Chapter 2: Emergency!

Chapter 2

“You want a divorce? Gan'yan ka na ba talaga kababaw, Venice?!”

Halos magsilabasan ang ugat sa leeg ni Teo. Mukhang natapakan ni Venice ang pride ng asawa, pero wala siyang balak magpatinag. 

“It wasn't a question, and I wasn't asking. Nakapirma na rin ako.”

Sa tindi ng tensyon, napilitang luwagan ni Teo ang kaniyang kurbata. “Wag mong sasabihing makikipaghiwalay ka dahil lang sa nakalimutan namin ang birthday mo?” umiisid na saad niya. 

“Today wasn't only my birthday,” seryosong tugon ni Venice. “It’s also our fifth anniversary.” 

Inakala niyang matatauhan si Teo at hihingi ito ng tawad, pero kabaliktaran ang kaniyang naging sagot. Mas lalo niyang napagtanto kung gaano kalala ang pangloloko sa kaniya ng asawa. 

“How can you be so selfish? Today might be Rhea’s last birthday.”

Hindi na nagulat si Venice sa pangangatwiran ng asawa. Sa kahit anong sitwasyon, parati talaga siyang dehado kapag si Rhea ang kalaban. Kasal nga sila sa papel, pero walang duda na ang puso ni Teo ay pagmamay-ari ng ibang babae. 

“Just the sign papers,” manhid niyang sambit. “Think of this as an act of charity, at least before Rhea dies she gets to be Mrs. Fuentes.”

“You are out of your mind! We have a son, Venice!” 

“Son? Do you really think he still treats me as his mother?! Nakikita mo ba kung paanong mas hinahanap niya ang aruga ni Rhea?!” umiismid na bulyaw ni Venice. “You know, I’m actually beginning to think that maybe he isn’t my son.”

Napalunok ng malalim si Teo sa huli niyang sinabi, halos pagpawisan din siya ng malamig sa kaba. Dahil sa kaniyang naging reaksyon, mas lalong tumindi ang suspetsa ni Venice. 

“What? Anong ibig mong sabihin, Venice?” tanong ni Teo, halos pabulong na sa takot. “Stop being ridiculous.”

“Ridiculous?” isang mapaklang tawa ang kumawala sa bibig ni Venice. “Five years, Teo. Five years akong nagpaka-tanga sa iyo. Tapos, ngayon sasabihin mo na ako ang ridiculous?” Nanginginig ang kaniyang kamay habang itinuturo ang sarili. “Bakit, Teo? Hindi mo ba matanggap na hindi ko na kaya ang laro niyo? Maybe it’s about time you find yourself a brand new playmate.”

“All of this, just because you think I forgot your birthday? I actually have a present for you. I found it…” 

“You finally have my mother’s necklace?” umaasang tugon ni Venice. 

“I gave it to Rhea, she said it was the exact replica of the necklace she lost. Believe me, it was supposed to be your gift.”

Kulang na lang isampal ni Teo na hinanap niya talaga ang kwintas para kay Rhea. Kahit anong pangangatwiran nito, alam ni Venice na hindi talaga para sa kaniya ang regalong ‘yon. 

“Don’t worry, Rhea promised she'll give it back. Pinahiram ko lang ‘yon sa kaniya,” nangungumbinsi pang dagdag niya.

“Kailan niya ibabalik?” taas-kilay na tanong ni Venice. “Kapag patay na siya?” 

“Stop it, Venice! Enough with your attitude, hindi ka na ba talaga marunong mahiya?”

“Cut the act, Teo. That was a family heirloom, it's impossible that she has the exact replica,” nagpipigil  niyang tugon. 

“I thought you were different, but you were more selfish than I thought,” madiing sagot sa kaniya ng asawa, dismayado ang tono. “That was part of Rhea’s final wish. Have a little dignity, Venice.”

Dignidad… simula nang magpakasal siya kay Teo, tanggap na ni Venice na nawalan siya nito. Tinakwil ng pamilya, iniwan ang yaman at kasikatan, sa pag-aakalang mamahalin siya ng tunay ng asawa. Naging masahol pa sa bulag ang pagtrato sa kaniya ni Teo. 

“Just admit it. Huling-huli na kayo, Teo! Kabit mo si Rhea, hindi ba?!” 

“Wala akong alam sa sinasabi mo. Magkaibigan lang kami, at kayang-kaya ko ‘yon patunayan,” lakas-loob niyang sabi. 

Magaling umarte ni Teo at makakaya niyang paikutin ang kahit sino, pero natuto na si Venice. Kompleto ang lahat ng pruwebang magpapatunay na higit pa sa pagkakaibigan ang meron sa kanila ni Rhea. 

“Just sign it, so we're done for,” pag-anyaya ni Venice sa asawa. 

Mas lalong pinainit nito ang ulo ni Teo. Hindi niya matanggap na ang babaeng patay na patay noon sa kaniya, ay nag-aaya na ngayong makipaghiwalay. 

“If there is anyone who has the right to initiate a divorce, ako ‘yon!” nagimbal ang buong mansyon sa sigaw niya. “I married you out of pity, and you have no right to dump me!”

Kahit ang mga katulong biglang nagising sa lakas ng boses ni Teo. Ito ang unang pagkakataon na nakita nilang nanlaban si Venice. Sa parati, tanging oo at tangho lang ang sagot nito sa asawa. Mismong ang mayordoma na nagpalaki sa kaniya noon, naawa na rin sa pagiging mahigpit at malamig ni Teo. 

“I’m doing you a favor,” sambit ni Venice habang tumatayo. Inabot niyang muli ang papeles sa asawa. “Divorce me so you can be free. Marry Rhea, because I can't endure your cheating any longer.”

Ang pagiging makulit niya ay mas lalong nakapagpakulo ng dugo ni Teo. Malakas niyang sinampal si Venice, dahilan para matumba ito at makasubsob sa sahig. 

“You are only my wife!”

Ang mainit nilang sagutan ay biglang nahinto nang mag-ring ang cellphone ni Teo. Nang makita niya kung sino ang tumatawag, halos mapipi ang kaniyang lalamunan sa kaba. Mula sa kabilang linya, tinuran ng nurse ang matagal na niyang kinatatakutan.

“Sir, nawalan po ng malay si Ma’am Rhea!” natataranta nitong balita. “Papunta na po kami sa ospital.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig ang buong katawan ni Teo. Nag-iba ang kaniyang ekspresyon, matamlay at namumutla. Ni isang beses sa buhay ni Venice, hindi niya nakitang mag-alala ng ganito sa kaniya ang asawa. Kahit mamatay pa siya sa harap nito, napakalabong umiyak at magluksa si Teo. 

“I have to go. Rhea’s in a critical condition,” nagmamadaling paalam niya sa asawa.

Halos mabutas ang sahig sa bigat ng mga yapak ni Teo papunta sa garahe. Sa ikalawang pagkakataon, naiwan na namang mag-isa at durog si Venice.