Home / เมือง / Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+) / บทที่ 48 : รักษาฉันสิ อื้อ! (18+)

Share

บทที่ 48 : รักษาฉันสิ อื้อ! (18+)

Author: L.sunanta
last update Last Updated: 2025-08-09 23:09:51

เคี้ยวฟันกรามตุ้ย ๆ เม็ดยาแหลกละเอียดกระซาบฟันขมแผ่ซ่านไปทั่วกระพุ้งแก้ม รสขมและรสขื่นคือสิ่งที่แพรวกำลังแบกรับ เธอเลี่ยงที่จะดื่มน้ำตามด้วยซ้ำ และจงใจจะให้สิ่งที่ทำนั้นติดตราตรึงใจไปตลอดกาลจะได้ไม่เชื่อใครง่าย ๆ อีก

.

“กร๊อบ , กรุ๊บ , กร๊อบ , กรุ๊บ”

.

“โง่อย่างมึงมันต้องโดนแบบนี้!”

แพรวด่าตัวเองในใจ

.

ในปากเธอคือยาคุมชนิดเม็ดที่เพิ่งได้รับมาจากเภสัชกรประจำร้าน แพรวจับมันโยนเข้าปากไปแล้วก็เคี้ยวบดขยี้เคล้ากับน้ำตาให้สาสมกับความแค้นที่ตนเองโดนกระทำ เธอมันโง่ เธอมันโดนสวมเขา บางทีหญ้าที่วัวกินอาจจะเฝื่อน ๆ แบบยาคุมที่เธอกำลังเขมือบอยู่ก็เป็นได้

.

และในระหว่างที่ยังไม่กลืนลงคอแพรวก็ได้กลับหลังหัน พลางเดินออกมาจากช็อปของบริษัท ภารกิจสำเร็จแล้วเธอไม่มีทางท้องกับพีแน่ ๆ แค่ต้องกินยาคุมให้ตรงกับเวลาที่กำหนดอย่างเคร่งครัด แต่ทว่าทันทีที่เดินผ่านประตูหน้าออกมา ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่อย่างที่แพรวและพีคิดเอาไว้ในตอนแรกเลย

.

จากที่เดาว่าผู้คนที่ยืนอออยู่หน้าร้าน คือทีมแพทย์ที่ปลอมตัวมาจะจับกระเทยไปทำยาต้านเชื้อ พวกเขาน่าจะมีการวางกำลังอย่างเป็นระบบ มีเครื่องไม้เครื่องมือเป็น ปืนช็อตไฟฟ้า ปืนตาข่าย หรือไม่ก็กระสุนยางที่ใช้ในการสลายการชุมนุม แต่ก็ไม่เห็นจะมีกันสักชิ้น กลับกลายเป็นนิสิตสาวที่ต้องผงะเข้ากับคณะบุคคล ที่ต่างก็ยืนตรงถวายความเคารพต่อภาพฉายาลักษณ์ขนาดยักษ์ของท่านประธานบริษัท AP และภรรยา

.  

มันถูกฉายขึ้นมาบนตัวอาคารสำนักงานใหญ่ด้วยระบบแสงเลเซอร์ โดยมีส่วนหัวฉายอยู่บนยอดตึกสูงสุดและมีส่วนเท้าสยายลงมาจนถึงบริเวณช็อปขายยาด้านหน้า ในตำแหน่งที่แพรวยืนอยู่พอดีเป๊ะ

.

ตกใจสิจะเหลือเหรอ!

.

“อะ.. เอิ่มอะไรกันคะเนี่ยะ?!”

ขยับปากขมุบขมิบแต่ไม่ยักจะมีเสียงแพลมออกมา

.

