CHAPTER 7— Sa Mata ng Iisang Lalaki

Ang araw matapos ang karera ay hindi naging ordinaryo—kahit tapos na ang ingay ng makina, ang adrenaline rush sa katawan ko ay parang hindi pa rin humihupa. Habang naglalakad kami pabalik sa pit box, ramdam ko ang bawat galaw ni Enzo—ang paraan ng bawat hakbang niya, ang bawat tingin niya sa paligid, at lalo na sa akin. Hindi ko alam kung adrenaline pa ng karera ang tumatakbo sa dugo ko, o ang init ng presensya niya mismo ang nagpapabilis ng tibok ng puso ko.

Pagpasok namin sa pit box, nagbago ang mundo sa paligid ko. Tahimik, bukod sa amin at sa ilang team members, pero ang tensyon ay ramdam sa bawat sulok. Humarap siya sa akin, at ang mga mata niya—napakatindi, parang apoy—ay hindi umalis sa akin.

“Celestine,” bulong niya, halos pabulong sa tenga ko, “alam mo ba na habang nagkakaron ng problema sa social media ang mga litrato natin… nahirapan akong tumutok sa karera?”

Napatingin ako sa kanya, hindi makapaniwala. “Problema… sa social media?”

Ngumisi siya, ngunit hindi nakakatawa ang tono. “Oo. Yung mga litrato natin sa podium… nag-trending. At may mga lalaki… gusto nilang lapitan ka, gusto nilang gunitain ka. Alam mo, hindi ko maipaliwanag, pero ang puso ko… parang nasusunog sa galit at takot sabay.”

Hindi ko alam kung paano tutugon. Ang parte ng utak ko ay nagsasabing ito’y nakakatawa, trending lang naman. Pero ang puso ko? Napuno ng kakaibang init at kaba, dahil ramdam ko ang presensya niya sa bawat salita, sa bawat paglapit niya.

“Enzo…” bulong ko, halos hindi marinig. “Hindi ko naman sila nakikita…”

“Hindi problema iyon,” sagot niya, mahigpit at mababa ang boses. “Ang problema ko… ikaw ang nakikita ko, at bawat lalaki na nagtatangkang lapitan ka… kailangan nilang malaman, at maramdaman, kung sino ang nagmamay-ari sa’yo.”

Hindi ko alam kung dapat ba akong matakot o kiligin. Ang init sa dibdib ko ay halos sumabog. Hawak niya pa rin ang kamay ko, at parang hindi niya ito palalayain, kahit na ilang sandali lang.

Ngunit bago ko pa masabi ang anumang bagay, may tunog ng alarma. Isa sa mga team members ang sumigaw: “Ma’am! Sa labas ng pit lane! May paparazzi!”

Tumingin kami sa bintana, at nakita ko ang mga flashing cameras. Mga lalaki at babae na tila gusto lang makunan ng litrato si Enzo… at ako. Ang puso ko ay sumampa sa dibdib.

Si Enzo, hindi na makontrol ang init ng galit. Lumapit siya sa akin at dahan-dahang inilagay ang braso niya sa harap ko, para parang shield. “Lumayo ka sa bintana,” utos niya, mababa at malamig. “Hindi mo kailangan makita ang mga taong iyon.”

Tinangka kong umalis sa kanyang harap, pero hinawakan niya ang aking kamay at hinila ako nang mas malapit. “Celestine… hindi kita pababayaan. Hindi ko hahayaang may lumapit sa’yo na may maling intensyon.”

Hindi ko maalis ang tingin ko sa kanyang mga mata. Ang init at galit na iyon… parang nagbabantang apoy sa lahat ng magtatangkang lapitan ako.

Bumalik sa isip ko ang mga litrato sa podium—mga ngiti namin, hawak kamay, at ang mga caption ng fans at trolls. May ilan na positibo, may ilan na mapangahas, at may ilan na malinaw ang layunin: subukan akong lapitan. At ramdam ko, sa bawat isa sa kanila, ang galit at protective instinct ni Enzo ay tumataas.

Ngunit hindi iyon ang huling sorpresa. Sa ilang sandali lang, naramdaman ko ang biglang pag-ikot ng kanyang katawan at isang malakas na sigaw mula sa labas:

“Celestine! Tumayo ka sa gilid, delikado!”

