บทที่ 8 คำเตือน

"เพราะเธอเป็นตัวซวยของน้องสาวฉันไง"

"..!!" มัดหวายเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายจากปากของอีกคน เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาด้วยแววตาวูบไหวในขณะที่พิชญ์ก็กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นเดียวกัน

"ตั้งแต่ที่พีชรู้จักกับเธอ พีชก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ ไม่เว้นแต่ละวัน แล้วสุดท้ายเธอก็แนะนำไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นให้น้องสาวฉันไงล่ะ!" ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงใส่คนอายุน้อยกว่าด้วยอารมณ์โกรธจัดเมื่อนึกถึงการกระทำของเธอ ในขณะที่มัดหวายเริ่มตัวสั่นเทาจากอารมณ์เดือดที่พลุ่งพล่านของคนตรงหน้า ความเกลียดชังที่เขามีหญิงสาวรับรู้มันได้ทั้งหมดจากสายตาและน้ำเสียงเหล่านั้นเพียงแต่เธอไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีแบบที่พิชญ์เข้าใจผิดนั่นจึงทำให้มัดหวายเลือกที่จะแย้งออกไปแม้น้ำเสียงของเธอจะกำลังสั่นด้วยความหวาดกลัวก็ตาม

"มะ..มันไม่ใช่แบบที่พี่คิดนะคะ"

"งั้นเหรอ? เธอจะบอกว่าต้นเหตุมันไม่ได้มาจากเธออย่างนั้นใช่ไหม?"

"หวายไม่เคยอยากจะให้พีชต้องเจอเรื่องไม่ดีจริงๆ นะคะ ส่วนเรื่องของคินทั้งคู่รักกันจริง...อึก!"

"ความรักบ้าๆ นั่นมันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าเธอไม่พยายามยัดเยียดมันให้กับพีช" พิชญ์กดเสียงต่ำในขณะที่มือยังคงบีบท่อนแขนเรียวไม่ยอมปล่อย เขารู้ทุกอย่างว่าลูกพีชเจอกับภาคินได้ยังไง แล้วใครที่มีส่วนให้ทั้งคู่เจอกันบ้าง ซึ่งทุกอย่างก็เกิดจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้ที่เธอได้มีโอกาสรู้จักกับลูกพีชในตอนปีสองที่ต้องเรียนรวมกัน และเธอก็ยังเป็นคนที่แนะนำภาคินให้ลูกพีชได้รู้จักจนทั้งคู่ตัดสินใจคบหากันในที่สุด ซึ่งนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้น้องสาวของเขาไม่มีความสุขเหมือนเดิม

เขารู้ว่าลูกพีชรักภาคินมากแค่ไหนแต่คนเป็นพี่ย่อมเป็นห่วงน้องสาวเพียงคนเดียวเป็นธรรมดา และเขาจะไม่เป็นห่วงเรื่องการมีแฟนของลูกพีชมากขนาดนี้เลยหากเธอเป็นหญิงสาวที่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อน ทุกวันนี้เขาเห็นแต่ลูกพีชที่คอยปรับตัวและพยายามเข้าใจแฟนหนุ่มจนเธอสูญเสียความเป็นตัวเองไป ซึ่งทุกอย่างก็เกิดจาก'มัดหวาย'เพื่อนสนิทของภาคินตั้งแต่สมัยมัธยมที่พยายามทำให้ทั้งคู่รักกัน

"น่าเสียดายที่ฉันมารู้ว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของเธอตอนที่พีชรักมันแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันคงจะจัดการอะไรง่ายกว่านี้"

"พี่พิชญ์..."

"เธอบอกว่าตัวเองเป็นเพื่อนกับน้องสาวของฉันใช่ไหม? งั้นเธอก็ควรจะทำอะไรที่แสดงความรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองหน่อยสิ"

"พี่จะให้หวายทำอะไร" มัดหวายถามกลับด้วยความไม่เข้าใจแล้วพยายามพูดคุยกับอีกคนอย่างใจเย็นแม้ตอนนี้พิชญ์จะยังคงมีท่าทีที่น่ากลัวอยู่มากก็ตาม

"ทำให้เพื่อนเธอเลิกยุ่งกับน้องสาวของฉันซะ"

"..!!"