และเสี้ยววินาทีต่อมาหล่อนก็ตรัสรู้ชอบได้ด้วยตนเองว่า ท่านประธาน AP หรือพ่อกับแม่ของมิวท์นั้น เป็นดั่งปูชนียบุคคลต่อวงการแพทย์ของประเทศ พวกท่านคือผู้ยิ่งใหญ่แม้แต่ช็อปขายยา AP ตรงนี้ ก็เป็นดั่งสถานอนุบาลที่มีคุณูปการต่อนักศึกษาคณะเภสัชทุกคน จึงไม่แปลกที่เหล่าแพทย์ทั้งหลาย จะทำการแสดงออกเชิงสัญลักษณ์ต่อการสูญเสียในครั้งนี้ พนักงานในช็อปเห็นสิ่งใดในจอข้างนอกก็เห็นสิ่งเดียวกัน บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความโศกเศร้าสูงสุด

.

แพรวจึงได้แต่กระเถิบตัวกระท่อนกระแท่นออกมาจากบริเวณ โดยอาศัยกระถางต้นไม้และซอกหลืบเสาไฟที่ใช้ประดับประดาเป็นที่กำบัง จนกระทั่งพ้นแล้วเธอจึงเอ่ยคำขึ้น

.

“วู่ววว.. แบบนี้โทรหาอีพีหน่อยดีกว่า อยากระบาย อยากเมาท์"

"เรื่องนี้ถ้าไม่ได้พูดเราคงอกแตกตายแน่ หวังว่ามึงคงยังไม่แวนซ์ไปไหนไกลนักนะ”

.

“ตู๊ดดด! ,  ตู๊ดดด!  , ตู๊ดดด!”

เสียงสัญญาณดัง รอคนฝั่งนั้นกดรับ

.

.

ตัดภาพมาอีกฟากหนึ่ง ณ ห้องสตูดิโอถ่ายทอดสดที่ถูกเคลียร์คนออกไปหมดแล้ว

.

ทีมงานช่างภาพช่างผมล้วนได้รับก๊าซมหัศจรรย์แห่งการรักษาของเปรมไปแบบถ้วนหน้า บางคนถึงกับประนมมือใส่หัวกล่าวคำนมัสการสาธุ ประหนึ่งได้รับการพรมน้ำมนต์จากพระเกจิอาจารย์ดังก็มิปาน และนั่นเองที่เป็นสัญลักษณ์สำคัญและการันตีได้ว่าผู้คนนั้นศรัทธาในตัวเปรมขนาดไหน เขาเป็นดั่งพระเจ้าไปแล้ว เป็นเครื่องจักรกลกึ่งโรบอทที่จะขาดเสียไม่ได้ในโลกยุควิบัติภัยนี้ จนกระทั่งก๊าซเริ่มจางลงเขาจึงได้หันมาพูดกับมิวท์

.

“พี่ให้ทุกคนออกไปหมดแล้ว เป็นไงบ้างไหวอยู่ใช่ไหมครับ”

ใบหน้าหล่อเหลากับคำพูดหวานเสนาะหู ใครฟังก็มีแต่จะละลายรวมถึงมิวท์ด้วย

.

“มิวท์ไม่ไหวค่ะพี่~! ป๊ากับม๊าตายแล้วนะพี่เปรม~! ป๊าตายแล้ว~! ฮือ.. อ.. อ.~!”

ทั้งปล่อยโฮทั้งพุ่งเข้าไปสวมกอด ตอกย้ำว่าต่อหน้ากล้องนั้นคือการแสร้งเป็นเข้มแข็งโดยสิ้นเชิง  มิวท์อ่อนแอจนถึงขีดสุดเธอร้องไห้แบบไม่ห่วงสวย แถมยังคุกเข่าลงซุกหน้าสวยจ่ออยู่ตรงเป้ากางเกงเปรม

.

“พี่ขอโทษนะมิวท์ถ้าเลือดของพี่เข้ากับพวกกระเทยได้มากกว่านี้ล่ะก็ พวกท่านก็คงจะหายดี ขอเวลาพี่อีกหน่อยเถอะพวกเรากำลังทำงานกันอย่างหนัก บริษัทเราก็รวมกันเป็นหนึ่งเดียวแล้วด้วย ถ่ายโอนเทคโนโลยีเข้าหากันอีกหน่อย อีกแค่นิดเดียวเชื้อโควิดร้ายก็คงจะหายไปจากโลกแบบ 100%"

เปรมอธิบายสลับกับการวาดฝ่ามือลูบไล้ ลงบนผมสวยของหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่ตรงเป้า

.

