CHAPTER 6

Elara’s P.O.V.

" "Elara," saglit akong napahinto nang marinig ang pagtawag ni Ms. Leah.

"Yes, ma’am?"

"Good job ulit kanina. And regarding sa project na hinihiling mo..." Bigla akong naging alerto sa sasabihin niya. "Ibibigay na namin sa’yo."

Parang biglang nagliwanag ang paligid at ang kaninang nakakunot kong noo ay biglang nawala. Ha! Totoo ba 'tong naririnig ko?

"Talaga po?" Gusto kong tumalon sa tuwa, pero syempre, dapat professional pa rin.

"Yes." Ngumiti ako, pilit tinatago ang sobrang tuwa.

"Thank you po, Ma’am." Bahagya akong yumuko bilang pasasalamat.

"Also—" Akmang aalis na ako nang muli siyang magsalita. Kunot-noo akong bumaling sa kanya.

"Hindi ka mag-isa sa project na 'to. May makakasama ka mula sa business development." Mas lalong kumunot ang noo ko. Sino naman kaya?

"Alam kong naka-ready na ang proposal mo, pero I’ll give you until tomorrow to polish it and prepare for the presentation sa hapon."

"Sino po 'yung taga-business development na makakasama ko?" tanong ko, litong-lito.

"Hindi ko pa sure e. Pero bukas, malalaman mo."

Bahagya akong tumango saka ngumiti. Bukas pa? Nakaka-curious tuloy. Sino kaya? Kibit-balikat akong bumalik sa upuan ko. Saglit na nawala sa isip ko ang eksenang nakita ko kanina kina Mr. Montenegro at Theo.

Bumuntong-hininga ako bago umupo at nagsimulang magtipa. Kailangan kong i-review ang report ko para siguradong maayos ang lahat.

Sa tatlong taon ko sa kompanyang 'to, at sa ilang ulit kong pangungulit kay Ms. Leah na payagan akong hawakan ang project na 'to, sa wakas—natupad din. Kaya kailangang maging perpekto ‘to.

"Ante! Uwian na, itigil mo na 'yan," rinig kong sabi ni Mix.

Saglit akong napatingin sa orasan sa desktop ko. Oo nga, alas-singko na pala.

"Te, ano na? Tara na! 'Di ka tagapagmana ng kompanya," dagdag pa niya, halatang naiinip.

Bahagya akong natawa. "Sige na, mauna ka na. Tatapusin ko lang 'to. Kailangan ko 'to bukas."

Kita ko ang pagguhit ng inis sa mukha niya. Palihim siyang umirap saka nag-flip ng imaginary hair niya.

"Bahala ka, basta una na ako. Bye!"

Natawa ako nang makita siyang bakla-baklang kumimbot-kimbot pa ang pwet niya habang naglalakad palabas. Bakla talaga.

Saglit akong umiling saka tinuloy ang ginagawa ko. I need this to be perfect. Hindi ako pwedeng magkamali.

Kinuha ko ang headset sa bag at sinaksak sa cellphone. I need motivation. Nag-scroll ako sa playlist ko at pinindot ang Incomplete by Sisqo. Hindi ko alam kung bakit, pero lately, naadik ako sa kantang 'to.

Ilang segundo pa lang matapos magsimula ang kanta, parang nawala lahat ng stress ko. Sakto pa na wala nang tao sa paligid, kaya hindi ko na napigilang sabayan ang lyrics.

"Bright lights, fancy restaurants~"

Napalingon ako sa paligid para sigurado—wala nang tao. Okay, safe.

Habang patuloy na nagtitipa, sinasabayan ko rin ang kanta. Sa umpisa, malinaw ko pang kinakanta ang lyrics, pero may mga parteng hum-hum na lang ako dahil hindi ko naman talaga kabisado.

At nang bandang chorus na ng kanta—sakto namang patapos na rin ang ginagawa ko—unti-unti nang lumalakas ang boses ko. Maya’t maya rin akong sumasabay sa indayog ng kanta, na parang nasa sarili kong mundo.

"Even though it seems I have everything~"

Matapos kong itipa ang huling paragraph ng report ko, napahinto ako at nag-inat. "Finally," bulong ko sa sarili habang pinisil ang batok ko. Ramdam ko ang pagod, pero mas nangingibabaw ang satisfaction na natapos ko na ito.

Napatingin ako sa orasan sa screen—8:42 PM.

Shit, ang late na pala!

