บทที่ 7 เหตุผลที่เกลียด

@ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

-วันเกิดลูกพีช

ดวงตากลมโตจ้องมองภาพของสองเพื่อนสนิทที่กำลังหยอกล้อกันด้วยความรักตรงอย่างไม่ละสายตาก่อนที่ริมฝีปากบางจะบ่นทั้งคู่ด้วยท่าทีหมั่นไส้อย่างไม่จริงจังนักเรียกความสนใจจากลูกพีชให้หันกลับมาหาเธออีกครั้ง

"โอ๊ยย นี่ฉันอิจฉาได้ไหมเนี่ย สรุปจะนัดมาฉลองวันเกิดหรือนัดมาเดตสองคนกันแน่"

"ของเธอก็น่าอิจฉาเหมือนกันนั่นแหละ ฉันเห็นเขาดูแลเธอดีจะตาย"

"คนนั้นฉันเลิกคุยแล้วย่ะ" 

"อ้าว ทำไมล่ะ"

"ฉันแค่รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกันน่ะ พี่เขาดูจะคาดหวังไว้มากเลย ฉันก็เข้าใจนะว่าเขาต้องการอะไร แต่ฉันอยากให้มันค่อยเป็นค่อยไปมากกว่า พอมากดดันกันแบบนี้ฉันก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน" มัดหวายตัดสินใจเล่าเรื่องของเธอกับมาร์ชออกมาให้เพื่อนทั้งสองคนฟังอย่างไม่ปิดบังพลางลอบถอนหายใจไปด้วย ถึงมาร์ชจะรักเธอมากแต่เธอก็ยังคงรู้สึกอึดอัดอยู่ดีเวลาเขาต้องการอยากจะเป็นมากกว่าสถานะคนคุย สำหรับมัดหวายแล้วเธอยังไม่พร้อมที่จะตัดสินใจคบหากับใครเพียงเพราะการที่เพิ่งพูดคุยกันได้ไม่กี่เดือน หากมั่นใจว่าจะอยู่ในสถานะคนรักแล้วย่อมต้องมีความคาดหวังว่าจะคบกันยืนยาวและไม่มองหาคนใหม่ที่ดีกว่าอีก ทำให้เธอเลยจริงจังกับการให้สถานะเหล่านั้นมากๆ แต่มาร์ชกลับเร่งรีบที่จะต้องการแสดงความเป็นเจ้าของกับเธอ

"เฮ้อ~ แล้วแบบนี้ฉันจะได้มีแฟนกับเขาไหมเนี่ย" มัดหวายถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วบ่นโอดออกมาอย่างไม่จริงจังนักเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากหญิงสาวอีกคนได้ไม่ยาก ก่อนดวงตาสวยจะเหลือบไปเห็นร่างสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรกับชุดสูทที่เป็นระเบียบเข้ากับบุคลิกของเขากำลังเดินเข้ามาในร้านที่เธอนั่งอยู่

"เดี๋ยวฉันหาให้ก็ได้...อ๊ะ! พี่พิชญ์"

"พีชไม่คิดว่าพี่พิชญ์จะมาด้วยนะเนี่ย" หญิงสาวเอ่ยแซวคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในขณะที่พิชญ์หย่อนตัวนั่งลงทางฝั่งตรงข้ามของเธออย่างถือวิสาสะจนทำให้มัดหวายต้องขยับตัวหลบด้วยอาการเกร็งอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากเธอและเขาค่อนข้างใกล้ชิดกันพอสมควร เธอนั่งฟังทั้งคู่พูดคุยกันอยู่พักใหญ่โดยไร้ซึ่งการออกความเห็นแบบก่อนหน้าจากการที่มีอีกคนเข้ามาเพิ่ม ถึงแม้ก่อนหน้านี้มัดหวายจะอยากทำความรู้จักกับพิชญ์มากพอสมควรแต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ได้คิดแบบนั้นจากการกระทำที่ผ่านมาจึงทำให้เธอไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าหาเขาแบบที่ต้องการ

ในขณะที่พิชญ์ที่พอจะเดาท่าทีของมัดหวายออกก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเขาไม่มีความจำเป็นที่จะมาสนใจผู้หญิงแบบเธอแม้เธอจะเป็นเพื่อนของลูกพีชก็ตาม ชายหนุ่มเลือกที่จะสั่งเครื่องดื่มมาดื่มฆ่าเวลาแทนการรับประทานอาหารร่วมกันเนื่องจากเขาไม่ค่อยชอบการที่ต้องมากินปิ้งย่างแบบนี้เท่าไรจากช่วงวัยของตัวเองและกลิ่นควันอาหารที่ติดตามตัว ซึ่งลูกพีชที่พอจะรู้จักนิสัยของพี่ชายก็ได้เสนอที่จะเปลี่ยนเป็นร้านอาหารธรรมดาแล้วแต่พิชญ์เลือกที่จะปฏิเสธเนื่องจากไม่อยากทำให้ลูกพีชต้องหมดสนุกในวันคล้ายวันเกิดของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะมานั่งฉลองวันเกิดกับเธอเงียบๆ โดยให้เวลาเธอได้มีความสุขกับเพื่อนและคนรักแทน