“งั้น!? แล้วก๊าซที่พี่พ่นให้พวกนักข่าวไปเมื่อกี้ล่ะคะ พี่โกหกพวกเขาหรอ?”

.

“ก็ไม่เชิงจ่ะ มันแค่ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ก็ป้องกันและยับยั้งการเผยแพร่เชื้อได้ในระดับที่น่าพอใจ พวกเขาจะไม่หายแต่จะไม่ตายไปสักระยะ”

.

“พี่เปรม!”

แก้มบวมป่อง มิวท์เหมือนจะงอนแล้วก็โกรธ

.

สวนทางกับหนุ่มหล่อที่เริ่มย่อตัวลงคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ตาพวกเขาประสานกันดวงแก้มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาช่างเป็นอะไรที่น่าสงสาร เปรมก็เลยใช้สันนิ้วปาดมันออกให้ เขากรีดปลายนิ้วไปจ่อที่ริมฝีปากบางของมิวท์ กดน้ำหนักแผ่วเบาจนปากสาวเจ้ายุบเป็นรอยบุ๋มน่ารัก

.

“ปากน่าจุ๊บจัง”

เปรมว่า

.

“พี่จูบนะ”

.

“จุ๊บบบบบบ!!!”  

.

กลายเป็นมิวท์ที่ชิงประกบปากนาบเข้าก่อน แล้วสะบัดหน้าหนีพลางชันกายลุกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะนักข่าว เธอประกบมือเข้าหากันพอหลวม ๆ  ถูฝ่ามือไปมาประหนึ่งคนที่ขาดความมั่นใจและเขินอายอยู่ในที

.

“พี่เปรมอ่ะ~! พี่ก็รู้ว่ามิวท์ติดเชื้อ~!”

สาวไฮโซก้มหน้าลงกดต่ำ

.

“ใช่ครับ! เพราะพี่รู้ไง! แล้วมิวท์เองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา พวกเราต้องทำยังไงมิวท์ถึงไม่ตายและยังมีชีวิตอยู่!”

กระชากชายเสื้อสะบัดทิ้งไปด้านหลัง เปรมเริ่มแกะกระดุมด้วยความรวดเร็ว แกนแข็งของเขาเสยชูชันขึ้นจนเห็นเป็นลำนูนโก่งอยู่ตรงร่องซิบ เขาเดินอาด ๆ เข้าหาหญิงสาวที่หน้าแดงระเรื่อ สายเข็มขัดถูกปลดออกเสื้อนอกกองอยู่ที่พื้น เปลือยท่อนบนเห็นเป็นรอนท้องที่เกร็งแข็งชวนลูบไล้

.

“ตรงนี้จะดีเหรอคะ? ข้างนอกคนเยอะแยะ”

.

“มิวท์อยากตายเหมือนป๊ากับม๊าไหมล่ะ ถ้าไม่ก็ต้องทำ! ตอนนี้การมีเซ็กส์กับพี่คือทางเดียวที่มิวท์จะยังมีชีวิต อสุจิของพี่กับเลือดซิงของน้องจะผสมกันทำให้เกิดการต้านเชื้อด้วยแรงปฏิกิริยา”

“ช่างเถอะ! ขี้เกียจพูดแล้วเราเอากันมา 4 -  5 ครั้งแล้วนี่นา ไม่งั้นมิวท์คงตายตามป๊ากับม๊าไปแล้วพี่พูดถูกไหม?”

.

เหมือนโดนไฟท์บังคับอยู่กลาย ๆ ผู้บริหารสาวหน้าใหม่ถูกจับตัวได้ เธอโดนวงแขนล่ำสอดอ้อมลำตัว ตามติดมาด้วยการโถมน้ำหนักตัวดันเธอนอนราบแนบบนโต๊ะ เพดานขาวเจิดจ้าแสงนีออนสะท้อนหน้าเห็นเปรมที่จ้องหน้าอยู่ดูมีความสุขท่วมท้น

.