Pero sabi nga nila, hindi naman karera ang buhay, kaya mas ninamnam ko pa ang kanta. Sumandal ako sa upuan, marahang inindayog ang ulo sa rhythm. Pagpasok ng second verse, hindi ko na napigilang kantahin nang buo.

"Your perfume, your sexy lingerie~"

Napapikit pa ako, tuluyang nadala sa kanta.

Putek, ang ganda talaga nito.

Sa sobrang hype ko, hindi ko namalayang sumasayaw na ako habang nakaupo sa swivel chair. Dahan-dahan lang noong una, pero nang marating ang chorus, sumabay na rin ang buong katawan ko.

"Without you, girl~"

At doon ko na nga tuluyang binitawan ang hiya ko.

Nag-emote ako nang todo—hawak ang ballpen na parang mic, umiikot-ikot pa sa swivel chair, at sinasayaw-sayaw ang kamay na parang nasa music video.

Ang bigat ng kanta! Pota, ramdam na ramdam ko!

Hanggang sa…

May kung anong kilabot ang gumapang sa batok ko.

Para bang may matang matalim na nakatitig sa’kin.

Dahan-dahan akong lumingon, at doon ko siya nakita.

Si Theo.

Nakatayo sa kabilang department, nakasandal sa isang desk, nakataas ang isang kilay. Bahagyang naka-cross arms, pero halatang may tinatago siyang ngiti.

Nagtagpo ang mga mata namin.

Tangina, nakita niya lahat?!

Nanigas ako.

Gusto kong tumakbo palabas ng opisina. Gusto kong lumubog sa sahig. Gusto kong burahin ang sarili ko sa existence.

Pero hindi ko magawa.

Nakatingin lang siya sa akin, hindi gumagalaw. Tila pinoproseso pa ang kabaliwan na nasaksihan niya. Tumingala siya saglit saka bahagyang napailing. At sa pagitan ng pagtaas niya ng isang kilay, nag-mura siya nang mahina—pero sapat para mabasa ko sa bibig niya.

"Damn."

Putangina, ano ‘yon?!

Bigla akong napaatras at marahas na napasandal sa swivel chair ko, halos mabuwal pa sa sobrang gulat. Mabilis kong hinugot ang earphones ko, kunwaring babad sa laptop, kahit na ramdam ko pa rin ang matalim na titig ni Theo mula sa kabilang department.

At saka nangyari ang pinakamasaklap na timing sa buong buhay ko.

Sa katahimikan ng opisina, sa mismong pinaka-wrong timing na moment…

Sakto namang lumipat ang tunog sa loudspeaker.

At bumagsak ang huling linya ng kanta—malakas, buo, at punong-puno ng emosyon:

"My life is INCOMPLEEETE~~"

Shet.

Halos mapatalon ako sa hiya. Parang pinagtripan ako ng tadhana! Bakit sa dami ng pagkakataon, dito pa natapos ang kanta?! Parang may sariling isip ang universe na ipahiya ako nang tuluyan!

Dahan-dahan akong tumingin kay Theo.

At this time, Theo was already smirking. Dahan-dahan siyang napailing, parang hindi makapaniwala sa kabaliwan ko.

At bago siya tuluyang lumabas ng opisina niya, saktong nagtagpo ulit ang mga mata namin.

Oh lupa! Ngayon na, please! This is the perfect timing para lamunin ako!

***

Habang naglalakad papunta sa apartment ko, hawak-hawak ang bag strap ko nang mahigpit. Mabilis ng lakad ko, gusto kong takasan ang alaala na nangyari kanina.

"My life is INCOMPLETE~"

Napangiwi ako. Putek. Pati utak ko, pinaglalaruan ako.

Napailing na lang ako at huminga nang malalim. Okay, bagong environment na. Wala nang Theo. Wala nang kahihiyan.

Back to normal life.

Pagdating ko sa building ng apartment, sakto namang papasara na ang elevator.

"Wait! Sandali lang po!" sigaw ko habang tumatakbo. Ayyy, ‘wag ka muna magsara!

Mabilis kong naabot ang elevator button, at sakto namang may isang kamay na humarang sa pinto, dahilan para muling bumukas ito.

Hingal na hingal akong pumasok, marahang tumango bilang pasasalamat. "Thank you po—"

Naputol ang pasasalamat ko nang tumingin ako sa taong nag-hold ng button.

Si Theo.

Biglang bumalik sa akin ang nangyari noong isang gabi—ang eksaktong eksenang 'to, dito rin mismo sa elevator.

Oo nga pala. Kapitbahay ko nga ang gago!