บทที่ 102 : เหนื่อย..เข้านอนเถอะ

นับศพทหารตั้งแต่สงครามยังไม่จบ กองไฟที่อยู่ห่างไปราว 400 เมตรมีแต่จะถ่างวงกว้างขยายรัศมี ป่าไม้อันแห้งผากกลายเป็นเชื้อไฟโหมทวี ย่างศพเหล่าผู้ติดเชื้อให้ได้ไปผุดไปเกิดในภพภูมิที่สูงขึ้น จะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์กลายเป็นหุ่นเชิดให้ใครได้เชิดเล่นอีก นี่คือความจริงที่มีแต่ผู้อ่านอย่างเราเท่านั้นที่รู้ บนยอดสันกำแพงไม่ว่าจะเป็นเจนิส หัวหน้าหน่วย หรือแม้แต่ชาววิลเลจที่รอดชีวิต ต่างก็ไม่มีใครทราบว่า "เปรม" เป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังกองทัพผู้ติดเชื้อทั้งหมด

.

ตัดภาพข้ามฟากไปไกลกว่า 102 กิโลเมตร ณ ใจกลางเมืองหลวง ร่างหนาที่ละม้ายคล้ายปีศาจของเปรมถึงกับสะดุ้ง! เขาโก่งตัวขึ้นจากพนักพิงโซฟา ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นมากุมใบหน้าขยี้ลูกตา พลางกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวด!

.

"กรอออดดด.. ด.. ด.. , หนอยแน่!"

"แสบตาจริงวุ๊ยยย!"

"ไม่เห็นเคยรู้ว่ามีแบบนี้ด้วย! ไอ้พวกบ้านนอกหลังกำแพง!"

.

"กรอออดดด!"

.

สบถคำหยาบตามออกมาอีกหลายคำ เปรมนั่งอยู่ในห้องสูทสุดหรูบนตึกสำนักงานใหญ่ของ AP ตามเดิม ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับเขาจำกัดวงอยู่ตรงบริเวณลูกตาทั้ง 2 ข้าง ที่ทั้งแดงก่ำแล้วก็มีน้ำตาไหลเจิ่งนองออกมาตลอด มันไม่ถึงกับเลือดตกยางออกและเขาก็ยังทนไหว แต่ความเจ็บใจนี่สิ ที่ทำให้รู้สึกเสียหน้ายังไงก็ไม่รู้ เมื่อคราวสู้กับกองทัพ Riot โดรนของโบ๊ทเขายังไม่เจ็บขนาดนี้เลย

.

เปรมหันรีหันขวางสะบัดคอพรึบพรึบ!

.

"ชิ! หลุดการเชื่อมต่อไปแล้ว? ต้องเป็นเพราะแสงไฟเจิดจ้านั่นแน่ ๆ"

.

"กรรรรรร! , โคร่งงงงง! , เจ็บใจวุ๊ยยย! , เจ็บตาด้วยยย! , โคร่งงงงง ๆ ๆ , โคร่งงงงง!"

.

กระทืบเท้าโครม ๆ สลับกับการใช้ฝ่ามือถูไถใบหน้า อาจจะเป็เพราะอยู่คนเดียวด้วยล่ะมั้งถึงดิ้นพร่านได้เต็มที่ แต่ความจริงของเรื่องนี้ก็คือเปรมที่เปรียบเสมือนองค์จักรพรรดิ ได้สูญเสียการเชื่อมต่อกับฝูงผู้ติดเชื้อตรงภาคกลาง ไปตั้งแต่เมื่อครั้งที่พวกมันหันไปหาแสงไฟ ความเข้มของแสงบวกกับความร้อนจากสปอร์ตไลท์ ดึงดูดให้ทุกสายตาหันมาพร้อมกัน

.

และด้วยความที่การเชื่อมต่อนั้นต้องใช้การมองเห็นเป็นหลัก ผู้ติดเชื้อเห็นแบบใดเปรมเห็นแบบนั้น พอพวกมันเป็นร้อยเป็นพันหันเข้าหาแสงสว่างจ้า คนที่คอนโทรลอยู่จากอาคารสูงชั้น 55 จะทนไหวเหรอ? ก็เลยมีอันต้องเจ็บปวดลูกตาน้ำหูน้ำตาไหลอย่างที่เห็น! ซึ่งพอหลุดจากการเชื่อมต่อไปก็ไม่ต่างอะไรจากการปล่อยจอย

.