ขาเรียวถ่างอ้าออกอย่างว่าง่าย ดุ้นแข็งใต้กางเกงดุนใส่ร่องจิ๋มที่ยังคงปิดผนึกด้วยจีสตริงสีเนื้อ  มิวท์ยกก้นขึ้นเองแล้วค่อย ๆ ปลดตะขอซิบกระโปรงออก

.

“แคว๊กกก!!!”

.

“พี่เปรมคะ?”

.

“คะ..ว่าไงเอ่ย?”

ฝ่ายชายตอบเสียงสั่น

.

“เย็ดมิวท์เลยค่ะไม่ต้องเกรงใจแพรวแล้ว ที่พูดวันนี้เธอคงเห็นแล้วว่าเราเป็นอะไรกัน ไม่ต้องปกปิดอะไรอีกแล้วนะคะพี่เปรม.. ม.. ม.. ม..”

“อ๊าาา.. ซีดดด..”

“มิวท์เองก็อยาก.. เปลี่ยนที่บ้างก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน.. น.. น.. น..”

.

กางเกงในตัวจิ๋วปลิวกระจายมันหล่นลงแถวหน้าห้อง และตอนนี้ก็มีเพียงริมหนวดบาง ๆ ของเปรมที่บดขยี้เข้าใส่กลีบร่องเสียวกระซิก เขาไม่ตอบสิ่งที่มิวท์ทักเลยสักคำ เผิน ๆ การเล่นเกมปลุกปล้ำในห้องส่งออกอากาศนี่แหละ ที่จะเป็นคำตอบที่เขามอบให้เธอ

.

“ฟู่~!”

.

ปล่อยก๊าซสีแดงออกมาจากฝ่ามืออีกคำรบ เปรมทำมันเป็นครั้งที่ 5 ว่ากันว่าถ้าเย็ดกันภายใต้แก๊สที่กลั่นจากเลือดกระเทยนี้ คนที่ปี้ด้วยจะสวยขึ้น เงี่ยนขึ้น และรอดจากการฆาตกรรมของ covid

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+)   บทที่ 50 : อีพี.. ม่ายยย! (18+)

    โพรเดียมเขยื้อนราวกับถูกโถมด้วยคลื่นสึนามิ หน้าอกของมิวท์แบนอัดกับแท่นด้านบนจนช้ำขึ้นเป็นปื้นและเปลี่ยนสีเป็นแดงระเรื่อ หัวถันสีชมพูอ่อนบดคาอยู่กับแท่นไม้ แต่ครานั้นมิวท์ก็มิปริปากด่าเปรมสักคำ กลับกลายเป็นเธอซะอีกที่ยังคงใช้ฝ่ามือเกาะขอบโพรเดียมเอาไว้แน่น พลันกระแอมบอกเขาไปว่าให้เอาอีกและเอาอีก.“ซีดดด~!”“ขอแรง ๆ เลยค่ะพี่เปรม , เอาแรง ๆ , เอาแรง ๆ กว่านี้อีกค่ะ!""อ่าาา~! , อ่าาา~! , อ่ะ! , อ่าาา~!”.“ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ!”.ทำทรงขอไปงั้น ๆ ทั้งที่ในหูได้ยินแต่เสียงของเปรมที่ครางเรียกชื่อผู้หญิงอีกคนอยู่ตลอดเวลา.“แพรว , แพรวจ๋า , โอ๊ยยยแพรว! , แพรวว! , ซีดดดด! , แพรววว!!!”.ตอกย้ำว่าเปรมคงยังลืมแพรวไม่ได้ และบางทีทั้งเขาและเธอก็อาจจะยังไม่เคยได้กันเลยสักครั้ง เพราะหลังจากที่มิวท์เอ่ยคำอนุญาตไปแต่ละดอกที่เปรมจัดให็ก็มีแต่ลูกหนัก ๆ แทบทั้งสิ้น แกนแข็งของเขากัดกินกลีบผกาเธอจนสะดุ้งหวิวไปถึงหน้าท้อง การเสียบเข้าเสียบออกกัดเซาะซอกร่อง ช่องคลอดเสียดสีเกร็งจนมิวท์ต้องจิกปลายเท้าเขย่งช่วย.“ซีดดด! , เสียวววอ่ะพี่~”“อร๊อยยย! รู้งี้ให้ครางชื่อแพรวไปนานแล้ว.. ว.. ว

  • Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+)   บทที่ 49 : สบึม! (18+)

    เม็ดเหงื่อกระซ่านเซ็นเปรอะเปื้อนแนบเนื้อ นี่คือกระบวนท่ารักระดับ Uncen ที่ดารา Av มาเห็นยังต้องโค้งคาราวะ เมื่อก๊าซของเปรมฟุ้งไปทั่วห้องเกร็ดละอองของมันเล็กซะยิ่งกว่ารูขุมขน แต่ก็ได้ผลดีกับมนุษย์เพศหญิงอย่างมิวท์แบบหาที่เปรียบมิได้ เธอร่านขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ เสียงจูบอันดูดดื่มไม่ได้เกิดขึ้นที่ปากแต่นาบคาอยู่ตรงหว่างขา แล้วก็เป็นกลีบผกาของเธอเองที่ขมิบใส่ดวงหน้าเปรมจนดิ้นหนีแทบไม่หลุด.“เยสสส~! อ่าาา~! พี่เปรม.. ม.. ม.. ม ขา.. า.. า..”“พี่เปรมสุดที่รัก~!”.“งึด.. ด.. งึด.. ด.. งึด.. ด.. ด..” เนื้อตัวกระตุกเกร็งตามติดมาด้วยการใช้ต้นขาวขาว ๆ บีบขนาบใส่ใบหน้าให้ฝ่ายชายจอมจมอยู่ในดงแมกไม้ป่าเบญพรรณ และเนินแห่งการเรียนรู้.“มิวท์เสียวกว่าเดิมอีกค่ะ~ พี่ใช้ก๊าซแบบใหม่เหรอคะ? อืมมม.. ม.. ม ซีดดด!”“อ่าาา~ , เสียววว~”.พูดไปพลางแกะกระดุมเสื้อสูทของตัวเองออกไปด้วย สาวเจ้ายกตัวขึ้นไล่ระดับแขนเล็กน้อยพลันทดเอาความภูมิฐานออกไปจากตัวตน คงไว้แต่ยกทรงกับเสื้อเชิ๊ตตัวบางที่คลุมร่างไว้พอหลวม ๆ กระชากที่เดียวก็คงจะหลุดออกเป็นชิ้น ๆ แสงไฟเจิดจ้าฉาบอาบลงมา เงาสะท้อนส่องเห็นเป็นร่องนมโครงหน้ากับเนื้

  • Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+)   บทที่ 48 : รักษาฉันสิ อื้อ! (18+)

    เคี้ยวฟันกรามตุ้ย ๆ เม็ดยาแหลกละเอียดกระซาบฟันขมแผ่ซ่านไปทั่วกระพุ้งแก้ม รสขมและรสขื่นคือสิ่งที่แพรวกำลังแบกรับ เธอเลี่ยงที่จะดื่มน้ำตามด้วยซ้ำ และจงใจจะให้สิ่งที่ทำนั้นติดตราตรึงใจไปตลอดกาลจะได้ไม่เชื่อใครง่าย ๆ อีก.“กร๊อบ , กรุ๊บ , กร๊อบ , กรุ๊บ”.“โง่อย่างมึงมันต้องโดนแบบนี้!”แพรวด่าตัวเองในใจ.ในปากเธอคือยาคุมชนิดเม็ดที่เพิ่งได้รับมาจากเภสัชกรประจำร้าน แพรวจับมันโยนเข้าปากไปแล้วก็เคี้ยวบดขยี้เคล้ากับน้ำตาให้สาสมกับความแค้นที่ตนเองโดนกระทำ เธอมันโง่ เธอมันโดนสวมเขา บางทีหญ้าที่วัวกินอาจจะเฝื่อน ๆ แบบยาคุมที่เธอกำลังเขมือบอยู่ก็เป็นได้.และในระหว่างที่ยังไม่กลืนลงคอแพรวก็ได้กลับหลังหัน พลางเดินออกมาจากช็อปของบริษัท ภารกิจสำเร็จแล้วเธอไม่มีทางท้องกับพีแน่ ๆ แค่ต้องกินยาคุมให้ตรงกับเวลาที่กำหนดอย่างเคร่งครัด แต่ทว่าทันทีที่เดินผ่านประตูหน้าออกมา ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่อย่างที่แพรวและพีคิดเอาไว้ในตอนแรกเลย.จากที่เดาว่าผู้คนที่ยืนอออยู่หน้าร้าน คือทีมแพทย์ที่ปลอมตัวมาจะจับกระเทยไปทำยาต้านเชื้อ พวกเขาน่าจะมีการวางกำลังอย่างเป็นระบบ มีเครื่องไม้เครื่องมือเป็น ปืนช็อตไฟฟ้า ปืนตาข่าย ห

  • Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+)   บทที่ 47 : แถลงการณ์

    พ่นลมหายใจพรูออกจากริมฝีปากที่ทั้งสั่นและแตกระแหง มิวท์ในลุคคุณหนูแทบจะเก็บอาการโศกเศร้าไว้ไม่อยู่ เธอถึงกับวางโพยแถลงการณ์ลงบนโพเดียม พลางยื่นมือทั้งสองข้างออกมาจับกระชับด้านข้าง ก้มหน้าก้มตาปิดบังสีหน้าที่เหยเกบิดเบี้ยวเอาไว้.“แชะ! , แชะ! , แชะ! , แชะ! , แชะ!”เสียงชัตเตอร์จากนักข่าวรัวรันพัลวัน ยังไม่นับภาพเคลื่อนไหวกับไฟล์วีดีโอและ Live สดบนอินเตอร์เน็ต.กว่า 30 ชีวิตอัดกันอยู่ในห้องส่งแห่งนี้ นักข่าวแต่ละคนล้วนสวมหน้ากากครอบแก้วของบริษัท AP ป้องกันเชื้อ ใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ กลัวก็กลัวแต่ทว่าข่าวที่มิวท์บุตรสาวคนเดียวของบริษัทกำลังจะแถลงนั้น เป็นอะไรที่สำคัญกว่าชีวิตของพวกเขาซะอีก นี่คือข่าว ๆ เดียวที่จะเปลี่ยนโฉมหน้าคร่าตาของประเทศนี้ไปเลย.“เอิ่ม.. ม.. ม..”“ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา ดิฉันพร้อมแล้วค่ะ”“ก่อนอื่นต้องเรียนให้ทราบว่าถ้อยแถลงที่ดิฉันจะพูดต่อไปนี้ จะกล่าวเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ได้โปรดตั้งใจฟังและห้ามตั้งคำถามใด ๆ ทั้งสิ้นนะคะ""หึ.. หึ.. ฮือ.. ฮือ.. อ.. อ~!”.เสียงสะอึกสะอื้นหลุดออกอากาศแบบสด ๆ ช่างเป็นการยืนบนโพเดียมที่น่าสงสารที่สุดแล้วเท่าที่แพรวเคยเห็นมา ขนาดมองผ

  • Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+)   บทที่ 46 : shoppee ช็อปใหญ่

