บทที่ 52 : เผาศพ

ชั้นในตัวบางลายเรียบร้อยถูกสวมใส่คืนเข้าที่ ย่างกายไปอีกฝั่งมีบลาสีเข้ากันวางกองอยู่บนพื้น มิวท์บรรจงสวมทุกอย่างคืนสู่ร่างเปลือยตนเองด้วยความเคอะเขิน ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกแต่เธอก็ยังไม่ชินกับพฤติกรรมเสื่อมทรามคาวโลกีย์นี้เสียที กิจกามเริงสวาทของเธอและเปรมจบลงไปแล้ว โพรเดียมเต็มไปด้วยคราบเหงื่อ ส่วนโต๊ะเมนตรงกลางก็เกรอะกรังไปด้วยสารคัดหลั่งจำพวกน้ำหล่อลื่นและซากอสุจิ

.

บางทีพวกเขาอาจจะเร่งเกินไป ความรุนแรงเกินห้ามใจทำให้อะไร ๆ จบลงเร็วกว่าที่คิด จึงไม่เป็นผลดีต่อความรู้สึกลึก ๆ ภายในใจสักเท่าไหร่ มิวท์ยังไม่เสร็จนั่นคือความจริง เธอค้างเติ่งกลางอากาศดูจากรอยย่นบนใบหน้าก็รู้ว่าเธอไม่สบอารมณ์นัก 

. 

“คลิ๊ก”

สะบัดบลาติดตะขอคืนด้วยตนเอง นวลนมดีดเด้งเข้าที่ตามติดมาด้วยการก้มลงคว้าเอาชุดเดรสกับเสื้อสูทอันแสนภูมิฐาน ขึ้นมากลัดกระดุมคืนตำแหน่งเดิม 

.

“บ้าบอชะมัด! ใครกันที่โทรมาขัดอารมณ์ตอนนี้ , หึ๊ยยย! , น่าโมโหจัง!”

สะบัดผมมุ่ยหน้ามองบน มิวท์เดินย้อนกลับมายังโต๊ะเมนตรงกลาง ที่ซึ่งมีเปรมกับร่างเปลือยของเขากำลังนอนคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่

.

“ให้ตายเถอะ! ก็จริงอยู่ว่าฉันอาจจะปลอดภัยจากการติดเชื้อไปได้สักระยะ แต่ฉันยังไม่เสร็จนี่นา ฉันยังไม่ถึงจุดสุดยอดเลยด้วยซ้ำโถ่เอ๊ย!”

.

มิวท์ไม่ได้แค่คิดในใจแต่ยังใช้ตากลมสวยสุดบ่องแบ้ว ชำเลืองมองแกนแข็งของเปรมไปพร้อมกัน มันยังคงตั้งตระหง่านชูชันต่อให้พยายามบังหรือปิดป้องเธอก็ดูออกอยู่ดี โดยสถิติแล้วอสุจิจากกระบอกดุ้นจะพุ่งน้ำออกมาได้มากกว่านี้มาก เปรมยังใส่ได้อีกหลายดอกแต่เขาจำเป็นต้องหยุดลงกลางครันและขอให้มิวท์เลิก เพราะบทสนาที่ดังก้องอยู่ในสายโทรศัพท์

.

“เช๊อะ! ไงคะพี่เปรมคุยเสร็จรึยังมิทราบ?!”

กระแหนะกระแหนสุดฤทธิ์ มิวท์นั่งลงบนโต๊ะด้วยชุดเก่าชุดเดิม เธอเค้นเสียงเข้มพลางจิกสายตาประชดประชันสุดเหยียด

.

ทำเอาฝ่ายชายที่นอนคุยอยู่ต้องสปริงตัวขึ้นมา เปรมรีบใช้สันนิ้วจ่อเข้าที่ริมฝีปากตัวเองเป็นสัญญาณบอกให้มิวท์เงียบ

.

“ชู่ววว!!!”

“เงียบก่อนมิวท์นี่เรื่องสำคัญนะ!”

.

