NATASHA
Matapos kumain ni Natasha, iniligpit niya ang kanyang pinagkainan at saka naglinis sa kusina bago siya tuluyang pumasok sa kanyang kuwarto. Kinuha niya ang kanyang cellphone para makita kung may message ba si Rhian. Mayroon nga kaya kaagad niya itong binasa. Sinabihan siya nitong bilisan maligo para dumiretso na siya kanila dahil aayusan pa siya nito. Napangiti si Natasha. Magaling kasing magmake-up si Rhian. Talagang kahit na panget ka, mapagaganda ka niya. Hangang-hangga siya sa galing ng kanyang kaibigan. Iyon ang nagiging sideline ni Rhian kapag may mga okasyon. Inaayusan niya ang mga debutante, mga bride at iba pa. Malaki rin ang kinikita niya sa pagme-make-up. "Aalis na muna ako, okay? Kapag nagising si mama at hinanap ako, sabihin mo may pinuntahan lang kaming handaan ni Rhian. Huwag na kayong lalabas ng bahay," sabi niya sa dalawa niyang kapatid. "Okay po, ate," sagot ng bunsong kapatid niyang si Arman. Mabilis lang ang bawat galaw niya. Sinara ko na ang pinto. Kumaway pa siya sa mga kapatid niya bago tuluyang naglakad palayo. Kinakabahan siya habang naglalakad at napadasal na sana hindi sila mapahiya. Sana, hindi masama ang ugali ng pupuntahan nila. Naabutan niya si Rhian na nag-aayos sa kaniyang sarili. Ang ganda ni Rhian kung naging babae siya. Sa totoo lang kasi ay guwapo si Rhian kung naging lalaki lang siya. At maganda rin ang katawan ni Rhian bilang lalaki. Maskulado. Tumaas ang kilay ni Rhian nang mapansing kanina pa nakatingin sa kanya si Nastaha. "At ano ang tinitingin-tingin mo riyan? Ano? Inggit ka na naman sa beauty ko? Ang ganda ko 'no? Sobrang ganda ko ba kaya natutulala ka?" Ngumiti si Rhian ng matamis sabay rampa sa harapan niya. Kumembot-kembot pa ang kanyang kaibigan kaya natawa ako ng malakas dahil sa pinaggagawa nito. Rumampa si Rhian na para bang modelo. Nakangiti lang si Natasha abang pinapanuod ang kaibigan. Lumapit si Rhian kay Natasha at saka pinaupo siya sa isang monoblock. "Umayos ka ng upo dahil pagagandahin na kita. Gandang hindi mo aakalain! Gandang mahuhumaling ang mga lalaki sa birthday-han na iyon!" sabi ni Rhian sabay kindat. "Sige gusto ko 'yan!" tugon naman ni Natasha. Nagsimula na si Rhian ayusan si Natasha. Pinikit niya ang kanyang mata. Biglang nakaramdam ng antok si Natasha. Inaantok kasi talaga siya kapag inaayusan siya sa mukha. Magaan pa ang kamay ni Rhian kaya mas lalo siyang inaantok. "Hoy, Natasha baka makatulog ka riyan katulad ng dati. Sasampalin talaga kita nang magising ka," sabi ni Rhian habang inaayos ang kilay ni Natasha. Sumilay ang ngiti sa labi ni Natasha nang makita ang kanyang sarili sa salamin. Ang ganda niya. Napakaganda niya. Ang galing ni Rhian magmake-up. Hindi ganoon kakapal ang make-up niya pero lumitaw ang kagandahan niya. "Ang ganda mo, Natasha! Nakaiinggit ka! Pero syempre mas maganda pa rin ako! Tandaan mo iyan!" saad ng kaibigan niya sabay tawa. Tinawanan na mamang ni Natasha ang kanyang kaibigan. Tumayo na siya at saka siya hinila ni Rhian patungo sa kaniyang kuwarto. Pagkatapos ay pinakita nito sa kanya ang dress na susuotin niya. Napangiwi si Natasha. "Sobrang