Chapter 4: Aurelia's Legacy

Chapter 4

“It's not your loss, but theirs. The moment you leave, napakaraming lalaki pa rin ang magkakandarapa sayo,” paalala ni Helen habang sumasandal sa door frame. 

Tiningnan niya mula ulo hanggang paa ang kaibigan. Talagang kinalimutan nito ang magarbong buhay maalagaan lang ang kaniyang mag-ama. Kung dati, parating naka-deisgner clothes si Venice, ngayon halos mapagkamalan na siyang katulong ni Miguel dahil sa sobrang kabaduyan.

“Girl, you've gotta loosen up. Iwan mo na ‘yang mga damit mong parang pinaglumaan ni Maria Clara,” nanunudyong biro niya kay Venice. “We’re going shopping!” 

Kahit hindi agarang sumang-ayon sa kaniya ang kaibigan, puwersahan pa ring hinila ni Helen si Venice palabas ng mansyon. Sa garahe, nag-aantay ang isang itim na limousine. 

“Get in, we'll make Teo regret everything.” 

Pagkapasok nila pareho, sinenyasan ni Helen ang driver. Agad nitong pinaharurot ang kotse papunta sa pinakamalapit na mall. Kasabay ng malakas na tugtog, masayang binuksan ng magkaibigan ang isang mamahaling champagne. 

“Toast! To freedom!” masiglang anyaya ni Venice habang tinataas ang baso. 

“Cheers to your comeback, Lady Venicile…” 

Nang banggitin ni Helen ang stage name ng kaibigan, di mapigilang mapangiti ni Venice. Akmang tutugon sana siya, pero biglang sunod-sunod na nag-ring ang kaniyang cellphone. Sa unang akala, inisip ni Venice na si Teo lamang ang tumatawag. Pero laking gulat niya nang mapagtanto kung sino ang caller. Nanginginig niyang sinagot ang tawag, may halong takot at pag-aalinlangan. 

“Hello, is this Lauren?” tanong ni Venice sa kabilang linya. “This is Lady Venicile.”

Nang makompirma ni Lauren kung sino ang sumagot, nanlalata niyang ibinalita ang rason ng kaniyang pagpaparamdam. “Madam Rhea is here, she wants to buy your signature violin.”

Mas lalong nag-iba ang ekspresyon ni Venice, “I’m on my way. Don't leave the hall,” seryoso niyang turan. 

“Understood, Lady Venicile.”

Agad na inutusan ni Venice ang driver na baguhin ang ruta. “Take me to Harmoine Hall,” malamig niyang sambit.

Kahit si Helen naramdaman ang tensyon. Batid niya ang ibig sabihin ni Lauren. Mukhang hindi pa nakontento si Rhea sa pang-aagaw niya ng asawa at gusto pang nakawin ang buong pagkatao ni Venice. 

Sa sobrang bilis ng driver, ilang minuto lang ang kinailangan para marating nila ang Harmoine Hall. Sa labas ng gusali, mapapansin kaagad ang pulang Lamborghini ni Teo. Mas lalong nakanti si Venice sa maari niyang abutan.

Mula sa loob, natanaw siya ni Lauren. Ngumisi ang dalaga, inaabangan ang makukuhang leksyon ni Rhea mula sa beterano. Pagkababa ng magkaibigan, nakilala kaagad si Venice ng mga ahente sa loob. 

“The legend is back!” sigaw ng isang matanda mula sa pintuan. 

Narinig ito ni Teo at Rhea, dahilan para mapalingon sila sa direksyon ng entrance. Sa kanilang gulat, pumasok si Venice, at ‘sing lamig ng hangin ang kaniyang presensya.

“What a pleasant surprise,” nang-iinis na bungad niya sa dalawa. “Shouldn’t you be in the hospital, Rhea?”

“I was, but I figured there's an unfinished business for me here,” sagot ni Rhea.

Taas-kilay siyang binalingan ni Venice. “Unfinished business? Hindi ka pa naman patay.” 

“Getting there…” mahinang bulong ni Helen sa pagitan ng kaniyang hininga. 

Kahit ang mga staff sa loob di mapigilang matawa sa biro ng magkaibigan. Tinamaan ng kahihiyaan si Rhea dahil ito, malambing siyang pumulupot sa braso ni Teo. 

“Just get me the violin, so we can leave.”

Ngumiti si Teo at hinaplos ang mukha nito. “Don’t worry, we won't leave empty handed. Lauren, pack the Aurelia violin this instance!” may awtoridad niyang turan. 

Pero imbes na sumunod, umiling ito sa kaniya at tumingin sa kaniyang amo. Kahapon ang huling araw ng pagiging tonta ni Venice sa pag-ibig. Ngayon, binunuhay niyang muli ang katauhang inilibing ni Teo. Lady Venicile… and sikat at magaling na bayolinista. 

“Aurelia is not for sale, you better leave,” tugon ni Venice. “No hands can touch my father's masterpiece apart from mine.”

Nang makita ni Rhea na hindi gumagana ang simpleng tantrums, iniba niya ang taktika. “Please, Venice… bago ako mamatay, gusto kong magkaroon ng isang huling concert,” saad niya habang akmang lumalapit kay Venice. “I’ll do anything you want…”

Sa pagiging desperado ni Rhea, nagkaroon ng ideya ang magkaibigan. Hanggang ngayon, suot-suot pa rin ng bruha ang kwintas na pagmamay-ari ng yumaong ina ni Venice. 

“Give me back the necklace, and I'll let you use Aurelia for a concert.”

Ikinagalit ito ni Teo, “Stop it with this nonsense, Venice.” Hinila niya pabalik si Rhea sa kaniya, hinawakan ang kamay harap-harapan. “You’re getting worse everyday, just for a violin you'll do this?”

Napangisi si Venice, malamig at matalim ang kaniyang mga mata habang nakatitig kay Teo. “Hindi mo talaga alam, ‘no? Aurelia isn’t just a violin. It’s my blood, my soul, my legacy. You can’t buy that with your dirty money, Teo.”

Natigilan ang mga staff at ahente sa paligid. Sanay silang makitang malambing at masunurin si Venice, ngunit ngayong bumalik si Lady Venicile, tila ibang nilalang ang nasa harapan nila—matapang, elegante, at puno ng dignidad.

“I don’t care about your legacy,” mariing sambit ni Teo. “What matters is Rhea’s last wish.”

“Then let her die with her wishes unfulfilled,” malamig na balik ni Venice. “Because I won’t let her steal the only piece left of my family.”

Nanginginig ang labi ni Rhea, pero mabilis itong nagbalik ng tapang. “Fine. Kung ayaw mong ibigay, I’ll make sure everyone knows na isa kang madamot na babae. Your reputation as Lady Venicile will be ruined.”

“Ruined?” Isang mahinang tawa ang lumabas sa bibig ni Venice. “No, Rhea. I was ruined the moment I married your first love. Now, I’m only taking back what’s mine.”

Bumaling siya kay Lauren. “Escort them out. I don’t want trash lingering inside my father’s hall.”

“Yes, Madam,” mabilis na tugon ni Lauren, habang nagbigay ng senyas sa dalawang guwardiya. Walang pag-aalinlangan silang sumunod, ni isang staff walang tumutol. 

“Aba, huwag niyo akong hawakan!” sigaw ni Teo habang pilit siyang hinahatak palabas. “Venice, you’ll regret this!”

“Maybe,” sagot ni Venice na puno ng poot at pighati. “But not as much as I regretted loving you.”