“หึ! พี่ก็เป็นงี้ทุกทีได้หลายครั้งแล้วนี่เน๊อะ จะทำหรือจะทิ้งก็ได้พวกทำทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ก็งี้!”

.

ส่ายหน้าไม่สนใจเปรมก้าวเท้าลงจากโต๊ะแล้วคุยสายต่อ ขณะที่สายตาก็มองหาชุดเสื้อผ้าของตัวเองไปพร้อมกันด้วย

.

"/ไงต่อนะครับด็อกเตอร์ เมื่อกี้ผมไม่ค่อยได้ยิน/”

.

“/ได้ตัวอย่างเลือดสูตรใหม่แล้วเหรอครับ?/”

.

“/เลือกของพวกวิปริต พวกกระเทยที่มีฮิโมโกลบินเป็นประจุลบที่เข้ากับเลือดของผมได้/”

“/เยส!/”

“/แจ่มเลยด็อกเตอร์!/”

.

“/อ่า.. ฮะ/”

.

“/ครับ/”

.

“/รับทราบครับ/”

.

มิวท์ได้แต่มองตามอย่างน่าสงสาร นี่สินะที่เขาเรียกว่าโดนฟันแล้วทิ้งอย่างชัดแจ้ง เปรมไม่สนใจเธอเลยสักนิดเขาเอาแต่โทรศัพท์แล้วก็แสดงออกชัดผ่านทางใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม ดูเขาจะฟินเหลือเกินปลายสายน่าจะเป็นคุณหมอสักคนหนึ่ง ฟังจากน้ำเสียงที่ลอดออกมามิวท์เดาว่าน่าจะเป็นด็อกเตอร์คนที่รับผิดชอบโครงการ covid  หมอคนนี้แหละคือคนที่เปลื่ยนให้เปรมเป็นกึ่งคนกึ่งโรบอท ไม่มีหมอคนนี้แม้แต่มิวท์เองก็อาจจะตายเพราะติดเชื้อตามพ่อกับแม่ไปแล้ว  

.

น้ำกามของเปรมช่วยยื้อชีวิตเธอไว้  ก๊าซจากฝ่ามือเขาก็ช่วยเหลือพลเมืองได้เป็นหมื่น ๆ คน แม้จะต้องแลกกับการสังเวยเลือดของ LGBT เป็นจำนวนมาก แต่พอคิดในแง่ของธุรกิจและมูลค่าทางการตลาดแล้วล่ะก็ ก็นับว่าคุ้มค่ากับการเข้ามาลงทุนของบริษัท AP อยู่ และกับตอนนี้ที่ทุกอย่างอยู่ในมือมิวท์ทั้งหมดด้วยแล้ว พอมีเปรมมาร่วมหัวจมท้ายด้วยอะไร ๆ มันก็เลยลงล็อคไปหมด  

.

ยกเว้นการกระทำที่กำลังเป็นอยู่ซึ่งมิวท์ไม่ชอบมันเลย ใครจะอยากเป็นม้ากระดกที่โดนโยกโครม ๆ แล้วทิ้งไปเล่นกระดานลื่นกันล่ะ นี่ชีวิตคนนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น เธอก็เลยต้องโต้ตอบความไม่พอใจกลับไป

.

“พี่เปรมคะ!”

สาวเจ้าตะโกนลั่นห้อง

.

“หืม..?”

“/แป๊บนะด็อกเตอร์/”

เขาใช้ฝ่ามือป้องโทรศัพท์ไว้พลันตวัดหน้ากลับหลังหันด้วยสภาพนุ่งลมห่มฟ้า ดูทรงแล้วเปรมน่าจะตื่นเต้นกับการสนทนากับด็อกเตอร์มากจริง ๆ

.

“พี่ไม่ต้องใส่แล้วนะคะเสื้อผ้าอ่ะ!”

“ตอนนี้มิวท์เก็บทุกอย่างมากองไว้ตรงนี้หมดแล้ว"

"หยุดคุยซะที! ไม่งั้นมิวท์จะโยนมันลงหน้าต่างแล้วทิ้งพี่ไว้ในนี้คนเดียว!”

