Luna!” tawag ng kanyang ina, kaya mabilis siyang napatingin dito. 

“May mga pulis na naghahanap sa ‘yo.” Gulat siyang napatingin sa kanyang ina, dahil sa sinabi nito sa kanya. 

“N-naghahanap?” Hindi niya mapigilan na kabahan, dahil sa sinabi ng kanyang ina. 

“Ito ang Anak namin.” Wika ng kanyang ina, kaya napatingin sa kanya ang dalawang pulis.

“Bakit po Sir?” Tanong niya at hindi pina-pahalata na kinakabahan siya. 

“Inaaresto ka namin.” Namilog ang kanyang mga mata, dahil sa sinabi nito sa kanya. 

“P-po? Pero bakit po? Anong kasalanan ko?” 

“Nakalimutan mo ba Miss. Sofia, ang ginawa mong pag-bundol sa isang babae?” Na-patingin siya sa kanyang mga magulang at kapatid, dahil sa sinabi ng pulis.

“H-hindi ak-.”

“Sofia, Anak. ‘Wag kang mag-alala. Gagawin namin ng daddy mo ang lahat para hindi ka makulong.” Wika ng kanyang ina, habang taka siyang napatingin dito, dahil hindi siya si Sofia. 

“Anong ibig niyong sabihin Mommy? Alam niyong hindi ako si Sofi-.”

“Tama na! Kami na muna ang bahalang kumausap sa kanya.” Narinig niyang wika ng kanyang ama at mabilis siya nitong hinila. 

“Hindi pwede na makulong ang kapatid mo Luna, kaya pwede bang ikaw na muna ang umako sa kasalanan niya.” Madiin na wika ng kanyang ama, habang hindi siya makapaniwala na tumingin dito. 

“Pero paano po ako Daddy?” Iyak na wika niya rito. 

“Gawin mo ang gusto namin, para mapatawad ka namin Luna.” Galit na wika nito sa kanya. 

“Sinabi ko na sa ‘yo, ako na ang bahala. Ang mahalaga may pumunta sa kulungan na ‘yon.”

“Gusto niyo ba talaga akong makulong, dahil lang sa kasalanan ni Sofia Daddy?” Hikbing wika niya rito. 

“At gusto mo bang ang kapatid mo ang makulong? Alam mong masyado pa siyang bata.” Lalo siyang napaiyak, dahil sa kanyang narinig. 

Pakiramdam niya ay hindi siya mahal ng kanyang mga magulang, dahil ayos lang sa kanila na siya ang makulong. 

“Dalhin niyo na siya.” Wika ng kanyang ama, sa mga pulis. 

“Hindi niyo pwedeng gawin sa akin ‘to Daddy..” Hikbing wika niya, kaya mabilis siyang nilapitan ng kanyang ina at niyakap. 

“Anak, kami na ang bahala. ‘Wag kang mag-alala, hindi ka namin hahayaan na makulong.” Wika nito at hinalikan ang noo niya. 

“Hintayin mo lang kami ro’n, susunod agad kami.” Wika ng kanyang ina sa kanya. 

Lumipas ang ilang araw na nakakulong si Luna, ay hindi pa rin siya pinuntahan ng kanyang mga magulang, kahit ang kapatid niya ay hindi rin nagpakita sa kanya. 

“Hindi ka pa rin kumakain?” Tanong ng isang preso sa kanya. 

“Hinihintay ko po ang mga magulang ko.” Mahina na sagot niya rito. 

“Umaasa ka pa rin na pupuntahan ka nila?” Taka siyang napatingin dito, dahil sa sinabi nito sa kanya. 

“Anong ibig niyo pong sabihin?” 

“Kung pupunta sila, dapat noong unang araw mo pa lang dito.” Sagot nito sa kanya. 

“B-baka may masamang nangyari sa kanila.” Wika niya at mabilis na tumayo. 

“Ma’am..” Tawag niya sa bantay nila. 

“Pwede ko po bang tawagan ang mga magulang ko?” Wika niya habang tumingin ito sa kanya. 

“Sige.” Sagot nito at nilapitan siya para makalabas. 

Naka-ilang dial na siya sa telepono sa bahay nila pero wala pa ring sumasagot, kaya hindi niya maiwasan na mas lalo pang kabahan. 

Naisipan niya naman na tawagan si Matteo, para ipaalam dito ang nangyari sa kanya. 

“Sino ‘to?” Agad na naglandas ang mga luha niya nang marinig ang boses ni Matteo. 

“Matteo, ako ‘to si Luna.” Hikbing wika niya, habang napansin na hindi umimik si Matteo sa kabilang linya. 

“Matteo, naririnig mo ba ak-.” Gulat siyang napatingin sa telepohono nang bigla nalang naputol ang linya. 

Muli niyang tinawagan ang phone number nito, pero hindi na niya ito makontak. 

“Narito na po Ma’am.” Wika niya habang pinunasan ang kanyang mga luha. 

“Ano natawagan mo ba?” Tanong ng kasama niya habang mabilis siyang umiling.

“Sinabi ko na sa ‘yo, wala na ‘yong mga magulang at kapatid mo. Iniwan kana at hinahayaan ka nalang na mabulok dito.” 

“Hindi! Mali ka!! Hindi ganun ang mga magulang ko, alam kung mahal nila ako.” Iyak na wika niya, habang natawa sa kanya ang kasama niya. 

“Bobo ka pala, alam mo. Kung mahal ka nila, hindi ka nila hahayaan na makulong, dahil lang sa kasalanan ng kapatid mo.” Wika nito, kaya nailing siya. 

“At hindi mo ba napansin, hindi ka nila dinalaw man lang dito. Ni wala silang pakialam sa ‘yo.” Lalo pa siyang naiyak, dahil sa sinabi sa kanya ng kasama niya. Pero pilit niyang pinapaniwala ang sarili niya, na mahal siya ng pamilya niya at umaasa pa rin si Luna na pupuntahan siya ng kanyang mga magulang at ni Matteo. 

‘Maghihintay pa rin ako sa inyo Mommy.. Daddy... Alam kung pupuntahan niyo ako at kukunin sa lugar na ‘to.’ Muli siyang napahikbi habang nakatingin sa rehas na bakal na nakaharang sa kanya.