ภาพที่ออกมาจึงเป็นการกระโดดกรูกันเข้าไปในกองไฟที่โหมกระพือแบบโง่ ๆ แม้เปรมจะพยายามรั้งแล้วและเขาเองก็เสาะแสวงหากลุ่มผู้ติดเชื้อรายใหม่ในละแวกมาเพิ่มเติมได้ แต่สุดท้ายก็เข้าอีหรอบเดิม! คือทันทีที่บังคับพวกมันให้วิ่งกรูออกมาพ้นแนวชายป่า พอเจอแสงสว่างจากกองไฟที่เจนิสก่อไว้เข้า ทุกการเชื่อมต่อก็หลุดพลั๊วออกอีกเช่นเดิม

.

การรบหนนี้จึงจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของเปรม เขาแพ้ตั้งแต่ศึกแรกที่ออกนอกเขตเมืองหลวง เขาเหนื่อย เขาเพลีย และเขาก็ร้องไห้ จึงไม่แปลกใจว่าทำไมก่อนหน้านี้วิลเลจถึงต้านการบุกรุกของผู้ติดเชื้อได้มาตลอด ก็ขนาดมีเปรมคอยกำกับดูแลยังไม่รอด แล้วกับครั้งก่อน ๆ ที่ปล่อยผู้ติดเชื้อเดินงุ่นง่านป่ายปีนกำแพงกันเองมันจะไปเหลืออะไร

.

เห็นทีคราวหน้าถ้าอยากแก้ตัวใหม่ เปรมคงต้องซื้อแว่นกันแดดให้ลูกสมุนตัวเองใส่กันให้ครบทุกคน แต่ก็อีกนั่นแหละ! เพราะก็ขึ้นอยู่กับว่าเชื้อ Covid-19 ที่ฝังอยู่ในหัวเขาจะอนุญาตไหม อย่าลืมสิว่าเปรมไม่ได้วิเศษวิโสอะไร เขาก็แค่ร่างพาหะร่างหนึ่งเช่นกันกับผู้ติดเชื้อทุกคนนั่นแหละ

.

.

ตัดภาพกลับมาที่ฝั่งวิลเลจ , บนยอดกำแพงสูง , เวลา 22 .03 น.

.

"เสร็จเราแล้วลุง! เรียบร้อยแล้ว! ทีมเวิร์คเราเยี่ยมมากหนูว่าพวกมันคงขึ้นมาบนนี้ไม่ได้อีกเป็นอาทิตย์ นี่คือกองไฟเผาซากที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้วเท่าที่หนูเคยเห็นมา ฮ่า ๆ ๆ !"

เจนิสกอดอกแอ๊คท่าโดยมีฉากหลังเป็นแสงสีส้มเจิดจ้า กับเสียงโหยหวนของกลุ่มผู้ติดเชื้อที่ถูกเผาทั้งเป็น

.

ทว่าหัวหน้ากลับมีท่าทีที่ยังตึงเครียดอยู่ แกผายมือขอวิทยุคืนจากเจนิสก่อนจะพูดขึ้น

.

"วันนี้ฉันเสียลูกทีมไปหลายคน.. ขนาดระดมพลจากคลังอาวุธมาช่วยแล้วก็ยังต้านพวกมันไว้ไม่ไหว.. เรื่องนี้มันยากเกินจะรับได้ ฉันพลาด! ฉันน่าจะทำได้ทีกว่านี้! "

สายตาโคตรจะว่างเปล่าพลางเหลือบมองดูลูกน้องที่น่าจะเหลือรอดอยู่ราว 15 - 20 คน จากที่ขึ้น ฮ. มาด้วยกันร่วม 50 กว่าคน แกเห็นคนตายมามาก ฆ่าคนตายมาแล้วก็ไม่รู้กี่ศพต่อกี่ศพ แต่กับครั้งนี้นั้นต่างออกไป

.

แกรู้สึกเหมือนตัวเองโดนย่ำหน้าด้วยเด็กมัธยมหมอยโปร่ง แถมยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จนทำให้แกถึงกับสูญเสียความมั่นใจในความเป็นชายชาตินักรบไปเลย สบช่องให้เจนิสต้องเข้ามาปลอบ

.

