บทที่ 103 : เด็กตุ๊ดเด็กแต๋ว

"มีอะไรเหรอเจนิส? มาทำอะไรที่่นี่แต่เช้า? ร้อยวันพันปีไม่เห็นแกจะเคยสนใจพวกเด็ก ๆ "

เสียงเอ่ยจากเพื่อนสนิทที่หนีตายมาจากเมืองหลวงด้วยกันกระแนะกระแหน เธอผู้นี้เป็นคนละคนกับที่ดูแลเรือนพยาบาล แต่ก็เป็นหนึ่งในทีมงานที่แพรวให้ความไว้วางใจ จนได้รับมอบหมายให้เป็นคนรับผิดชอบงานในศูนย์การเรียนรู้แห่งนี้

.

อาคารชั้นเดียวผนังโปร่งโล่งเปิดให้ลมโกรกเข้ามาได้จากทุกทิศทุกทาง ขนาดกว้าง X ยาว X สูง ของมันกินพื้นที่ราว 200 ตารางวา และถูกซอยออกเป็นเรือน 3 หลังปลูกติดกัน หลังแรกเอาไว้ทำการเรียนการสอน หลังที่สองเอาไว้เป็นห้องนอนกลางวัน ส่วนหลังที่สามสำหรับเป็นห้องรับประทานอาหาร แม้รูปร่างจะกระท่อนกระแท่นและโคตรจะไม่มั่นคง แต่ก็ตลบอบอวลไปด้วยความรักและความอบอุ่น เพราะจุดเด่นของโซนการเรียนรู้ตรงนี้ก็คือพื้นที่ลานกว้างด้านนอก

.

ยังมีเนื้อที่อีกกว่า 2 ไร่ที่มีไว้สำหรับให้พวกเด็ก ๆ ได้ฝึกฝนทักษะการใช้ชีวิตแบบ New normal โลกแบบเดิมล่มสลายไปแล้ว คุณครูหนีตายอลม่าน พรรคพวกของแพรวและชาววิลเลจจึงถือโอกาสนี้คิดกันว่า ควรถึงเวลาเสียทีที่เราจะต้องทำในสิ่งใหม่ บอกลาห้องเรียนแบบเดิม ๆ และการท่องตำราคร่ำครึ โลกไม่ต้องการคนเรียนเก่งสอบได้ที่หนึ่งอีกต่อไป แต่โลกต้องการเด็กที่เอาตัวรอดเป็นต่างหาก สนามหญ้าด้านนอก เนินหินดินทรายกับต้นไม้ลำธาร จึงถูกเน้นและให้ความสำคัญมากขึ้น

.

เด็ก ๆ ได้เล่นมากกว่าได้เรียน พวกเขาท่องคอนเซ็ป "เรียนคือเล่นและเล่นคือเรียน" ให้เป็นดั่งคติพจน์ประจำใจ ซึ่งคนที่คอยกำกับดูแลสิ่งเหล่านี้อยู่ก็คือเพื่อนของเจนิสรายนี้นี่เอง เธอยังคงยืนเท้าสะเอวหลุบตามองเจนิสแบบไม่วางตา โดยมีฉากหลังเป็นกลุ่มเด็กตัวน้อยวัยอนุบาลที่กำลังแบ่งทีมเล่น "ซอมบี้ล่าเหยื่อ" กันอยู่

.

"ไง! ตกลงแกจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ? ชะเง้อมองอะไรอยู่ได้หรือแกยังไม่หายดี? ฉันได้ยินข่าวว่าแกสลบไปตั้งหลายวันเลยนี่?"

.

"อ่า..ก็คงงั้น! พอดีเมื่อคืนหนักกับพวกที่กำแพงไปหน่อย มีคนที่ไม่ใช่ชาววิลเลจอย่างเรามาแจมก็เลยทำงานลำบาก แต่ฉันเคลียร์กับพวกเขาแล้วล่ะ พวก AP เข้าใจบทบาทของตัวเองดีแล้ว"

เจนิสตอบเสียงเรียบ ยอมรับว่าเธอเองก็ยังหลับไม่เต็มอิ่มเพราะลางสังหรณ์ส่วนตัวที่มีต่อพวกเด็ก ๆ ตื่นเช้ามาก็เลยรีบตรงดิ่งมาที่นี่ก่อน

.

