บทที่ 71 : ยาม

ฝุ่นตลบอบอวลควันโขมงโฉงเฉง ต่างคนต่างกรี๊ดกันไม่ออกด้วยเพราะถูกแพรวใช้ฝ่ามือปิดปากเอาไว้ 4 ชีวิตรอดตายแบบเฉียดฉิว รอจนกระทั่งทุกอย่างเริ่มเจือจาง และแสงจันทร์เริ่มจะสาดแสงทุกสายตาถึงเริ่มขยับเขยื้อน แผ่นปูนผืนใหญ่ยังคงตั้งตระหง่านเป็นกำบังให้ ส่วนพวกสาว ๆ เองก็ต่างพยายามจะชะเง้อออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง หลังการถล่มของตึกหลังใหญ่ผ่านพ้น

.

“เบา ๆ นะระวังด้วย..”

แพรวกระซิบเตือน

.

ความอยากรู้อยากเห็นนี่แหละที่เป็นทั้งคุณและโทษ มันทำให้เกิดความกระตือรือร้นก็จริง แต่ก็ทำให้เกิดช่องโหว่ได้ในคราวเดียวกัน เพราะสิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือขบวนรถพยาบาลที่วิ่งเข้ามากันอย่างขวักไขว่ สัญลักษณ์ AP บนตัวถังเด่นหลา มีการขนคนเจ็บรายทางออกมา แถมยังมีบางส่วนที่วิ่งตรงเข้าไปยังจุดปะทะเพื่อไปเอาคนเจ็บที่ตกค้างออกมาจากสมรภูมิ ไฟไซเรนหมุนติ้ววนวกคล้ายกันกับความสับสนแน่นอก ว่าจะเอายังไงต่อไปดี

.

พิจารณาแล้วคงเป็นไปไม่ได้หากแพรวจะยังดันทุรังทำตามแผนเดิม ถึงจะไม่รู้ว่าพวก AP กำลังสู้อยู่กับอะไร แต่ยังไงซะถ้าเข้าไปในสภาพแบบนี้ก็เท่ากับไปตายเปล่า แคลนของแพรวจะเอาอะไรไปสู้ ลำพังอาวุธที่มีอยู่ในมือก็ทำได้แค่ป้องกันตัวเองกับหลบซ่อนอำพรางจากคนร้ายเท่านั้น 

.

“ต้องมีแผนสองแล้วล่ะค่ะพี่แพรว.. หนูไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งถ้าพี่จะพาเราไปเสี่ยงอีก!”

เจนิสเสนอ

.

ส่วนแพรวก็พยักหน้าเห็นด้วย เปล่าประโยชน์ที่เธอจะรั้น เพราะต่างก็เห็นอยู่ทนโท่ว่าอะไรเป็นอะไร แสงจันทร์ลาลับเข้ากลีบเมฆไปอีกครา บนน่านฟ้าหาใช่หมู่มวลดารา หากแต่เป็นประกายไฟจากกระสุนปืนนานาชนิดที่โหมกระหน่ำใส่กันไม่ยั้งไม่มีใครยอมใคร เสียงระเบ็งเซ็งแซ่จากยุทโธปกรณ์กึกก้องขึ้นมาอีกรอบ พื้นดินรายรอบกลับมาสั่นสนั่นหวั่นไหว และบางที่พี่สาวหัวหน้าแคลนก็ควรจะรีบตัดสินใจแบบด่วน ๆ

.

“โอเค ๆ เจอแล้ว ๆ  ยังมีอีกที่หนึ่ง! ติดเป้ซะแล้วตามฉันมา!”

.

“ค่ะ! , รับทราบค่ะ!” 

.

เด็ก ๆ พร้อมแพรวเองก็พร้อมเช่นกัน เธอพับแผนที่ยัดใส่กระเป๋าหลังพลันทดทุกอย่างไว้ในใจ เพราะจากนี้ไปจะไม่ใช่การเดินแบบแช่มช้า หากแต่เป็นการวิ่งแบบไม่คิดชีวิต! ระเบิดตูมตามอยู่ด้านหลังจะมาใจเย็นอยู่ก็คงจะดูไม่ใช่เรื่อง!

.

มืดก็มืดมองก็ไม่เห็น “แสงจันทร์กระจ่างส่องนำทางสัญจร” คงเป็นเพียงแค่เนื้อเพลงเก่าของอาจารย์ไข่ มาลีฮวนน่า เนื่องจากดูตามหน้างานแล้วสิ่งที่นำทั้งสี่คนมูฟท์ออนไปข้างหน้าได้ เห็นจะมีเพียงสัญชาตญาณกับการจำทางไว้ในหัวของแพรวทั้งสิ้น เธอวิ่งหน้าตั้งแบบไม่คิดอะไรมาก กระโดดตรงนั้นปีนป่ายตรงนี้ ราวกับต้องการจะเก๊กฟอร์มชดเชยความเสียหน้าที่ประเมินจุดพักผิดไปเมื่อครู่    

.

