บทที่ 70 : ท้องฟ้าสีดำ

จะสิ่งใดสิงอยู่ในใจเจนิสก็แล้วแต่ จริตจะก้านของเธอ ไลฟ์สไตล์ รวมไปถึงรสนิยมทางเพศที่เหมือนจะสปาร์คทุกทีที่เจอหญิงที่ใช่ ล้วนเป็นสิ่งที่เธอยังคงปกปิด บางทีอาจจะเป็นเพราะแพรวสนิทกับมิวท์ก็เป็นได้เจนิสถึงยังคงอยู่ เธอไม่เคยบอกใครแม้แต่กลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกัน ก็เป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมชะตากรรมเท่านั้น ไม่ใช่คนที่จะคุยเปิดอกหรือเปิดใจอะไรได้

.

“เสร็จแล้วจะเอาไงกันต่อดีคะพี่แพรว?”

อีกครั้งที่เจนิสเลี่ยงความรู้สึก ในขณะที่แพรวนั้นเห็นเธอเหมือนเป็นตัวเอง แต่หารู้ไม่ว่าเจนิสกลับเห็นแพรวเป็นตัวแทนของมิวท์ไปซะแล้ว

.

“ก็คงต้องรีบหาที่พักให้ได้ก่อนค่ำ เสียงปืนเมื่อกี้ทำให้เราอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ มันเรียกแขกเกินไป”

แพรวตอบเสียงห้วน ต่อด้วยการสอดปืนเข้าไปเก็บด้านหลังสลับกับควักแผนที่อันเดิมออกมา เธอกวัดแกว่งสายตาแคล่วคล่องเช็คพิกัดไปพลาง ส่วนกลุ่มเด็กสาวก็จัดแจงแพ็คเสบียงลงกระเป๋าไปด้วย  

.

จวบจนเวลาผ่านไปราว 10 นาทีทุกอย่างก็เรียบร้อย ศพลุงกับป้าไม่ได้ถูกเผาพวกเขาไม่ได้ทำพิธีใด ๆ ทางศาสนาให้เลยด้วยซ้ำ แต่กลับเลือกที่จะทิ้งไว้เช่นนั้นเพื่อให้เชื้อโควิดกัดกินไปเอง เศร้าและโคตรน่าสงสาร แต่ก็ต้องเข้าใจว่าทั้งแคลนจำต้องเดินหน้าต่อ และตอนนี้ก็เหลือกันแค่ 4 ชีวิต มีแพรวที่เป็นหัวหน้ากับเด็กมัธยมอีกสามคนที่เป็นผู้หญิงล้วนเท่านั้น ครานั้นแพรวก็ยังอยากจะให้น้อง ๆ ทุกคนมั่นใจ

.

“เรามีกระป๋องก๊าซที่งัดมาจากตู้หยอดเหรียญเกือบ 4 โหล อาหารแห้งกับน้ำดื่มก็พร้อมสรรพ ถือว่าพร้อมมากหากรีบออกเดินทางกันตอนนี้ ถ้าเร่งฝีเท้าไปให้ถึงก่อนพลบค่ำจะช่วยเราได้เยอะ”

“ป่ะ! ออกเดินทางกันต่อดีกว่า!”

.

“พรืดดด!”

เสียงรูดซิบปิดกระเป๋า

.

“คราวนี้แน่ใจใช่ไหมคะพี่แพรว ว่าจะไม่ใช่กับดักอีก?”

ตรงข้ามกับเจนิสที่ยังประชดประชันอยู่ ก็บอกแล้วว่านิสัยสันดานเธอเหมือนกับแพรวมาก เดือดร้อนไปถึงเพื่อนที่ต้องรีบปรามเธอด้วยการฉุดแขนรั้งเอาไว้

.

“หึ! อย่ากวนตีนค่ะน้อง!"

“ก็ไม่รู้สินะ.. อาจจะใช่อีกก็ได้! แต่เราก็ไม่มีทางเลือก! ที่ ๆ พี่จะพาไปพักมันเคยเป็นค่ายเก่าของพวก AP มาก่อน เป็นศูนย์สำหรับตรวจสอบคนเข้าออกและคัดกรองเชื้อ แคลนของเราเสียสมาชิกที่เป็น LGBT หลายรายที่นั่น มีการปะทะกันบ่อยครั้งจนเกิดข่าวลือไปถึงแคลนอื่น ๆ ว่าให้หลีกเลี่ยงบริเวณดังกล่าว มันเป็นพื้นที่อันตรายสีแดงเข้ม ถ้าไม่อยากประจันหน้ากับเจ้าหน้าที่ก็จงอย่าเสี่ยง”

.