Lumabas kami ng pit box, at nakita ko ang isang kotse na wala sa kontrol, tila babangga sa pit lane. Napahinto ang mundo ko sa sobrang bilis ng nangyari. Ang katawan ko ay natigilan, hindi makagalaw.

Ngunit si Enzo… bumagsak ang lahat sa paligid namin, pero siya, parang nagbago ang anyo. Tumakbo siya sa akin, mabilis, halos parang wala na siyang pakialam sa lahat ng nasa paligid. Hinila niya ako palayo sa linya ng panganib, at ang mga mata niya—napakaitim, naglalagablab—ay parang banta sa sinumang magtatangkang saktan ako.

“Celestine… okay ka ba? Sabi ko na nga, ikaw ang prioridad ko,” bulong niya, hawak ang aking mukha at tinitingnan ang reaksyon ko. Ang boses niya ay may halong relief, galit, at obsession.

Huminga ako ng malalim, tinatangka kong makontrol ang sarili. “O–okay… salamat…”

Ngunit hindi lang iyon. Habang hawak niya ako, ramdam ko ang init ng katawan niya, ang tibok ng puso niya, at ang intensity ng presensya niya. Parang mundo namin lang ang umiikot, at lahat ng nasa paligid ay napuputol sa isang kisap-mata.

Hindi ko alam kung bakit, pero ang bawat sandali sa tabi niya ay napupuno ng tensyon at kilig. Ang bahagi ng akin na natatakot ay nagsisimulang haluan ng pagnanasa, at ang bahagi ng akin na gusto lamang maging ligtas ay naguguluhan.

“Celestine…” bulong niya, halos isang pabulong lang sa aking tenga. “Alam ko… nakakatakot, nakakaligalig… pero hindi ko hahayaang mawala ka sa akin. Hindi ko kayang tiisin ang isang sandali na hindi ko hawak ang buhay mo sa aking kamay.”

Napahawak ako sa dibdib ko. Ang dami ng emosyon: kaba, takot, kilig, at init. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang lalaking ito—ang asawa ko na parehong nagbabantay, nagmamahal, at halong obsesyon sa akin.

“Enzo… hindi ko alam kung paano ko haharapin ang lahat ng ito…” bulong ko.

Ngumisi siya, ngunit hindi nakakatawa. “Hindi mo kailangan, Celestine. Ako ang haharap sa lahat ng iyon. Lahat ng lalaki, lahat ng banta… lahat ng panganib. Lahat. Ikaw… ikaw lang ang kailangan kong pangalagaan.”

Habang hawak niya ako nang mahigpit, ramdam ko na ang mundo ko ay nagbago. Ang bawat tensyon, bawat paparazzi, bawat panganib sa karera… naghalo sa isang damdamin na hindi ko kayang ilarawan.

Tumingin ako sa kanya, ramdam ang init ng bawat kalamnan, ang pagiging tense niya sa bawat galaw. Napagtanto ko… sa kabila ng lahat ng kabaliwan, takot, at tensyon… may seguridad, init, at halong kilig na tanging siya lang ang makakapagbigay.

Biglang huminga siya ng malalim at dahan-dahang inilapit ang kanyang noo sa akin, ramdam ko ang init at presensya niya na parang nagliliyab sa paligid. “Celestine, simula ngayon… walang banta sa’yo na hindi ko haharapin. At bawat sandali na may panganib, ikaw lang ang nasa isip ko. Ikaw… lang.”

Napahawak ako sa mukha niya, ramdam ang lalim ng pangako sa mga mata niya. Hindi ito basta possessive o controlling. Ito ay… pagmamahal na nagiging proteksyon, obsession na nagiging init, at galit na nagiging pangako.

“Enzo…” bulong ko, halos napapangiti sa init ng mga salita niya. “Ako rin… ayokong mawala sa’yo.”

Ngumisi siya, at ang ngiti niya… hindi lamang naglalaman ng pagmamahal, kundi ng intensity, ng pangako, at ng kasamang obsesyon na hindi kayang itago sa mundong mabilis at mapanganib.

At sa pit box na iyon, sa amoy ng gasolina, sa init ng araw, at sa labis na adrenaline… napagtanto ko: ang puso ko, ang isip ko, at bawat damdamin ko… ay umiikot sa isang tao lamang.

Si Enzo.