"ถึงว่าล่ะ.. เสียงปืนเสียงระเบิดนี่ดังระงม ท้องฟ้าตรงชายป่ากลายเป็นสีส้มเลย มีผู้ติดเชื้อบุกเข้ามาได้ไหมอ่ะ? แล้วฝั่งเราตายไปกี่คน?"

.

"ก็หลายคนอยู่ แต่ 90% เป็นทหารรับจ้างของพวก AP ส่วนเรื่องที่ว่ามีผู้ติดเชื้อบุกเข้ามาไหม? คำตอบคือไม่! ถ้าฉันยังอยู่จะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน เราต่างก็ได้รับความไว้วางใจจากพี่แพรว สัญญาไว้แล้วก็ต้องทำให้ได้"

"ฉันก็เลยแวะมาดูแกกับพวกเด็ก ๆ นี่แหละ มีเด็กใหม่ที่มากับเฮลิคอปเตอร์อีกเป็นโขยงเลยไม่ใช่เหรอ? แกบริหารจัดการยังไง? เมื่อคืนเป็นยังไงกันบ้างตั้งแต่ที่ไฟฟ้าโดนตัด"

สีหน้าเจนิสดูเปลี่ยนไปทันที แววตาเธอเจือด้วยความเป็นห่วง โดยที่ด้านหลังนั้นเป็นสนามหญ้าที่มีเด็กวัยอนุบาลวิ่งกันกระจองงองแงเต็มไปหมด

.

เช่นกันกับเพื่อนสนิทที่ทำอะไรไม่ได้นัก นอกจากการเล่าความจริงออกไปตรง ๆ ว่านับตั้งแต่ที่เจนิสสลบไปมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่บ้าง ชะตากรรมแม่งไม่ต่างจากเรือนพยาบาล คลังอาวุธ และเหตุการณ์บนกำแพงเลย อำนาจของเจนิสได้ถูกริดรอนไปโดยสมบูรณ์แบบ และคราวนี้ก็เกิดขึ้นโดยคนธรรมดาที่ไม่ได้มีอาวุธยุทธภัณฑ์ใด ๆ มิหนำซ้ำยังเป็นเพียงแค่ "พ่อบ้าน!"

.

ย้อนความกลับไปเมื่อ 2 - 3 วันก่อน ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฮ. ชีนุกใบพัดคู่ของบริษัท AP นั้นขนคนมาได้มากจริง ๆ ในห้องโดยสารไม่ได้มีแค่กลุ่มเด็กกระตุ้งกระติ้ง LGBT , มิวท์ , แล้วก็ทหารรับจ้าง หากแต่ยังมีกลุ่มคนที่ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านแม่บ้านและคนใช้ติดสอยห้อยตามมาจากเซฟเฮาส์ด้วย ด้วยความสัตย์จริงว่าตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าจะติดตามมาในฐานะอะไร ทว่าพอนำเครื่องแลนด์ดิ้งลงจอดยังวิลเลจเท่านั้นแหละ พวกเขาก็มีงานเกี่ยวกับการบริการให้ทำเต็มไปหมดเลย

.

ขึ้นชื่อว่าแม่บ้านย่อมถนัดงานทำความสะอาดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แล้วจะมีที่ไหนในโลกสกปรกไปมากกว่าที่นี่อีกเล่า ด้วยเพราะบรรยากาศและสถานการณ์ที่หวิดจะเกิดสงครามและการปะทะได้ตลอด อาคารบ้านเรือนถนนหนทางภายในวิลเลจจึงค่อนข้างรกร้างไร้คนปัดกว่าเช็ดถู ยิ่งเป็นอาคารศูนย์การเรียนรู้ด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง บุคลากรที่มีน้อยอย่างจำกัดจำเขี่ยชนิดที่แม้แต่คนที่สวมบทบาทเป็นครูก็ยังเป็นแค่เด็กมัธยม พวกพ่อบ้านแม่บ้านจาก AP จึงได้รับโอกาสนี้ให้เข้ามาเติมเต็มในจุดดังกล่าว

.

