CHAPTER 8

Elara's P.O.V.

“Let’s meet at the nearby coffee shop later.” Malamig at diretso ang sabi ni Theo, walang bahid ng pag-aalinlangan sa tono niya.

Labag man sa loob ko, wala akong choice. Sa dinami-dami ng puwedeng maging representative ng business department, siya pa talaga?

“Noted, sir,” sagot ko nang walang gana, ni hindi man lang siya nilingon.

Bago pa man ako makaupo sa desk ko, ramdam ko na ang matalim na titig ni Mix. Para bang gusto niyang basahin ang buong buhay ko gamit lang ang tingin. Hindi ko siya pinansin at padabog akong bumagsak sa swivel chair ko.

“Ano ‘yun, ha? Bakit may pa ‘meet me at the coffee shop’?”

Hayun na naman siya, nagwi-wiggle pa ang kilay. Saglit akong napabuntong-hininga.

“I’m sure narinig mo nang hindi ako mag-isa sa project na ‘to?” tanong ko, saka muling bumuntong-hininga.

“Oh my god! So siya ‘yung partner mong taga-business department?” Nanlaki ang mata niya, sabay takip sa bibig na parang may biggest revelation siyang nadiskubre.

Bilib din talaga ako sa radar ng baklang ‘to—mas malakas pa sa WiFi dito sa office.

“Tumpak,” sagot ko habang inaayos ang gamit ko. Pero agad akong natigilan nang mapansin ang kakaibang tingin ni Mix.

“Ikaw ha!” Napakunot ang noo ko. “Di mo naman sinabi sa ‘kin na kapitbahay mo pala si Papa Theo!”

Mas lalong kumunot ang noo ko. “Paano mo naman nalaman ‘yan?”

Nag-cross arms siya. “Kilala mo si Nei? Yung taga-HR department?” Bahagya siyang lumapit sa akin at bumulong. “‘Wag kang maingay, ah. Shinare niya sa ‘min ‘yung address ni Papa Theo!”

Napalayo ako saka siya malakas na hinampas sa braso. “Gaga! Confidential ‘yon!”

“Shhh! Katuwaan lang naman ‘eh. Saka ikaw ha! Di ka nagkukuwento! Kapitbahay mo pala siya. At bakit sa coffee shop pa? Bakit hindi na lang sa apartment mo? O sa kanya? Tapos, sama mo ‘ko.”

Itong baklang ‘to talaga, ang landi.

“Tumigil ka nga! Professional tayo dito, no!”

“Asus! Gusto mo lang siyang solohin, eh—”

Bigla kaming natigilan nang makarinig ng isang tikhim mula sa likod.

Si Theo.

Walang emosyon ang mukha niya, pero ramdam ko ang malamig na presensya niya sa likuran namin. Napalunok ako.

Nagkatinginan kami ni Mix. Nang-aasar ang tingin niya. Napangiwi ako. Baliw.

“Kala ko ba doon na tayo magkikita?”

“Mukha kasing mag-aantay pa ako ng matagal.”

Malamig ang boses niya, sabay tingin kay Mix. Tsk! Sungit. Sorry naman ah? Ito na nga e, bibilisan na.

Kahit si Mix ay bahagyang napasimangot pero naroon pa rin ang mapang-asar niyang tingin.

“Okay, patapos na rin ako.” Tiningnan ko ng masama si Mix bago ko kinuha ang bag ko at sumunod kay Theo.

Tahimik kaming lumabas ng opisina. Ni hindi niya ako tiningnan, pero alam kong alam niyang nakasunod ako. Wala siyang kahit isang salitang sinabi habang naglalakad kami patungo sa coffee shop.

Pinilit kong iwasang tingnan siya, pero kahit anong gawin ko, ramdam ko ang bigat ng presensya niya. Para siyang taong sanay sa katahimikan—at mas nakakailang pa ‘yon kaysa sa kung ano pa man.

Pagdating namin sa coffee shop, agad kong napansin ang dami ng tao. Occupied lahat ng upuan. Usually, hindi naman ganito ka-punuan ang lugar na ‘to.

“I know a place,” sabi ko nang may maisip bigla.

Isang tango lang ang sagot ni Theo bago siya tahimik na naglakad. Napipi na ba siya?

Mabilis akong naglakad, nauna sa kanya habang tinatahak ang daan pabalik sa apartment building namin. Hindi naman kalayuan, kaya hindi ko na binigyang pansin kung susunod nga ba talaga siya. Pero sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang presensya niya sa likuran ko.

Pagdating sa lobby, bahagya akong lumingon. “Dito tayo.”