"ลุงเป็นพวก AP ใช่ไหม? ลุงมากับ ฮ. คุณมิวท์ใช่ไหมหนูจำพวกลุงได้"

.

"อือ.. มีอะไร! จะให้ฉันขอบใจเธอที่สอดเข้ามาช่วยเหรอ?"

วีนอย่างกับตุ๊ดดูแว๊บเดียวก็รู้ว่าหัวหน้าประชด ทหารรับจ้างอีโก้สูงระดับนี้มีหรือจะยอมใครง่าย ๆ ทำเอาเจนิสถึงกับเบือนหน้า

.

"หนูชื่อเจนิสเป็นคนดูแลที่นี่แทนพี่แพรว แล้วลุงชื่ออะไร? เกมจบแล้วลุงเราสู้มาด้วยกันแต่ยังไม่รู้จักชื่อกันเลย?"

.

กลับกลายเป็นผู้ใหญ่เสียอีกที่เลือกที่จะดึงหมวกไอ้โม่งลงปิดบังใบหน้า ความตึงเครียดจากสนามรบทำให้แกลืมที่จะปิดบังตัวตนไปชั่วขณะถ้าไม่ถูกเจนิสทักขึ้น

.

"ในกลุ่มเราไม่มีใครใช้ชื่อจริงหรอกนังหนู! พวกเราไม่มีชื่อ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้จะมีชีวิตรอดรึเปล่าของแบบนั้นจึงไม่จำเป็น! "

.

"โห..จริงดิ! จริงจังน่าดู!"

.

"ตกลงมีอะไรแค่นี้ใช่ไหมที่จะถาม? ฉันยังต้องเคลียร์พื้นที่ช่วยลูกน้องอีก"

.

"แหม.. ก็ไม่ได้มีแต่คนของลุงสักหน่อยที่ต้องเคลียร์ พวกพี่ ๆ ชาววิลเลจก็บาดเจ็บล้มตายไปไม่น้อยเหมือนกัน สิ่งที่หนูจะบอกก็คือลุงอ่ะจะมาถือสิทธิ์ยึดครองที่นี่ให้เป็นของตัวเองไม่ได้ พวกเราอยู่มาก่อนแล้วก็มีเทคนิคภูมิปัญญาในการเอาตัวรอดที่เป็นของเราเอง เราอยู่รอดได้โดยไม่จำเป็นต้องมีกองกำลังทหาร หรืออาวุธยุทโธปกรณ์ที่ลุงขนมาเลยด้วยซ้ำ"

.

"ฟังเสียงโหยหวนโน่นสิ มองดูเปลวไฟบรรลัยกัลป์เหล่านั้น ถ้าไม่มีพวกหนูป่านนี้พวกลุงตายไปแล้ว แล้ววิลเลจก็จะตกอยู่ในอันตราย ลุงยึดคลังอาวุธของหนูไปหนูไม่ว่า แต่บทบาทบนกำแพงหนูรับไม่ได้ที่จะให้พวกลุงที่มาจากไหนก็ไม่รู้มาเป็นคนรับผิดชอบ พวกลุงอ่อนแอเกินไป อาศัยอำนาจจากพี่แพรวที่แต่งตั้งให้หนูเป็นคนดูแลที่นี่ หนูไม่อนุญาตให้ลุงคุมที่นี่ค่ะ! "

.

"เชิญลงไปจากกำแพงได้เลย! ทิ้งปืนกับอาวุธเอาไว้ ที่เหลือเราจะสานต่อเอง!"

.

เจนิสกอดอกร่ายยาวเป็นฉาก ๆ โดยมีพี่ ๆ ชาววิลเลจออกันเข้ามาประกบเป็นฉากหลัง บรรยากาศจึงแลดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก รัศมีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาเต็ม สอดคล้องกับฟากฝั่งของทหารรับจ้างเองก็นอนตายกันระเนระนาด หัวหน้าหน่วยจึงไม่มีทางเลือกแม้แกจะเจ็บแค้นที่โดนเด็กมัธยมเบ่งใส่ แต่ก็มิอาจปฏิเสธได้เช่นกันว่าสิ่งที่เจนิสพูดล้วนแต่ถูกต้องทุกคำ

.