จนในที่สุดก็มาถึงซะที โอ้แม่เจ้าโว๊ย! มันช่างสง่างามราวกับหอคอยคู่จากหนัง "The lord of the ring” นี่คือเสาตอม่อทางด่วนที่ตั้งฉากสูงจากพื้นมากกว่า 10 เมตร มองไปข้างบนจะมีถนนคอนกรีตทอดตัวยาวไปหลายกิโล เดาว่าเหนือขึ้นไปคงไม่มีรถวิ่งอยู่แล้ว เพราะลำพังตอม่อที่ค้ำยันอยู่ก็ยังถูกคลุมทับด้วยเถาวัลย์แล้วก็ไม้เลี้อย มันร้างอย่างกับอะไรดี ดีที่เป็นตอนกลางคืนไม่งั้นเราคงได้เห็นร่องรอยแตกร้าวจากการถูกเชื้อโควิดกัดกินเป็นแน่แท้

.

“ถึงแล้วใช่ไหมคะพี่แพรว? แฮ่ก! , แฮ่ก! , แฮ่ก! , แฮ่ก!”

เจนิสถามพลางก้มหน้าลงหอบเหนื่อย

.

“ใช่! คืนนี้เราจะพักกันที่นี่แหละ ห่างออกมาราว 1 กม. คงพ้นจากแนวกระสุนปืนครกแล้ว  แต่ก็!”

.

“อย่าเพิ่งพูดอะไรพี่! พวกเราขอพักก่อน เราหิวมากแล้วเราก็เหนื่อยจนลิ้นห้อยแล้วด้วย.. เฮ้อ.. อ.. อ.. , แฮ่ก ๆ , แฮ่ก ๆ”

จริงอย่างที่เจนิสบอกเพราะแม้แต่เพื่อนอีกสองคน ก็ยังนั่งจุ่มก้นลงกับพื้นดินเฉกเช่นเธอ พวกเธอหันหลังพิงกันเหยียดขาออกสุดเหยียด พลางควักน้ำกับอาหารกระป๋องขึ้นมาดื่มกิน โดยไม่สนเลยว่าเมื่อกี้แพรวกำลังจะพูดอะไร

.

ทว่าแพรวเองก็เข้าใจเธอเห็นสภาพเด็ก ๆ แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ก็เลยกุลีกุจอจัดแจงสถานที่ใต้ทางด่วนตรงนี้ให้เป็นที่พักชั่วคราวด้วยตนเอง แพรวทำการลากเอาถังน้ำมันเก่าที่เห็นอยู่แถวนั้นมาตั้งไว้ตรงกลาง โยนเศษไม้ท่อนไม้ลงไปเผา พร้อมกับเติมเชื้อเพลิงให้ไฟรุกโชติช่วงเพิ่มเติมความอบอุ่น ต่อด้วยการเคลียร์พื้นดินที่เหยียบอยู่ให้ราบเรียบ แล้วก็เอาผ้าใบปูนอนในกระเป๋าเป้ออกมาปู เต็นท์ไม่ต้องกางเพราะข้างบนมีทางด่วนคอนกรีตเป็นหลังคาให้อยู่แล้ว และตรงจุดนี้เองที่ทำให้บริเวณตรงนี้มีลักษณะเป็นเนินดินโล่ง ๆ ไม่มีหญ้าสักเส้น พืชพรรณรกชัฏก็ไม่มี เนื่องจากไม่มีแสงแดดแล้วก็น้ำฝนหยดลงมาถึงเนื้อดินตรงนี้เลย

.

ทันทีที่ทำเสร็จแพรวก็เลยถือโอกาสได้นั่งพักบ้าง เธอหย่อนก้นลงขัดสมาธิบนผืนผ้าใบ พร้อมกับเล่าสิ่งที่ตัวเองต้องการจะบอกแก่พวกเด็ก ๆ ไปเมื่อกี้ ออกมาในใจ

.

“มาได้ไกลขนาดนี้ก็นับว่าดีอยู่หรอก แต่สิ่งที่เราเป็นกังวลก็คือใต้ทางด่วนตรงนี้มันเปิดโล่งเกินไป! มันเป็นทำเลพักที่ใครจะมาตั้งก็ได้ จึงง่ายมากหากจะโดนซุ่มทำร้ายจากแคลนอื่น ๆ โคตรเสี่ยงแต่เรากับพวกเด็ก ๆ ก็ไม่เหลือแรงจะไปได้ไกลกว่านี้แล้ว มีแต่ต้องผลัดกันเฝ้ายามจะนอนพักทั้งหมดไม่ได้ ต้องมีคนเป็นยามกันเหนียวไว้คนหนึ่ง!”

