Chapter 5: Puso sa Labanan

Hindi ko pa rin makalimutan ang araw na iyon. Ang araw ng isang karera na matagal nang pinaghahandaan ni Enzo, at ako’y kasama niya. Para sa iba, ordinaryong race day lang ito — pero para sa akin, ito ay isang eksena ng tensyon, init, at kakaibang kaba.

“Handa ka na ba?” tanong ni Enzo habang nagmamaneho kami papunta sa circuit. Ang kanyang mga mata ay nakatutok sa kalsada, ngunit alam ko na ramdam niya rin ang bawat titig ko sa kanya.

“Handa? Hindi pa siguro,” sagot ko, pilit pinipigilan ang kaba na lumusot sa bawat paghinga ko. Ang racing world ni Enzo ay mabilis, matindi, at puno ng adrenaline — at ngayon, kasama ako sa gitna ng mundong iyon.

Ngumiti siya, at ang ngiting iyon ay may halo ng kalikutan. “Huwag kang mag-alala. Ako ang bahala sa lahat… lalo na sa’yo.”

Pagdating namin sa circuit, ramdam ko ang tensyon sa hangin. Ang mga makina ay nagrerebisa, ang amoy ng gasolina at goma ay pumapaloob sa paligid, at ang ingay ng mga tao at media ay parang dagundong sa dibdib ko. Halos parang nasa ibang mundo ako — mabilis, maingay, at nakaka-adrenaline. Ngunit sa gitna ng lahat ng iyon, may isang lalaki na agad kong napansin — isa sa mga karibal ni Enzo. Magkakaibang mundo man kami, ramdam ko agad ang kakaibang atensyon niya sa akin. Ang kanyang titig ay matapang, halos umaakit, at alam kong sinusubukan niyang makuha ang aking interes.

“Celestine,” wika niya, may halong ngiti at charm, “ang ganda mo sa araw na ito… sana mas makilala pa kita.”

Napatingin ako sa kanya, at agad kong naramdaman ang kakaibang tensyon. Hindi ko kailangan ang ganoong pansin, lalo na sa harap ng aking bagong asawa. Ramdam ko rin ang kakaibang init sa dibdib ko — kaba, takot, at may halong kilig.

Hindi nagtagal, naramdaman ko ang presensya ni Enzo sa aking likuran. Tumayo siya sa gilid, nakayakap ang isa niyang braso sa aking balikat, at ang tingin niya sa lalaki ay matalim, halos nagbabantang malamig.

“Wala kang karapatang maglaro sa harap ko,” wika niya, halos bulong, ngunit sapat na iyon para marinig ng karibal niya.

Ang lalaki ay ngumiti, ngunit ramdam ko ang kakaibang tensyon sa paligid namin. Halos marinig ko ang tibok ng puso ko habang tinitingnan ko ang reaksyon ni Enzo — ang pagiging protective at possessive niya ay malinaw, at ramdam ko ang init sa kanyang mga mata na parang apoy na nagbabanta sa sinumang lalapit sa akin.

Habang nag-iinit ang araw, at nagsisimula na ang karera, ramdam ko ang bawat galaw ni Enzo. Ang kanyang mga kamay ay matatag sa manibela, ang kanyang katawan ay tense sa bawat pag-ikot ng makina, at ramdam ko ang matinding konsentrasyon niya. Ngunit sa kabila ng lahat, alam kong nararamdaman ko rin ang kanyang presensya sa bawat segundo.

Pagkatapos ng ilang laps, nakapunta ang karibal na lalaki sa tabi ko, nagbigay ng isang charming smile. “Ang ganda mo talaga, Celestine… hindi ko maiwasang humanga,” bulong niya.

Hindi ko alam kung bakit, ngunit ang bawat salita niya ay parang nagpapabilis ng tibok ng puso ko. Ngunit bago pa man ako makasagot, naramdaman ko ang isang matatag na kamay na dumapa sa aking braso, at isang malalim, malamig ngunit mapang-akit na tinig ang nagsabi:

“Celestine, lumayo ka sa kanya. At sana maintindihan mo… wala siyang karapatan sa’yo.”

