*TRIGGER WARNING: Ang chapter na ito ay naglalaman ng maselang senaryo na maaring hindi kaaya-aya sa ibang mambabasa. Read at your own risk.*******She was only ten years old and still living in the orphanage. She was waiting for her Kuya Xander to come back for her. Pinanghawakan niya ang pangako ni Xander na babalikan siya nito. It was three years ago ng kuhanin ng mga totoong magulang nito ang kaniyang Kuya Xander. Matagal na pala itong hinahanap ng mga totoo nitong magulang, dahil nawalay ito sa kanila nuong panahong unang napadpad si Xander sa orphanage na kinalakihan niya.Kaya kahit na may mga taong gusto siyang kunin at ampunin ay hindi siya sumasama. Ang nasa isip niya noon ay kapag bumalik ang kaniyang Kuya Xander ay hindi siya nito mahahanap kung nasaan siya. Labis-labis ang kaniyang pagtanggi sa mga mag-asawang nagtatangkang umampon sa kaniya. Kahit ang mga madre sa bahay ampunan ay walang magawa at hindi siya mapilit ng mga ito na sumama sa mga pamilyang gusto siyang amp
Alex could now breathe freely, dahil wala na sa loob ng unit ni Karen ang mga unwanted visitors nila kanina. Sa tanang buhay niya ay ngayon niya lang muling naramdaman ang matakot. He wasn’t afraid because of Augustus, but because of Karen’s reaction earlier.Hindi niya alam kung ano ang nangyari sa babae kanina, but his instinct was telling him na may kinalaman si Augustus doon. He could see how he was eye f*cking his wife earlier. Hindi niya gusto ang pagka-bastos ng ugali nito, but he needed to be patient para sa kapakanan ng kaniyang asawa at ng ama nito. Augustus thought that he was just a simple business man, kaya ganoon na lang ang pambabastos nito sa kaniya ng harap-harapan. Mangani-ngani na nga niyang pagbuhatan ito ng kamay ng makita ang naging reaksiyon ni Karen kanina, ngunit pinigilan niya ang sarili. Kailangan pa rin niyang mag-timpi kahit na hindi niya na nagugustuhan ang mga titig nitong ipinupukol sa kaniyang asawa. Naikuyom niya ang kamao ng muling magbalik sa kani
“Kikay halika na, punta na tayo doon sa may padulasan,” yakag ni Xander kay Kikay ng pinayagan na sila ng mga madre na maglaro sa labas.“Sige Kuya Xander, saglit lang at kukunin ko lang si Fluffy,’ sagot naman ni Kikay sa batang lalaki, sabay takbo papasok sa common room ng mga batang nakatira sa bahay ampunan na iyon. Mga dalawampung bata ang puwedeng matulog sa loob ng kuwarto, magkahalo sa iisang silid ang mga batang babae at lalaki.Ang higaan ni Xander at Kikay ay nasa pinakasulok ng kuwartong iyon, malapit sa may banyo. Magkasunod ang kanilang mga katre, nasa dingding banda ang kay Kikay at ang katabi sa hilera nito ay ang kay Xander.Agad na kinuha ni Kikay ang lumang-lumang laruan na teddy bear na pinangalanan niyang Fluffy. Mahalaga sa kaniya ang laruang iyon dahil binigay iyon ni Xander. Bagama’t napulot lang ito ng batang lalaki sa may tambakan ng basura ay pinaka-iingatan niya ito dahil nag-iisa lang itong laruan niya at pinaghirapan pa itong ayusin ng Kuya Xander niya. N
“Is there something wrong with preparing my wife’s meal?” he asked, elaborating on the word ‘wife.’Karen was speechless, hindi niya alam kung ano ang isasagot sa lalaki. Technically, he was correct. There was nothing wrong with him preparing a meal for both of them. After all, they became husband and wife this morning.“Why don’t you just take a seat so we could eat,” sambit nito sa kaniya. Hindi na nito pinansin ang pag-a-alinlangan niya. Sa halip ay agad nitong inayos ang mga pagkaing nakahain sa lamesa. Inilapag din nito ang pininyahang manok na siyang niluluto nito kanina.Napatulala si Karen sa mga nakahain sa hapagkainan. May tatlong side dishes na itong naihanda; steamed broccoli, crispy brussel sprouts, at spring salad mix, may nakahanda na rin itong kanin, at ang main menu nitong pininyahang manok. Bukod pa doon ay may nakahanda na ring freshly squeezed orange juice sa kanilang mga baso, may chocolate mousse pa for dessert.“Are you sure na tayong dalawa lang ang kakain?” hi