.

แพรวบ่นอุบอยู่คนเดียว สวนทางกับเจนิสและเพื่อนที่เริ่มหัวเราะหัวใคร่ออกมาหลังจากได้ทานอาหารอร่อย ๆ 

.

ด้วยความสัตย์จริงว่าภาพเหล่านี้เมื่อมองผ่านกองไฟเข้าไป หัวใจแพรวกลับเป็นหวิว ๆ แปลก ๆ สีส้มอ่อนละมุนที่ฉาบผิวคนสามคนกับมิตรภาพของผองเพื่อน ช่างชวนให้แพรวหวนคิดถึงวันคืนเก่า ๆ ซะเหลือเกิน เป็นปีมาแล้วสินะที่เธอต้องโดดเดี่ยวตามลำพัง พีตายไปแล้ว.. ส่วนมิวท์ก็ไปอยู่กับเปรม.. ไม่รู้ล่ะ! ถึงจุดนี้จู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง หน้ากากกันแก๊สที่สวมอยู่ถึงกับขึ้นฝ้า มันเบลอและแสบพร่าคล้ายกับอดีตแห่งความผูกพัน ที่นับวันก็มีแต่จะลางเลือนและมองไม่เห็นกันอีกต่อไป

.

“ปั๊ก! , ปั๊ก! , ปั๊ก!”

กำกำปั้นทุบใส่หัวตัวเองเพื่อเรียกสติ เสียงดังกล่าวดังพอที่จะทำให้พวกเจนิสหันมามองทางแพรวในเสี้ยวอึดใจ ตามติดมาด้วยการยักย้ายถิ่นฐานมายังผ้าใบปูนอนที่หัวหน้าแคลนคนสวยจัดเตรียมไว้ให้

.

“ขอบคุณนะคะพี่แพรว..”

เจนิสยิ้มสวยเช่นเดียวกับเพื่อน แต่ก็ได้แค่แป๊บเดียวเพราะสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างเข้า!

.

“เอ๋.. พี่เป็นไรรึเปล่าคะทำไมท่าทางแปลก ๆ นี่พี่ร้องไห้ด้วยเหรอพี่แพรว?!”

.

“ปะ.. เปล่า! จะบ้าเหรอไม่ใช่สักหน่อย! เด็ก ๆ อย่างเธอทานข้าวแล้วก็รีบนอนซะจะได้เก็บแรงไว้ออกเดินทางแต่เช้า ตรงนี้ประเดี่ยวพี่จะเฝ้ายามให้เอง”

แพรวหลบตาสุดฤทธิ์เธอถึงกับลุกขึ้นยืนพรวดพราด ตั้งใจจะเดินหนีไปซะจะได้จบ ๆ 

.

ซึ่งก็หนีไม่พ้นการจับพิรุธของเจนิสอยู่ดี เพื่อนสองคนน่ะทิ้งตัวลงไปแล้วเลยเหลือแต่เธอกับแพรวสองต่อสอง เธอลุกขึ้นยืนตามแพรวโดยพลัน ก่อนจะปรี่ตัวเข้ามาใกล้ ๆ เล่นเอาแพรวถึงกับเสียอาการไปเลย

.

“อะไรของเธอยัยหนู! อย่ามาจ้องหน้าฉันแบบนี้นะ?!”

.

“เปล่าซะหน่อย! หนูแค่จะบอกว่าหนูเองก็คิดเหมือนพี่ไม่มีผิด เนินดินตรงนี้มันไม่ปลอดภัย มันต้องมีคนเฝ้ายามไม่งั้นอาจจะโดนดักปล้นแบบครั้งก่อนได้ นี่พี่คิดว่าหนูจะทำอะไร.. จะตกใจเพื่อ?”

เจนิสผายมือออกกว้างทำท่าสงสัย เธอก็ยังเป็นเธอลักษณะนิสัยยังกวนตีนเหมือนกับแพรวเป๊ะ 

.

“เปล่าไม่มีอะไร.. งั้นเธอต้องการจะสื่ออะไรล่ะเจนิส?”

.

มือเรียวของน้องถูกวางลงบนไหล่ เธอบีบไหล่แพรวเบา ๆ เป็นนัยว่าให้วางใจได้เพราะเธอจะเป็นคนเฝ้ายามในค่ำคืนนี้เอง  

.

"ปกติหนูนอนเกือบเช้าอ่ะพี่ ตอนอยู่ที่โรงเรียนประจำหนูก็รับงาน Part time เป็นยามตามหอพักด้วย เพราะฉะนั้นเรื่องนี้หนูเซียนมาก พี่ต้องนำทางพวกเราอีกไกล พี่นั่นแหละยิ่งควรจะต้องพัก เสียพี่ไปแคลนเราเท่ากับล่มสลายเลยนะคะ"