Tumigil ako sa hininga ko. Ramdam ko ang init ng katawan niya sa likod ko, ang presensya niya na parang pader ng apoy sa paligid ko. Alam kong nakikita ito ng karamihan sa mga tao sa paligid — ang mga reporter, ang mga crew, at kahit ang ilang fans. Ngunit wala sa kanila ang makakaalpas sa kanyang proteksyon.

Ang race ay patuloy, ngunit ang tensyon sa pagitan namin ay mas malakas kaysa sa tunog ng makina. Ramdam ko ang bawat galaw niya sa cockpit, ang bawat titig niya sa akin ay parang babala sa sinumang magtatangkang lapitan ako.

Sa bawat turn at straightaway, naiisip ko kung gaano siya ka-obsessive at protective. Ang kanyang kamay ay palaging nakatingin sa akin, at kahit sa mga sandali na kailangan niyang mag-focus sa karera, alam kong hindi niya ako pinapalampas sa kahit na anong banta.

Pagkatapos ng pitong laps, dumating ang karibal na lalaki, sinusubukang makipag-usap muli. Ngunit bago pa man siya makapagsalita, lumapit si Enzo sa akin, tinanggal ang buhok ko sa harap ng mukha ko gamit ang kanyang kamay, at pinatitig ang lalaki.

“Ang sinumang lalapit sa kanya nang may maling intensyon ay makakaramdam sa galit ko,” wika niya, at ramdam ko ang init ng katawan niya sa likod ko. Ang bawat salita niya ay malinaw, matindi, at hindi mapapawi.

Hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya. Ang puso ko ay kumakabog, ang damdamin ko ay naguguluhan, at ramdam ko ang kakaibang init sa loob ng dibdib ko. Ang kanyang pagiging possessive ay nakakapangilabot, ngunit sa parehong oras, nakakapagbigay din ng seguridad at kilig.

Ang karera ay nagtapos sa isang matinding tagumpay para kay Enzo. Ngunit hindi iyon ang pinaka-dramatikong bahagi ng araw — ang pinaka-dramatiko ay ang presensya niya sa tabi ko matapos ang karera. Ang kanyang mga mata ay naglalagablab, puno ng init at pang-aakit, at ramdam ko ang tensyon na hindi pa nawawala.

“Celestine,” bulong niya, habang hawak ang aking kamay sa gitna ng podium, “alam mo ba… sa bawat oras na may nagtatangkang lapitan ka, gusto kong ipakita sa lahat… na ikaw ay akin.”

Napahawak ako sa dibdib ko. Ang mga mata niya ay hindi lamang nagbabantang mapanupil sa sinumang kaaway, kundi naglalaman ng pangako at obsesyon para sa akin. Hindi ko alam kung dapat ba akong matakot o magpakasaya, ngunit isang bagay ang malinaw: wala nang makakaalpas sa kanya pagdating sa akin.

Pagkatapos ng seremonya sa podium, habang naglalakad kami pabalik sa kanyang pit box, napansin ko ang mga tingin ng ibang tao sa amin. Ngunit ramdam ko na wala sa kanila ang makakapasok sa mundo na protektado ni Enzo. Ang kanyang kamay ay matatag sa akin, ang presensya niya ay parang pader sa paligid ko, at sa bawat hakbang, ramdam ko ang kanyang obsesibong atensyon — hindi lamang bilang asawa, kundi bilang isang lalaki na hindi kayang bitawan ang babae niyang mahal.

“Celestine,” bulong niya habang tinitingnan ang mga mata ko, “huwag kang mag-alala. Hindi kita pababayaan. Ang mundo ko ay mabilis at matindi, ngunit ikaw… ikaw ang prioridad ko.”

Huminga ako nang malalim, ramdam ang init sa puso ko. Ang tensyon ng karera, ang pang-aakit ng karibal, at ang proteksyon ni Enzo ay naghalo sa isang kakaibang emosyon — kaba, saya, at init na hindi ko pa naramdaman. Ang araw na iyon ay puno ng adrenaline, tensyon, at pagnanasa — isang paalala na ang puso ko ay hindi lang basta pag-aari ng bilyonaryo, kundi isang larangan ng laban na puno ng init, proteksyon, at obsesyon.