ตึก ตึก ตึก

เสียงสองเท้าหนักดังขึ้นยังบริเวณลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งพร้อมกับดวงตาคมเข้มที่กวาดสายตามองหารถของตัวเองไปด้วย พิชญ์ยกมือขึ้นมานวดคลึงขมับเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาลูกน้องของตัวเองที่พักอยู่ใกล้ๆ ไปด้วย เนื่องจากวันนี้เขาค่อนข้างที่จะเมาและรู้สึกว่าร่างกายตัวเองอ่อนเพลียพอสมควร ดังนั้นหากฝืนไปอาจจะไม่ปลอดภัยต่อคนอื่นที่ใช้ถนนได้ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่พิชญ์คำนึงถึงมากที่สุดในเวลาที่ตัวเองขับรถเอง เขาจะไม่มีทางใช้ชีวิตมักง่ายให้คนอื่นต้องเดือนร้อนแบบที่พ่อและแม่เขาต้องเจอ

"พี่พิชญ์!" ทว่าในจังหวะที่กำลังจะกดโทรหาลูกน้องจู่ๆ ร่างสูงก็เซไปเล็กน้อยก่อนเขาจะรู้สึกถึงมือเรียวที่มาประคองเขาเอาไว้พร้อมกับเสียงเล็กที่เรียกชื่อราวกับสนิทสนมซึ่งเธอก็คือ'มัดหวาย'คนที่เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด

"เป็นอะไรไหมคะ" มัดหวายถามพี่ชายของเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วงโดยที่ยังคงไม่ปล่อยมือออกไปจากร่างหนาจนเผลอสบตากับอีกคนจึงทำให้เธอได้สติ เท้าเล็กถอยออกมาอัตโนมัติเพื่อเว้นระยะห่างพร้อมกับร่างกายที่แข็งทื่อด้วยความประหม่า เนื่องจากตอนแรกเธอเพียงแค่เป็นห่วงเขาตามประสาเพื่อนมนุษย์เท่านั้นแต่ดูเหมือนสายตาของพิชญ์ที่มองเธอจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

"ฉันไม่เป็นอะไร" พิชญ์ตอบกลับไปอย่างเย็นชาแล้วทำท่าจะเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไร้ซึ่งคำขอบคุณจากริมฝีปากหนาทว่าเสียงของคนด้านหลังกลับเรียกความสนใจจากเขาได้อีกครั้ง

"พี่เกลียดหวายเหรอคะ"

"..."

"หวายไปทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ ทำไมพี่ถึงทำเหมือนรังเกียจทำเหมือนไม่อยากรู้จักกับหวายแบบนี้" มัดหวายรวบรวมความกล้าแล้วตัดพ้อด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เธอสบตากับชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัวในตอนที่พิชญ์หันกลับมา เธอเพียงแค่อยากรู้เท่านั้นว่าตัวเองทำอะไรผิดทำไมพิชญ์จึงได้ไม่ชอบหน้าเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจนถึงตอนนี้ที่ความเกลียดชังของเขาก็ดูไม่ลดน้อยลงไปเลย

"หึ ทำไมงั้นเหรอ?" แต่แล้วคำถามนั้นกลับไร้ซึ่งความเห็นใจจากอีกคน เขาไม่ได้รู้สึกสงสารเธอเลยแม้ตอนนี้ขอบตาของหญิงสาวจะเริ่มแดงก่ำอย่างชัดเจนซึ่งบ่งบอกถึงความรู้สึกของมัดหวายในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี พิชญ์ก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นจ้องมองใบหน้าเรียวใสอย่างยากจะคาดเดาและไร้ซึ่งความดุดันแบบที่ผ่านมาแต่นั่นกลับยิ่งทำให้มัดหวายรู้สึกกลัวได้อย่างน่าประหลาด

ภายใต้ท่าทีที่สุขุมเหล่านั้นเธอไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ว่าชายหนุ่มจะทำอะไรต่อไป หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความกลัวแล้วทำท่าจะถอยออกมาแต่แขนเรียวกลับถูกฝ่ามือใหญ่กระชากเข้าหาตัวอย่างแรงจนร่างเล็กเซไปแนบชิดแผงอกแกร่งอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ปะ..ปล่อยหวายนะคะ"

"ตอนแรกเธออยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าทำไมฉันถึงเกลียดเธอ งั้นตอนนี้ก็ไม่ควรจะหนีนะ"

"ไม่ค่ะ หวายไม่อยากรู้แล้ว โอ๊ย!" มัดหวายหลุดเสียงร้องออกมาเมื่ออีกคนเพิ่มแรงบีบมากขึ้นจนคนตัวเล็กเบ้หน้า เธอออกแรงจิกที่ข้อมือหนาอย่างแรงเพื่อให้อีกคนยอมปล่อยมือออกแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอไม่สามารถที่จะสร้างความเจ็บปวดให้กับอีกฝ่ายได้ พิชญ์โน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆ กับอีกคนจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ จากลมหายใจของชายหนุ่มก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปจะเอ่ยความรู้สึกตัวเองออกมา

"ถ้าอยากรู้ก็ควรจะรอฟังคำตอบก่อนนะ"

"ปะ..ปล่อย"

"เพราะเธอเป็นตัวซวยของน้องสาวฉันไง"