“อ่าว.. พี่!? แล้วแบบนี้จะดีเหรอคะ? อย่างกับเดินไปให้เขาเชือดแหนะ?”

.

จบประโยคดังกล่าวแพรวกลับสืบเท้าออกเดินนำหน้าโทง ๆ ไปเลย เธอสะบัดหน้าหันมามองน้อง ๆ ผ่านทางหน้ากากกันแก๊สรุ่นโบราณที่สวมอยู่

.

“ไม่หรอก! เพราะปัจจุบันมันได้ร้างไปแล้วด้วยฝีมือพี่เอง!”

.

จึงเกิดเป็นภาพของการเดินไปคุยไปเกิดขึ้น เมื่อเด็กถามแพรวก็เลยเล่าวิธีการอันชาญฉลาดที่เธอทำให้เด็กฟัง ว่าเธอแทบจะไม่ได้ใช้แรงอะไรเลย ก็แค่ส่งเอกสารพร้อมกับพิกัดตำแหน่งของแคลนต่าง ๆ ที่เธอพอทราบ ไปให้ศูนย์แพทย์ตรงนี้จัดการ หลังจากนั้นพวก AP ก็ทำการกวาดล้างไล่จับคนตามแคลนต่าง ๆ ไปรีดเลือดจนหมดสิ้น พอไม่มีงานให้ทำหน่วยย่อยตรงนี้ก็ถูกยุบไปโดยปริยาย มันก็เลยร้างแล้วก็กลายเป็นอาคารพักชั่วคราวแบบว่างเปล่าไม่มีผู้คน แถมยังปลอดภัยจากแคลนอื่น ๆ ด้วย

.

“สมองจ่ะเด็ก ๆ เขาเรียกว่าสมอง ผู้หญิงอย่างเราไม่จำเป็นต้องใช้แรงหรอก”

“เผิน ๆ เรายังมีท่าไม้ตายอีกอย่างด้วยนะ ไว้วันหลังถ้าว่างพี่จะเล่าให้ฟัง”

แพรวชี้นิ้วไปที่ศีรษะก่อนจะลดระดับลงมาชี้ที่อวัยวะสืบพันธุ์ตรงหว่างขา แค่นี้ก็ไม่ต้องบรรยายต่อแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร  

.

ต่างคนต่างเดินมุ่งหน้าลงใต้ด้วยความมุ่งมั่น เส้นทางต่าง ๆ ถูกปักธงด้วยความระมัดระวัง ชโลมอาบด้วยบรรยากาศแห่งความสิ้นหวัง ซากบ้านเรือนรกร้างกับรถเก่าสนิมเขรอะที่โดนเชื้อกินจนใช้การไม่ได้ กลิ่นสาปโชนของความตาย หลายอย่างเห็นแล้วชวนให้เศร้า เมื่ออะไรต่อมิอะไรก็ดูไม่สวยงามไปซะหมด ราวกับว่าความหวังตรงปลายอุโมงค์จะไม่ปรากฏตัวออกมาให้เห็นอีกแล้ว จนกระทั่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป แคลนของแพรวช้ากว่าที่คิด และทุกคนแสนจะอิดโรย  

.

“เฮ้! อดทนหน่อยสิ! อีกแค่นิดเดียวเอง! ขืนพักตรงนี้เราจะเป็นเป้านิ่งนะ ลุกขึ้นแล้วเดินต่อกลั้นใจหน่อยเร็ว.. ว.. ว.. ว!”

แพรวพยายามพูดปลุกใจลูกทีม  

.

และระหว่างที่ตุบปะตุบเป๋จะหยุดไม่หยุดแหล่ สติสัมปัชชัญญะของทุกคนก็ถูกจู่โจมเข้าโดยพลัน จากแสงประหลาดวาบหนึ่งที่พุ่งลงมาจากบนฟากฟ้า!

.

“ฟับบบ!~~~~!” 

.

“วิงค์~!”

.

“ตูมมมมมม!!!”

.

เกิดเสียงดังคล้ายระเบิดขึ้นกลางนภา ลูกไฟขนาดใหญ่โหมกระพือส่องสว่างไปทั่วบริเวณก่อนที่แป๊บหนึ่งจะหายไป วาบแรกไม่เป็นไรวาบต่อไปไฟเหมือนไหม้อารมณ์ พวกเด็ก ๆ ตกใจกันมาก เพราะไม่กี่วิหลังจากนั้นท้องฟ้าสีดำแห่งรัตติกาล ก็กลับเต็มไปด้วยแสงสว่างจากดงกระสุน จุดประกายวาบนับร้อยนับพันพุ่งขึ้นไปสว่างโพลงตัดกับความทมิฬของท้องฟ้าได้อย่างขนลุก มันคือสงคราม! มันคือการปะทะครั้งใหญ่ระหว่างกลุ่มคนไม่ทราบฝ่าย! แล้วทิศทางที่สันนิษฐานว่าเป็นจุดเกิดเหตุก็ดันเป็นจุดเดียวกับจุดพัก ที่แพรวกำลังจะพาทุกคนเดินทางไป

.

