EP.5 : คิดถึง

หลายวันต่อมา

@มหาวิทยาลัย

“โอเคไหมแก” ของขวัญถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นสภาพหมดอาลัยตายอยากของเพื่อนรักที่แม้จะมาเข้าเรียน แต่เหมือนจะลืมเอาวิญญาณมาด้วย

“แกคิดว่าไงล่ะ” เกวรินหันไปคุยด้วยช้าๆ เบะปากเตรียมจะร้องไห้ แต่โดนชี้นิ้วห้ามไว้เสียก่อน

“หยุดค่ะ! ไม่ต้องร้องแล้ว!”

“อึก...ไม่ได้ร้อง~”

“เฮ้อออ...มานี่เลยแก อายชาวบ้านเขา”

ว่าแล้วก็ดึงข้อมือเล็กของเกวรินให้เดินตามไปที่ศาลาใต้ร่มไม้ใหญ่แห่งหนึ่งนอกอาคาร ซึ่งบริเวณนี้ค่อนข้างเงียบสงบ คนไม่พลุกพล่านเหมือนตอนอยู่ในโรงอาหารเมื่อครู่

“เอาเลย ทีนี้อยากร้องก็ร้องเลย”

“อึก...บอกแล้วไงว่าไม่ได้ร้อง” เธอตอบกลับไปเสียงอ้อมแอ้ม ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ทีหนึ่ง แล้วสูดน้ำมูกกลับคืนแรงๆ ราวกับเด็กน้อยก็ไม่ปาน

หลังจากเกิดเรื่องคืนนั้น ตอนเช้าเขาแค่มาส่งที่คอนโดแล้วก็กลับไป เธอรู้ว่าเขาโกรธ แต่เธอก็น้อยใจเขาเหมือนกัน เลยไม่ได้โทรไปง้อหรือคุยกับเขาเลยสักคำจนตอนนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว...

“จ้ะ ไม่ร้องเลย”

“ฮึก...แกว่าเฮียภีมเขารังเกียจฉันไหม”

“ฉันว่าไม่นะ”

“แต่เฮียไม่ให้ฉันไปหาที่ห้องแล้วนะ...”

“เดี๋ยวก็หายโกรธเองแหละน่า แกอย่ากังวลไปเลย ฉันไม่เคยเห็นเฮียภีมของแกใจแข็งได้สักที”

“รอบนี้ดูโกรธมากเลยนะแก...บางทีฉันอาจจะรุกแรงเกินไป” เกวรินเอ่ยเสียงเบา ใบหน้าหวานดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดจนของขวัญรู้สึกเห็นใจ แต่เรื่องความรู้สึกก็ไม่มีใครบอกแทนกันได้นอกจากเจ้าตัว

“งั้นก็ไปง้อซะสิ...คิดถึงก็ไปง้อ อย่าทำให้มันยาก”

“ไม่รู้ดิ...ฉันไม่กล้า...”

“ทำไมไม่กล้า สู้เขาหน่อยสิแก มัวแต่นั่งนอยด์ทั้งวันแบบนี้จะได้คืนดีกันไหม” ของขวัญพยายามพูดให้กำลังใจ เกวรินรู้ดีว่าเพื่อนเป็นห่วง อยากให้ปรับความเข้าใจกันให้เร็วที่สุด

แต่มันติดอยู่เรื่องหนึ่งที่ทำให้เธอไม่กล้า...

“ฉันอาย...” เธอเอ่ยเสียงเบา เขี่ยปลายเท้ากับพื้นไม้ของศาลาหลังเล็กไปมาอย่างคิดไม่ตก ไม่รู้จะแบกหน้าไปง้อเขาได้ยังไงหลังจากที่ใจกล้าทำเรื่องนั้นไปแล้วโดนปฏิเสธเข้าอย่างจัง

“เฮ้อ...แกเนี่ยน้า~”

“ฉันกลัวมองหน้าเฮียไม่ติดอะ...ตอนนั้นตั้งใจพลีกายถวายตัวให้เฮียเต็มที่ แต่โดนจับทุ่มใส่เตียงแล้วสั่งเสียงแข็งว่าไม่ให้ไปหาซะขนาดนั้น เป็นแก แกยังจะกล้าไปเจอหน้าเฮียไหมล่ะ”

“ก็จริงแฮะ...แต่สำหรับฉันนะ ฉันว่าเฮียไม่ได้รังเกียจอะไรแกหรอก รู้จักกันมาตั้งกี่ปีแล้ว ถ้าไม่ชอบจริงๆ ที่ผ่านมาคงไม่วนเวียนอยู่ใกล้ๆ แกแบบนี้หรอกมั้ง”

“เฮียอาจจะคิดแค่น้องหรือเปล่าอะ...ฉันเดาใจเฮียไม่ถูกเลย บางทีก็ดูเหมือนจะมีใจให้ฉัน แต่บางทีก็ไล่กันง่ายๆ เหมือนไม่แคร์ฉันเลย” ดวงตากลมโตหม่นแสงลงอย่างนึกเศร้าใจ

“อยากรู้ไหมล่ะว่าเฮียเขาคิดยังไงกับแก?”

