37

CHAPTER 37

Nakangiwi ako ngayon habang hawak ng mahigpit ang unan dahil paulit-ulit na bumabalik ang tagpo namin ni Laurence. Sa hindi malamang dahilan ay ibinaon ko nang madiin ang aking mukha sa unan at tumili ro’n. “Nakakainis! Ayoko na, kakalimutan ko na siya. Umiiwas na ako!” pag kausap ko sa aking sarili.

Bigla na naman akong natulala nang pumasok na naman ang eksena sa aking isipan. Naiiyak na ako! Bakit kasi ayaw niyang mawala sa isip ko?

Huminga naman ako nang malalim para pakalmahin ang sarili ko at maalis ang kahilingan na makain ng lupa sa pagkakataong ito.

Simula nang makalipat kami nang sasakyan ay hindi na naalis ang kahihiyan at guilt sa katawan ko. Ilang araw na rin ang lumipas at iniiwasan ko na nga siya at laging ang sekretarya ko na lang ang kumakausap sa kaniya para sa mga inumin na aming kinakailangan.

Nalalapit na ang okasyon ng aming kompanya o ang pinaghahandaan na Fashion event na aming hinanda kung saan itatampok ang mga ipinagmamalaki naming designs.

Ni