โคตรแม่งเอ๊ย! แพรวคิดผิดซะแล้วสงบห่าเหวอะไรล่ะ? กำลังเกิดสงครามกลางเมืองสิไม่ว่า! เลี่ยงไม่ได้เธอจึงสั่งให้น้อง ๆ รีบหลบเข้าที่กำบังเพื่อซ่อนตัวก่อน  

.

เบื้องหลังแผ่นปูนที่ใหญ่พอควร อดีตมันเคยเป็นกำแพงรั้วของบ้านสักหลัง แต่ปัจจุบันมันคือที่ ๆ พวกเด็กใช้ซ่อนส่วนแพรวนั้นใช้ซุ่ม เธอสอดศีรษะให้สูงพ้นส่วนบนของขอบปูนขึ้นมา ทำให้สามารถมองเห็นถนนตรงหน้าได้ และสิ่งที่เห็นก็คือคาราวานรถหุ้มเกราะจากหน่วยแพทย์ของ AP ราว 3 - 4 คัน ที่วิ่งฝ่าเข้าไปในเงามืด เพื่อให้การสนับสนุนแนวรบข้างหน้า ตอนนี้ก็เลยชัดยิ่งกว่าชัดว่าบริเวณจุดพักที่แพรวปรารถนา นั้นได้กลายเป็นสมรภูมิรบของกลุ่มหรือใครสักคนกับพวก AP ไปแล้ว

.

“ปัง! ๆ ๆ ๆ , ปัง! ๆ ๆ ๆ , ตูมมมมมม!!!”

“ตูมมมมมม!!! , ปัง ! ๆ ๆ ๆ ,  ปัง! ๆ ๆ ๆ”

.

“ฮือ.. อ.. อ.. อ..”

“ใกล้มากเลยอ่ะพี่แพรว พวกเขายิงกันอยู่ใกล้เรามาก พวกเรากลัวจังเลยค่ะพี่..”

“ฮือ.. อ.. อ.. อ.. เราจะโดนลูกหลงไหมคะ.. อือ.. อ.. อ..”

.

แพรวแทบจะไม่ตอบอะไรกลับไป เธอรีบดึงเด็กทั้งสามมาสวมกอดไว้ เพื่อที่ถ้าหากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นมาอย่างน้อยก็จะมีแผ่นปูนหนา ๆ ตรงนี้เป็นแนวปะทะแรกให้ก่อน

.

“ชู่ววว.. เงียบ ๆ”

“เดี๋ยวมันก็จบ.. เดี๋ยวมันก็ผ่านไป.. ทนอีกแค่แป๊บเดียวนะเด็ก ๆ”

"ชู่วววววว!"

.

การปะทะรุนแรงจนพื้นดินจากฝั่งนั้นสั่นสะเทือนมาถึงฝั่งนี้ สาวหัวหน้าแคลนผ่านการต่อสู้มาหลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนจะรุนแรงถึงระดับนี้มาก่อน นี่ไม่เหมือนวิถีของพวก AP เลย ปกติพวกนั้นแค่ลากสิ่งมีชีวิตที่วิปริตผิดเพศไปรีดเลือดทำยา แต่ไอ้ที่อยู่ข้างหน้านี่เหมือนจะไม่ใช่ ด้วยความสัตย์จริงว่านี่คือครั้งแรกที่แพรวได้เห็นการโจมตีจากบนฟากฟ้าในเมืองหลวง และไม่ว่านี่จะเป็นการต่อสู้ด้วยวัตถุประสงค์ใดหรือของใคร แต่มันก็ดูจะรุนแรงเกินไปกว่าที่ผ่าน ๆ มามาก

.

 กระสุนปืนใหญ่หนึ่งลูกลอยมาตกอยู่ด้านหลัง มันพุ่งทะยานเฉียดหัวพวกแพรวไปแค่เล็กน้อย แต่อานุภาพกลับไม่ได้น้อยตามเลย ลูกปืนใหญ่ระเบิดตึกคอนกรีตร้างด้านข้างลงราบคาบ แพรวเองก็ไม่เหลือมาด เธอคิดแค่เพียงว่าจะพาน้อง ๆ รอดตายไปได้ยังไง