บทที่ 51 : โถ่เอ๊ย! ทำไมวะ!

“พี! , อีพี! , นี่กูเอง! แพรวเพื่อนมึงเองนะ! เกิดอะไรขึ้นกับมึงเนี่ยะ!”

ลากตัวเพื่อนลงมาจากอานมอเตอร์ไซต์ นิสิตสาวจับเขานั่งราบลงกับพื้นถนนเอาหลังพิงตัวรถเอาไว้

.

“อั๊ก~!”

“กะ.. กูไม่รู้กูหายใจไม่ออก.. ก.. ก.. ช่วยกูด้วย!”

“อั๊ก.. ก.. ก.. , อั๊ก.. ก.. ก.. ก , อั๊ก.. ก.. ก!”

ไม่เหลือเค้ากระเทยคิงคองที่ทรงพลัง พีแทบจะพูดไม่เป็นคำอยู่แล้วหน้ากากครอบแก้วของเขาเริ่มขึ้นฝ้า ผสมกับลิ่มเลือดที่เจ้าตัวสำลักออกมาเป็นจุด ๆ

.

มือเริ่มชักเกร็งขาเริ่มสะบัดเตะป่ายปัดไปทั่ว ทั้ง ๆ ที่ตัวเลขออกซิเจนบนหน้ากากยังเหลืออยู่เกือบ 50% อาการแบบนี้น่าจะเกิดกับแพรวที่ใส่หน้ากากเวอร์ชั่นแฮนด์เมดอยู่มากกว่า ผลิตภัณฑ์ของบริษัท AP แสนจะมีคุณภาพแต่มาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับลูกค้าได้ยังไง ลุงไทยมุงคนเดิมก็เลยตะโกนสวนขึ้นอีกครั้ง

.

“ไม่ไหวหรอกอีหนูเอ๊ย! พาขึ้นมอไซต์แล้วไปส่งหมอที่ด่านตรวจโควิดดีกว่า ด่านอยู่หัวมุมถนนตรงนี้นี่เองพวกเราพยายามช่วยทุกอย่างแล้ว แต่หมวกครอบแก้วมันถอดไม่ออกเลย! มันแข็งแรงมาก! ไอ้หนุ่มนี่กำลังจะตายเพราะมันนะ!”

.

แพรวเห็นด้วยอย่างยิ่ง เธอเองก็เห็นพ้องต้องกันว่าหน้ากากครอบแก้วที่พีใส่อยู่นั้นไม่ใช่รุ่นปกติ ตัวล็อคเป็นเหล็กสายรัดเป็นยางโพลิเมอร์ที่ทั้งเหนียวและทนไฟ แผ่นกั้นด้านหน้าก็ไม่ใช่พลาสติกธรรมดาแต่น่าจะเป็นกระจกกันกระสุน ทุกทีที่เคาะลงแรง ๆ กระดูกมือนั้นแทบหัก ดูรวม ๆ แล้วไอ้หมวกซังกะบ๊วยนี่แหละคือตัวปัญหา พีตายคาอุปกรณ์ชนิดนี้แน่ถ้าถอดมันไม่ออก

.

เหงื่อนองท่วมหน้าตัวเลขบอกปริมาณก๊าซในหน้ากากแพรวลดเหลือแค่ 2 % ด้วยความสัตย์จริงว่าเธอเองก็จวนจะวิกฤต แพรวหันซ้ายแลขวาคิดวิเคราะห์ว่าจะเอายังไงต่อไปดี จะส่งพีที่เป็นกระเทย LGBTQ ไปให้หมอดีไหม คงไม่ดี! เพราะเจ้าตัวก็เพิ่งปฏิเสธอยู่หยก ๆ  ครั้นจะไม่ทำอะไรเลยเพื่อนก็เจียนจะขาดใจตายลงต่อหน้าต่อตา

.

นี่มันวันวินาศสันตะโรอะไรกัน ทำไมคนอย่างแพรวถึงเจอแต่เรื่องแย่ ๆ ไม่หยุดหย่อน เธอเป็นตัวเอกของเรื่องนี้นะ จะมาสูญเสียคนรักกับของรักไปในคราวเดียวกันมันก็กระไรอยู่ ว่าแล้วสาวเจ้าจึงสอดมือเข้าไปยังใต้คางตัวเอง พลางปลดตะขอรัดคางของหน้ากากกันแก๊สออก

.

“คลิก!”

.

“ฟู่~!!!”

เขม่าควันโพยพุ่งผมยาวสลวยสะบัดพรึบหยาดเหงื่อกระเซ็นซ่าน ทำเอาไทยมุงถึงกับแตกตื่น พวกเขาต่างถอยกรูออกห่างเป็นวงรัศมี ไม่มีใครอยากสัมผัสโดนสารคัดหลั่งของคนแปลกหน้า ต่อให้ตรงหน้าจะเป็นนิสิตสาวสวยงามหุ่นดีระยับ ก็มิอาจปฏิเสธความกลัวต่อเรื่องนี้ได้  

.

