ตอนที่ 1 รู้จัก 1/3

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ขออนุญาตเข้าห้องนะคะ คุณโซอาตื่นอาบน้ำได้แล้วค่ะ คุณท่านกับคุณจีโฮรออยู่ข้างล่างแล้วนะคะ” เสียงป้าจาง ป้าแม่บ้านคนสนิทของฉันเดินเข้ามาปลุกฉัน เพราะวันนี้ฉันต้องเดินทางไปชลบุรีแล้ว ก่อนจะหันไปดูนาฬิกาที่โต๊ะข้างเตียง แสดงเวลาเก้าโมงครึ่ง

“อื้อ...ขอบคุณที่มาปลุกค่ะป้า เดี๋ยวหนูอาบน้ำแล้วตามลงไปนะคะ” ฉันบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป

“คุณโซอาเตรียมของเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ ป้าจะได้ให้คนมายกกระเป๋าลงไปข้างล่างค่ะ” ป้าจางตะโกนถามฉันดังเข้ามาในห้องน้ำ

“เรียบร้อยค่ะ ให้คนมาเอาลงไปได้เลยค่ะป้า” พูดจบฉันก็รีบอาบน้ำสระผม เพราะไม่อยากให้พ่อแม่รอนาน วันนี้พ่อแม่ไม่ได้ไปส่งฉัน มีแต่พี่จีที่มาจากชลบุรีเพื่อที่จะมารับน้องสาว

ฉันอาบน้ำแต่งตัว เป่าผมเสร็จแล้วกำลังจะแต่งหน้า เสียงพ่อก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“โซอา ลงมากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงพ่อเรียกจากชั้นล่าง ทำให้ฉันต้องหน้าสดลงมากินข้าวก่อน ก็ไม่อยากให้ท่านรอนานหนิเนอะ

“ฮ่า ๆๆ หน้าสดอย่างกะผีแหนะยัยโซ” พี่จีหัวเราะฉันที่หน้าสดลงมากินข้าว ฉันเลยทำปากคว่ำงอนไปทีหนึ่ง ฉันว่าหน้าสดฉันก็ไม่ได้แย่นะ เพื่อนที่โรงเรียนก็บอกว่าฉันหน้าสดสวย แค่ทาลิปก็เอาอยู่แล้ว ไม่งั้นจะมีรุ่นพี่ที่โรงเรียนเข้ามาจีบเยอะแยะเหรอ เชอะ!

เพียะ! แม่ตีแขนพี่จีไปทีหนึ่ง จนพี่จีต้องหันกลับไปทำปากคว่ำงอนใส่แม่เช่นกัน

“ลูกสาวฉันหน้าสดก็สวยย่ะ จีโฮแกน่ะตาไม่ถึง ชอบว่าน้อง”

“สองพี่น้องชอบทำปากคว่ำเวลางอนเหมือนกันเลยนะ ฮ่า ๆๆ” เสียงพ่อแซวฉันกับพี่จี

“ฮ่า ๆๆ มา ๆ มานั่งกันได้แล้ว จะได้กินข้าวออกเดินทาง ไปถึงที่นู่นจะได้มีเวลาเก็บของพักผ่อน...ป้าเพ็ญจ๊ะ ตั้งโต๊ะได้เลยค่ะ เด็ก ๆ จะได้กินข้าวแล้วเดินทางกัน” ท้ายประโยคแม่หันไปบอกแม่บ้านให้เตรียมโต๊ะกินข้าว

พวกเรานั่งกินข้าวกันไปพูดคุยกันไป จนเวลาล่วงเลยมาเป็นเวลาสิบเอ็ดโมง ฉันก็รีบขึ้นไปแต่งหน้า ดัดลอนปลายผมที่ยาวเลยหัวไหล่ลงมานิดหน่อย จนเวลาใกล้เที่ยงก็ได้เวลาออกเดินทาง ฉันหยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายแบรนด์เนมชื่อดังราคาครึ่งแสน คว้าไอแพดและสำรวจห้องตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไปถึงที่นู่นแล้วฉันจะอยู่ได้จริง ๆ ไหมนะ ฉันต้องคิดถึงที่นี่มากแน่ ๆ ฉันยิ้มจาง ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงปิดประตูห้องแล้วเดินลงไปลาพ่อแม่

“เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปเยี่ยมสองเดือนครั้งนะลูก”

“รักษาตัวนะลูกสาวพ่อ”

พ่อกับแม่เดินเข้ามากอดฉันแน่น พ่อแม่ไม่ได้ไปส่งฉันเพราะต้องจัดการงานที่บริษัท พี่จีเลยกลับจากชลบุรีมารับฉันแทน ฮือ...ฉันจะร้องแล้วนะ ถึงฉันจะเป็นคนที่อยากไปเองก็เถอะ เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหมนะ

“หนูจะกลับมาที่นี่ทุกปิดเทอมใหญ่นะคะ หนูคงจะคิดถึงทุกคนแน่ ๆ เลย” ฉันเหลือบไปเห็นป้าจางคนสนิทยืนเช็ดน้ำตาอยู่ข้างหลังพ่อแม่แล้วก็ส่งยิ้มให้ ฉันไหว้ลาพ่อแม่และป้าแม่บ้านทุกคนแล้วก็เดินไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ซักพักพี่จีก็เดินขึ้นมาแล้วขับรถออกจากบ้านมาเลย

“แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้” เสียงพี่จีพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ เพราะหลังจากออกรถมาฉันก็เอาแต่นั่งเงียบ ก็คนมันรู้สึกโหวง ๆ นี่นา จากบ้านมาเป็นครั้งแรกเลย

“อืม...ตอนนั้นพี่ยังอยู่ได้เลย ทำไมหนูจะอยู่ไม่ได้ล่ะ”

พี่จีถามพร้อมกับชำเลืองมองมาทางฉันนิดหนึ่ง เหมือนจะคิดว่าฉันจะอยู่คนเดียวไม่ได้งั้นแหละ ชิ! ฉันย้ายมาเรียนที่ชลบุรีหลังจบ ม.6 ที่กรุงเทพฯ เพราะอยากออกมาใช้ชีวิตคนเดียวแบบพี่ในตอนนั้น อยากรู้จักคำว่ารสชาติชีวิต พ่อแม่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร แถมยังบอกว่า

‘ก็ดีเหมือนกัน บ้านจะได้ไม่ว่าง เวลาว่างๆ ก็จะได้ออกไปดูงานที่ร้านกาแฟ แม่อยากให้ลูกหัดไว้เพราะยังไงลูก ๆ ก็ต้องมาบริหารธุรกิจของพ่อแม่ต่ออยู่ดี’

แม่ฉันเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ หลังจากที่พี่จีย้ายไปเรียนที่นั่น เพื่อที่พี่จีจะได้ไม่ว่างและเหงาเกินไป ให้พี่ได้เข้าไปฝึกทำงานกับผู้จัดการร้าน ซึ่งตอนนี้พี่ก็จบแล้ว ส่วนฉันก็ต้องมาทำต่อ

“พี่จะยังไม่ย้ายกลับกรุงเทพฯ นะ เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนแกก่อนจนกว่าแกจะเปิดเทอม ระหว่างที่รอเดี๋ยวพาไปร้าน พี่จะสอนงานให้ พี่ผู้จัดการจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก เพราะยังไงเขาก็สอนพี่มาแล้ว” ตาก็มองถนน มือก็จับพวงมาลัยขับรถ ปากก็พูดอยู่นั่นแหละ สั่งอย่างกะแม่

“รับทราบค่า พี่เลิกพูดมากได้ไหมหนูอยากนอน ถึงแล้วปลุกด้วย”

โป๊ก!! พี่จีเอามือมาผลักหัวฉันจนชนกับกระจกอย่างแรง

“โอ๊ย! แล้วพี่จะมาผลักหัวหนูทำไมเนี่ย รู้ไหมว่ามันเจ็บ คิดจะฆ่าน้องรึไง”

“อย่าสำออย ถ้าจะฆ่าพี่จะจับหัวแกโขกกับคอนโซลรถเลยง่ายกว่า พูดกับพี่ก็พูดให้มันดี ๆ สิวะ” ฉันจิ๊ปากอย่างหัวเสียก่อนปรับเบาะให้ตัวเองได้นอนสบายๆ พร้อมกับหยิบผ้าห่มผืนบางที่เบาะหลังมาห่ม เล่นไอแพดอยู่แป๊บหนึ่งก็ผล็อยหลับไป

“ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วค่ะคุณหนูโซ” พี่จีเขย่าปลุกฉันอย่างเบามือ เมื่อเราได้เดินทางมาถึงบ้านหลังที่สองของเราในเวลาประมาณเกือบสามชั่วโมง ไอ้คำ คะ ขา นี่ก็น่าขนลุก คงจะใช้คำหวานพวกนี้ไปใช้จีบสาวจนเผลอมาพูดกับน้องสาวคนสวยสินะ

เพียะ!