sexy naman 'yan! Kita ang dibdib ko diyan. Parang pang malandi naman yata ang damit na iyan," nakangiwing sabi ni Natasha. Tumawa si Rhian bago hinaplos ang buhok niya. "Mainam nga para makapang-akit ka ng mayamang lalaki roon! Bilisan mo na! Suotin mo na ito. Huwag ka ng mag-inarte pa diyan. Bilisan mo na ang kilos dahil baka maubusan pa tayo ng pagkain doon." Napailing na lamang si Natasha at kinuha ang dress na binigay ni Rhian para suotin. Mabilis silang lumakad patungo sa sakayan ng jeep. Pagkatapos, sumakay pa sila ng traysikel patungo sa subdivision kung sana nakatira ang pamilyang Ford. Napanganga si Natasha nang makita kung gaano kalaki ang bahay na pinuntahan nila. Napakalawak at laki nito. Sa isip niya, siguro kasing laki lang ng banyo ang bahay nila kung ikukumpara sa lawak ng bahay ng nasa harapan niya ngayon. Malamansyon sa laki. Siniko siya ni Rhian. "Iyong bibig mo, Natasha! Papasukan na ng langaw iyan. Kulang na lang tumulo ang laway mo. Halika na. Puntahan na natin si aling Bernadette." Sumunod siya kay Rhian. May kinausap itong kasambahay na sa tingin niya, iyon na nga si aling Bernadette. Pumasok sila sa loob. Napakaganda ng bahay na iyon. Ang ganda ng chandelier. Mayroong mahabang mesa doon na puno ng pagkain. Mayroong limang malalaking letson. May mini bar sa tabi. Napatingin siya sa mga bisita doon. Kumikinang ang mga alahas ng bawat isa sa mga ito at mamahalin ang mga damit. Napalunok siya ng laway. Sa isip niya, sila lang ni Rhian ang hampaslupa doon. "Dito lang tayo banda, hindi tayo puwede roon kasi mga VIP ang nandoon. Mga bisita ni sir Ezekiel," sabi ni aling Bernadette. Tumango silang dalawa ni Rhian. "Puwede bang maglibot-libot dito?" bulong niya kay Rhian. "Puwede naman siguro," sagot ng kaibigan niya. Lumabas muna si Natasha ng malaking bahay na iyon. Magpapahangin muna siya saglit. Bumuga siya ng hangin at hindi maiwasang makaramdam ng panliliit. Sila lang ang naiiba ni Rhian. Sa isip niya, iba talaga kapag mayaman. Bongga ang handaan. Maraming pagkain. Habang dinadama niya ang sariwang hangin, nadako ang paningin niya sa isang lalaki na may kausap sa kaniyang cellphone. Tinitigan niya ang mukha ng lalaki 'di ganoon kalayo mula sa kinaroonan niya. 'Bakit parang nakita ko na siya?' sabi ni Natasha sa isip Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa lalaki upang masilip ang kaniyang mukha. Nanlaki ang mga mata ni Natasha. 'Siya 'yong lalaking bumili sa akin ng talong! Siya 'yong nakakita ng kulay pink kong panty!' sigaw niya sa isipan. Nang maramdaman ni Natasha na lilingon na ang lalaki, nagmamadali siyang nagtago. Wala na siyang maisipang mapagtaguan kun'di sa gilid basurahan. Mabuti na lang at hindi mabaho rito. "Aray ko!" daing niya nang may kung anong tumama sa braso ko. May nakausli pa lang bote. 'Ano kaya ang ginagawa ng lalaking iyon dito? Bakit siya nandito? Bisita rin kaya siya?' tanong niya sa isipan. Mayamaya pa, nagulat na lamang siya nang makita niyang may pares ng sapatos na nasa harapan niya. Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin kasabay nito ang paghuhumirintado ng kanyang puso. Nasa harapan na niya ngayon ang guwapong binatang pinagtataguan niya. Nakita niya ang pag-igting ng panga nito habang nakatingin sa kanya. "What do you think you're doing, woman?" malakulog ang boses na sabi ng guwapong binata.Limang taon ang lumipas.Parang kailan lang nang isilang si Nathan—at ngayon, nakasuot na siya ng maliit na uniporme, may backpack na mas malaki pa halos sa katawan niya, at nakapila kasama ng mga kaklase sa labasan ng eskuwelahan. Ang bilis ng panahon, parang isang iglap lang ang lumipas mula sa gabing pinaiyak ng tuwa si Natasha ng unang marinig ang iyak ng kanilang anak.Nasa gilid ng gate si Ezekiel, nakatayo roon na para bang isa pa ring CEO na fresh sa board meeting—malinis ang ayos, matikas, at imposibleng hindi mapansin. Nasa tabi niya si Natasha, naka-dress lang ng simple ngunit elegante, hawak ang maliit na payong kahit hindi naman masyadong mainit.“Mommy! Daddy!” sigaw ni Nathan habang kumaripas ng takbo palabas ng gate.Para siyang maliit na bala, dire-diretsong sumampa kay Ezekiel na agad namang yumuko para saluhin siya. Umangat ang bata sa braso ng ama, at sabay na hinalikan ito nina Ezekiel at Natasha.“Kamusta ang school, champ?” tanong ni Ezekiel, nakangiti ng maluwa
MABILIS NA LUMIPAS ANG ILANG BUWAN mula nang ianunsyo ni Ezekiel sa lahat ang katotohanan—na si Natasha ang kanyang asawa, at malapit na silang maging magulang. Mabilis ang naging pag-ikot ng mga araw, at parang isang panaginip lamang ang lahat. Ngayon, hindi na lamang lihim o simpleng kasunduan ang relasyon nila. Isa na itong totoong buhay na pinagbuklod ng pagmamahal, ng pangarap, at ng bagong simula. Sa unang araw na isinilang si Nathan Ford, muntik nang gumuho ang mundo ni Ezekiel sa kaba. Hindi siya halos kumurap habang hawak ni Natasha ang kamay niya sa delivery room. Ang CEO na walang kinatatakutan sa boardroom, ay halos mawalan ng lakas nang makita ang asawa niyang pawis na pawis, hingal na hingal, at umiiyak habang dinadala sa mundo ang unang anak nila. “Honey, kaya mo ‘yan. Konti na lang. Nandito ako,” paulit-ulit na bulong ni Ezekiel, hawak ang kamay ni Natasha na halos lamog na sa higpit ng pagkakapisil. At nang marinig nila ang unang iyak ng kanilang sanggol, tila nagdi
DALAWANG BUWAN ang mabilis na lumipas, at tila ba ang lahat ay nag-iba sa buhay ni Natasha. Sa unang pagkakataon, hindi na siya simpleng Natasha na nasa gilid ng opisina; ngayon, siya na si Mrs. Ford—at halata na rin ang kanyang baby bump.Habang naglalakad siya sa hallway ng Ford Enterprises, ramdam niya ang mga matang sumusunod sa kanya, ngunit hindi na iyon tulad ng dati—hindi na puro intriga. Sa halip, may halong respeto at kilig.“Good morning po, Mrs. Ford!” bati ng isang empleyado mula sa HR.“Ang blooming niyo po ngayon, Mrs. Ford!” dagdag pa ng isa, halatang napapansin ang pagkinang ng balat at ngiti niya.Natawa si Natasha, nahihiya pa rin sa mga ganitong pagkakataon. “Good morning din sa inyo.”Pero bago pa siya makalakad nang malayo, biglang may humabol—si Ezekiel mismo, nakasuot ng dark gray suit, halatang galing sa boardroom. Diretso itong lumapit sa kanya at walang pakialam sa paligid, marahang ipinatong ang kamay sa kanyang tiyan.“Slow down, Natasha. Hindi ka dapat na
