Chapter 3

“Talaga, Mommy? Papayag ka na makipag-date?”

Nagulat ang mga anak ni Sydney. Sa ilang taon niya sa London, hindi siya kailanman pumayag makipag-date sa kahit na sinong lalaki, kahit pa marami ang nagtangka ipakilala siya sa ilan sa pinakamayayamang tao sa bansa.

Plano rin sana niyang tanggihan ang alok ni Natasha, pero sa kaibuturan ng puso niya, nakapagdesisyon na siya. Hindi na puwedeng ipagpaliban ang sakit ni Yuki. Kailangan malaman ni Sydney kung handa ba ang lalaking ito, ang ama ni Yuki, na iligtas ang buhay ng kanyang anak.

Matapos mag-lunch, dinala ni Natasha sina Sydney at ang triplets sa apartment na nahanap niya para sa kanila. Bago umalis, binigyan niya si Sydney ng isang maliit na card na may nakasulat na address.

“Sydney, bukas ng hapon, pumunta ka sa restaurant na ito,” bilin ni Natasha. “Sabihin mo lang sa manager na ang reservation ay nasa pangalang Randall.”

“Randall?” tanong ni Sydney.

“Oo. Randall Rustin. Siya ang Chief Financial Officer ng Maharima Group, isang malaking korporasyon na nagmamay-ari ng sampu sa pinakamalaki at pinakaprestihiyosong kumpanya sa buong mundo. Sila ang number one sa bansa. Buksan mo ang puso mo sa kanya, Sydney. Malay mo, siya na pala ang para sa ‘yo.”

“Pero… bakit kailangan pang mag-blind date ang isang tulad niya? Ibig sabihin, may babae pa ba sa bansang ito na ayaw makipag-date sa kanya?” bulong ni Sydney, halatang nagdududa. Maaalala pa ba siya nito kapag nakita siya sa personal?

“Ay, naku, Sydney! Huwag ka nga masyadong magduda. Ang mga mayayamang lalaki, may sariling problema rin ‘yan. Pero narinig ko, nang makita niya ang litrato mo, pumayag agad siyang makipagkita sa ‘yo. Sapat na ang alindog mo para mahuli ang atensyon ng isang tulad niya,” nagmamaktol na sabi ni Natasha habang kinakalabit ang braso ni Sydney.

“Sige na nga, pupunta ako,” huling pagpayag ni Sydney. Hindi niya kayang mag-atubili lalo na’t nakataya ang buhay ng kanyang anak.

Kinabukasan ng hapon, umupo si Sydney sa isang mesa na tanaw ang isang magandang fountain garden. Sa tapat niya ay nakaupo ang isang guwapo at approachable na lalaki... si Randall Rustin.

Pinag-aralan niyang mabuti ang mukha nito. Wala siyang makitang pagkakahawig sa triplets. Napa-isip siya, pero tinago niya lang ang mga saloobin niya.

Kanina lang ay sinundo ni Natasha ang mga bata at dinala sa mall para manood ng sine at maghapunan, para malaya si Sydney na makapag-focus sa blind date.

Pinili ni Sydney na magsuot ng simpleng damit: isang knee-length A-line dress na dark brown na may cream na floral prints, mahabang manggas na nakatupi hanggang siko, isang light brown na handbag, at matching na flats. Ang kanyang buhok, na nakakulot, ay nakalugay at nakatali sa isang malambot na ponytail. Ang kanyang makeup ay light at natural.

Nagningning ang mga mata ni Randall nang makita siya. Halatang humanga ito.

“Ikaw ang CFO ng isa sa pinakamalaking kumpanya sa bansa?” prangkang tanong ni Sydney. “Bakit ka nandito para sa blind date? Ang isang lalaking tulad mo, makukuha ang sinumang babaeng gusto mo nang hindi nagsisikap.”

Natawa si Randall, tuwang-tuwa sa pagiging direkta niya. Na-intriga siya.

“Life is about new experiences. Blind dates allow me to meet new people, broaden my horizons, and sometimes even relieve stress,” kaswal na sagot nito.

“Kaya pala isa kang playboy? Nagpapalit ng girlfriend kada linggo? Kaya ka ba nandito, Mr. Rustin?” diin ni Sydney, halatang naiirita. Sa kaloob-looban niya, umaasa siyang hindi ang lalaking ito ang ama ng kanyang mga anak.

Tumawa lang si Randall. “Relax, lady. I’m not married. I’m looking for a soulmate. At nang makita kita, alam kong ikaw na ang hinahanap ko. Kung papayag ka, tatapusin ko ang buhay binata ko para sa iyo.”