แม่บ้านบางส่วนได้รับการแต่งตั้งให้ไปหยิบจับงานในโรงครัว และด้วยความที่วัตถุดิบส่วนใหญ่เป็นสิ่งที่ชาววิลเลจปลูกเองกินเอง สองสามวันมานี้เด็ก ๆ เลยได้ทานอาหารรสมือแปลกที่ทั้งอร่อยแล้วก็มีสารอาหารครบครัน ส่วนแม่บ้านที่เหลือก็ได้รับมอบหมายให้มาช่วยดูแลงานจิปาถะในศูนย์การเรียนรู้แทน อาทิเช่นการจัดเก็บที่นอน การเป็นผู้ช่วยในการเรียนการสอน รวมไปถึงการออกทำกิจกรรมกลางแจ้งต่าง ๆ

.

พวกเธอไม่ใช่ครูไม่ได้มีใบประกอบโรคศิลป์ใด ๆ แต่ด้วยความที่มีความโอบอ้อมอารีย์และรักงานบริการจากหัวใจ สิ่งเหล่านี้จึงถือเป็นแค่เรื่องหมู ๆ พวกเธอไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครเลย หนำซ้ำยังถูกยกย่องชมเชยจากคนในวิลเลจแล้วก็เพื่อนของเจนิสด้วยซ้ำ ว่าการมาของคนกลุ่มนี้ช่วยแบ่งเบาภาระงานของวิลเลจได้มากเหลือเกิน

.

"ฉันขอโทษนะเจนิสที่ไม่ได้บอกแก.. แต่ฉันกับทุกคนคุยกันแล้วว่าจะให้พวกเขาอยู่ด้วยกันที่นี่ มีเด็กเข้ามาเพิ่มอีกตั้ง 50 คนแหนะ แล้วแต่ละคนก็เป็นกลุ่มเพศทางเลือกที่ฉันไม่ถนัดจะรับมือ การมีพวกเขาคอยช่วยจะทำให้เด็กไม่เกิดปมด้อย เพราะบางทีฉันก็ไม่รู้จะปฏิบัติต่อเด็กยังไง เด็กบ้าอะไรเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ"

เพื่อนสาวพยายามจะอธิบาย และเจนิสเองก็พยายามจะเข้าใจ เธอพยักหน้าให้พลางทอดสายตาเข้าไปยังสนามหญ้าด้านหลัง

.

"แล้วเด็กเก่าของพวกเราล่ะ.. มีเพื่อนใหม่เข้ามาเยอะขนาดนี้ไม่ทะเลาะกันตายเหรอ? คงปรับตัวกันยากน่าดู"

.

"อืม.. นั่นสินะ"

.

"แล้วก็อีกประเด็น! กรณีผู้ใหญ่อ่ะฉันเข้าใจ! แต่เด็กเล็ก ๆ แบบนี้แกตรวจเชื้อโควิดจากพวกเขาครบทุกคนรึยัง เท่าที่ฉันรู้มาเรือนพยาบาลของเราไม่มีชุดตรวจสำหรับเด็กหรอกนะ ถ้าพวกเขาติดเชื้อขึ้นมาล่ะก็ แค่คนเดียวพวกเราก็ถึงกับจบเห่ได้เลย แกเช็คเรื่องนี้บ้างรึเปล่า? "

เจนิสยิงคำถามสำคัญเข้าใส่ ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงเด็ก ๆ ร้องตะโกนเล่นไล่จับกันอย่างสนุกสนานแบบไม่มีแบ่งแยก ไม่มีฝักไม่มีฝ่าย ไม่มีใครเป็นคนเก่าคนใหม่ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเชื้อ Covid-19 คืออะไร ทำไมผู้ใหญ่ถึงเครียดกันจัง เป็นเด็กนั้นช่างแสนดีทั้งไร้เดียงสาแล้วก็มีแต่คนอยากปกป้อง

.

โดยหารู้ไม่ว่าวันหนึ่งวันใดเลือด LGBT ในตัวของพวกเขาเองนั่นแหละ ที่จะเป็นตัวแปรสำคัญในหน้าประวัติศาสตร์ มันคือสสารชนิดเดียวในโลกที่ใช้ต้านเชื้อ Covid -19 ได้ในตอนนี้ และถ้าเปรมล่วงรู้ว่ามีเด็กเพศทางเลือก LGBT ที่หลบหนีจากหอวัคซีนมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ล่ะก็.. เขาก็คงจะไม่ลังเลที่จะหาทางบุกเข้ามาโจมตีอีก การเล่นและการส่งเสียงหัวเราะครื้นเครงของพวกเด็ก ๆ จึงเป็นอะไรที่สุดแสนจะย้อนแย้งกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่

.