“เฮ๊ย!”

“แล้วนั่นเอ็งถอดออกทำไมล่ะนังหนู? ประเดี๋ยวก็ตายห่าหรอก?!”

ถ้อยคำเป็นห่วงกึ่งต่อว่าโพล่งออกจากปากของลุงคนเดิม แกใช้ปลายนิ้วเคาะลงที่หน้ากากครอบแก้วของตัวเอง "ป๊อก ๆ !” ราวกับต้องการจะส่งสัญญาณว่า ยุคนี้สมัยนี้มีไอเท็มชนิดนี้เป็นสิ่งจำเป็น 

.

แพรวก็เลยตะคอกเสียงใส่ โดยมีร่างอันแน่นิ่งของพีนอนหนุนอยู่บนตัก

.

“หยุดพูดไปเลยลุง!”

“หนูแค่จะลองปลดตะขอตรงสายรัดคางของหนูดูเฉย ๆ  ถ้าเราสอดนิ้วเข้าไปข้างล่างได้แล้วดึงกลับทาง แค่นี้ล็อคก็จะหลุดออกได้ง่าย ๆ "  

.

แววตาดุดันโคตรน่ากลัว นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ มันคือภารกิจช่วยชีวิต

.  

"แล้วถ้าเราเอาตรรกะเดียวกันมาใช้กับเพื่อนหนูดูบ้าง มันอาจจะเวิร์คพวกลุงอาจจะใช้ความรุนแรงกับพีมากเกินไป หน้ากากก็เลยไม่หลุดออก ขอหนูลองพิสูจน์ทฤษฎีดูหน่อยเถอะนะคะ”

.

แพรวอธิบายด้วยใบหน้าที่เปล่าเปลือย ความขาวไม่มีประโยชน์ความคมเป็นแค่เรื่องไม่จำเป็น มันปกป้องเธอไม่ได้และตอนนี้คำถามสำคัญก็คือ เธอจะทนกลั้นหายใจไม่ให้ไวรัสเข้าสู่โพรงจมูกไปได้นานแค่ไหน นี่ต่างหากที่พวกลุง ๆ ไทยมุงเป็นห่วง บางส่วนในพวกเขาจึงได้แอบผละตัวออกไปเพื่อโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ทีมสืบสวนโรค ซึ่งพวกเขากำลังจะมา 

.

โฟกัสของแพรวมีแค่พีเพื่อนรัก เธอจึงเริ่มสอดนิ้วเข้าไปที่ใต้คางของพีซึ่งน่าจะมีระยะห่างระหว่างผิวเนื้อ กับขอบหน้ากากมากพอให้นิ้วเรียว ๆ ของหล่อนแยงเข้าไปได้ อ้างอิงจากก่อนหน้านี้ที่ทำกับหน้ากากของตัวเองสำเร็จไปแล้วหนหนึ่ง แต่ดันไม่ใช่!

.

“กึก!”

ติดขนัดนิ้วมือชนเข้ากับขอบวัสดุที่งอกเสริมออกมา อุปกรณ์ดังกล่าวปิดกั้นช่องว่างที่ควรจะมีเอาไว้ ทำให้แพรวสอดนิ้วเข้าไปได้แค่ไม่กี่มิลลิเมตร  

.

“บะ.. บ้าน่ะ!”

“อะไรกัน! ทำไมถึงแหย่เข้าไปลึกกว่านี้ไม่ได้ล่ะ?!”

.

ตกใจจนต้องดึงนิ้วออกมาสะบัดรุนแรง สีหน้าแพรวดูไม่ดีนักวินาทีที่เธอก้มมองดูเพื่อนผ่านส่วนหน้าของหน้ากาก กลับพบแต่คราบเลือดสีแดงฉาน ที่กระเซ็นซ่านเปรอะจนมองไม่เห็นว่าคนข้างในเป็นยังไง

.

แขนพีพาดห้อยต่องแต่งขาเขาหยุดดิ้นทุรนทุราย ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงครือครางขอความช่วยเหลือ ไม่มีแม้แต่การกระเพื่อมของทรวงอกที่บ่งบอกถึงสัญญาณชีพ นั่นจึงหมายความว่า

.

“พี~!”

“อีพี~!”

“เฮ๊ย! ไม่เอาสิ! อย่าทำแบบนี้เพื่อน! มึงจะมาตายอย่างหมาข้างถนนแบบนี้ได้ไง!”

“มึงคือซุปเปอร์โมเดลไม่ใช่หรอ?”

“ไหนมึงบอกมึงจะไประดับโลกไง?!”

“อีพี~!”

“อีพี~!!!”