Nawalan ng pasensya si Sydney. Tumayo siya, handa nang umalis. Wala siyang oras para sa mga playboy. Pero nang tumayo siya, may nakita siyang isang bagay... isang rose tattoo sa kamay nito.

“R-Randall, that tattoo… it looks good. Does... it have a special meaning?” tanong niya.

“Ito?” Tiningnan ni Randall ang kanyang kamay at ngumiti. “Hindi lang ako ang meron nito. Actually, it’s a long story. Pero dalawa kami ng kaibigan ko. Brotherhood tattoo.”

Natigilan si Sydney.

Kaibigan?

Hindi lang si Randall ang mayroong tattoo… kung gayon, ang kaibigan ba na ‘yon ang lalaking nakasama niya isang gabi anim na taon na ang nakakaraan? Ang ama ng kanyang mga anak?

Habang pauwi ay hindi maalis sa isipan ni Sydney ang rose tattoo na iyon.

That night, long ago, the man’s face had been a blur. She remembered only his deep voice, his touch, and the rose tattoo.

Ngunit ang rose tattoo ni Randall ay pito lang ang tinik. Samantalang ang tinik na natatandaan niya mula noong gabing iyon ay siyam.

Maybe it hadn’t been Randall that night. Maybe it had been his friend.

Gumulo ang kanyang isipan habang nakarating sa apartment. Kadarating lang ng triplets at ni Natasha mula sa mall. Agad na tumakbo ang mga bata sa tabi niya, curious tungkol sa kanyang blind date.

“Mommy, magkakaroon na ba kami ng daddy? Sabi ni Tita Natasha, super guwapo daw siya! Excited na ako makilala siya!” hiyaw ni Yuki.

“Hindi ko kailangan ng daddy. Poprotektahan kita, Mommy,” sabi ni Kenji, hindi handang ibahagi ang kanyang ina sa sinuman.

“Kayong dalawa, hayaan ninyong magsalita si Mommy,” dahan-dahang sabi ni Akira. Siya ang laging maunawain, ramdam ang mood ni Sydney.

Pinaupo ni Sydney si Yuki sa sofa at bumuntong-hininga. “Pasensya na, Yuki. Sa tingin ko, hindi ko na siya makikita ulit. Hindi tugma ang pag-uugali niya sa hitsura niya.”

Hinawakan ni Yuki ang mukha ng kanyang ina at matamis na ngumiti. “Okay lang, Mommy. Basta masaya ka, masaya na rin kami. ‘Di ba, mga kuya?”

Naiyak si Sydney sa mga sinabi ng kanyang mga anak. Nang matapos siyang paliguan at patulugin sila, halos 10 na rin ng gabi.

Later, lying in her room, she found herself recalling Randall’s face again. Some of his features resembled the triplets, but not completely.

Could he still be their father? Nag-alangan siya, ngunit agad niya itong binalewala. Kung siya talaga ang lalaki noong gabing ‘yon, imposible na hindi niya ito makikilala. Maliban kung mahina ang memorya nito, o siya talaga ang uri ng playboy na hindi naaalala ang mga babaeng nakikilala.

Baka siya nga. Baka rin hindi.

****

Kinabukasan, maagang naghanda si Sydney para bisitahin ang isang clinic para sa interview para sa treatment ni Yuki. Dumating si Natasha para alagaan ang mga bata at ibinigay kay Sydney ang mga susi ng kanyang kotse.

“Gamitin mo ang kotse ko, mas madali kang makakarating doon,” sabi ni Natasha.

“Pero paano ka? Hindi mo ba gagamitin para dalhin ang mga bata kung saan?” tanong ni Sydney.

Tinapik ni Natasha ang balikat niya. “Huwag mo akong alalahanin. May isa pa akong kotse, at kung kailangan ko pa, tatawagan ko lang ang driver ko. Now go. Huwag mo na masyadong isipin. Male-late ka, at lalo lang lalala ang trapiko.”

Nag-aatubiling pumayag si Sydney. She drove calmly, following the GPS directions.

Ngunit mga 400 metro mula sa clinic ay bigla siyang pumreno. Malapit sa isang inabandonang construction site ay nakakita siya ng isang basahan na may dugo.

Ang kanyang likas na ugali bilang isang nurse ay umiral. Pinatay niya ang makina, mabilis na lumabas, at sinundan ang bakas. Blood streaks led deeper inside the site.

At pagkatapos ay nakita niya ang isang lalaking nakahiga sa lupa, may sugat at malakas ang pagdurugo.

Sydney’s heart jumped. “Oh my God! Anong nangyari? Naririnig mo ba ako?”