Satisfy me, Jake

Para siyang natigilan sa sinabi ko, pero wala akong pinagsisisihan sa mga iyon. I’m just telling the truth, sa anim na taon naming kasal ay wala akong naramdaman na pagmamahal. Laging mag-isa, para akong nakakulong sa malaking hawla.

Nagtiis ako, kasi mahal ko siya noon…

Hinawakan niya ako sa magkabila kong braso, “no, no. I promise that you, iba na ngayon. So please, Lorain.” Yung mga mata niya ay parang iiyak na sa pagmamakaawa, sa tingin ba niya ay ganon nalang iyon?

Na sa isang salita lang niya ay magmamadali akong babalik sa kaniya, magpapakatanga at magsusunod-sunuran sa gusto ng pamilya niya.

“Enough, Jake!” Sigaw ko at tinulak siya, “kung hindi ka aalis ngayon din ay tatawag ako ng security guard, wala akong balak i-entertain ang mga sinasabi mo.”

“Why? Because of the man with you earlier, so may balak ka nga na sagutin siya?” Sarkastiko niyang tanong sa akin.

Sinamaan ko siya ng tingin, bakit kailangan niyang idamay ang isang tao na wala naman dito? “So, what? Kung ano man ang meron kami ay wala ka ng pakialam doon. What we had years ago is already done, yung karapatan mo sa akin ay matagal ng tapos.”

“Tell me, Lorain. Anong wala sakin na meron siya, I can give you everything!”

“No, you can’t!” Mabilis kong sigaw, not love nor comfort. Gusto kong isumbat lahat ng pagkukulang niya noon, lahat ng nararamdaman ko years ako ay unti-unting bumabalik sa akin. Pero hindi ako nasasaktan, sa halip ay lalong sumisiklab ang galit sa dibdib ko.

“You feel empty? Talaga ba na iyon ang naramdaman mo o baka naman kasi ay wala kang mahanap na babaeng sunod-sunuran sa gusto mo, yung hindi ka papakealamanan kahit harap-harapan mo silang niloloko.” Sabi ko habang mariin na dinuduro ang dibdib niya.

“I won’t do it again, gagawin ko lahat ng gusto mo. Kaya kong baguhin ang sarili ko sabihin mol ang kung ano ang ayaw ko.” Ang mga kamay niyang nakahawak sa braso ko ay unti-unting bumaba sa aking mga daliri ay pinaglaruan niya iyon.

Mabilis akong umiling-iling, kailangan ko pa bang sabihin kung ano-ano ang mga kailangan niyang baguhin? Kung talagang gusto niya akong bumalik sa kaniya, he better knows what to do.

“Just leave, Jake.” Sabi ko at pilit hinila ang kamay ko na hawak niya, humakbang ako palayo at diretso siyang tinignan sa mata. “you and I are just business partner. Nothing more, nothing less.”

Hahawakan niya sana ulit ako ng may kumatok sa pintuan, “Lorain, may pinabibigay ni Raziel sayo.” Iritado ang boses niya na parang bata na nautusan ng kuya.

Tumingin ako saglit kay Jake, “umalis ka na, tapos na tayong mag-usap.” Mariin ko na sabi at binuksan ang pintuan.

Gulat na napatingin si Craig sa lalaking nasa loob ng kwarto ko pero wala naman siyang ibang sinabi at inabot lang basta ang kulay brown paper na hawak, “hindi ko alam na may kasama ka pala, kung alam ko ay hindi ko sana muna kayo dinistorbo.”

“No, it’s fine. Paalis na rin naman siya, may nakalimutan lang siyang sabihin at ibigay kanina sa meeting kaya nagabala pa siyang pumunta dito.”

“Ganon ba, then let me come inside. Hindi pwedeng ikaw lang ang mabubusog ng pagkain na ‘yan, hindi moa lam kung gaano kahirap pumila para bumili nyan.” Sabi niya at diretsong pumasok sa loob na parang walang pakealam kay Jake.

“Y-you…” Hihilain sana ni Jake si Craig para pigilan na pumasok pero hinawakan ko ang kamay niya.

“Mr. Andres, salamat sa pagdala mo ng naiwan na documents. Now if you excuse us, kakain na kasi kami or do you want to join?” Ngumiti ako sa kaniya ngunit ang mga mata ko ay matalim na nakatingin sa kaniya.

“We’re not yet finish, Lorain. Hindi ako hihinto hanggang hindi ka nagiging akin ulit, I won’t easy letting you go.” Bulong niya at padabog na umalis.

Ilang sagundo ang lumipas bago magsalita si Craig na sinisimulan ng kainin ang fries, “woah, is he your ex-boyfriend?” Tanong niya at pinatong ang paa sa kaharap na upuan.

Nagkibit-balikat lang ako at lumakad palapit sa kaniya, “it’s not important to talk, galing ba talaga ito kay Raziel?” Kinuha ko ang isang friend chicken sa bucket, spicy flavor?

“Of course not, sa tingin mo ba ay magpapadala siya ng ganitong klasing pagkain sayo.” Sabi niya at kinuha ang isang siomai asado. “aah, wala talagang tatalo sa soimai sa kanto.”

