Kabanata 5

CHAPTER 5

“Ubo… ubo…” Umubo pa nang ilang beses si Sydney. Ngayon, sobrang lakas na ng ubo niya kaya hindi na siya nakatayo pa. Bumagsak siya sa sahig, at kasabay ng tunog na “plak,” sumuka siya ng dugo.

“Sydney!” nanginginig ang boses ni Daisy at dali-daling lumapit sa anak niya.

Pulang-pula na ang mukha ni Sydney pero ang mga labi niya ay sobrang putla.

“Okay lang ako, mommy…” mahinang sabi ni Sydney. Agad naman siyang binuhat ni Daisy.

“Dadalhin kita sa ospital,” sabi niya habang nagmamadali. Mahigpit na humawak si Sydney sa ina gamit ang maliliit niyang kamay habang pulang pula ang mata ng ina. Nagmamadaling pumunta si Daisy sa ospital.

Pagkatapos kuhanan ng dugo si Sydney para sa blood test, naghintay siya sa labas para sa resulta.

“Mom… galit ba sa akin si Dad?” Mahina ang boses na tanong ni Sydney, parang doon lang lumabas ang tunay niyang nararamdaman. Sa sandaling narinig iyon ni Daisy, hindi siya agad nakasagot. Gusto niyang sabihin sa anak niya, na

Hindi.

Hindi ikaw ang kinamumuhian ng ama mo, kundi ako. Kung ikaw lang sana ang anak ni Pearl…

Sigurado akong magiging masaya ka. Pero nagsinungaling ulit si Daisy sa anak niya.

“Hindi, Sydney Hindi galit si Dad sa’yo. Sobrang busy lang talaga siya.” Sagot ni Daisy na may luha sa mga mata habang umiling sa bata.

Bahagyang ngumiti si Sydney, maputla pa rin ang mukha niya at halatang pagod. Hinaplos niya ang buhok ni ng ina gamit ang maliit niyang kamay,

“Basta masaya ka mommy.” Ang apat na salitang ‘yon halos magpaluha sa kanya, Pero pinigilan niya. Pilit siyang ngumiti, kahit mas pangit pa sa iyak ang itsura niya.

“Doktor—” Isang malamig na boses ang narinig nila bigla. Nanigas ang likod ni Daisy ng marinig ang pamilyar na boses.

Sabay silang napatingin ni Sydney, at nakita nila si Kent na dapat ay busy pero ngayon ay nasa ospital. At sa mga bisig niya, ay may ibang babaeng kayakap sa bisig nito.

Si Pearl.

Hindi namalayan ni Sydney na tinawag niya, ang kanyang ama.

“Dad—” Narinig agad ni Kent ang boses ni Sydney at napatingin siya dito. At ganun na lang gulat siya nang makita niya ang bata kasama si Daisy.

Sa mga sandaling ‘yon, ay nakita rin nila ni Pearl na nasa mga bisig ni niya.

“Ah Chen, ang sakit...” sabi ni Pearl na hinawakan ng mahigpit ang manggas ng suot na ni Kent.

“Darating na ang doktor.” Lalong luminaw ang tingin ni Kent at agad siyang pinakalma, Dumating na rin ang doktor at dali-daling lumapit sa kanila. Inalis ni Kent ang tingin sa mag-ina, at may sinabi sa doktor, umalis sila ni Pearl ay walang pag-aalinlangan sumama sa doctor.

Nakatitig naman si Sydney sa papalayong likod ng ama, nakatulala lang siya at hindi alam ang iisipin.

“Mom, bakit may niyayakap na ibang babae si Daddy?” Parang may tumapak sa dibdib ni Daisy sa tanong ng anak niya.

“Baka kasamahan lang ni Daddy sa trabaho na nasaktan.” Mabilis ang naging paghinga ni Daisy pero pinilit pa rin niya ang ngumiti,

“Talaga?” tulalang sagot ni Sydney.

“Pero nasa ospital din tay. Bakit mas inaalala pa ni Daddy ang iba kaysa sa’tin?” Doon lang napagtanto ni Daisy na kahit nagsisinungaling siya, ramdam pa rin ng anak niya ang totoo.

