•6•หลบหน้า!

•6•หลบหน้า!

เธอกลืนกินน้ำลงคอทุกหยาดหยด แลบลิ้นเลียรอบริมฝีปาก ส่งสายตาเย้ายวนพร้อมคลี่ยิ้มหวาน เคลื่อนย้ายเรือนร่างนั่งคร่อมอย่างนวยนาด ใช้สองมือนุ่มนิ่มแหวกบั้นท้าย

ก่อนยกสะโพกขึ้นลอยเอื้อมคว้าหัวบานสีชมพูสด ถูไถตามรอยแยกหยอกเย้าคนตรงหน้าเล่น กดมันลงใส่รูจีบด้วยความรู้สึกวูบวาบ สองแขนยืดไปด้านหลัง

แถมเอนลำตัวตามเล็กน้อยราวกับทำโยคะ บีบจับหน้าขาคนด้านล่าง ค่อยๆ ขย่มตอขึ้นสุดลงสุดถี่ระรัว จนเขาร้องครางอย่างชอบใจ

โคล่า : โอ๊ยแคนดี้เสียวหัวไม่ไหวแล้วอื้อ~

เสียงแหบพร่าของเขา ทำให้ฉันหน้ามืดตามัว เร่งควบความเร็วสะโพกอัดใส่เต็มแรง ความชุ่มฉ่ำภายในร่องสวาท ทำให้เกิดความเสียวกระสันหนักหน่วง

บั้นท้ายสั่นกระเพื่อมไหวเป็นลูกคลื่น ขมิบท่อนเอ็นถี่กระชั้น ควงเอวร่อนรอบท่อนลำแกร่ง เขาคว้าเต้าอวบอึ๋มสองข้างบีบนวด อ้าปากกัดดูดดึงยอดอกชูชัน จนต้องแอ่นตัวตามกลัวมันขาด ก่อนจะหวีดร้องเสียงหลง

แคนดี้ : อา~ จะเสร็จอีกแล้ว!

ฝ่ามือใหญ่จับบั้นท้ายไว้แน่นถนัด กระแทกกระทั้นลำแกร่งเสยเข้าออกอย่างฮึกเหิม ไม่ผ่อนแรงให้มีโอกาสหายใจได้เลย ตอกอัดเต็มแรงจนคนด้านบนขมิบร่องสวาทถี่ยิบ หลับตาอ้าปากครวญครางยกใหญ่

เกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้องกะซวกลำแข็งขืนทะลวงย้ำ ชนผนังอย่างแม่นยำทุกรอบ ก้มดูดเลียยอดอกเร่งสะโพกต่อเนื่อง ท่อนรักเสียดสีกันนานมาก จนเกิดรอยแดงกระตุกหยุดชะงักลง เมื่อน้ำคาวสีขาวขุ่นฉีดใส่อีกครั้ง กอดรัดกันหอบหายใจแฮ่กค่อยๆ ถอนแก่นกายออกจนพ้นลำตัว

โคล่า : ไปอาบน้ำก่อน ค่อยกลับมานอนลุกเลย!

โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าวพร้อมดึงแขนคนอ่อนแรง เธอกำลังเตรียมตัวนอนราวกับเหนื่อยล้า ไม่อยากจะทำอะไรอีกแล้ว

แคนดี้ : อื้อ~

ครางเสียงกระเส่า เมื่อเธอนอนนิ่งไม่อยากลุก ผมจึงกดขยี้จุดกระสันเสียว ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมานั่งอีกครั้ง พากันไปอาบน้ำและเข้านอน เพราะท้องฟ้าใกล้จะสว่าง ภายในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้แล้ว..

13:00น.

โอ๊ยปวดตัวชะมัด! ฉันแค่ฝันว่าได้นั่งรถไฟเหาะเอง ไม่ได้ไปเที่ยวสวนสนุกจริงสักหน่อย!

แต่ร่างกายกับรู้สึกถึงความทรมาน แปลกอย่างบอกไม่ถูกเลย ปรือตามองโดยรอบอย่างมึนงง แต่ก็ไร้คนอยู่ด้วยจึงโล่งใจเป็นพิเศษ อดถามออกมาไม่ได้อีกเช่นกัน

แคนดี้ : เรามาอยู่ห้องใครกันเนี่ย?