Isang tango ulit. Hindi ko alam kung okay sa kanya o wala lang talaga siyang pakialam.

Pumasok kami sa elevator, at tulad ng inaasahan ko—katahimikan. Naalala ko ang isang eksena dito dati. Parang nag-init ang mukha ko. Putek naman, Elara!

Mula sa gilid ng paningin ko, nakita kong nakatingin siya sa elevator panel. Walang emosyon. Walang kahit anong reaksyon.

Pagdating sa tamang floor, nauna akong lumabas. Dumeretso kami sa dulo ng hallway, kung saan may isang maliit na pintuang bihirang pansinin ng ibang residente. Binuksan ko ito at lumabas.

Pagpasok ni Theo, kita ko ang bahagyang pagbagal ng kilos niya.

Ang lugar na ito ay isang maliit na hidden space sa rooftop—hindi opisyal na garden, pero may artificial bermuda grass na nakalatag sa sahig, at may lumang bookshelf sa gilid na punong-puno ng libro. Tahimik dito. Ang mga matagal nang nakatira sa apartment lang ang madalas pumunta rito.

May ilang tao rin doon, abala sa pagbabasa o kung anong ginagawa nila.

Mahigpit akong napahawak sa strap ng bag ko. Ang ex-best friend ko ang unang nagdala sa akin dito. Dito ko rin nahuli ang ex ko—na niloloko ako kasama ng bestfriend ko.

Sa dinami-dami ng lugar, bakit dito pa, Elara?

Kasi naka-move on na ako. Kinukumbinsi ko pa ang sarili ko, pero naroon pa rin ang maliit na kurot sa puso ko. Pilit kong nilulunok ang masasamang alaala. Focus, Elara.

Matapos ang ilang segundo, naramdaman kong lumapit si Theo. Dahan-dahang inikot ng tingin ang paligid. Mukhang hindi niya in-expect na dito ko siya dadalhin.

“Tara doon tayo,” turo ko sa isang mesa sa sulok.

Nauna akong pumunta roon, nilapag ang gamit sa mesa, at umupo sa bermuda grass. Napansin kong nakatayo lang siya, nakatingin sa akin na parang hindi makapaniwala.

“Ano pang inaantay mo? Umupo ka na.”

“Dito?” Turo niya sa damuhan. Napataas ang kilay ko.

“Malamang. Gusto mo sa lamesa?”

Kita ko ang pag-aalangan sa mata niya pero kalaunan, umupo rin siya. Sinubukan niyang mag-Indian sit, pero agad din siyang lumuhod na parang nasa Japanese tea ceremony. Hindi pa siya kuntento—bahagya niyang inangat ang laylayan ng pantalon niya bago tinanggal ang sapatos.

Napangiwi ako at palihim na natawa. Kawawang bata. Halatang anak-mayaman, hindi sanay umupo sa sahig.

Bumuntong-hininga ako at kinuha ang maliit na monoblock sa likod ng shelves.

“Oh,” inabot ko iyon sa kanya. “Kawawa ka naman.”

Masama ang tingin niya sa akin, parang sinasabing ‘May ganito pala, ba’t ngayon mo lang sinabi?’

Sorry naman, kamahalan.

Umupo siya sa monoblock, saka ako tiningnan. “I didn’t know na may ganitong lugar pala dito sa building natin.”

Sa wakas, nagsalita rin siya. Akala ko napipi na. 

“Exclusive lang ‘to para sa mga residenteng gaya ko,” biro ko. 

Hindi siya natawa. Ni hindi man lang nag-react. Ang hirap patawanin ng isang ‘to. 

Ibubuka ko na sana ang bibig ko para magsalita nang bigla siyang napatingin sa nakabukas kong laptop. Bahagyang nakakunot ang noo niya, parang malalim ang iniisip. 

Anong meron?

Sinundan ko ang tingin niya. 

Naka-flash sa screen ang profile ng isang influencer—siya ang napili namin… o mas tamang sabihin, ko, para sa project na 'to.

Tahimik lang siyang nakatingin. Hindi gumagalaw. Napansin ko ang pag-igting ng panga niya. Halos imperceptible, pero andoon. Parang may bumagabag sa kanya—o may pilit siyang nilulunok na emosyon.

“Siya ba ang influencer na napili mo?” tanong niya, malamig ang boses. 

Nagkibit-balikat ako. “Yeah, siya ‘yung may pinakamagandang engagement rate, saka—”

“Palitan mo.”

Napasinghap ako. “Ha?”

Doon niya ako tiningnan. Direkta. Matigas. 

“Sabi ko, palitan mo.”

Nanlamig ang kamay ko. Bakit?