At pag nararamdaman na ‘yon ng bata, ibig sabihin, sobrang halata na talaga ang pagkakaiba ng turing ni Kent sa kanila.

“Baka mas grabe lang talaga ang lagay ng kasama ng daddy mo.” sagot niya habang namumula na ang kanyang mga mata.

Hindi na nagsalita si Sydney.

At habang tumatagal ang pananahimik ng anak niya ay mas lalo naman siyang hindi mapakali.

Pagkalipas ng isang oras, kinuha na nila ang resulta ng test ni Sydney at hindi nila inaasahan, na nakasalubong nila si Kent at si Pearl na ngayon ay naka-wheelchair..

Napatigil sa paglalakad si Daisy. Parang may bumara sa dibdib niya at nahihirapan siyang huminga. Sa sandaling ‘yon, sobrang nagsisi siya kung bakit pa niya minahal si Kent. Tiniis niya noon ang lahat ng sakit at hiya ng hindi siya mahalin pabalik ng lalaki. Pero hindi niya kayang tiisin na pati ang anak niya ay maranasan ang parehong sakit.

“Dad.” biglang tinawag ni Sydney, ang ama.

Sabay silang napatingin ni Pearl at bahagyang nag-iba ang ekspresyon ni Kent pero nanatili siyang kalmado,

“What?.” Malamig na sagot ni Kent sa bata.

“Dad, sino po siya…” Nakatingin si Sydney kay Pearl. Kita sa malamig pero gwapong mukha ni Kent ang biglaang pag seryoso ng ekspresyon niya.

“Siya ay…” magsasalita na sana siya nang biglang hawakan ni Pearl ang kamay ni Kent at ngumiti.

“A friend, ako ang… kaibigan ng daddy mo.” Pagka sabi niya, ay lalo namutla ang mukha niya at nanginginig ang kanyang boses. Ang hirap niyang tingnan.nKahit si Daisy, parang naawa sa kanya.

“Sydney, siya ang girlfriend ni Daddy.” Malalim ang boses na sabi niya at biglang ring dumilim ang mukha niya.

Sa narinig niya na iyon, parang binuhusan ng kumukulong bakal ang puso ni Daisy.

Tama nga siya, hindi kayang matiis ni Kent na makita si Pearl na nasasaktan. Dahil doon, alam niyang hindi na siya puwedeng magsinungaling.

“Sydney, siya si Pearl, ang girlfriend ng daddy mo,” mahinahong sabi ni Daisy kahit ang sakit-sakit na sa loob.

Biglang pumuti ang maliit na mukha ni Sydney.

Lumuhod si Daisy sa harap ng anak at hinaplos ang pisngi nito.

“Anak, may mga bagay pa si Mommy na hindi nasasabi sa’yo. Matagal na kaming hiwalay ni Daddy... Pero kahit anong mangyari, si Daddy pa rin ang Daddy mo, at si Mommy pa rin ang Mommy mo…” aniya at mapait na ngumiti sa anak.

Ang akala ni Kent sinadyang dalhin ni Daisy si Sydney doon para manggulo. Lalo na’t may mga pinaggagawa na ito noon kaya nang ipinakilala ni Daisy si Pearl kanina, ay para na rin siyang nagpapakawala ng inis. Pero hindi niya inakala na si Daisy na mismo ang magsasabi ng totoo. Nagkamali ba siya ng hinala?

Naguguluhan si Sydney—pero mas nangingibabaw ang lungkot.

“Eh ikaw po, mommy…”

Natigilan si Daisy sa tanong ni Sydney

Bumagsak ang luha ni Sydney.

“May daddy at mommy si ako… pero ikaw mommy, wala kang kahit sino…” Parang dinurog ang puso ni Daisy sa narinig sa anak. At parang isa-isang pinulot ang bawat piraso at pinilit buuin ulit ng anak niya.

Oo nga.

Nawalan na siya ng pamilya.

At baka malapit na rin siyang mawalay sa anak niya.

Nag-iisa na lang siya sa mundong ito.

Parang nawala na ang lahat sa kanya.