    ผู้คนขวักไขว่ยืนเต็มหน้าช็อป ด้านหน้าเป็นโซนขายยาแต่ด้านหลังเป็นอาคารสำนักงานหลังเบ่อเริ่ม คะเนจากสายตาน่าจะมีพื้นที่มากกว่า 20 ไร่ ตัวอาคารสูงโด่ราวกับหำช้างที่จ้องจะแยงท้องฟ้าให้เป็นรูเพื่อขอฝน และแน่นอนว่าบริษัท AP คงไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไป นอกเสียจากบริเวณช็อปขายยาที่เปิดไว้สำหรับต้อนรับลูกค้าจากภายนอก .ผู้คนพวกนั้นไม่ใช่ชาวบ้าน ไม่ใช่ชาวเมือง แล้วก็ไม่ใช่ประชาชนปกติ มองปราดเดียวด้วยสัญชาตญาณพีก็ทราบทันทีว่าพวกเขาคือเจ้าหน้าที่ทีมแพทย์ที่แฝงตัวมาเพื่อเตรียมจะตะครุบกระเทยทุกคนที่เผลอเข้ามาซื้อยาคุม ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องรีบแจ้งสิ่งนี้ให้แพรวทราบ.“กูคงมาส่งมึงได้ไกลสุดแค่นี้ล่ะเพื่อน”.“…..”หญิงสาวเงียบชักสีหน้างง แต่ก็ยังอุตส่าห์ก้าวขาลงจากมอเตอร์ไซต์.“มึงว่าไงนะพี?”.“กูบอกว่ากูเข้าไปกับมึงไม่ได้”“พวกหมอมีเครื่องแสกนกูโดนรวบตัวแน่ มึงต้องจัดการที่เหลือเอาเองเข้าใจไหม? ทำได้ใช่ไหม?”.แพรวทอดสายตาผ่านหน้ากากกันแก๊สออกไปรอบ ๆ พลางพยักหน้าตอบรับ เนื่องจากเธอเองก็ดูออกเช่นกันว่านี่คือกับดัก ลำพังหลักฐานทางวิทยาศาสตร์และภาพถ่ายในโทรศัพท์เธอคงจะแฟนตาซีเกินไป กว่าจะตรวจสอบหรืออ

  • Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+)   บทที่ 45 : โอสถสถาน

    คนที่น่าสงสารที่สุดสำหรับเคสนี้เห็นทีจะเป็นคุณพ่อ แกยังคงนอนฟุบหน้าคาสายน้ำเกลืออยู่บนโต๊ะอาหาร เมาหัวราน้ำโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยว่าความลับที่อุตส่าห์ปกปิดไว้ ได้ถูกเฉลยออกไปหมดแล้วโดยสตรีที่ไหนก็ไม่รู้ มิหนำซ้ำยังโดนขโมยมอเตอร์ไซต์ออกไปจากโรงจอดอีกต่างหาก แต่ก็อย่างว่าล่ะ! ระบบรักษาความปลอดภัยขั้นเทพที่ไม่มีคนคอยดูคอยฟัง กี่หมื่นสัญญาณเตือนดังก็คงไม่มีประโยชน์.จอภาพวงจรปิดในแล็บสว่างโพลงชัดยิ่งกว่าชัด มันซูมเข้าซูมออกได้ปรับโฟกัสให้หน้าชัดหลังเบลอก็ได้ แถมยังส่องได้มากกว่าแค่ป้ายทะเบียน กดคีย์บอร์ดปุ่มเดียวเลนส์นี่ยื่นซูมเข้าไปจนเห็นกากจุลินทรีย์บนชั้นหนังกำพร้าเลยทีเดียว เสียดายที่ไม่มีใครอยู่ดูสักคน พ่อเมาเกินกว่าจะได้สติ พลางปล่อยให้พีกับแพรวสองหัวขโมยคนใกล้ชิดแว๊นซ์รถออกไปสู่โลกภายนอกแบบไม่ยี่หระ .“บรี๊นนน! , บรื้นนน! , บรื้นนน!”.ควันโขมงโฉงเฉงพีขับแพรวซ้อนหมวกกันน็อคไม่ต้อง เพราะลำพังหน้ากากกันเชื้อที่ใส่อยู่ก็รูปร่างเหมือนหมวกนิรภัยอยู่แล้ว อาศัยพื้นที่เล็ก ๆ บนทางเท้าวางพาดล้อยางลงไป กระเทยหนุ่มทำการบังคับทิศทางหักแฮนด์ซ้ายบ้างขวาบ้างฉวัดเฉวียนเสียวไส้ เจตนาจะไปให้ถึงท

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status