Kabanata 6

Chapter 6

"Ah Kent, dahil gusto kang kausapin ni Daisy, makipag-usap ka na lang ng mahinahon."

"Huwag kang gumawa ng eksena sa harap ng bata." Hinila ni Pearl ang sulok ng labi ni Kent, habang may nakatagong hinanakit sa kanyang mga mata, ngunit sinubukan pa rin niyang magpakita ng pagiging mahinahon.

Nakita iyon ni Kent at hindi niya nagustuhan, ngunit tumango pa rin siya at lumingon palayo.

Hindi naman maalala ni Daisy kung gaano na katagal mula nang magkasama silang dalawa ni Kent nang ganito. Sandali siyang natigilan, at hindi niya alam kung paano magsisimula ang kanilang usapan.

"Ano ba talaga ang gusto mong sabihin?" halatang wala nang pasensya si Kent sa kanya.

"Dinadala mo ang anak mo sa ganitong lugar para lang manggulo, iniisip mo pa ba kung paano ka maging isang ina?" Naramdaman ni Kent ang matinding pagkainis sa pag-iisip na gagawin ni Daisy ang lahat ng ito, na kahit ang sariling anak ay gamitin nito, para lang makuha siya.

"Pinangako mo sa akin na sasamahan mo si Sydney sa loob ng isang buwan. Kaya kung pwede sanang pakiusapan mo ang girlfriend mong si Pearl na huwag muna magpakita sa harap ng anak ko?" Hindi na pinapansin ni Daisy ang masakit na salita ni Kent tungkol sa kanya. Ang tanging mahalaga sa kanya ay ang kasiyahan ng kanyang anak sa natitirang panahong meron siya.

"Pinangako ko lang na sasamahan kayo. Kaya huwag mo nang asahang may iba pa akong gagawin."

"Talagang napakatuso mo pa rin. Gumamit ka ng lahat ng klase ng panlilinlang para makapasok sa kwarto ko. Kung hindi dahil sa'yo, hindi sana ako naging ama ng kahit na sino!" Habang nagsasalita si Kent, ay unti-unting lumamig ang kanyang mga mata. Kahit hindi niya kinamumuhian si Sydney, hindi niya mapigilang magalit tuwing maiisip niya kung paano dumating sa mundong ito ang bata.

At sa loob ng maraming taon, kahit gaano man ipaliwanag ni Daisy kay Kent ang mga nangyari, ay ayaw lang talaga nitong maniwala sa kanya.

Ang nangyari noon ay isang aksidente lamang. Maging siya ay hindi niya alam kung paano siya napunta sa kwartong ni Kent lalo na kung paano siya nauwi sa kama nito.

Isang gabi lang ang lumipas, at naroon na si Sydney, sa sinapupunan niya. Nung mga panaho na iyon, ay iniisip na lang niya na ito ay isang regalo ng Diyos sa kanya. Ngunit ngayon… Ng maisip niya ang itsura ng anak niyang si Sydney, nakaramdam siya ng matinding lungkot. Ang kanyang Sydney, ang kanyang kawawang anak— hindi marahil nagustuhan ang mundong ito kaya't dumating lamang saglit at ngayo'y aalis na.

"Kent, sobra mo namang bigyan ng importansya ang nangyari noon, pero ang sarili mong anak, wala kang pakialam? Hindi mo man lang ba talaga siya ginusto?" Hirap na hirap si Daisy sa pagsasalita. Kaya niyang tanggapin ang pagkamuhi ni Kent sa kanya, ngunit hindi niya kayang tanggapin ang kawalang-puso nito kay Sydney. Si Sydney ay isang napakabait na bata. At mahal na mahal niya ito, ngunit bakit hindi ito makita ni Kent?

"Hindi ko ginusto ang batang iyon! Ng pinilit mo siyang ipinanganak sa kahit anong paraan, kaya dapat ay alam mong darating ang araw na ganito!"

Punong-puno ng pagkasuklam at galit ang mukha ni Kent.

Lumaki siyang isang taong itinadhana at pinalaki ng may labis na pagmamahal. Ang unang beses na pinaglaruan siya ay dahil sa babaeng nasa harap niya ngayon. Paano siya hindi magagalit? Paano siya hindi napopoot?