“ก็ต้องอยากสิ”

“งั้นก็ลองแบบนี้...”

ว่าแล้วก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ เอามือป้องปากซุบซิบเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน เล่าเสร็จก็ผละหน้าออกแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์

“จะได้ผลไหมอะ”

“บอกแล้วไง ไม่ลอง ไม่รู้”

ได้ฟังวลีเด็ดจากเพื่อนรักแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างคิดหนัก รอบที่แล้วแผนก็ล่มไม่เป็นท่าจนโดนสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปหาที่คอนโด ไม่รู้ว่ารอบนี้จะรอดหรือจะร่วงกันแน่

แต่ก็อย่างที่เพื่อนของเธอพูดนั่นแหละ...

ไม่ลองก็คงไม่รู้!

@บริษัทภากร

ภายในห้องประชุมแอร์เย็นเฉียบ เสียงนำเสนอพรีเซนเตอร์เครื่องดื่มซึ่งกำลังจะเปิดตัวใหม่ในไม่ช้าได้หยุดลง ทุกคนเงียบกริบรอฟังความคิดเห็นจากท่านประธานหนุ่มไฟแรงในวัยเพียง 28 ปี ซึ่งนั่งอยู่หัวโต๊ะด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ทำให้บรรยากาศภายในห้องดูอึมครึมลงอย่างเห็นได้ชัด หลายคนคิดว่าเขาคงไม่ค่อยชอบใจกับสิ่งที่ประชุมกันไปเมื่อครู่ แต่ใครจะรู้ว่าในตอนนี้ในหัวเขาเอาแต่วนเวียนคิดถึงเด็กแสบจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร

“เอ่อ ไม่ทราบว่า...”

“รูปแบบโฆษณาเอาเอาตามนั้นแล้วกัน แต่ว่าตัวของพรีเซนเตอร์...” ภากรเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่ว่าฟังดูสุขุมและมีอำนาจอย่างที่น้อยคนจะมี ก่อนจะสั่งให้เปลี่ยนคนที่จะเข้ามาเป็นพรีเซนเตอร์ใหม่ ซึ่งแม้จะดังมากในตอนนี้ แต่อายุยังน้อยเกินไป เขาต้องการให้ภาพลักษณ์ของสินค้าตัวใหม่ไร้ที่ติและไม่มีประเด็นให้ต้องกังวลหลังจากเปิดตัวไปแล้ว

แม้ว่าเขาจะเอาแต่คิดถึงเด็กดื้อทั้งวัน ทำให้ไม่ได้จดจ่อกับหัวข้อประชุมเท่าที่ควร แต่ด้วยความสามารถของเขา อาศัยเพียงการฟังและปราดมองบนหน้าจอขนาดใหญ่ที่อีกฝ่ายกำลังนำเสนอเพียงรอบเดียวก็สามารถตัดสินใจได้อย่างเฉียบขาด

“เอ่อ อะไรนะคะ?”

“ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำสอง” น้ำเสียงที่กดต่ำลงทำให้หลายคนกลืนน้ำลายไปตามๆ กันอย่างนึกหวาดหวั่น เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าท่านประธานเป็นคนที่จริงจังกับการทำงานมากแค่ไหน สำหรับคนที่ไม่ตั้งใจฟังเรื่องที่เขาพูดจนต้องเอ่ยบอกเป็นรอบที่สอง เป็นคนประเภทที่เขาไม่ชอบที่สุด

แน่นอนว่าเมื่อครู่หล่อนทำพลาดเข้าอย่างจัง...

“ขะ ขอโทษค่ะท่านประธาน” เธอคนนั้นรีบค้อมศีรษะพร้อมเอ่ยขอโทษอย่างนึกหวาดกลัว ผิดพลาดครั้งแรกนั้นยังสามารถให้อภัยได้ แต่แน่นอนว่าไม่มีใครอยากโดนหมายหัวจากท่านประธานสุดเนี้ยบคนนี้

ภากรเหลือบมองหล่อนด้วยสายตาเย็นชา กำชับเรื่องที่เขามอบหมายให้ฟังอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไป คล้อยหลังประธานหนุ่มก็ได้ยินเสียงหลายคนถอนหายใจอย่างโล่งอกกับบรรยากาศอัดอึดเมื่อครู่

“ตารางช่วงบ่ายมีอะไรบ้าง”

เมื่อเข้ามาให้ห้องทำงานหรูส่วนตัว ภากรก็หยิบมือถือขึ้นมาเช็กข้อความจากคนตัวเล็ก ในขณะที่เลขาสาวกำลังยืนแจกแจงแผนในช่วงบ่ายให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงฉะฉาน

เธอเห็นสีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีนัก หลายวันมานี้ก็โหมทำงานมากกว่าปกติจนพนักงานในบริษัทหัวหมุนกันไปหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านประธานหนุ่มกันแน่

“เอ่อ...เย็นนี้คุณภากรจะทานอะไรไหมคะ ข้าวจะได้เตรียมไว้-...”

