Chapter 2: Concerned And Frustrated

“Ano palang ginagawa mo sa hotel kahapon? Saka bakit bigla ka na lang tumakbo? You told me that you’ll talk to us later that day. But what happened? You’re not even answering our calls!” sunod-sunod na tanong ni Harold sa ‘kin, bago sumimsim ng frappe na hawak niya.

I was about to speak when Albert interfered.

“Hindi mo alam kung gaano kami nag-alala sa ‘yo! Nagulat na lang kami nang sabihin ni Harold sa ‘min na nakita ka niya sa lobby ng hotel at nagmamadaling umalis. Akala tuloy namin ay kung saang gulo ka na sumuong.” Napailing siya, bago sumubo ng maliit na piraso ng blueberry cheesecake niya na nasa isang platito.

Sasagot na sana ako ng si Damon naman ang biglang sumabat. Sinamaan ko siya ng tingin, pero parang hindi niya nakuha ang gusto kong iparating.

“Knowing you and your heroine act. Hindi ko tuloy alam kung dapat ba akong matuwa o magsisi na tinuruan ka namin ng self-defense at kung anu-ano pang safety precaution’s technique.”

Malalim akong napahugot ng hininga, nang makita ang akmang pagbuka ng bibig ni Mads. Agad ko siyang inunahan at itinaas ang dalawa kong kamay sa ere, tanda ng pagsuko ko sa interogasyon nila.

“Teka nga muna! Can you please let me answer and explain first? Paano ko magagawang sagutin ang mga tanong n’yo, kung hindi n’yo man lang ako hinahayaang magsalita?”

Sa wakas ay natahimik din sila. Pero ramdam ko na napatingin sa direksyon namin ang iba pang mga tao rito sa loob ng cafe na madalas naming tinatambayan, nang dahil sa lakas ng pagkakasalita ko. Hindi ko na lang sila pinag-ukulan ng pansin at huminga muna ulit ako nang malalim para pakalmahin ang sarili ko, bago magsalita.

“First of all, I just want to remind you guys. Kayo ang naunang hindi sumagot sa mga text, tawag at chat ko! Ang akala ko ba sabay-sabay tayong pupunta ng school kahapon? Maayos naman ang naging usapan natin noong isang araw.”

Kinuha ko ang baso ng juice ko at uminom, bago nagpatuloy. “Kung hindi naman pala kayo makakarating ay ipinaalam n’yo man lang sana sa ‘kin. Anong oras na rin akong nakapagsimula kakahintay sa inyo.”

Hindi ko naman naiwasan ang mapaisip. Kung sinagot lang sana nila ang tawag ko at ipinaalam sa ‘kin kung ano ba ang nangyari sa kanila ay mapapanatag sana ang loob ko at hindi ko maiisipan na puntahan sila sa lugar na ‘yon.

Mas lalong hindi ko sana nakita ang pangyayaring ‘yon sa basement! Hindi ako sumunod nang dahil sa naisip na baka mailigtas ko pa ang lalaking ‘yon at nakakita ng live na crime scene!

Napanguso si Mads kasabay ng pagkakasiklop niya ng dalawang palad.

“Sorry na, Thalia! Biglaan kasi kaming ipinatawag sa hotel dahil may iilang staff na hindi nakapasok. Kaya kinailangan kami roon.”

“Yeah. Even though we haven’t had enough sleep, we have no choice. We’re too busy that we weren’t able to check our phones in the locker room,” Harold added.

Napatango naman ako. Pero hindi ko maikakaila na nagtatampo pa rin ako.

“Okay. Apology accepted. Sa totoo lang ay naisip ko na rin ‘yon. Kaya nga naisipan ko kayong puntahan para sorpresahin at ilibre sana kayo pagkatapos ng duty n’yo kahit medyo nagtatampo ako. I know how you guys worked so hard and you deserve that. Then, I saw Mads—”

“You saw me?” hindi makapaniwalang tanong niya. “But I didn’t saw you,” nagtataka niyang sabi.

