Chapter 2

Sydney had been away from the Philippines for six years, ever since that night at the villa. Ang kanyang ama na si Sicario Mendez ay hindi man lang nagpakita ng pag-aalala o nag-abalang hanapin siya matapos niyang sabihin ang narinig na pag-uusap ng kanyang madrasta at ng kanyang kapatid. Hindi siya pinaniwalaan ng sarili niyang ama kahit anong pagmamakaawa niya.

Sicario had always despised Sydney because she strongly resembled his ex-wife, Sydney's late mother. Dagdag pa rito, napakalaki ng impluwensya ng bago nitong asawang si Olga at ng anak nilang si Bea.

Mas magiging malaking gulo kung malalaman nila na may anak si Sydney sa isang lalaki na hindi niya man lang matandaan, isang taong hindi niya alam kung sino. Sigurado si Sydney na gagawin nilang mas miserable ang buhay nilang mag-iina. Hindi niya hahayaang mangyari iyon.

Pero ang tawag sa telepono na natanggap niya noong umagang iyon ay binago ang lahat.

Pinatay niya ang TV at kinuha ang telepono. Nakita niya sa screen ang caller ID. Dr. Jerry mula sa Scott Hospital. Isang halo ng pag-asa at pangamba ang bumalot sa kanyang dibdib. Ilang linggo na niyang hinihintay ang tawag na ito.

Agad na lumabas si Sydney sa hardin, palayo sa naririnig ng anak niyang si Yuki, at pinindot ang answer button.

Dr. Jerry delivered the crushing news. Hindi tugma si Sydney para sa bone marrow transplant ng kanyang anak. Ang mga salita ng doktor ay parang isang mabigat na suntok, at dumaloy sa kanya ang pagkadismaya.

Desperado siyang nagtanong kung mayroon pa siyang ibang magagawa para iligtas ang kanyang anak.

Nag-suggest ang doktor na maghanap siya ng kadugo na posibleng tugma.

Malumanay na nagpasalamat si Sydney at pinutol ang tawag. Habang nakasandal sa glass door, tahimik siyang umiyak, nanginginig ang kanyang katawan dahil sa kawalan ng magawa.

Ang tanging kadugo niya ay ang kanyang ama na si Sicario Mendez at ang half-sister niyang si Bea Mendez. Hindi na kailangan pang mag-isip nang dalawang beses, alam ni Sydney na wala sa kanila ang papayag na tumulong sa kanyang anak.

“Mommy, malungkot ka po ba kasi may sakit ako?” biglang tanong ng maliit na boses ni Yuki.

Humarap si Sydney sa kanyang anak. Si Yuki ang bunso niya, ipinanganak matapos ang dalawa niyang anak na lalaki. Anim na minuto lang ang pagitan nina Akira at Kenji, habang labindalawang minuto naman ang pagitan nina Kenji at Yuki. Hindi tulad ng mga kuya niya, mas maliit at mas mahina si Yuki nang ipanganak.

Sa kabila nito, lumaki si Yuki bilang isang magandang bata na may malalaking kulay kayumangging mga mata, matangos na ilong, malambot na labi, at malambot na kulay kayumangging buhok. Madalas maisip ni Sydney na mas kamukha ni Yuki ang ama nito kaysa sa kanya. Ang totoo, wala siyang ideya kung sino ang lalaking iyon.

“Bakit mo naman naisip 'yan, anak?” malumanay na tanong ni Sydney, pilit na ngumingiti. “Hindi ba sinabi ni Mommy na gagaling ka rin kaagad? Hindi ka ba naniniwala sa akin?”

“Naniniwala po ako, Mommy. Pero naaawa ako kasi palagi ka na lang nag-aalala,” sagot ni Yuki, habang ngumingiti at sumisilip ang gilid ng mga ngipin nito.

Ang matamis na ngiting iyon ay nagpukaw ng isang bagay sa loob ni Sydney. May nabuong ideya sa kanyang isipan.

Kailangan ng kanyang anak ng bone marrow donor sa lalong madaling panahon. Kasabay nito, ang kumpanya ng yumaong ina niya, na ngayon ay kontrolado ni Sicario at Olga, ay nasa bingit na ng pagkalugi.

Hindi na maaaring manahimik pa si Sydney. Hindi siya aasa sa kabaitan ng kanyang ama o half-sister. Sa halip, hahanapin niya ang lalaking hindi sinasadyang naging ama ng kanyang mga triplets noong gabing iyon at, habang ginagawa iyon, babawiin niya ang kumpanya ng kanyang ina na nararapat na sa kanya.

Marahil ito na ang tamang panahon para bumalik sa Pilipinas, tulad ng ipinangako niya sa sarili at sa kanyang mga triplets anim na taon na ang nakalipas.

****

Ninoy Aquino International Airport.

“Oh, ang gaganda at ang ga-gwapo nila,” sabi ng isang babae at nakangiting kumaway sa triplets.

“Bihira akong makakita ng triplets. Mukha silang lumabas mula sa isang anime. At ang nanay, napakaganda,” sabi ng isang lalaki, siniko ang kaibigan sa tabi niya.

