CHAP 21

White walls welcomed my eyes when I slowly opened it. Tahimik kong inilibot ang paningin ko. Katulad ng dati, natutulog si Mommy sa tabi ko habang hawak ang aking kamay. Samantalang tulala naman si Andrei na nakatingin sa kisame habang nakasalampak sa sahig. Kung may lamang pa sa salitang miserable ay iyon ang itsura niya ngayon. Dahan-dahang napunta sa akin ang kaniyang paningin.

Bahagyang nanlaki ang mata niya sa gulat, pero napalitan din agad iyon ng ibang emosyon. Lungkot, pagkaawa, pagsisisi at pagdadalamhati. Unti-unti akong pumikit at marahang hinawakan ang tiyan ko dahilan para magising si mommy.

Nanatili ang katahimikan sa amin, walang naglakas-loob na magsalita. Naghihintay sa kung anumang gagawin ko.

"Did I... lose them?" I barely manage to say saka marahang idinilat ang mata ko. I just stared at the ceiling waiting for their confirmation.

I heard my mom's little sob and held my hand. "They are now at peace, anak. They are now in a good place," she said and tighten the