พูดน้ำเสียงแผ่วเบา เอามือเกาศีรษะตนเอง หลับตาเดินลงจากเตียงเข้าห้องน้ำ นั่งลงบนชักโครกเพื่อขับถ่ายของเสียในร่างกาย เอื้อมมือหยิบสายยางแบบฉีดมาถือไว้แน่น หันหน้าอย่างเชื่องช้า

พยายามเรียกสติตัวเองอยู่ แต่ต้องเบิกตากว้าง เมื่อได้ยินเสียงผู้ชายอยู่ในห้องนี้ด้วยกันกับฉัน ทั้งที่ตอนนี้ร่างกายยังคงล่อนจ้อน เย็นสบายไม่มีอะไรปิดสักชิ้นเลย

โคล่า : ตื่นแล้วเหรอ?

โทนเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม

แคนดี้ : กรี๊ด~

แหกปากร้องลั่นห้องน้ำ ยกสายยางสเตนเลสขึ้นมาอยู่ระดับหน้าอก กดฉีดใส่ไอ้คนตรงหน้าด้วยความตกใจ เขานอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ แต่กลับยื่นใบหน้าออกมาทักทายกัน

โคล่า : เธอจะโวยวายเสียงดังทำไม?

โทนเสียงทุ้มต่ำร้องทักท้วง หุบใบหน้าตนเองกลับเข้าที่ดังเดิม

แคนดี้ : อย่าออกมาเชียว! มีอะไรค่อยคุยกันข้างนอก!

กล่าวตะกุกตะกักรีบทำธุระของตนเอง ก่อนจะออกจากห้องน้ำ หาผ้าเช็ดตัวมาคลุมร่างกายเอาไว้ นั่งรอเขาอยู่บนโซฟาหรู ไม่นานเขาก็เดินมายืนใกล้ๆ

โคล่า : จะตกใจอะไรขนาดนั้น?

โทนเสียงทุ้มต่ำถามพร้อมเลิกคิ้วสูงขึ้น กอดอกมอง

แคนดี้ : ฉันตื่นมาแก้ผ้าจะให้คิดอย่างไร? แถมยังเจอนาย! นอนแช่อ่างอาบน้ำอยู่สบายใจเฉิบ บอกมาหน่อยเถอะตรงไหนที่ไม่ควรตกใจ?

น้ำเสียงร้อนรนกล่าวเป็นต่อยหอย คนฟังคิ้วขมวดชนกัน หันขวับมามองสาวสวยอย่างรวดเร็ว

โคล่า : เฮ้อ~ เกินเยียวยาแล้วจริง!

โทนเสียงทุ้มต่ำพูดราวกับตัดบท

แคนดี้ : อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะ?

แผดเสียงร้องโวยวายดังลั่นอย่างไม่ยอมความ

โคล่า : สมองเธอเป็นปลาทอง แบบนี้ตลอดเหรอ? ให้ตายเถอะ! นอนกับใครเมื่อคืนยังไม่จำเลย อย่ามาบอกอีกนะ ลืมว่าได้เราเป็นผัวแล้วเมื่อคืนนี้?

โทนเสียงทุ้มต่ำกัดฟันกรอดพูดอย่างโมโห ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ จนสัมผัสถึงลมหายใจร้อนระอุ สีหน้าฉันเริ่มแปรเปลี่ยน รู้สึกหวาดผวาราวกับโดนข่มขู่ จ้องมองเขานิ่งเงียบ ครุ่นคิดเรื่องราวเมื่อคืนที่แสนเร่าร้อนอีกครั้ง ฉากรักเหล่านั้นเริ่มทยอย หลั่งไหลเข้าสมอง ราวกับเริ่มโหลดข้อมูลได้สำเร็จ

ความกระดากอายเริ่มแสดงบนใบหน้า หลบตามองต่ำลงอย่างสำนึกผิด เพราะภาพฉากที่ฉายเข้ามานั้น เป็นฉากที่ฉันเป็นคนคอยควบคุมเกมรัก ทั้งหมดเลยก็ว่าได้ ยกมือขึ้นปิดหน้าตนเอง เอ่ยเสียงสั่นเครือรู้สึกผิดกับเขาด้วยใจจริง

แคนดี้ : แล้วพวกเราไม่ต้องคบกันจะได้ไหม? ฉันกลัวต้องมาเสียเพื่อนแสนดีอย่างนายไปน่ะ!

น้ำเสียงนุ่มนวลบอกให้คนยืนนิ่งฟัง

โคล่า : ไม่ทันแล้ว! จะถอยหลังกลับก็ไม่ได้ทั้งนั้น!

โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าวพร้อมเชิดใบหน้าขึ้น

แคนดี้ : ทำไม?

เลิกคิ้วสูงถามกลับอย่างสงสัย

โคล่า : เราไม่เคยมีเพื่อนสนิทที่ได้กันจบนะ!

โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าว

พร้อมเดินออกจากห้องไป ได้แต่สับสนมึนงงในพฤติกรรมนี้ของเขา ฉันแค่ไม่อยากเป็นคนที่ทำให้เขา พลาดโอกาสเจอคนที่ดีกว่าฉันมันผิดตรงไหน ไม่ใช่ปัดความรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น

ใจมันเคยมีแผลมาแล้วครั้งหนึ่ง กลัวจะกลับไปซ้ำตรงที่เดิม กว่าจะประกอบความรู้สึกขึ้นใหม่ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ที่สำคัญฉันยังลบไอ้เวsนั่น! ยังไม่หมดหัวใจเลยด้วยซ้ำ หากเขากลับมาเจอฉันตอนนั้น ที่ไม่ใช่ร่างใหญ่ขนาดนี้ คงตอบรับเขาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิดเดียว เฮ้อ~

15นาทีผ่านไป..

เขาวิ่งกลับเข้ามาหน้าตาตื่น ราวกับเกิดเรื่องขึ้นเสียอย่างนั้น ใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน เร่งให้ฉันแต่งตัวเร็วเข้า เพราะเขาเองมีงานด่วนต้องไปจัดการ

เดินตามเขาลงมาเรื่อยจนหยุดยืนอยู่หน้าบ้าน เมื่อประตูรถยนต์เลื่อนเปิดออกกว้าง

จึงเข้าไปนั่งในรถนิ่งเงียบไม่กล้าส่งเสียงรบกวน

เขากดรับสายโทรศัพท์เข้ามาไม่หยุดหย่อน ใบหน้าก็แสดงความหงุดหงิดอยู่มาก คงมีเรื่องวุ่นวายที่ต้องแก้ไขอย่างเร่งด่วนจริงๆ ค่อยคุยกับเขาใหม่อีกครั้งดีกว่า เมื่อมาถึงคอนโดเขาก็ปล่อยให้ฉันลง ก่อนจะพูดทิ้งท้ายเพียงประโยคสั้นๆ

โคล่า : ไว้จะมาหานะ!

โทนเสียงทุ้มต่ำกล่าว พร้อมเลื่อนประตูปิด รถยนต์เคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูง ฉันจึงเดินเข้าคอนโด เพื่อพักผ่อนและคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง

โกดังชานเมือง

โคล่า : กล้ามากนะมึง! คิดจะเบี้ยวค่าของกูเนี่ย!

กดเสียงต่ำจนคนฟังต้องรู้สึก กลัวจนหนาวสั่นลงกระดูก เอื้อมมือจับคอบีบจนแน่นอย่างเดือดดาล เพราะหงุดหงิดตั้งแต่ที่บ้านแล้ว ส่วนที่มานั้นหวังระบายอารมณ์ส่วนตัวล้วนๆ ตั้งใจหลบหน้าใครบางคนด้วย กลัวเธอจะปฏิเสธเด็ดขาดเข้าน่ะสิ!

โคล่า : เอามันไปทรมาน!

กดเสียงต่ำออกคำสั่ง ก่อนเดินไปนั่งด่าทอ ลูกน้องอีกคนที่ทำงานส่งของผิดพลาด

'เส้นทางที่ใช้ขนวันนี้ สายเรามันรายงานมาผิดครับ พวกEารักตัวใหม่ที่ผลิต โดนดักไปหมดเลยครับ'

ลูกน้องยืนก้มหน้า ยอมรับผิดแต่โดยดี

โคล่า : ค่าเสียหาย!!! ไม่ต้องขอโทษกูไม่อยากฟัง!

ตวาดเสียงดังลั่น จนมันยืนตัวแข็งทื่อเหงื่อท่วม

'สะสองร้อยล้านครับนาย!'

กล่าวตะกุกตะกัก ด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

โคล่า : ไปหาคนมารับผิดชอบด้วยชีวิต! สั่งของใหม่ส่งให้ลูกค้า จะได้ทันเวลานัดห้ามช้า อย่าให้แก๊งจระเข้มันนำหน้าเราได้เข้าใจไหม?

กดเสียงต่ำออกคำสั่ง ลูกน้องก้มหัวให้นายตนเอง ก่อนเดินไปทำงานอย่างเร่งรีบ