Lahat ng mata ay nakasunod kay Sydney at sa mga anak niya. Bulungan ng mga papuri mula sa mga dumadaan, hinahangaan ang magandang pamilya. Some even approached them, asking to take pictures or offering small gifts. Sydney received their kindness with grace, smiling politely. The triplets, though shy, accepted the attention with curiosity and poise.

Sakto namang may isang babae na sumisingit sa maliit na grupo ng tao, humihingi ng paumanhin habang umaabante. Nang makita siya nito ay nagliwanag ang mukha nito.

“Sydney!” sigaw niya, kumakaway nang may kasiglahan. “Dito! Dito!”

Humarap si Sydney at sumabog sa malawak na ngiti.

“Sydney, it’s really you. After all these years, we finally meet again,” sabi ng babae, puno ng emosyon ang boses. Nagmamadali itong lumapit, niyakap si Sydney, pinunasan ang mga luha sa kanyang mga mata. “Sira-ulo ka, dapat kitang pagalitan dahil sa pag-alis nang hindi nagpapaalam.”

Tumawa si Sydney at hinila ang kaibigan niya. “Pasensya na. Pero alam mo na ang dahilan kung bakit kinailangan kong gawin ‘yun.”

Natasha, Sydney's best friend, clasped her hand warmly. Then she looked at the children who stood patiently, watching the reunion.

“Natasha, sila ang mga anak ko,” sabi ni Sydney nang may pagmamalaki. “Ito ang mga triplets ko... sina Akira, Kenji, at Yuki. Kids, batiin niyo si Tita Natasha.”

Nanlaki ang mga mata ni Natasha sa pagkamangha. She was captivated by their charm, their polite manners, and the way they cared for each other and their mother.

“Hi, everyone. Ako si Tita Natasha. Ang Mommy niyo at ako ay matalik na magkaibigan simula pa noong junior high. Masayang-masaya ako na sa wakas, nakilala ko kayo.”

Niyakap niya ang bawat isa sa kanila, pagkatapos ay bumalik kay Sydney ang atensyon. “Sigurado akong gutom kayo. Kumain muna tayo ng tanghalian bago tayo pumunta sa bahay ko.”

Sinundan nila si Natasha patungo sa parking lot. Nagmamadaling nauna si Akira, binuksan ang pinto ng kotse para kay Natasha, at pagkatapos ay para kay Sydney at Yuki.

“Oh, Sydney, may gentleman ka rito,” sabi ni Natasha na may paghanga.

Nagpalakpak si Yuki nang may pagmamalaki. “Hindi lang po gentleman si Akira, Tita. Mahusay rin po siya sa sining at musika, magaling sa mga computer, at may memorya na hindi katulad ng iba.”

“Wow,” sabi ni Natasha, tunay na humanga. “Ang galing naman.”

“Opo. Marami na po siyang napanalunang science competitions at mga trophies. Gusto po siya ng maraming babae sa school,” dagdag ni Yuki na may ngiti.

Tumawa si Natasha. “Kung nasa edad niyo lang ako, malamang crush ko na rin siya.”

Bahagyang namula si Akira at umiling. “Nag-e-exaggerate lang po ang kapatid ko. Si Kenji po talaga ang maraming admirers.”

“Ah, kaya pala si Kenji ang mas tahimik sa inyong tatlo?” tanong ni Natasha, sinulyapan siya sa rear-view mirror.

Mabilis na tumango si Yuki. “Tahimik man po si Kenji, pero ang galing niya sa martial arts. May black belt na po siya sa karate at malapit na niyang kunin ang final test niya para sa taekwondo. Magaling rin po siya sa swimming, basketball, at soccer. Si Kenji po ang protector namin, at naiinggit sa akin ang mga babae sa school dahil kapatid ko siya. Gusto po nilang lahat na maging bodyguard nila si Kenji.”

Pumutok sa tawa si Natasha, lubos na naaliw. “Sydney, siguro ang dami mong ginawang kabutihan sa nakaraang buhay mo para magkaroon ka ng ganitong kabubuting mga anak.”

Pagdating ng pagkain nila sa restaurant, sumandal si Natasha sa mesa na may nang-aasar na ngiti. "Sabihin mo sa akin, bakit single ka pa rin? Maganda ka, sexy, at sigurado akong hinahabol ka ng mga lalaki sa London.”

Mahinang tumawa si Sydney at umiling. “Hindi ako interesado. Tahimik ang buhay namin ng mga bata sa London. Sa totoo lang, sobrang abala ako sa kanila para mag-isip pa ng iba.”

Binigyan siya ni Natasha ng mapaglarong pagpisil sa kamay. “I’m introducing you to someone. Huwag mo nang tangkaing tumanggi. Blind date lang naman. Ako na ang bahala sa lahat.”

“Natasha, hindi na kailangan. Ayaw ko talaga.”

“Tingnan mo na lang, Sydney. Ito ang profile niya. Ang guwapo niya!” Mabilis na iniabot ni Natasha ang iPad niya kay Sydney bago pa siya makatutol.

Sa sandaling dumapo ang mga mata ni Sydney sa screen, nanlamig ang puso niya. Ang kanyang tingin ay napunta sa lalaking nakasuot ng luxury suit at may rose tattoo sa kamay. At sa isang iglap, bumalik sa kanya ang alaala ng gabing iyon anim na taon na ang nakalipas.