“ไม่ต้อง คุณออกไปได้แล้ว”

เสียงทุ้มตอบกลับไปโดยไม่หันไปมองหน้าแม้เพียงนิด

‘น้ำข้าว’ จึงค้อมศีรษะให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวออกไปจากห้องด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวกับความเย็นชาของท่านประธาน แม้ว่าจะเธอทำงานเป็นเลขาให้เขามาหลายปีแล้ว แต่รังสีเย็นยะเยือกของเขาที่แผ่ออกมาก็ไม่ได้ลดลงเลย

ตึ๊ง~

ภากรได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นก็รีบกดมือถือเข้าไปดูทันที เขานึกว่าจะเป็นเกวรินที่ทักมาหา แต่ว่ามันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด จึงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ทีหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์

ตั้งแต่เอ่ยปากกับเธอว่าไม่ต้องมาหาเขาที่คอนโด เขาก็ไม่ได้เจอเธออีกและไม่มีแม้กระทั่งข้อความส่งมาหาเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่ปกติแล้วเธอขี้อ้อนขนาดนั้น ทั้งวันชอบถ่ายรูปอัปเดตเรื่องราวส่งมาให้เขาไม่หยุด ไม่ว่าจะอารมณ์ดี หรือรู้สึกแย่ก็จะโทรมาหาเขาก่อนเป็นคนแรก แต่ตอนนี้กลับเงียบกริบจนน่าใจหาย

ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงอย่างนึกหงุดหงิดใจ จริงอยู่ที่เขาเป็นคนปฏิเสธเรื่องในคืนนั้น แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงตัวเธอเอง กลัวว่ายิ่งได้ใกล้ชิดจะยิ่งอดใจไม่ไหว แล้วเผลอทำอะไรที่ทำให้เธอต้องเสียใจในภายหลัง...

“อ่าส์ ให้ตายเถอะ...”

พอเผลอนึกถึงกลิ่นตัวหอมๆ ร่างนุ่มนิ่มเย้ายวนในชุดเมื่อคืน ลำเนื้อแกร่งใต้กางเกงก็ปวดหนึบขึ้นมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย

ยัยเด็กดื้อจะรู้บ้างไหม ว่าตอนนี้เขาคิดถึงเธอจนแทบคลั่งอยู่แล้ว!

Trrrrrrrrr

Trrrrrr

เสียงมือถือดังขึ้นเรียกสติของภากรกลับมา เขาพยายามข่มกลั้นอะไรบางอย่างด้านล่างให้สงบลงแล้วกดรับสายทันที

ติ๊ด!

“ครับแม่”

[ยุ่งอยู่หรือเปล่าลูก]

“เปล่าครับ ผมเพิ่งประชุมเสร็จพอดี”

[เสาร์หน้าว่างหรือเปล่า ชวนน้องมากินข้าวที่บ้านสิภีม เดี๋ยวแม่ทำของโปรดไว้ให้]

ได้ฟังแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาจนผู้เป็นแม่อย่าง ‘นวมล’ จับสังเกตความผิดปกติจากลูกชายได้

“คือว่าช่วงนี้...”

[ทะเลาะกันใช่ไหม ทำน้องงอนอีกหรือเปล่าตาภีม?]

เมื่อโดนจับได้ ภากรก็เริ่มไปต่อไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง จึงโกหกไปเพื่อให้แม่สบายใจ เพราะรู้ดีว่าแม่ของเขาท่านรักและหวงเกวรินมากขนาดไหน

“เปล่าครับ ช่วงนี้ผมงานยุ่งนิดหน่อย เสาร์หน้าน่าจะไม่ได้ไปครับ”

[อ่อ...ก็แล้วไป อย่าโหมงานหนักมากนะภีม หาเวลาว่างพาน้องไปเที่ยวเล่น ผ่อนคลายบ้างอะไรบ้างเข้าใจไหม?]

“ครับแม่...”

แววตาของเขาหม่นแสงลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงคนตัวเล็ก ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะเข้าใจผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นคืนนั้นหรือเปล่า เขาอยากจะโทรไปหา พาไปเที่ยว พาไปทานของโปรดที่เธอชอบเหมือนที่ผ่านมา แต่ตอนนี้แค่นึกถึงร่างเย้ายวนของเธอก็แทบควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว เขาจึงโหมทำงานอย่างบ้าคลั่ง พยายามไม่ติดต่อไปเพราะอยากให้อารมณ์บางอย่างสงบลงก่อน

แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยเลยสักนิดเดียว...

กลับกัน เขายิ่งโหยหาเธอจนหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมดแล้ว!

[ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันแน่นะ?]

“ไม่ครับ”

[งั้นก็ดีแล้ว...อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะภีม อย่าเอาแต่ทำงาน พ่อกับแม่เป็นห่วงรู้ไหม]

“ครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คุยกันต่ออีกไม่กี่ประโยคก็วางสายไป จากนั้นจึงขับรถออกไปทานอาหารข้างนอกแล้วกลับมาเคลียร์งานต่อจนถึงช่วงค่ำ...