Kabanata 5

Arielle’s Point of View

Ilang araw na akong naka-confine sa ospital. Sabi ni Mommy, kailangan ko raw magpahinga, at huwag mag-isip ng kung ano-ano. Pero paano ko magagawa ‘yon kung bihira lang dumalaw si Lucian? Kapag dumadalaw man siya, sandali lang. Minsan nga hindi pa kami nagkakausap, nag-iiwan lang siya ng bulaklak o prutas, tapos aalis din agad.

Wala rin akong balita kay Uncle Magnus dahil hindi na rin siya dumalaw pa. Alam ko namang busy siyang tao kaya inaasahan ko na 'yon.

Pagsapit ng hapon, dumalaw sa akin si Lisha. Pagkapasok pa lang niya sa kwarto, halos yakapin niya ako nang mahigpit.

“Girl! Halos atakihin ako sa puso nang marinig kong dinala ka na naman sa hospital!"

Ngumiti ako. “Buhay pa naman ako, huwag kang OA.”

“Hindi ‘yan nakakatawa, Arielle,” umirap siya. “Ang sabi ng Mommy mo, seryoso ang sakit mo at kailangan mong magpalakas. Pero tingnan mo nga ‘yung sarili mo, halatang malungkot ka. At alam kong si Lucian na naman ang dahilan niyan."

Napayuko ako. “Hindi ko na alam, Lisha. Napapagod din akong masaktan."

“Bakit ba kasi siya ang minahal mo?” diretsong sabi nita ngunit hindi ko rin alam ang sagot doon.

“Ang hirap lang, Lisha. Para akong nakakulong sa kasal na wala namang pag-asa.”

“Eh ‘yung si Uncle Magnus?” tanong niya bigla, parang may iniisip. "Mabuti pa siya tinutulungan ka."

"Sa totoo lang, hindi ko siya mabasa. Hindi ko alam kung anong intensyon niya. Pero nagpapasalamat pa rin ako tulong niya sa akin."

Tahimik si Lisha pagkatapos, ilang oras din kami nagkwentuhan bago siya umalis. Kaya kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko. Ilang araw lang ang lumipas, pinayagan na akong ma-discharge.

“Anak,” sabi ni Mommy habang inaayos ang mga gamit ko, “bakit hindi ka muna tumira sa mansyon? Mas mababantayan kita kapag nandoon ka."

Umiling ako. “Ayokong maging pabigat, Mommy. Gusto ko sa bahay namin ni Lucian."

Kahit halata sa mukha niya ang pag-aalala, hindi na nagpumilit pa ang ginang. “Basta, tawagan mo ako palagi, ha?”

Tumango ako at pilit na ngumiti. Siya mismo ang naghatid sa akin pauwi. Tahimik lang kami sa biyahe, pero ramdam ko ‘yung bigat ng hangin sa loob ng sasakyan.

Pagdating namin sa bahay, nagpaalam na siya. “Mag-ingat ka, Arielle. Huwag mong kalilimutan ang mga bilin ng doktor.”

Ngumiti ako. “Opo, Mommy. Take care of yourself too."

Kinabukasan, maayos na ang pakiramdam ko at naalala kong nangako akong bisitahin si Sir Herriot kaya umalis akong upang dumalaw sa mansyon.

Pagkarating ko, sinalubong ako ng matanda sa veranda, dala niya ang tasa ng kape.

“Arielle,” aniya, “kamusta ka, hija? I heard that you were hospitalized."

Umupo ako sa tapat niya at ngumiti. “Medyo mabuti na po ang pakiramdam ko, Sir Herriot. Pero may sakit po akong kamakailan ko lang nalaman.”

Tumaas ang kilay niya. “Anong sakit, hija?”

“May Hemophilia po ako,” sagot ko. “Sabi ng doktor, mahina raw ang pamumuo ng dugo ko. Kaya kailangang mag-ingat, hindi ako pwedeng basta-basta masugatan.”

Natigilan si Sir Herriot, parang may naalala siya bago mapatingin sa malayo. Kitang-kita ko ang pagdaan ng lungkot sa mga mata niya.

“Ang ikatlo kong anak…” marahan niyang sabi, “may sakit din na ganyan. Namatay siya dahil hindi niya kinaya ang pagdurugo nang maaksidente.”

Natigilan ako. “Ibig sabihin po ba ay namamana ang sakit na ‘to?”

“Oo, genetic ito. Dumadaloy sa dugo ng pamilya namin.”