.

หน้าแดงแปร๊ดโกรธเดือดปุด ๆ ทว่าก็ยังแลดูน่ารักเหมือนเด็ก ๆ อยู่ดี มิวท์ทำท่าทางน่ากลัวแบบนั้นไม่ขึ้นหรอก เธอทั้งดูอ่อนโยนและน่าปกป้อง เปรมมองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอกำลังงอนและต้องการให้เขากลับมาสนใจ เขาก็เลยต้องตัดสายจากด็อกเตอร์ไปพลางก่อน

.

“/เอิ่ม../”

“/อย่างงี้ครับด็อกเตอร์ พอดีตอนนี้ผมมีธุระนิดหน่อย/”

“/ด็อกเตอร์ดำเนินการเบื้องต้นไปก่อนเลยนะครับ พยายามยื้อชีวิตเขาไว้ให้ได้ห้ามให้ตายเป็นอันขาด/”

“/ผมขอเวลาไม่เกิน 5 นาที จะบินเฮลิคอปเตอร์ไปหาถึงสถาบันเลย/”

.

“/ครับ/”

.

“/ได้ครับ.. ตามนั้นเลย/”

.

“/โอกาสหนึ่งในล้านเราตามหาตัวคนแบบเขามานานแสนนาน ในที่สุดก็เจอซะทีเรามีโอกาสชนะศึกนี้แล้วใช่ไหมครับ/”

.

แว่วเสียงคุยจากปลายสายตอบกลับมาอีกหลายคำ แต่ก็ไม่น่าจะดังเท่ากับเสียงดังต่อไปนี้

.

“กึก! ๆ  , แอ๊ดดด!”

มันคือเสียงหมุนลูกบิดประตูคลายล็อคออก มิวท์กำลังจะเดินหอบเสื้อผ้าของเปรมออกจากห้องไป แบบไม่รอห่าเหวอะไรอีกแล้ว

.

“เฮ๊ย! มิวท์อย่าเพิ่งโอเค ๆ ๆ พี่วางแล้ว!”

“นี่ไงเห็นไหม? สไลด์โชว์เลยว่าวางสายแล้วหยุดคุยแล้วโอเค๊?!”

“ใจเย็นก่อนสิ!”

กระโดกกระเดกตกใจชายหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะจำใจตัดสายทิ้งในที่สุด  

.

ทว่าดูเหมือนสาวนักบริหารจะโกรธจริงเพราะแทนที่จะพูดคุยด้วยดี ๆ  มิวท์กลับเลือกที่จะเปิดบทสทนาด้วยการปาเสื้อผ้าที่หอบอยู่ทั้งหมดใส่เปรมแทน

.

“พรึบ!”

.

“อุ๊บ!?”

.

“เอาเลยสิคะ! ใส่ซะแล้วจะไปไหนก็ไป! มิวท์หมดอารมณ์กับพี่แล้วเหอะ ด็อกเตอร์นั่นก็คนของมิวท์เหมือนกันบ้าบอที่สุด เจ้านายของเขาก็เป็นได้แค่ผู้หญิงสำส่อนที่นอนให้ผู้ชายปล้ำสินะ มิวท์มันไม่มีค่ามีราคาเลยงั้นหรอ! พี่เห็นมิวท์เป็นอะไรกันแน่พี่เปรม?!”

.

เสื้อไปทางกางเกงไปทางกางเกงในหล่นอยู่ใกล้สุด เปรมทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาฟังแล้วก็ฟัง สลับกับการหยิบอาภรณ์แต่ละชิ้นขึ้นมาสวมใส่ เขาเองก็หมดอารมณ์จะร่วมรักกับมิวท์แล้วเช่นกัน ในหัวมีแต่ภารกิจเพราะข้อมูลที่ได้มาเมื่อครู่คือสิ่งที่จะเปลี่ยนโฉมหน้าประวัติศาสตร์โลกได้เลย มนุษยชาติกำลังต้องการเขา แล้วเขาจะมัวมาเสียเวลาอยู่ที่นี่กับผู้หญิงขี้บ่นได้ยังไงกัน แต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จเปรมก็เลยตรงดิ่งพุ่งเข้าชาร์ทมิวท์ทันที

.

