~Agathe~“Baby, mapapatawad mo rin ba ako?” Tanong ni Gunther sa aming anak nang medyo kumalma na siya. “Pasensya na kung nabigo akong maging ama sa’yo nitong nakaraang apat na taon. Pasensya na kung ilang ulit kitang tinangkang itaboy at itanggi, na hindi ko na mabilang.”“Naiintindihan ko po, Daddy. Lagi namang sinasabi ni Yennie sa’kin na nasasaktan ka lang dahil sa pagkawala ni Mommy.” Tumahimik kaming dalawa matapos iyon, pero nagpatuloy si Carlyle.“Mahal na mahal ko kayo, Mommy. Mahal na mahal ko rin kayo, Daddy. Pinapatawad ko na po kayong dalawa.” Sabi ni Carlyle, habang pinagdudugtong ang kamay ko at ni Gunther. “Please, Mommy, huwag mo na kaming iwan ulit. Huwag mo na kaming iwan ni Daddy. Kailangan ka namin ni Daddy dito. Kailangan ka namin.” Tumango ako sa kanya ng paulit-ulit sa kanya.Alam kong aabutin pa ng mahabang panahon bago niya ako lubusang mapatawad, pero handa pa rin akong gawin ang lahat para mabawi ang panahong nawala sa amin ni Gunther kasama si Carlyle.“Ma
~Agathe~[Present Time]Binuksan ko agad ang aking mga mata at napakunot ang aking noo nang makarinig ako ng kung anong ingay sa loob ng bahay. Tumigil ang mga alaala na umiikot sa aking isipan, pero wala na akong pakialam dahil bigla akong kinabahan.Parang may kaguluhan, at ang tanging mga taong naiwan sa loob ng bahay ay sina Graziella at Thaddeus.Agad akong tumayo at tumakbo papunta sa bahay, hindi man lang lumingon sa libingan ng aking mga magulang. Binuksan ko ang likurang pinto ng kusina at pumasok sa loob, desperadong hinahanap sina Graziella at Thaddeus.Paano kung sinundan kami ni Gunther at sinaktan sina Grazie at Thad dahil hindi niya ako makita sa loob ng bahay? “Grazie? Thad?”Napasinghap ako at parang hinugot ang kaluluwa ko sa aking katawan nang makita kong nag-aaway sina Gunther at Thaddeus sa sahig. Nanikip ang dibdib ko sa sakit nang mapansin kong puno ng pasa at galos ang gwapong mukha ni Gunther.“Nasaan ang asawa ko, Thaddeus!” Sinuntok ni Gunther si Thaddeus sa
~Agathe~Naalala ko ang aking pagkabata na puno ng galit na nakaukit sa puso ko.Kahit napapalibutan ako ng mabubuting tao, hindi ko kailanman nakalimutan ang pangako ko sa sarili noong ako’y limang taong gulang.[Flashback, five years ago]“Huli ka na naman, Miss Capucine.” Sabi ng aming guro sa Ingles pagkapasok ko sa silid-aralan.“Pasensya na po, Miss Kim.” Paghingi ko ng paumanhin bago umupo sa aking upuan. Binuksan ko ang aking aklat sa panitikan sa pahina singkuwenta’t tatlo gaya ng nakasulat sa pisara.Gaya ng inaasahan, nagsimula na namang magbulungan ang aking mga kaklase tungkol sa akin. “Naku. Hindi ko siya matiis. Nakakaawa siya. Pinapamukha niya na mumurahin ang ating nayon sa suot niyang mumurahing damit.”“Walang saysay ang ganda niya kung patay na rin naman ang tatay niya. Sino ba namang namamatay sa avalanche?” Sabay tawa ng lahat, at wala man lang ginawa si Miss Kim para pigilan sila.“Alam naman ng lahat na may sakit ang nanay mo at nagtatrabaho ka sa isang restawr
~Agathe~“Dapat maligo ka muna, Agathe, at magpalit ng malinis na damit.” Suhestiyon ni Graziella sa akin nang sa wakas ay makapasok kami sa bahay.Napasinghap ako at halos muling mapuno ng luha ang aking mga mata. Napakalinis at maayos ng lahat sa loob ng aking bahay.Tinapik ni Graziella ang aking likod. “Bumabalik ako rito araw-araw para maglinis at diligan ang mga halaman mo, umaasang kahit anong araw ay uuwi ka. Alam kong ilang linggo ka lang nawala, pero ang pag-iisip na baka hindi na kita muling makita ay labis na bumagabag sa akin.”Mabilis na isinuot ni Graziella ang sapatos sa aking mga paa. “Inisip ko na gusto mo munang bisitahin ang iyong ina at ama, kaya isuot mo ito. Diyos ko, ang lamig ng mga paa mo.”Pinunasan niya ang mga luhang bumagsak sa kanyang mga pisngi at muling tumayo. Inakay niya ako papunta sa kusina, kung saan naroon ang pinto patungong likuran ng bahay.Tahimik na sumusunod sa amin si Thaddeus habang binubuksan namin ang pinto papunta sa bakuran, at muling
~Agathe~Siguradong magbabago ang lahat ng dahil dito.Paano ko na haharapin si Carlyle ngayon na napatay ko ang sariling mga lolo’t lola niya?Nanlaki ang mga mata ko nang agawin ni Graziella ang mga papel mula sa kamay ko at ibato pabalik sa kandungan ni Thaddeus.“Hindi na siya babalik sa mansyon na ‘yon. Idiretso mo kami sa Snowflake Village, Silvestri. Itatago ko siya para walang makasakit kay Agathe ulit.”Isang luha ang pumatak mula sa mata ko hanggang sa hindi ko na mapigilan. Bigla na lang akong napaiyak nang todo at tuluyang bumigay.Paano ito nangyari? Paano ko naging anak si Carlyle?Paano nagkaroon ng ganoong ka-cute at kaakit-akit na bata mula sa akin?Paano niya ako mapapatawad ngayon na posibleng nakita niya na ako ang pumatay sa sarili niyang mga lolo’t lola?“Grazie, anak ko si Carlyle.” Sabi ko na may bahid ng kaligayahan sa boses ko. Pero, alam kong ramdam din nila ang matinding pighati sa kaibuturan ko.Humarap si Graziella mula sa passenger’s seat at tumingin sa
~Agathe~Namangha ako nang bigyan ako ni Yesenia ng isang kakaibang tingin. May bahid ng pagkadismaya sa kanyang mga mata.Parang gumuho ang puso ko nang makita ko ang tingin niyang iyon.Inasahan kong siya ang unang makakaunawa na wala akong intensyon na mangyari ang lahat ng ito.Akala ko pa nga, ipagtatanggol niya ako at aakuin niya na magiging maayos din ang lahat.“Arghhh. .” May narinig akong umuungol sa likuran ko at nang lumingon ako, nakita ko si Calixto na dahan-dahang umuupo.Nakapikit pa rin ang mga mata niya habang maingat na hinahawakan ang likod ng kanyang ulo, kahit na bahagya pa rin itong dumudugo. Gustong-gusto kong ipakita ang pasasalamat ko na nagising siya, at gusto ko ring tanungin kung ayos lang ba ang pakiramdam niya.Ngunit nang ibinalik ko ang atensyon ko kay Gunther, napansin kong hindi man lang gumalaw ang tingin niya. Patuloy niya akong tinititigan gamit ang mas malamig pang mga mata.Pakiramdam ko, biglang bumaliktad ang mundo ko. Ayokong nang mabuhay pa