All Chapters of Claimed By A Billionaire: Chapter 1 - Chapter 10

Hindi ko pa rin lubos na maipaliwanag ang nararamdaman ko habang nakaupo sa gilid ng higanteng kama sa aming bagong tahanan. Ang bawat paghinga ko ay mabigat, halos sumisigaw sa akin na mali ang lahat. Pero narito ako, sa isang silid na mas marangya kaysa sa kahit anong fashion show na naisip ko, kasama ang isang lalaking hindi ko pa rin lubos kilala… ngunit ngayon ay opisyal na asawa ko.Enzo. Ang pangalan niya ay parang kidlat na sumabog sa katahimikan ng aking isip. Napaka-akit niya, oo, walang duda. Ang bawat galaw niya sa Formula 1 track ay puno ng tapang at kumpiyansa, at marahil iyon din ang dala niya dito, sa aming kasal na halos wala akong pakialam kung paano nangyari.Nagbukas ako ng mata at natanaw siya sa kabilang dulo ng kama. Nakatalikod sa akin, tila abala sa pag-aayos ng mga damit sa aparador. Hindi niya ako tiningnan, at hindi rin ko alam kung gusto ko bang tumingin. May malamig na distansya sa pagitan namin, at kahit pa bagong kasal na kami, ramdam ko na ang kanyang

Hindi ko pa rin malilimutan ang unang pagkakataon na nagkataon kami ni Enzo sa opisina niya, ilang araw matapos ang kasal. Ang tensyon sa pagitan namin ay parang hangin bago ang bagyo — damang-dama at halos masusuklian ng bawat titig.“Celestine,” tawag niya, at ang kanyang boses ay malalim, puno ng kapangyarihan at kakaibang pang-akit. Nakatingin siya sa akin mula sa kanyang malaking leather chair, nakayuko ang ulo at nakayakap sa braso ng upuan. Para bang sinusuri niya ang bawat galaw ko, sinusukat kung ako ba ay isang karapat-dapat na asawa, o simpleng estranghero na kailangang kontrolin.Huminga ako ng malalim. “Anong kailangan mo, Enzo?” boses ko’y kalmado, pero ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko.Ngumiti siya, at ang ngiting iyon ay may halo ng kabighani at panganib. “Kailangan nating pag-usapan ang ilang rules ng bahay,” sagot niya, at ang tingin niya sa akin ay parang naglalaro sa apoy. “Hindi biro ang buhay ko, Celestine. At kailangan mong matutunan iyon.”Para bang si

Hindi ko pa rin makalimutan ang araw na iyon. Ang araw ng isang karera na matagal nang pinaghahandaan ni Enzo, at ako’y kasama niya. Para sa iba, ordinaryong race day lang ito — pero para sa akin, ito ay isang eksena ng tensyon, init, at kakaibang kaba.“Handa ka na ba?” tanong ni Enzo habang nagmamaneho kami papunta sa circuit. Ang kanyang mga mata ay nakatutok sa kalsada, ngunit alam ko na ramdam niya rin ang bawat titig ko sa kanya.“Handa? Hindi pa siguro,” sagot ko, pilit pinipigilan ang kaba na lumusot sa bawat paghinga ko. Ang racing world ni Enzo ay mabilis, matindi, at puno ng adrenaline — at ngayon, kasama ako sa gitna ng mundong iyon.Ngumiti siya, at ang ngiting iyon ay may halo ng kalikutan. “Huwag kang mag-alala. Ako ang bahala sa lahat… lalo na sa’yo.”Pagdating namin sa circuit, ramdam ko ang tensyon sa hangin. Ang mga makina ay nagrerebisa, ang amoy ng gasolina at goma ay pumapaloob sa paligid, at ang ingay ng mga tao at media ay parang dagundong sa dibdib ko. Halos p

Ang araw matapos ang karera ay hindi naging ordinaryo—kahit tapos na ang ingay ng makina, ang adrenaline rush sa katawan ko ay parang hindi pa rin humihupa. Habang naglalakad kami pabalik sa pit box, ramdam ko ang bawat galaw ni Enzo—ang paraan ng bawat hakbang niya, ang bawat tingin niya sa paligid, at lalo na sa akin. Hindi ko alam kung adrenaline pa ng karera ang tumatakbo sa dugo ko, o ang init ng presensya niya mismo ang nagpapabilis ng tibok ng puso ko.Pagpasok namin sa pit box, nagbago ang mundo sa paligid ko. Tahimik, bukod sa amin at sa ilang team members, pero ang tensyon ay ramdam sa bawat sulok. Humarap siya sa akin, at ang mga mata niya—napakatindi, parang apoy—ay hindi umalis sa akin.“Celestine,” bulong niya, halos pabulong sa tenga ko, “alam mo ba na habang nagkakaron ng problema sa social media ang mga litrato natin… nahirapan akong tumutok sa karera?”Napatingin ako sa kanya, hindi makapaniwala. “Problema… sa social media?”Ngumisi siya, ngunit hindi nakakatawa ang

Ang gabi ay dumating na parang velvet na kumot sa lungsod, ngunit ang liwanag mula sa skyscrapers at street lamps ay parang spotlight sa amin. Ang hangin sa rooftop lounge ay malamig, humahalo sa init ng katawan ko at sa init ng presensya ni Enzo. Hindi kami nakaupo sa restaurant o penthouse ngayon—ang eksklusibong after-party ng karera ang aming tahanan para sa gabi, isang lugar kung saan nagtatagpo ang mga mayayaman, sikat na tao, at fans na sabik makita kami.Bago pa man kami makaupo, ramdam ko agad ang tensyon. Paparazzi sa labas, camera flashes na sumasabog sa dilim, at crew ng media na nagtatangkang makakuha ng eksklusibong shot. Ilang fans ang nakasilip mula sa terrace, nakangiti at nagla-live stream sa kanilang phones. Sa gitna ng lahat ng mata, ramdam ko ang init at proteksyon ni Enzo sa aking likuran.“Celestine,” bulong niya, hinahawakan ang braso ko, dahan-dahang hinahaplos ang kamay ko, “kahit saan tayo magpunta, kahit gaano karaming mata ang nakatingin… ikaw lang ang mah