Kumalat ang balita sa loob ng kumpanya parang apoy na tinamaan ng hangin. Hindi pa man umaabot ng tanghali, bawat sulok ng kumpanyang iyon ay may bulungan.“Narinig mo ba? May asawa na pala si CEO.”“At buntis pa ‘yung asawa niya! Grabe, bigla naman yata.”“Teka… si Natasha ba ‘yung madalas nating nakikita sa opisina? Yung parang PA niya?”“Oo! Siya raw si Mrs. Ford!”Lalo pang namula si Natasha habang naglalakad papasok ng lobby. Ramdam niya ang mga mata ng mga empleyado, parang lahat ay may radar na nakatutok sa kanya. Ang ibang babae, halatang naiinggit; ang iba naman, hindi makapaniwalang totoo ang lahat. Pero may ilan na mukhang kinikilig din.“Good morning po, Mrs. Ford!” bati ng isang receptionist na parang hindi makapaniwala sa sarili niyang sinabi.“Ah… g-good morning,” nahihiyang sagot ni Natasha, halos matapilok pa habang naglalakad. Grabe, Mrs. Ford agad? Hindi ba pwedeng hintayin munang magsink-in ‘to?!Pagdating niya sa 30th floor, mas lalo siyang nahiya. Lahat ng empley
Mainit ang sikat ng araw nang pumasok si Natasha sa opisina ni Ezekiel kinabukasan. Maaga pa lamang ay gising na siya, pinilit na huwag mahalata ang kaba at saya na nararamdaman. Hindi pa rin niya lubos maisip ang nangyari kagabi—ang bigat ng halik, ang mga yakap, at ang mga salitang iniwan ni Ezekiel bago siya makatulog.At ngayon, narito siya, nakatayo sa pintuan ng maluwang na opisina ng CEO.Nang mapansin siya ni Ezekiel, agad siyang ngumiti—hindi ang malamig at nakasanayan ng lahat na ekspresyon, kundi isang ngiti na para bang siya lamang ang nakikita.“Good morning, boss,” mahina at medyo nag-aalangan pang bati ni Natasha.Napakunot ang noo ni Ezekiel, saka tumayo mula sa swivel chair at marahang lumapit. Nang makalapit siya, yumuko ito at ibinulong, “Natasha… kapag tayong dalawa lang, huwag mo na akong tawaging boss.”Napalunok siya, hindi alam kung ano ang isasagot. “Ha? Eh… ano naman dapat ang itatawag ko sa iyo?”Bahagyang ngumisi ang lalaki, isang ngising may halong panunuk
Mainit ang hangin ng gabi, at parang lalo itong uminit nang yumuko si Ezekiel—sobrang lapit, halos maramdaman na ni Natasha ang init ng hininga nito. “Ezekiel…” mahina ang boses niya, halos hindi naririnig. Gusto sana niyang bumanat ng sarkastiko, pero nag-freeze ang utak niya. Ang tikas ng CEO na ito, ang lalim ng titig, at ang presensiya niyang parang sinisipsip lahat ng hangin sa paligid. Ngumiti si Ezekiel, bahagyang pilyo. “For once, Natasha… shut up.” At bago pa siya makapagsalita, lumapat ang labi nito sa labi niya. Para bang sumabog ang lahat ng naipon nilang tensyon. Hindi ito basta halik—mariin, mapusok, ngunit puno ng pag-aalinlangan. Laban o suko? Hindi alam ni Natasha kung paano gagalaw, pero ang katawan niya ang unang nagbigay ng sagot. Nag-init ang buong sistema niya, parang nakuryente. Sinubukan niyang itulak ito nang bahagya. “Ezekiel—” Pero mas hinigpitan ng lalaki ang yakap, hawak ang bewang niya, at lalo pang idiniin ang labi. “Don’t fight me this time…” bul