เจนิสทราบข้อมูลดังกล่าวจากการมาถึงของเขา ชายวัยกลางคนที่เดินดุ่ม ๆ แหวกผ่ากลางกลุ่มเด็กนับร้อยชีวิตออกมาจากสนามหญ้า เขาอยู่ในชุดพละเสื้อยืดกางเกงวอร์ม ไม่เหลือคราบความเป็นพ่อบ้านสุดเนี๊ยบประจำเซฟเฮาส์ของ AP แต่อย่างใด ทว่าก็ยังมีแววตาที่แฝงไปด้วยความฉลาดและความเก๋าประสบการณ์อยู่ เผิน ๆ ใต้เสื้อผ้าอาจจะมีรีโมทไว้คอยกดนั่นกดนี่ให้ขยับเขยื้อนด้วยก็เป็นไปได้

.

"สวัสดีครับ.. ผมขออนุญาตแนะนำตัว.."

.

ก้มหัวน้อมตัวลงด้วยท่วงท่าอันคุ้นเคย แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลยเพื่อนของเจนิสก็ตัดบทซะก่อน ด้วยการปล่อยให้ทั้งสองคนลุงพ่อบ้านกับเจนิสได้พูดคุยกันเอง เธอขอตัวเข้าไปสลับสับเปลี่ยนดูแลพวกเด็ก ๆ ก่อน การเล่น "ซอมบี้ล่าเหยื่อ" ก็เหมือนเล่น "ตำรวจจับโจร" พอลุงเดินออกมาจากวงล้อมแบบนี้พวกเด็ก ๆ ก็ขาดซอมบี้ไปน่ะสิ ขาดช่วงความสนุกไปแล้วพัฒนาการที่หยุดชะงักไปล่ะใครจะรับผิดชอบ คนเป็นครูจึงรับเรื่องนี้ไม่ได้ เธอก็เลยต้องรีบขอตัว

.

"เออ ๆ ไปเหอะไปทำงานของแกซะ! ฉันจะคุยกับลุงเขาเอง ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันในนี้อีกนานคงเต็มใจจะเล่าทุกอย่างใช่ไหมคะ จะอยู่ที่นี่ห้ามมีความลับต่อกันค่ะหนูขอเตือนไว้ก่อน"

เจนิสตีหน้านิ่ง จากยิ้ม ๆ อยู่ดูดุขึ้นมาในเสี้ยวพริบตา

.

"ครับ.. เข้าใจแล้วครับ แค่แว๊บเดียวผมก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนคุมที่นี่ เอาเป็นว่าผมจะเล่าทุกอย่างจนคนฟังอย่างคุณหูระบมเลยล่ะ เชิญถามมาได้เลยครับว่าอยากจะรู้เรื่องอะไร?"

เท้าสะเอวยืดตัวขึ้นสูดลมหายใจพักเหนื่อย ลุงพ่อบ้านมาในมาดแฟร์ ๆ เลยไม่จำเป็นต้องปกปิดข้อมูลอะไรทั้งสิ้น

.

.

แต่แล้วข้อมูลที่เจนิสได้มา ก็กลับกลายเป็นวีรกรรมความห้าวหาญเยี่ยงวีรสตรีของคุณหนูมิวท์ไปซะได้ ดูทรงแล้วลุงพ่อบ้านแกจะรักและเทิดทูนเจ้านายคนนี้มาก ๆ แกถึงกับมีรูปมิวท์ตอนเป็นเด็กเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์และเอาออกมาโชว์ประกอบการบรรยาย แกเริ่มเล่าถึงความสำคัญของเด็ก ๆ LGBT ทั้ง 50 คน ว่าไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะมีเชื้อโควิดหรอก เพราะเด็กเหล่านี้ถูกมิวท์กับทีมทหารรับจ้างเสี่ยงตายบุกไปชิงตัวมาจากหอวัคซีน เลือดของพวกเขาเป็นสิ่งสำคัญอันแสนจะบริสุทธิ์ ประกอบกับหอวัคซีนเองก็เป็นอาคารปลอดเชื้อ พอพวกเด็ก ๆ ถูกกักตัวไว้ในนั้นอย่างดี โลกใบนี้ก็ไม่มีอะไรสะอาดไปกว่าพวกเขาอีกแล้ว

.