"มันคงจะดีกว่าถ้ามันเป็นฝ่ายหายไปเองแล้วไม่มาสร้างความรำคาญให้กับพีชอีก"

"ไม่ค่ะ หวายทำไม่ได้หรอก ถ้าทำแบบนั้นพีชต้องเสียใจมากแน่ๆ" มัดหวายส่ายหน้าปฏิเสธอย่างไม่ลังเลโดยนึกถึงความรู้สึกของเพื่อนสนิทของเธออีกคนเป็นหลัก เพราะภาคินและลูกพีชต่างรักกันมากหากทั้งคู่ต้องเลิกรากันตอนนี้ ทั้งสองฝ่ายก็คงจะต้องเสียใจและเจ็บปวดไม่น้อย

"แล้วตอนนี้น้องสาวของฉันมีความสุขงั้นเหรอ?" พิชญ์ถามกลับเสียงเยือกเย็น

"..."

"น่าแปลกนะที่เธอทำเหมือนเป็นเพื่อนที่แสนดีของพีชแต่กลับไม่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของน้องสาวฉันเลยว่าตั้งแต่ที่พีชคบกับผู้ชายที่เธอแนะนำมา พีชเปลี่ยนไปมากแค่ไหน"

"ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย กลับไปทำให้เพื่อนของเธอไม่มายุ่งกับพีชอีก ส่วนความรู้สึกของน้องสาวฉันฉันจะเป็นคนดูแลเอง ถ้าเธอหวังดีกับพีชจริงๆ เธอมีหน้าที่แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ เพราะถ้าวันหนึ่งเกิดอะไรกับพีชขึ้นมา..เธอกับมันจะต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำไว้"

พิชญ์กล่าวทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นด้วยสายตาจริงจัง ถึงเขาจะไม่ชอบมัดหวายที่เธอเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดแต่นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวเท่านั้นที่ชายหนุ่มจะยอมพูดดีด้วย มือหนาปล่อยออกจากต้นแขนเรียวเล็กแล้วเป็นฝ่ายถอยหลังออกมาจากตรงนั้นโดยไม่รอให้อีกคนได้โต้แย้งอีก เขาสบตากับมัดหวายด้วยสายตาเย็นชาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหมุนตัวเดินออกมาเพื่อไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่โดยมีลูกน้องเป็นคนขับรถให้เพราะลูกน้องของพิชญ์ได้ขับรถมาถึงได้สักพักแล้วแต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่งกับเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยรู้ดีว่าหญิงสาวที่เจ้านายกำลังพูดคุยอยู่ด้วยเป็นใคร เขาจัดการเปิดประตูรถให้กับพิชญ์อย่างเช่นทุกครั้งก่อนจะเดินกลับไปทางฝั่งของตัวเองแล้วขับรถออกมาจากตรงนั้นโดยไม่สนใจหญิงสาวที่ยืนอยู่แม้แต่น้อย

ปึก!

"โธ่เว้ย!" เสียงหมัดหนักๆ ดังทำลายความเงียบภายในรถยนต์คันหรูหลังจากออกมาจากห้างสรรพสินค้าได้สักพัก พิชญ์ยกมือขึ้นมานวดคลึงขมับอย่างคิดไม่ตกต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เขารู้ดีว่าลูกพีชรักภาคินมากแค่ไหนและเขาก็ไม่อยากที่จะทำให้เธอต้องเสียใจแต่ในฐานะของคนเป็นพี่ชายยังไงมันก็อดที่จะเป็นห่วงน้องสาวเพียงคนเดียวไม่ได้จากการที่ได้พบเจอกับภาคินในหลายๆ ครั้ง ยังคงมีคนดีๆ อีกหลายคนที่เหมาะสมกับลูกพีชมากกว่าชายหนุ่มคนนั้นแต่ในเมื่อเขามารู้ทุกอย่างช้าไปในตอนที่ลูกพีชตกหลุมรักอีกคนไปแล้วนั่นจึงทำให้ยากที่จะแก้ไขเรื่องราวต่างๆ เพื่อไม่ให้กระทบต่อความรู้สึกคนตัวเล็ก

"หวังว่าเธอจะตัดสินใจได้นะมัดหวาย" ความจริงเขาเองก็ยังไม่ได้คิดที่จะทำให้ลูกพีชและภาคินถึงขั้นต้องเลิกกันตอนนี้แต่ในเมื่อมีโอกาสแล้วพิชญ์จึงตัดสินใจพูดกับอีกคนไปแบบนั้น และหากเธอยอมทำตามที่เขาบอกก็ย่อมเป็นผลดีต่อเขาเองไม่น้อยที่จะไม่ต้องไปจัดการทุกอย่างเอง เพียงแต่ตอนนี้พิชญ์ได้แต่หวังว่ามัดหวายจะนำเรื่องที่เขาบอกกลับไปคิดแล้วแก้ไขสิ่งที่ได้ทำเอาไว้