Napatikhim ako, bago nagpatuloy. “I saw Mads and followed her. Imagine my surprise when she walked down the basement. What did you do there anyway?” Isa pa ang pangyayaring ‘yon na palaisipan pa rin sa ‘kin hanggang ngayon.

Napakurap siya at agad na nakabawi mula sa pagkabigla. “May iniutos lang sa ‘kin ang superior namin na kuhain ko roon.” Napakunot noo siya. “Pero teka, bakit hindi mo ako tinawag?”

I shrugged and just continued. “Hindi na rin kasi kita nakita pagbaba ko roon. Bigla ka na lang nawala. I was about to go back when...”

Awtomatikong bumaba ang tingin ko sa phone ko na nakapatong sa ibabaw ng mesa. Nasisiguro ko na sa oras na maipakita ko sa kanila ang nilalaman nito ay malalaman na nila ang totoong katauhan ng ginagalang at hinahangaan nilang boss na si Stephen. That way, they will all be enlightened that the rumor about him is true.

Pero tila isang musika na nag-echo sa isipan ko ang mga huling salitang narinig ko mula sa kanya, bago ako tuluyang umalis ng building na ‘yon.

“This is just a warning to all of you. That whoever comes in my way will suffer the same fate as him.”

Bigla akong napalunok. Alam kong para sa mga tauhan niya ang sinabi niyang ‘yon, pero hindi ko maiwasan ang makaramdam ng takot. Sa oras na ipaalam ko sa mga kaibigan ko ang nalaman ko ay paniguradong madadamay sila at manganganib pati ang mga buhay nila.

Lalo pa’t malapit lang sa kanila si Stephen. Madali lang para sa kanya na gawin sa mga kaibigan ko ang ginawa niya sa lalaking ‘yon.

Iniisip ko palang na kakaladkarin sila nito sa basement para saktan, bago dalhin sa abandonadong gusali na ‘yon at patayin ay kinikilabutan na ako.

“Thalia? Ayos ka lang ba? You’re shaking and gripping your phone tightly.”

Napakurap ako nang maramdaman ang masuyong paghawak ni Mads sa kamay ko. Hindi ko man lang namalayan na mahigpit na pala itong nakahawak sa phone ko, habang nanginginig.

Napaangat ako ng tingin at sumalubong sa ‘kin ang nag-aalala nilang mga mukha. Muli akong huminga nang malalim, bago dahan-dahan itong pinakawalan at pilit na ngumiti.

“I’m sorry. I just remembered the accident that I saw yesterday.” Those words of lie automatically slipped out of my mouth.

Sabay-sabay silang napasinghap.

“Aksidente? Ayos ka lang naman ba? Nasaktan ka ba o nagalusan? Oh, shit!” natatarantang tanong ni Damon. Masasabi kong siya ang over protective sa grupo.

Hindi ko napigilan ang matawa dahil bigla na lang nila akong sinugod para siyasatin kung ayos lang ba ako. Napapatingin tuloy ulit sa direksyon namin ang iba pang mga customers nang dahil sa ginagawa nila.

Sunod-sunod akong tumango. “I’m fine. Medyo nagulat lang ako sa nasaksihan ko kahapon kaya hindi na ako nakabalik pa ng hotel at nakasagot sa mga tawag n’yo. Pasensya na.” Another lie. Though, it’s partly true.

Because I wasn’t traumatized due to an accident. But because of a crime that I have witnessed.

Hindi ako pinatulog ng pangyayaring ‘yon kagabi.

Pare-pareho naman silang nakahinga nang maluwag. “Ang importante ay ayos ka lang. Pero bakit ka pa kasi umalis ng hotel? Kalahating oras na lang sana at patapos na ang duty namin no’n,” nagtatakang tanong ni Albert.

Okay. It looks like I need to go on lying.