"โอเคฉันยอมก็ได้ ฉันแมนพออยู่แล้ว ฉันจะพาคนของฉันลงไปที่เรือนพยาบาล"

"อาวุธทุกอย่างฉันยกให้ รวมถึงระบบเบิกจ่ายที่ติดตั้งไว้ที่คลังอาวุธด้วย เราไม่เหลือคนมากพอที่จะแบ่งเบางานที่นี่ได้แล้ว และเมื่อเธอเองก็ไม่ต้องการพวกเราก็จะไป ขอพักสักคืนก่อนแล้วกันเพราะวันนี้พวกเราเหนื่อยกันมาก.."

.

ยังมีคำบ่นไล่หลังอีกหลายประโยค หัวหน้าหน่วยวิทยุบอกทุกคนให้ปลดอาวุธและแยกย้ายกันนำศพเพื่อนกลับลงไปด้านล่างกำแพง แกไม่แยแสแม้แต่คำค้านของเจนิสที่ไล่หลังมา ดูแกจะอารมณ์เสียและเหนื่อยสุด ๆ เจนิสก็เลยปล่อยเลยตามเลย เธอยืนมองดูหัวหน้าหน่วยและพรรคพวกปีนบันไดเชือกกลับลงไปด้านล่างด้วยเนื้อตัวเปล่า ๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่งเสื้อเกราะ พี่ชาววิลเลจที่ยืนอยู่ข้างกันเลยแทรกขึ้น

.

"จะเอางี้จริง ๆ เหรอน้องเจนิส? พวกเขาก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นมั้งพี่ว่า? แล้วไอ้ปืนกลพวกนี้เราก็เคยเห็นแต่ในหนัง เรายิงมันไม่เป็นสักหน่อย ไหนจะแว่นอินฟาเรท ไหนจะสลักระเบิดพวกนี้อีก?"

.

เจนิสถอนหายใจยาว พลันรีบตอบกลับไปโดยพลัน

.

"ไม่หรอกพี่ยังไงพวกเขาก็ยังมีประโยชน์ อย่างน้อยก็ต้องอยู่ฝึกการใช้อาวุธให้พวกเราก่อน แต่หนูคิดว่าคนที่เป็นหัวหน้าคงยังหัวร้อนอยู่ พูดอะไรไปตอนนี้ก็ดูจะเปล่าประโยชน์ ไว้พรุ่งนี้ให้อารมณ์ดีขึ้นหน่อยค่อยเจรจากันใหม่ก็ยังไม่สาย อาวุธดี ๆ ทันสมัยขนาดนี้ถ้าไม่นำมาใช้ก็บ้าเต็มที"

"สถานการณ์แบบนี้ไม่ควรฉายเดี่ยวพี่ เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างในอนาคต ที่หนูพูดแบบนั้นออกไปก็เพราะอยากให้พวกเขาเห็นหัวชาววิลเลจอย่างเราบ้าง เราไม่ได้กากหรือกระจอก! การทำงานร่วมกันจะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าไม่ทำให้อีกฝ่ายยอมรับซะก่อน พี่ว่าถูกไหม?"

.

"แปะ! , แปะ! , แปะ! , แปะ! , แปะ! , แปะ!"

เสียงปรบมือดังลั่นจากบรรดาพี่ ๆ ที่ยืนอยู่รายรอบ

.

"คมมากครับน้องเจนิส สมแล้วที่เป็นคนที่น้องแพรวไว้วางใจ พวกเราจะทำตามที่น้องบอกนะ"

.

"เหอะ ๆ"

"อย่ากวนส้นตีนค่ะพี่! ไป! แยกย้ายกันเคลียร์พื้นที่เถอะ ดึกแล้วหนูเองก็ต้องหลับต้องนอน ทุกคนก็ด้วย! ช่วยเร่งมือหน่อยนะคะเสร็จแล้วจะได้ไปพักผ่อนกัน"

.

.

ปากพูดไปแบบนั้นแต่ในใจเจนิสนั้นเหมือนจะสังหรณ์ใจแปลก ๆ เธอคิดว่าพรุ่งนี้คงไม่แคล้วมีเรื่องให้ปวดกบาลอีกเป็นแน่ แต่จะเป็นอะไรล่ะ? ใช่เด็กตุ๊ดเด็กแต๋วกลุ่มเด็ก LGBT ที่บินมากับ ฮ. ไหม? อันนี้ต้องรอดู..