CHAPTER 18

Kanina pa kami naririto sa opisina niya. Wala pa ngang limang minuto nang mag-usap kaming dalawa kanina.

Nakasimangot na naman siya. Seryoso na naman ang ibinibigay niyang ekspresyon. Hindi na ako magtataka dahil ganito naman lagi ang ginagawa niya kapag walang nakakakita.

Wala naman siyang sinabing pag-uusapan namin, hindi na rin ako nagtanong.

“Anyway, ngayon ang flight nang mga kapatid mo." Nagtama ang paninhin namin nang mapatingin ako sa kaniya.

Sa puntong ito, nagpakawala ako nang isang malalim na paghinga.

Mukhang hindi pa ako handang mas mapalayo sa kanila. Ayoko rin naman maging hadlang para matupad nila ang kanilang mga pangarap.

Pero, gusto ko silang makita bago sila mapalayo nang tuluyan sa akin.

Magsasalita na sana ako nang bigla siyang magsalita muli. “Don't worry, they're on their way here.” Seryoso ang tinig niya. Nakatuon pa rin ang pansin niya sa isinusulat.

Hindi na ako muling kumibo pa, mahigit isang