Kabanata 6

Arielle’s Point of View

Mabigat pa rin ang dibdib ko kahit ilang araw na ang lumipas. Parang paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ‘yung imahe nina Lucian at ng babae sa kama namin. Dalawang araw na ang lumipas simula noong mangyari 'yon, at hindi pa rin umuuwi ang asawa ko. Hindi ko tuloy siya makompronta tungkol sa sinabi sa akin ni Uncle Magnus.

Isang araw, niyaya ako ni Lisha lumabas, hindi na ako tumanggi dahil gusto ko lang makalimot, kahit sandali lang.

“Let’s go to the bar, girl,” sabi niya habang nag-aayos sa salamin. “Kailangan mong ilabas ‘yang sakit na ‘yan. Hindi ka pwedeng magmukmok lang sa bahay.”

Ngumiti ako ng pilit. “Baka naman ako pa ang maiyak sa gitna ng bar, nakakahiya.”

“Hindi kita papayagang umiyak doon,” sagot niya sabay kindat. “Tutal may babaeng iba na ang asawa mo, ito na ang oras para maghanap ka ng bagong lalaki!"

Napailang na lang ako sa narinig, pagdating namin sa bar, agad akong sinalubong ng malakas na tugtugin, halong halakhakan at ilaw na kulay pula at asul. Amoy alak at sigarilyo ang paligid, pero kakaiba dahil parang ngayon lang ako nakahinga nang maluwag pagkatapos ng ilang araw.

“Cheers, girl!” sabi ni Lisha habang sabay naming tinungga ang tequila. Mainit sa lalamunan, pero mas mainit sa dibdib.

“Ang sakit pa rin, Lisha,” mahina kong sabi habang inaalala ang nangyari. "Pilit ko na hinihiling na sana isang bangungot na lang ang nangyari at sana magising na ako..”

Hinawakan niya ang kamay ko at marahang hinimas 'yon. “Hindi mo deserve ‘yung ganung klaseng pagtrato, Arielle. Kahit kailan. Walang babae ang dapat umiiyak dahil niloko sila ng asawa nila. Napakahayop talaga ng mga lalaki."

Tumango lang ako bago malakas na bumuntong hininga. Umiikot na ang mga ilaw sa paligid, parang lumalabo ang mundo ko sa bawat lagok ng alak. Nakalimutan kong mahina lang pala ang alcohol tolerance ko. Maya-maya, nagpaalam ako sa kaniya.

“Magbabanyo lang ako sandali, ha?” sabi ko, sabay lakad papunta sa restroom. Pero bago pa ako makarating, napahinto ako nang makita ko ang isang pamilyar na mukha sa may gilid ng hallway.

Siya ‘yon. ‘Yung babae sa kama namin ni Lucian.

Napatingin siya sa akin, napansin siguro ang pagtitig ko. Napaka-cross arms siya bago lumabas ang mapanuksong ngiti sa labi.

“Arielle, right?” tanong niya, parang walang pakialam na ako ang asawa ng lalaking inaahas niya.

Pinilit kong maging kalmado. “Oo. At ikaw ‘yung babae sa bahay ko.”

Tumawa siya ng mahina. “May pangalan naman ako, ako si Deenah at kung tutuusin, hindi ko alam na may asawa pala si Lucian. Nagpakilala siyang single. Kung alam ko lang, sana hindi na ako pumayag.”

Npakuyom ang kamao ko. “Ano’ng ibig mong sabihin? Alam mo na ngayon ang totoo, bakit tinutuloy mo pa rin ang sa inyo?"

Lumapit siya, halos magkalapit na ang aming mga mukha. “Simple lang,” mahinahon pero matalim ang boses niya. “Kung ayaw mong agawin ko ang asawa mo, itali mo. Kasi kung hindi mo kaya, ako ang gagawa no’n.”

Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Ako ang legal na asawa pero hindi ko man lang maipaglaban ang karapatan ko. Hanggang kailan ba ako magiging mahina? Parang may sumaksak sa puso ko nang marinig ko ‘yon, hindi lang dahil sa mga salita niya, kundi dahil may katotohanan lahat ng 'yon. Hindi ko nga kayang itali si Lucian, dahil hindi ko na alam kung may dahilan pa para gawin ‘yon.

Pagbalik ko sa table, agad akong sinalubong ni Lisha. “Oh, anong nangyari? Bakit ganyan mukha mo?”

Umiling ako at agad kinuha ang baso. “Wala. Uminom na lang tayo ulit.”

Hanggang sa tuluyan na kaming nalasing. Hindi ko na maalala kung pang-ilang bote na ‘yung nasa mesa, basta ang alam ko lang, umiikot na ang paligid at malabo na ang paningin ko. Umalis kami na marami pang alak sa lamesa pero hindi na namin kaya pang ubusin 'yon.

“Girl, hindi na tayo makakapag-drive n’yan,” sabi ni Lisha, tumatawa habang halatang hilo na rin.

“A-Ang sakit ng ulo ko. . .”

Napahawak ako sa aking sintido bago lumingon sa gilid ko. Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako sa alak pero may nakita akong pamilyar na lalaki sa pinto ng bar.

“Arielle?”

Nakita ko si Uncle Magnus. Nakasuot siya ng itim na coat, halatang galing sa trabaho. Siguro dumaan lang dito sa bar para magpahinga. Napabuntong-hininga siya nang makita kaming dalawa ni Lisha.

“Anong ginagawa niyo rito? Lasing na kayo.”

“Magpapakalaya,” sagot ni Lisha bago natawa.

Umiling lang si Magnus at tinulungan kaming makalabas. Siya na ang nagmaneho pauwi, habang ako naman ay tahimik lang sa upuan, nakatingin sa bintana. Ramdam ko ang malamig na hangin ng gabi, pero mas malamig pa rin ang loob ko.

"Hindi ka dapat umiinom, alam mo namang may sakit ka, hindi ba? Paano kung lumala 'yan?" seryosong wika niya habang nagmamaneho, napanguso naman ako.

"Gusto ko lang namang magsaya, Uncle Magnus. Ang hirap kayang magkaroon ng asawa na hindi ka man lang kayang pakitaan ng katiting na pagmamahal."

"Bakit ba kasi siya ang pinili mo?" pabulong niyang sabi kaya napakunot ang noo ko.

"Ano, Uncle? Paki-ulit?" tanong ko ngunit hindi na siya sumagot pa kaya nanahimik na lamang ako.

Nauna munang hinatid si Lisha na tukog na tulog na. Pagkatapos ay dumiretso na kami pauwi sa bahay, pagdating ay tinulungan pa niya akong makapasok sa loob. “You should rest,” sabi niya, malamig ang tono.

Tumango lang ako at ngumiti nang kaunti. “Salamat, Uncle.”

Kinabukasan, masakit ang ulo ko. Parang pinipiga ang sentido ko sa hangover, pero mas masakit pa rin ang puso ko. Pagbaba ko sa sala, natigilan ako nang makita si Lucian, nakaupo at nakasandal sa sofa, parang walang nangyari.

“Tingin ko, marami kang dapat ipaliwanag,” malamig kong simula.

Tumingin siya sa akin, walang emosyon sa mukha. “Kung tungkol pa rin ‘yan sa nangyari, sinabi ko na—”

“Hindi,” putol ko sa kaniya. “Tungkol ‘to sa kasal natin.”

Bahagyang nag-iba ang ekspresyon niya. “What about it?”

“Sinabi sa akin ni Uncle Magnus na hindi registered ang kasal natin, Lucian.” Tinapangan ko ang boses ko. “Totoo ba?”