Biling-baligtad si Karen sa higaan, kanina pa siya nakahiga pero kahit na anong posisyon ang gawin niya ay hindi pa rin siya makatulog. Binuksan niya ang lampshade sa tabi ng kaniyang kama, napatingin siya sa alarm. Mag-a-alas diyes na ng gabi. Napapalatak siya at pabuntong-hiningang hinatak ang kumot sabay talukbong hanggang ulo.“Matulog ka na, Karen,” mahinang anas niya sa sarili. Mariin niyang ipinikit ang mga mata. “One, two, three…” pagbibilang niya ng tupa sa isipan. Nakarating na siya sa bilang na mahigit isang daan ay walang antok na dumadalaw sa kaniya. “Can’t sleep?” mahinang anas ng baritonong tinig na nakapagpapiksi sa kaniya. Inilabas niya ang ulo sa kumot at ibinaba iyon hanggang sa kaniyang leeg. “I-I am sorry, did I wake you?” tanong niya sa lalaki, hindi niya tinangkang lumingon sa gawi nito. Wala itong kagalaw-galaw sa tabi niya, kaya inakala niyang tulog na ito.“You didn’t, I can't sleep either,” kaswal na sagot nito sa kaniya, saka marahan itong kumilos. Nahigi
Karen was exhausted. She has a long day sa kanyang trabaho, at wala na siyang gustong gawin ngayon kundi ang makauwi agad at ng makatulog na at makapag-pahinga ng maaga. Nang saktong uwian na ay nakita niya ang kanyang boss na agad na lumabas sa opisina nito. Nang makita niyang wala na ang mga gamit nito ay agad na rin siyang gumayak upang umuwi at mag-log out na.She go to the bathroom para magbihis ng damit, lagi siyang may baon, dahil hindi naman siya pwedeng sumakay sa motor ng nakapalda at naka-heels. She is wearing a red casual, long sleeve open-suit blazer jacket, with a white sleeveless shirt underneath, na naka tuck-in sa kapartner ng blazer nitong knee length na red skirt. Naka two-inches open high heels sandals din siya kapag nandito na siya opisina, para kagalang-galang ang kanyang datingan habang ginagampanan ang kanyang trabaho. Ngayong uwian ay nagpalit siya nang tattered denim jeans at hinubad ang kanyang blazer, iniwan niya ang kanyang sleeveless shirt at itinuck-in
Buong maghapon na ginugol ni Alex ang kanyang oras sa pagtatrabaho. Hindi siya lumabas ng bahay at tanging ang kanyang laptop at cellphone ang siya niyang kaulayaw. Nagpapa-deliver lang siya ng pagkain kapag nakakaramdam siya nang gutom pagkatapos ay itutuloy na niyang muli ang kanyang trabaho, kaya hindi na niya namalayan ang paglipas ng oras. He was busier than usual, dahil na rin sa kababalik niya lang ng bansa. May dalawang taon din siyang namalagi sa Ireland, habang inaayos ang pagbubukas ng ilang branch ng kanyang restaurant doon.Biglang umangat ang kanyang paningin mula sa dokumentong binabasa sa kanyang laptop ng may marinig na kumakatok sa pinto. Napatingin siya sa orasang naka-sabit sa kanyang dingding, mag-aalas nuebe na ng gabi. Kumunot ang kanyang noo, he wasn’t expecting someone today. Lalong wala siyang maalalang may inorder siyang pagkain sa labas. He had a lot of friends waiting for him to comeback, pero ni isa sa mga ito ay wala siyang pinagsabihan na naka-uwi na si
“Hoy! Anong ginagawa niyo kay Kikay?” pasigaw na tanong ng isang matabang batang lalaki na nasa edad pitong taong gulang. Kahit na may katabaan, ay mestisuhin naman ito. Maputi ang balat nito at bahagyang grayish ang kulay ng mga mata. Pinilit nitong tumakbong mabilis kahit na hingal na hingal na ito sa pagtakbo upang saklolohan ang batang babaeng binu-bully nung mga mas nakaka-tandang bata dito.“Hala kayo, nandiyan na si Baboy. Aawayin kayo niyan kasi inaway niyo yung girlfriend niyang si Negra,” kantyaw nang isang batang lalaking matangkad na payat sa batang tumatakbo patungo sa kanila.“Weh! Weh! Weh! Hahaha!” nanunukso namang kantyaw nang apat pang batang kasamahan nito. Bumelat pa ang mga ito sa batang lalaki.“Sinong baboy? Ha? Bakit ba lagi niyo na lang pinag-di-diskitahan si Kikay?” namumula ang mukha sa galit na tanong ng mestisong-chubby na bata. Hingal man ay pilit pa rin nitong pinatapang ang mukha ng marating nito ang lugar kung saan pinagku-kumpulan na tuksuhin nang ma