Direkta ko siyang tinitigan sa kanyang mga mata ng hindi kumukurap. “Naiwan ko kasi sa school ‘yong mga pinapirmahan ko. Kaya nagmadali akong balikan. Mahirap na at baka mawala pa.”

Napatango naman sila at lihim akong nagpasalamat dahil mukhang hindi naman sila nagduda sa naging sagot ko. Gusto kong purihin ang sarili ko sa mabilis na pagdadahilan nang hindi nahahalata o nauutal man lang.

Mads taught me about doing that thing, anyway. Sa kadahilanang magagamit ko rin daw ito sa gipit na sitwasyon.

But never did I thought that I will use that tactic for them.

“Okay. Enough with that issue. Ang mahalaga ay klaro na ang lahat at naayos na. Pero...” napasandal si Harold sa kinauupuan niya at pinagkrus ang dalawang braso sa harap ng dibdib.

“Apat na araw na lang at birthday mo na. Excited na ako dahil paniguradong mapapalaban na naman ako sa kainan. Si Tita Marcel pa rin ba ang personal na magluluto?” nagniningning ang mga mata na tanong ni Harold.

Napatango ako. Lihim na nagpasalamat dahil iniba niya bigla ang paksa ng usapan.

Napasuntok naman siya sa ere.

“Alam mo naman si Mama. Ang gusto niya ay hands-on siya kahit matrabaho ang pagluluto.”

“Oo nga pala! Naku, wala pa akong nabibiling regalo para sa ‘yo, Thalia!” Mads pouted.

“Oo nga. Kahit kami ay hindi pa nakakabili. Wala naman kasi kaming maisip na ibigay. Nasa iyo na kasi ang lahat, eh.”

Nag-apir pa sina Damon at Albert, bago sinimulang kantahin ang kanta na mayroong gano’ng lyrics.

Napailing na lang kaming dalawa ni Mads. Mga loko loko talaga.

Pero bigla akong natigilan. Sa totoo lang, magandang timing ang pagbubukas nila ng usapan tungkol sa regalo na ibibigay nila para sa ‘kin.

If I requested for them to do that thing, will they grant it as a gift for me?

“Sa totoo lang ay may naisip ako na puwede n’yong iregalo lahat sa ‘kin.”

Natigil sila sa pagkukulitan at sabay-sabay na napabaling sa direksyon ko. Hinilig pa nila ang mga braso sa mesa at bahagyang inilapit ang mga mukha nilang bakas ang kuryosidad.

“Ano naman ’yon, Thalia? Basta hindi mahal, hah,” pagbibiro pa ni Harold. Masasabi kong siya ang pinakakuwela sa ‘ming lima.

Napatango ako. “No worries. It won’t cost you even a single centavo,” seryoso kong saad sa kanila, dahilan para unti-unting mawala ang ngiti sa kanilang mga labi.

Ilang segundo silang natigilan, bago binasag ni Harold ang katahimikan.

“Naku, Thalia! Parang kinakabahan ako riyan sa gusto mong hilingin sa ‘min ah.” Harold tried to ease the unseen tension, but failed to do so.

I looked at each one of them before I dropped the bomb. “I want you guys to quit on your job, and transfer to our hotel instead.”

Kung nasa normal lang kaming sitwasyon, malamang ay kanina ko pa sila pinagtatawanan dahil halos malaglag ang mga panga nila nang dahil sa sinabi ko, kasabay ng panlalaki ng kanilang mga mata.

“W-What? You’re not serious, right?” hindi makapaniwalang bulalas ni Mads, habang nakatakip ang dalawang kamay niya sa kanyang bibig.

“I actually am,” seryoso ko pa ring sagot sa kanya.

Ilang segundo ulit silang natahimik at nahulog sa malalim na pag-iisip.

I know that what I’m asking for them to do is impossible. But I need to take a risk.

Because this is the one and only way that I knew right now in order to save my friends from that murderer.