“ฟุบ!!!”

.

“ว๊ายยย!!!”

.

“ชู่ววว!.. เงียบเถอะคนดี”

.

มือหนาสอดเข้าโอบรัดเอวกิ่ว พลันดึงร่างบางเข้ามาแนบชิดติดกาย แล้วประกบริมฝีปากจุมพิตเธอด้วยความมันเขี้ยว

.

“จุ๊บ , จ๊วบบบ ,  จุ๊บ  , จุ๊บ ,  จุ๊บ”

.

สอดลิ้นพัลวันดูดดื่มเปรมมีเวลาแค่ 3 นาทีเท่านั้น แล้วมันก็ได้ผลเพราะนอกจากมิวท์จะใจเย็นลงแล้ว ตัวเธอยังอ่อนเหลวหมดเรี่ยวหมดแรงลงไปเลย แผ่นหลังถูกดันไปชนเข้ากับบานประตู ปลายนิ้วกร้านเอื้อมลงมากดล็อคก่อนที่ต่อมาจะลากเลื้อยขึ้นมาขย้ำลงที่ฐานปทุม มันเต่งตึงขึ้นสู้มือและระหว่างที่เปรมพยามจะสอดนิ้วเขาไปในร่องกระดุมเพื่อเขี่ยยอดถัน จู่ ๆ มิวท์ก็มีปฏิกิริยาขึ้น

.

“อื้อ~!”

“ไม่ค่ะ! ไม่ใช่แบบนี้!”

“ไม่เอา!”

“จ๊วบบบ!!!”

.  

จูบสั้น ๆ สุดท้ายจากเธอก่อนจะแฉลบหน้าหลบ กลายเป็นภาพของคนสองคนที่เชยคางอยู่บนไหล่ของกันและกัน ต่างคนต่างนิ่งคนหนึ่งก็รีบและอยากจะสงเคราะห์คู่นอนให้ถึงสวรรค์จะได้จบ ๆ ส่วนอีกคนก็รับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ความรัก มันไม่ใกล้เคียงแม้แต่ความเสี้ยนแต่มันเหมือนสัตว์ร้ายที่จ้องจะข่มขืนกันซะมากกว่า เปรมจึงเริ่มกอดมิวท์ใหม่อีกทีแบบเบา ๆ  พลันเอ่ยคำขึ้นนุ่ม ๆ 

.

“พี่ขอโทษนะเจ็บใช่ไหม? ร้องไห้ด้วย?”

.

“เจ็บใจมากกว่าค่ะ..”

มิวท์ตอบ

.

ก่อนที่ทั้งสองจะผละตัวออกจากกันแล้วกลับมานั่งพูดกันด้วยเหตุผลดี ๆ ตรงโต๊ะตัวเดิมที่เคยใช้เป็นลานประลองรักมาก่อน บัดนี้มันถูกทำความสะอาดแบบหยาบ ๆ มีเปรมนั่งอยู่ด้านบน และมีมิวท์นั่งอยู่ข้าง ๆ พวกเขาอยู่ในชุดเสื้อผ้ามิดชิดเรียบร้อย ก่อนที่เปรมจะค่อย ๆ เล่าสิ่งที่เขาพูดในโทรศัพท์ให้มิวท์ฟัง พวกเขาเป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจกันแล้วนี่นา จึงไม่ดีแน่ถ้าจะทำอะไรแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ และมีความลับต่อกันแบบเมื่อครู่อีก

.

ซึ่งบางทีเปรมก็ควรจะรีบซะหน่อย ไหนบอกด็อกเตอร์ว่าขอเวลาแค่ 3 นาที ถ้ารู้ว่ากระเทยที่ถูกจับตัวมาคือ “พี” เขากับมิวท์จะยังคงนั่งชิวกันอยู่แบบนี้ไหมนะ