CHAPTER 6 — Sa Likod ng Pusong Naglalagablab

Hindi ko alam kung adrenaline pa ba ng karera ang tumatakbo sa dugo ko, o ang paraan ng paghawak ni Enzo sa kamay ko habang naglalakad kami palayo sa podium. Kahit tapos na ang sigawan ng mga tao, kahit tahimik na ang paligid, ramdam ko pa rin ang tensyon sa pagitan namin—isang tensyon na hindi na galing sa bilis ng makina, kundi sa init ng damdamin niya para sa akin.

Pagpasok namin sa kanyang pit box, sumalubong sa amin ang team—masaya, nagbubunyi, nagtataas ng trophy. Ngunit hindi doon nakatuon ang atensyon ni Enzo. Hindi sa tagumpay. Hindi sa mga camera. Hindi sa mga tao.

Sa akin.

Mula pa rin sa akin.

Nakatayo siya sa harap ko, hawak pa rin ang kamay ko na para bang isa akong bagay na hindi na dapat pakawalan.

“Celestine,” bulong niya, mababa at may init, “noong nakita kitang kausap ng karibal ko… alam mo ba kung gaano ako nahirapang mag-focus sa karera?”

Napalunok ako. Hindi ko alam kung anong sagot ang tama.

“T–hindi ko naman sinasadya—”

“Alam ko.” Lumapit siya, masyadong malapit, hanggang sa ang hininga niya ay ramdam ko sa labi ko. “Pero naisip ko… paano kung may mangyari sa’yo habang wala ako? Paano kung may lumapit, may gumawa ng hindi dapat?” Halos marinig ko ang pwersa ng pagpipigil sa boses niya. “Mababaliw ako.”

Umangat ang kamay niya at inalis ang helmet strap ko, mabagal, parang sinasadya ang bawat sandali. Nang mahulog ang helmet mula sa hawak ko, kinuha iyon ng isa sa mga crew at tahimik na lumabas ng pit box—mukhang alam nilang kailangan naming dalawa ng sandali.

Pagkasara ng pinto, nag-angat ako ng tingin.

Nagbabaga ang mga mata ni Enzo.

“Hindi mo alam,” wika niya, “pero sa gitna ng karera, sa bawat pagliko ko, iniisip ko kung paano kita babalikan—kung paano ko ipaparamdam sa’yo na walang lalaking pwedeng lumapit sa’yo gaya ng ginagawa niya.”

Napasandal ako sa mesa ng pit box, hindi dahil sa pagod… kundi dahil sa bigat ng presensya niya.

“Enzo…” bulong ko, pero hindi ko naituloy.

Lumapit siya nang mas malapit, halos nakadikit ang katawan niya sa akin, ang kamay niyang nakalapat sa bewang ko. “Hindi ko sinasabing bawal ka makipag-usap,” sabi niyang may halong ngisi. “Pero kapag may lalaki na lumapit nang may intensyon—Celestine, hindi ako santo. At hindi ako magpapakatanga.”

Bumilis ang tibok ng puso ko.

Hindi ko alam kung kinakabahan ako o kinakain ako ng init ng sandaling iyon.

“Sel…” tinawag niya ako sa palayaw na ako lang ang may karapatan marinig mula sa kanya. “Sa susunod na lalapit siya sa’yo, anong gagawin mo?”

Napatingin ako sa sahig, pero marahan niyang tinaas ang baba ko gamit ang daliri niya, pinipilit akong tumingin sa kanya.

“Ano, Celestine?” ulit niya, mababa ang tono.

“H–hindi ko siya papansinin,” sagot ko, halos pabulong.

Humigpit ang hawak niya sa bewang ko, parang nabigla sa sagot ko na hindi niya inaasahan pero gusto niya.

“Good,” bulong niya. “Because you’re mine.”

Hindi ko alam kung paano ako nakahinga sa sandaling iyon. Hindi ko rin alam kung bakit imbes na magalit sa pagiging possessive niya… may parte sa akin na mas lalong hinihila papunta sa kanya.

Pero bago pa ako makapag-isip, biglang bumukas ang pinto.

Ang karibal ni Enzo.

Nag-freeze ako.

Si Enzo, hindi.

Bangga ang tingin ng dalawa, halos parang may titilapon na apoy sa pagitan nila.

“Celestine,” sabi ng lalaki, bahagyang nakangiti. “Nais ko sanang—”

Pero hindi na niya natapos.

Lumayo si Enzo mula sa akin, pero hindi bumitaw ang tingin niya sa lalaki. “Hindi ko sinabing pwede kang lumapit.”

Nag-angat ng kilay ang karibal. “Hindi ako narito para lumapit.” Tumingin siya sa akin. “Nandito ako para magpaalam kay Celestine. At para humingi ng tawad kung nakalampas ako sa boundary.”

Nanigas si Enzo.

Ako man.

“Wala naman—” sabi ko, pero biglang nagsalita si Enzo.

“Meron.”

Isang salita lang, pero parang suntok.

Natahimik ang lalaki, tumango, at saka nagpaalam ulit. “Maybe next time… I’ll know better.”

Paglabas niya, galit pa rin ang panga ni Enzo, pero nang lumingon siya sa akin, ibang klase ang tingin.

Hindi galit.

Hindi selos.

Kundi… takot.

“Celestine,” bulong niya, mas malambot ngayon, “hindi pa ako sanay. Hindi pa ako marunong. Pero ayokong mangyari ang araw na may ibang lalaki na maghahangad sa’yo… at hayaan mo lang.”

Lumapit siya ulit, dahan-dahan, para bang natatakot akong biglain.

“Sa mundo kong mabilis… ikaw lang ang bagay na ayokong mawala.”

Hindi ko alam kung paano ko hahawakan ang bigat na iyon.

Pero ang kamay ko ay kusang humawak sa pisngi niya.

“Hindi ako mawawala,” sagot ko.

At doon, sa loob ng pit box na amoy gasolina, init, at adrenaline… hinawakan niya ang mukha ko at nagdikit ang noo namin.

“Good,” bulong niya. “Dahil simula ngayon… mas hihigpitan ko ang paghawak sa’yo.”

At alam kong hindi iyon banta.

Hindi babala.

Hindi kontrol.

Kundi pangako.

Isang pangakong hindi ko sigurado kung kaya kong tanggihan.