“But why? I mean, how will it benefit you?” halos pabulong na tanong ni Damon. Nakakunot ang noo niya, habang nakatingin sa ‘kin na para bang nasisiraan na ako ng bait.

Kinagat ko ang ibabang labi. Ano nga ba ang matinding rason na puwede kong ibigay sa kanila?

Dahil mamamatay tao ang amo n’yo.

“It won’t benefit me, but you guys instead.”

Tila mas lalo naman silang naguluhan nang dahil sa isinagot ko.

“I just want to assure that you’re all okay and treated well. In our hotel—”

“Do we look like we’re not okay and treated well on our job right now?” hindi makapaniwalang tanong ni Albert.

Agad akong napailing. “I mean, look. You guys are still studying and yet, they’re giving you too much job. Sa pagkakaalam ko ay part-timer kayo roon. Pero sobra-sobra pa sa dapat na trabaho n’yo ang ginagawa n’yo.”

Nagkatinginan naman sila, bago pare-parehong napayuko.

“Sa hotel kayo nakadestino bilang mga housekeeper at bellboys. Hindi kayo secretary, bodyguard, tauhan o kung anu-ano pa na basta na lang nila ipapatawag kung kailan nila gustuhin. Halos wala na nga kayong pahinga nang dahil sa pagtatrabaho at pag-aaral. Maging sa araw ng day off n’yo ay basta na lang kayo tatawagan para papasukin.”

Nanatili lang silang nakayuko at walang imik.

“I know that you guys owe them a lot. You told me that they’re treating you all like a family. But that’s not how I pictured it. You need to think of yourselves too. I just—”

“Thalia, you know too well that what you’re asking is for us to turn down the people who adopted and took care of us. To abandon the ones who help and treats us like their own family. To leave those people whose been there and gave us the light of hope.”

Nagulat ako sa seryosong pananalita ni Harold. I’m not used to it.

“Aside from the fact that it’s not that easy.” He shook his head. “Actually, it will never be that easy.”

Napapikit ako nang mariin, bago muling dumilat at hinilot ang nananakit kong sentido.

“No! It’s not what I mean. I—”

Napahinto ako sa pagsasalita nang biglang tumayo si Mads. Nakangiti siya pero bakas ang lungkot sa kanyang mga mata.

“I’m sorry, Thalia. I know that you’re just worried to us, and I’m very thankful to that. We are very thankful to that. Pero hingin mo na lahat. Siguro kahit gaano pa kamahal ang bagay na ‘yon o kahirap gawin. But we will never leave the Anderson’s no matter how good your reason is.”

That made my mouth shut. Sarado pa ang mga utak nila sa ngayon kaya hindi ko na muna ipipilit ang gusto ko. Hindi ko naman sila masisisi dahil talagang nabigla ko rin sila. Isa pa ay masyado silang bulag sa katotohanang hindi mabubuting tao ang mga kumupkop sa kanila.

Mula pagkabata ay kasama na nila ang pamilya Anderson at ang mga ito na ang naging pamilya nila.

Samantalang ako ay ilang taon palang naman nilang kakilala. Most especially, I’m just their friend.

Napatango ako at napangiti sa kanila. “Okay. Sorry about that. I’m just really concerned.”

“Apology accepted,” aniya ni Mads. Sa pagkakataong ‘yon ay napangiti na rin ang lahat.

Nagpatuloy na kami sa kuwentuhan na para bang walang nangyari. Kahit na ba medyo lutang pa rin ako at nag-iisip ng ibang paraan para mapaalis ko sila sa poder ng mga Anderson.

Hanggang sa magpaalam kami sa bawat isa ay okupado pa rin ang isip ko. Tinanaw ko ang papalayong sasakyan na sumundo sa kanila, bago ako tuluyang lumulan sa kotse ko na buo ang desisyon sa dapat na gawin.

It frustrates the hell out of me that I can’t do anything for now. But I promise to do whatever it takes just to convinced them to leave the Anderson’s.