ฉันตีแขนพี่จีไปทีหนึ่ง หมั่นไส้โว้ย!

“โอ๊ย! เดี๋ยวนี้กล้าตีพี่เหรอ” ฉันแลบลิ้นใส่แล้วดันเขาออกก่อนจะรีบลงรถมาคว้ากระเป๋าเดินทางที่เขาเอาลงมาไว้ ฉันลากกระเป๋าเดินทางมาหยุดยืนอยู่หน้าบ้าน 2 ชั้นขนาดกลาง ๆ 2 ห้องนอน 3 ห้องน้ำ 1 ห้องครัว 1 ห้องรับแขก

“รีบมาเปิดรั้วสิคะ หนูจะได้เอาของเข้าไปเก็บ” พี่จีถอนหายใจแล้ว เดินมาเปิดรั้วและประตูบ้าน

“เคยพาสาวมานอนที่นี่ไหมเนี่ย หวังว่าห้องนอนหนูจะไม่มีใครเข้าไปนอนนะ” ฉันหันไปทำตาหรี่อย่างจับผิดใส่เขา

“ถึงพามาพี่ก็ให้นอนห้องพี่ พามาบ้านทั้งทีจะให้นอนแยกห้องได้ยังไงเนอะ ส่วนเวลาเพื่อนมาก็เมาจนได้นอนข้างล่างกันทั้งนั้น ไม่มีใครแตะห้องแกหรอก” พี่ชายฉันมันร้าย ประโยคแรกมีส่งยิ้มกวนบาทามาให้ฉันด้วยนะ หึ้ม! ฉันเดินขึ้นชั้นบนไปที่ห้องนอนตัวเอง แล้วก็ต้องผงะ นี่พี่ชายฉันไม่คิดจะจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องฉันเลยเหรอ น้องจะมาอยู่ทั้งทีเนี่ยนะ

“พี่จีโฮ!!!!! ทำไมพี่ไม่จ้างคนทำความสะอาดห้องหนู แล้วคืนนี้หนูจะนอนไหน!!!!!!” ฉันตะโกนเรียกหาพี่ชาย จนต้องรีบขึ้นมาดู

“แหะ ๆ พี่ลืม ขอโทษทีน้องสาวคนสวยของพี่ คืนนี้แกไปนอนกับพี่ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้คนมาทำความสะอาดให้นะ”

“อี๋ ให้ไปนอนห้องที่พี่พาสาวมานอน พามามีอะไรด้วยนี่นะ” ฉันยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง พร้อมมองหน้าพี่ชายแบบถามจริงดิ ฉันไม่ติดอะไรที่ต้องนอนเตียงเดียวกับพี่ชายนะ เพราะตอนเด็กก็นอนด้วยกันตลอด แต่ไอ้เตียงนั่นมันจะมีคราบน้ำอะไรบ้างก็ไม่รู้ แค่คิดก็จะอ้วก

“หรือแกจะนอนโซฟาข้างล่างก็ได้นะ” ชิ! ฉันสะบัดผมใส่ก่อนจะลากกระเป๋าไปห้องพี่ชาย ก็โอเคที่ห้องไม่รก ก่อนเดินไปสำรวจห้องที่จำเป็นต้องนอนในคืนนี้ แต่เอ๊ะ! ในถังขยะนั่นมันอะไร ถะ...ถุงยางที่ใช้แล้ว โอ๊ย...คนสวยจะเป็นลม คือก็เข้าใจแหละ แต่กับฉันที่ไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่าก็ตกใจนิดนึง

“เห้อ~” ฉันเดินกลับมาล้มตัวนอนบนเตียง เมื่อยจังแฮะ เพราะแบบนี้ฉันเลยไม่อยากเดินทางกลับบ้านบ่อย นั่งรถจนเมื่อยไปหมด