"Mommy!" Napalingon si Daisy kung saan nanggaling ang boses ni Sydney, may bahagyang paghikbi sa boses nito. Dumating ito kasama si Pearl na nagdala sa bata. Mukhang narinig nito ang lahat ng sinabi ng kanyang ama sa akin.

Palagi naman nararamdaman ni Sydney na parang hindi siya gusto ng kanyang daddy, pero laging sinasabi ng kanyang mommy na abala lang ito sa trabaho at mahal pa rin siya nito. Pero ngayon, narito siya mismo, narinig ng dalawang tenga niya ang daddy na nagsasabing kinamumuhian siya nito. Hindi pala talaga siya gustong tanggapin nito.

"Sydney?" Nang marinig ni Daisy ang boses ng anak niya, biglang lumakas ang pintig ng kanyang puso. Mabilis siyang lumingon at lumapit kay Sydney.

Habang nakita naman ni Kent ang bata at nagbago ang kanyang ekspresyon. Hindi niya intensyon na saktan si Sydney sa sinabi niya. Ngunit nasabi na niya ang mga salita na makakasakit dito.

"I-Ipagpatuloy nyo lang..."

"Sydney, bumalik na tayo at huwag na nating guluhin ang mama at papa mo." Nagkunwaring nag-aalala na lumingon si Pearl. Kahit nakaupo sa wheelchair, hindi niya nakalimutang abutin ang kamay ni Sydney at subukang hilahin ito palayo.

Ngunit ayaw ni Sydney sa babaeng ito. Gusto lang niyang manatili sa piling ng kanyang ina. Nakita niya ang kanyang ina na umiiyak at nararamdaman niya na siya ay pinagkaitan ng hustisya!

"Bitawan mo ako! Gusto kong puntahan ang mommy ko!"

"Ah!"

Napasigaw si Pearl at agad na tinakpan ang kanyang mukha.

"Bahala ka!"

"Pearl!" Halos sabay at pareho nilang pinuntahan ni Kent ang taong pinaka-mahalaga sa kanila.

"Sydney, ayos ka lang ba?” Mahigpit na niyakap ni Daisy ang kanyang anak, at bahagyang kumunot ang kanyang noo, at maingat na sinuri ang katawan nito.

"May dugo?" Kunot naman ang noo ni Kent at maingat na tiningnan ang mukha ni Pearl. Ang maselang nitong pisngi ay nasugatan ng mga kuko ni Sydney, at bahagyang dumugo, pero halata namang hindi ito malala. Pero, ang konting dugo na iyon ay siyang labis na nagpagalit kay Kent. Mabilis siyang lumapit kay Sydney at hinawakan sa braso, at hinila ang baga sa tabi ni Pearl.

"Humingi ka ng tawad!" Galit na utos ni Kent sa bata.

"Dinala niya ako dito. no! Ayokong pumunta! Hindi ko naman sinasadya. Gusto ko lang makita ang mommy ko." Nanginginig ang katawan habang umiiyak na sabi ni Sydney sa ama.

"Ah Kent, huwag mong sisihin ang bata. Kasalanan ko ito. Kaya please hayaan mo na ang bata " Tinakpan ni Pearl ang kanyang pisngi at hinawakan ang braso ni Kent gamit ang isa pa niyang kamay.

"Huwag mong ibunton ang galit mo sa bata." Sabi ni Pearl na lalong ikinagalit ni Keint, lalo na't si Sydney ay 70% kahawig ni Daisy. Ngayon, ang matigas niyang tindig ay kamukhang-kamukha ng ina nito, dahilan para lalong sumiklab ang galit niya rito. Mas lalong lumalim ang kunot sa kanyang noo at may paghamak na tumingin sa maliit na bata sa harapan niya.

"Talagang pareho kayo ng ina mo. Masyado kang malupit kahit bata ka pa lang!"

"Huwag mong siraan ang mommy ko!"

"Si mommy ang pinakamabait sa buong mundo!" Tumayo si Sydney sa harapan ni Daisy, ang kanyang malaking mata ay puno ng hinanakit para sa kanyang ama. Bahagya siyang nanginginig sa takot at kaba, ngunit nanatiling matatag na nakatayo Gusto niyang protektahan ang kanyang ina! Dati, gusto niyang magkaroon ng ama. Pero ngayon, ayaw na niya. Dahil hindi siya gusto ng kanyang ama, at hindi rin nito gusto ang kanyang ina. Kung ganoon, ay hindi rin niya gugustuhin ang kanyang ama.