Napaisip naman ako sa narinig, hindi ako sigurado kung may ganito rin bang sakit ang pamilya namin pero mas mabuti sigurong tanungin ko na lang si Mommy. Ilang sandali pa kaming nagkwentuhan ni Sir Herriot bago ako magpaalam na umalis, masaya akong bumubuti na ang kalagayan niya matapos operahan sa kidney.

Gabi na noong makauwi ako sa bahay, tahimik ang paligid. Mukhang wala na naman si Lucian pero habang papasok ako sa kwarto, may narinig akong mahihinang ungol.

Napahinto ako dahil sa narinig, ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at doon ko siya nakita. Hubad ang katawan ni Lucian at may babae na nasa ilalim niya. 'Yon ang babaeng kasama niya sa hospital.

Parang biglang huminto ang mundo ko. Napaatras ako, nanginginig ang mga kamay, hindi alam kung ano ang dapat kong gawin.

Napalingon si Lucian at agad tinakpan ng kumot ang babae. “Arielle—”

“Wala kang karapatang tawagin ‘yong pangalan ko!” singhal ko, nabasag ang boses ko. “Sa bahay pa talaga natin, Lucian?”

Tumakbo palabas ang babae habang nakatapis ang kumot sa katawan, halos hindi na makatingin sa akin. Nang maiwan kaming dalawa ay tuluyan na akong napaiyak, lalo na dahil walang kahit bahid ng pagsisisi sa mukha niya.

“Gusto ng divorce. . . Maghiwalay na tayo, Lucian,” mahina kong sabi, “Hindi ko na kaya.”

Tumaas ang kilay niya bago sarkastikong matawa. “Divorce? What are you talking about, Arielle? Hindi ako papayag.”

“Lucian—”

“Hindi tayo pwedeng maghiwalay,” mariin niyang sabi habang naglalakad papalapit sa akin. “Hindi mo kung anong mawawala kapag naghiwalay tayo.”

“Sarili ko ang mauubos kapag nanatili pa ako sa pagsasama na 'to, Lucian,” sagot ko ngunit umilang lang siya.

"Then lose yourself. . . Lose yourself for me."

Nilagpasan niya ako bago malakas na sinaraduhan ng pinto. Nanginginig akong napaupo sa sahig dahil sa pagsabog ng emosyon ko. Ngayong gusto ko nang sumuko, siya naman ang ayaw makipaghiwalay. Anong klaseng kalokohan ba 'to?

Ilang minuto akong nasa ganoong posisyon nang marinig ko ang may nagdoor bell. Kahit magbigat ang nararamdaman ko ay tumayo ako para tingnan kung sino 'yon, pagbukas ko ng pinto ay bumungad sa akin si Uncle Magnus.

“Arielle?” pagtawag niya, napakunot ang noo nang makitang umiiyak ako. “Nasaan si Lucian? At bakit umiiyak ka na naman?"

Pinunasan ko ang aking luha. “Wala siya,” mahinang sagot ko. "Hindi ko rin alam kung nasaan."

"Why are you crying?"

Malungkot akong napangiti kasabay ng muling pagtulo ng aking luha. “N-Nahuli ko siyang may katalik na babae sa kwarto namin. Gusto ko nang makipag-divorce, Uncle Magnus. Pero ayaw niyang pumayag.”

“Divorce?” may mapait na ngiti sa labi niya. “Arielle… You don't need a divorce...”

Napatingin ako sa kaniya, naguguluhan. “Ano’ng ibig mong sabihin?"

“Dahil walang bisa ang kasal ninyo ni Lucian. It's not registered , Arielle.”

"H-Ha? Paano nangyari 'yon?"

“Hindi ko alam kung sinadya ni Lucian o ng abogado,” sagot niya, "pero mata ng batas, hindi kayo kasal."

Hindi ako makapaniwala sa narinig, parang ang hirap paniwalaan. Tama nga ang sinasabi niyang wala talaga akong karapatan sa kaniya.

Tumitig sa akin si Uncle. “Kaya kung gusto mong umalis, Arielle, may karapatan ka. He have no right to stop you."

Walang salitang lumabas sa bibig ko. Iniisip ko kung nagsisinungaling na naman si Uncle Magnus sa akin, pero ang hirap niyang basahin. Kung totoo nga ang sinasabi niya, bakit kailangan pang itago ni Lucian ang lahat ng 'to sa akin?