“พี!!! , พี!!! , พี!!!"

“ม่ายยย~!!! , กรี๊ดดด~!!!”

.

น้ำตาแตกเป็นสายโลหิตแพรวแผดร้องเจียนจะขาดใจตาย เธอทั้งทุบทั้งตีทั้งเขย่าร่างหนาของเพื่อนด้วยเรียวแรงที่เหลืออยู่ทั้งหมด ต่อด้วยการซุกหน้าลงไปอิงแอบกับแผ่นกระจกกั้นที่กักกันเธอออกจากเพื่อนและเลือดของเขา หยาดน้ำตาย้อยเป็นทาง มันเปรอะเปื้อนเลอะเทอะจนใครเห็นเข้าก็อดเวทนาสงสารไม่ได้ ทำทุกอย่างแล้วทำทุกทางแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววที่พีจะได้สติกลับคืนมาเลย

.

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจากแพรวที่โกรธแค้นเปรมกับมิวท์อย่างหนัก มาบัดนี้โชคชะตากับเล่นตลกใส่เธอด้วยการพรากเพื่อนที่สนิทที่สุดไป พีจากไปแบบคลุมครือ การตายของเขาสุดแสนจะเป็นปริศนา แต่ก็มิวายทิ้งเบาะแสอะไรบางอย่างเอาไว้ ว่าไอ้หน้ากากครอบแก้วจากบริษัท AP ที่เขาใส่นี่แหละคือตัวแปรสำคัญ ไม่มีมันพีก็ไม่ตาย นี่คือข้อเท็จจริงเดียวที่แพรวมีในตอนนี้

.

“วี้หว่อ~! , วี้หว่อ~! , วี้หว่อ~! , วี้หว่อ~! , วี้หว่อ~!”

“วี้หว่อ~! , วี้หว่อ~! , วี้หว่อ~! , วี้หว่อ~! , วี้หว่อ~!”

.

ช็อคจนไม่รู้สติแพรวจิตหลุดไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ตัวชาหน้าชาก้นจ้ำเบ้าจนไม่รู้ว่าทีมแพทย์กับทีมเปลแล้วก็รถพยาบาลได้ลงสู่พื้นที่แล้ว บรรดาไทยมุงต่างพากันโบกมือเพื่อส่งสัญญาณว่ามีผู้ป่วยอยู่ตรงนี้ แล้วก็เป็นโชคดีของแพรวที่ได้ลุงพลเมืองดีคนเดิมเป็นคนลากตัวเธอออกมาจากจุดเกิดเหตุ พร้อมกับหาหน้ากากอันใหม่มาให้    

.

“หมอครับ..ตรงนี้อีกหนึ่งครับ! นังหนูนี่ไม่มีหน้ากาก!”

แกว่า

.

สุดท้ายก็เลยกลายเป็นแกซะเองที่แม้จะช่วยพีไม่ได้ แต่ก็ได้ช่วยแพรวเอาไว้แบบไม่ได้ตั้งใจ ร่างบางโดนหิ้วปีกออกมาวางลงตรงที่ว่างข้าง ๆ ริมถนน ตาแพรวแข็งเป็นหินดวงตาดำทะมึนหลุดลอย ราวกับถูกกระชากวิญญาณออกไปสู่ยมโลก กระทั่งวินาทีที่มีหน้ากากอันใหม่ครอบสวมลงมาให้ และมีลมก๊าซบริสุทธิ์เสริมเข้ามาในปอด ปากเธอก็ยังทำได้แค่พึมพำในลำคอ

.

“ม่ายยย~ , ม่ายยย~ , อย่าเอาไป~ , อย่า.. า.. า.. , อย่าเอาไป~!”

“อย่าเอาพีไป~ , อย่าเอาพีไป~ , อย่าเอาพีไปนะ~ , อย่าเอาไป~!”

วนไปวนมาอยู่แค่นี้

.

เธอช่วยเพื่อนไม่ได้และภาพสุดท้ายที่เห็น ก็คือร่างอันแน่นิ่งของพีบนเปลสนามที่มีทีมแพทย์ในชุด PPE 4 คนหามขึ้นไปบนรถ  

.

“อย่านะ~ , ได้โปรดอย่าเอาพีไป~! , อย่าาา~!”

.

“คร่อกกก!!!”

.

สลบไปทั้งน้ำตาความเสียใจขั้นโคม่าบวกกับความช็อคอันบ้าคลั่ง ใครไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่รู้สึก แพรวบอบช้ำทางจิตใจอย่างรุนแรงจนหมดสติไปทั้ง ๆ อย่างงั้น กว่าจะตื่นขึ้นอีกครั้งเรื่องราวก็คงดำเนินไปไกลแสนไกลจนตัวละครหลักอย่างเธอ อาจจะจับไม่ได้ไล่ไม่ทันไปซะแล้ว