CHAP 22

The cold breeze embraced my body as I stood outside my new home. Tatlong araw pa lamang ang nakalipas mula nang umalis ako ng Pilipinas. Akala ko kapag wala na ako roon makakatakas na ako sa sakit pero dadalahin ko pala iyon kahit saan ako magpunta.

The memory of losing my babies haunted me everytime, everywhere.

Marahan kong hinaplos ang maliit kong tiyan. Nakagat ko ang ibaba kong labi habang unti-unti na namang nag-iinit ang sulok ng aking mga mata. It's fvcking painful.

Sana panaginip lamang ang lahat.

I let out a deep breath and closed the door. Pagod akong nagtungo sa aking silid at tulalang sumampa sa aking kama. I bent my knees and wrapped my arms around it.

Tulad ng mga nagdaang araw, madilim ang silid. Hindi ko inaabalang buksan pa ang mga kurtina na tumataklob sa nakasaradong bintana ng aking k'warto. Funny because the darkness comforted me somehow.

Naramdaman ko ang pamamasa ng aking pisngi nang muli kong naisip ang mga nawala kong anghel.

Why?

"Bakit hindi mo ako bini