“So, binili mo lang lahat ito sa kanto?” Tanong ko ng natatawa, kumuha rin ako ng siomai pagkatapos kong maubos ang isang chicken.

“Aba, kahit sa kanto lang yan ay pumila ako. Hindi mo ba narinig ang sinabi ko kanina, by the way ayaw mo na ng chicken?”

“Ah yes, hindi ako gano’ng mahilig sa spicy e.” Para naman siyang napatigil.

“Oh sorry, it just a hobby. May kilala kasi akong babae na mahilig sa maanghang,” may kung ano sa ngiti niya na hindi ko mapaliwanag, maybe his ex?

“Ganoon ba? Hmm, mabalik tayo sa usapan bakit mo naisip na bumili at dalhan ako ng pagkain?” Nagtataka ko na tanong.

“Nakita ko kayo sa CCTV, mukha lang akong walang pakialam pero sinisigurado ko na safe ang lahat ng costumers ko.” Mayabang niyang sabi.

“Yeah, right.” Iyon nalang ang nasabi ko at tinapos ang pagkain namin.

Tahimik lang kaming dalawa hanggang matapos kaming kumain, tulad noon ay medyo awkward pa rin naman sa pagitan namin pero hindi na sobra.

“Salamat sa pagkain.” Sabi ko ng palabas na siya sa kwarto, tumango lang naman siya at tuluyang umalis bitbit ang bucket ng fried chicken na dalawa lang ang bawas.

~

Binagsak ko ang sarili ko sa kama pagkatapos ko na mag toothbrush, ngayon ay wala na akong gana na magtrabaho dahil sa nangyari. Sumasakit ang ulo ko tuwing naaalala ko ang mga sinabi ni Jake kanina, ano naman ang pumasok sa kokote niya…

Bumalik sa kaniya?

Masyado naman yatang mataas ang tingin niya sa sarili kung iniisip niyang hanggang ngayon ay mahal ko pa siya, kung meron man na natitira sa akin ngayon ay ang galit ko sa pamilya nila. Tinuring nila akong basahan na bigla nalang itatapon sa isang tabi.

Sisiguraduhin ko na ngayon, siya naman ang gagapang papunta sakin. Kung gusto niya talaga akong makuha, dadaan siya sa butas ng karayom…

Pinikit ko ang aking mata, doon ko napagtanto na hindi lang iyon ang problema. Paulit-ulit na nag-play ang mukha ni Jamie sa aking isip, can I really do it kahit alam ko na may isa rin na pusong muling masasaktan…

Pero hindi ako pwedeng tumigil ngayon, kung gusto kong iparanas kay Jake ang naranasan ko sa kaniya noon ay ito ang tamang pagkakataon…

~KINABUKASAN~

Maaga akong nagising, hindi dahil may meeting o importante akong gagawin, ngayon ay wala ako sa mood habang nakaupo sa loob ng isang coffee shop sa labas ng hotel kaharap siya. “Anong kailangan mo, sobrang aga para painitin mo ang ulo ko.”

“I already told you, Lorain. Hindi ako susuko hangga’t hindi ka bumabalik sakin, kung kailan kitang araw-araw guluhin ay gagawin ko.” Sabi niya ng seryoso at humigop ng kape niya.

Umikot ang eyeballs ko sa pagkairita, “at ilang beses ko bang sasabihin sayo na hindi ako babalik sayo? Anong mapapala ko sa isang tulad mo, baka makakuha pa ako ng sakit galing sayo sa dami ng babaeng naikama mo.” Inis na sabi ko.

“I haven’t sleep with anyone, Lorain since you left.” Binaba niya ang tasa at hinawakan ang kamay ko, “hindi ka ba talaga naniniwala na handa akong magbago para sayo?”

Magbago, ngayon palang siya magbabago? Siguro ay kung umuwi ako ng mahirap pa rin ay wala siyang balak na pansinin ako, salamat sa pera ni Ms. Hilton.

“Huwag na nating lokohin ang isa’t-isa, Jake. Pareho nating alam na hindi mo kayang mabuhay na walang naikakama na babae araw-araw, diba at inuuwi mo pa nga ang iba sa kanila sa bahay mo noon?” Sarkastiko kong dagdag.

Bilang lang sa isa kong kamay kung ilang beses niya akong ginalaw sa anim na taon naming pagsasama, hindi ko nga siya nakitaan ng pagkasabik tuwing ginagawa namin iyon. Para siyang nahihirapan, na halos ayaw makita ang mukha ko o marinig ang ungol ko.

“Dati ‘yun noon, Lorain. I can promise you, I will only be doing it with you.” Sabi niya pero mabilis kong hinila ang kamay kong hawak niya at tinignan siya ng may pandidiri.

“Sorry to burst your bubbles, Jake pero never ko na pinangarap gawin ulit iyon kasama ka. Sa ilang taon na wala ako dito, sa tingin mo ba ay hindi ko iyon ginawa kasama ng ibang lalaki? I met several men and I don’t think na satisfied pa ako niyan.”

Nakakaloko akong tumingin sa baba niya bago tumayo, “I will leave now, thanks for the coffee.”

“Try me, Lorain.” Pigil niya sa akin, “Why don’t we try it kung hindi ba talaga kita kayang i-satisfy.” Mariin niya akong tinignan.