นอกเหนือจากนั้นลุงยังเล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างมิวท์กับเปรมที่เริ่มระหองระแหง พวกเขาตัดขาดจากกันในท้ายที่สุดทำให้ปัจจุบันมิวท์กลายเป็นสาวสวยลุคคุณหนูที่โสด จีบได้และแฟนกลายเป็นสัตว์ประหลาด รวมไปถึงเหตุผลสำคัญที่มิวท์เลือกที่จะใช้เฮลิคอปเตอร์บินมาถึงที่นี่ด้วย ลุงเล่าว่ามิวท์ไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะมีวิลเลจที่ตั้งตัวอย่างลับ ๆ อยู่ตรงนี้ แต่สิ่งที่นำพาทุกคนมาถึงนี่ก็คือ "แพรว" ความสัมพันธ์ระหว่างมิวท์กับแพรวนั้นช่างซับซ้อน แต่ก่อนเป็นเพื่อนแต่เดี๋ยวนี้เหมือนไม่ใช่เพื่อน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าถ้าแพรวยังอยู่ที่นี่และไม่ใช่เจนิสที่ดูแลแทน ชะตากรรมของชาว AP อพยพกลุ่มนี้จะเป็นยังไง

.

ศักยภาพของพวกเขาจะถูกนำมาใช้หรือเปล่าก็มิอาจคาดเดาได้ รู้แต่ว่าตอนนี้กำลังไปได้สวย พวกเขาอยู่ร่วมกับชาววิลเลจได้อย่างกลมกลืน ไม่มีการสร้างปัญหาใด ๆ แถมยังเป็นประโยชน์อย่างอเนกอนันต์อีกต่างหาก

.

"น่าเสียดายนะครับที่คุณแพรวไม่อยู่.. ไม่งั้นคุณมิวท์คงได้พบกับคนที่อยากจะเจอเป็นที่สุด"

ลุงพ่อบ้านพูดสรุปปิดท้าย หลังจากร่ายยาวอยู่คนเดียวมาซะนาน

.

"........!"

ตรงกันข้ามเพราะเจนิสได้แต่อึ้ง! สติเธอหลุดไปอีกครั้งนับตั้งแต่ที่ล่วงรู้ว่ามิวท์กับแพรวมีปัญหาอะไรกัน สองคนนี้แย่งผู้ชายคนเดียวกัน และมีอะไรกับเปรมแล้วทั้งคู่! นั่นทำให้เธอช็อคจนไม่ได้ยินข้อมูลอย่างอื่นอีกเลย ในหัวเธอมีแต่หน้าสวย ๆ ของมิวท์ผู้หญิงคนที่ชอบลอยวนเวียนเต็มไปหมด เธอเริ่มคิดถึงมิวท์ขึ้นมาอีกแล้ว.. แล้วหน้าก็เริ่มมืด , หัวใจเป็นหวิว ๆ , คล้ายจะเป็นลมล้มตรึงไปอีกหน

.

ก่อนที่เธอจะทนไม่ไหว เลยกลั้นใจถามหามิวท์ขึ้นมาแบบดื้อ ๆ

.

"แล้วตอนนี้คุณมิวท์เขาอยู่ไหนเหรอคะลุง? วันสองวันมานี้หนูยังไม่เห็นหน้าพี่เขาเลย?"

.

"เฮ้อ.. ก็นะ! ที่จริงผมก็ไม่อยากพูดหรอก แต่เมื่อคุณถามขึ้นมาแล้วล่ะก็.."

.

โคตรแม่มมึง! ช่างเป็นการเว้นวรรคที่ทั้งบีบเค้นแล้วก็จุกแน่น ราวกับโดนต่อยท้องแล้วเตรียมจะถูกลากเข้าป่าไปข่มขืนก็มิปาน แต่สุดท้ายลุงก็โพล่งความจริงออกมาอยู่ดี

.

"คุณมิวท์อยู่ร่วมกับพวกเราไม่ได้หรอกครับ.."

"เธอต้องอยู่นอกกำแพงกับเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว.. เพราะว่าเธอติดเชื้อ Covid-19 ! "

.

"ห๊าาาา!!! , อะไรนะ!?"

"เป็นไปได้หรอ? , ไม่ใช่อ่ะ! , ไม่ใช่! , ไม่ ๆ ๆ ๆ !"