Capitulo Ocho

Matapos ang makapagdamdaming tagpo ay hindi na ulit nagkausap pa si Raphael at Tati. Nasa ospital ito namamalagi pero parang hangin lang siya at dinadaan-daanan lang ng asawa niya. Wala naman reklamo roon si Athalia, dahil mismong siya ayaw niyang kausapin si Raphael. Tumatawag-tawag si Mrs. Yapchengco para kamustahin siya, hindi raw ito makadalaw dahil kailangan nitong lumipad papuntang Europe.

Nag-angat ng tingin si Tati nang bumukas ang pinto. Napataas ang kilay niya nang makitang isang babae ang pumasok. Hindi niya alam kung bakit pero kumukulo agad ang dugo ni Tati sa babae.

Marahan itong ngumiti sa kanya kaya inirapan niya ito.

“Hi, Tati. Kumusta?” anya nito saka nagtungo agad sa kinaroroonan ni Raphael.

Hindi sumagot si Tati bagkus at tinitigan niya si Raphael, wala itong reaksyon. Nanatiling walang ekspresyon ang mukha nito.

“Clarise, did you bring the papers I asked you?” seryoso ang mukha ni Raphael, ni hindi man lang nito tinapunan ng tingin si Tati.

Ngumiti ang babae, “Yes, Raphael.”

Akmang yuyuko ang babae para humalik sa pisngi ni Raphael pero agad na tumayo si Raphael. Napakurap ang babae, marahil ay nahiya ito pero agad naman itong nakabawi at ngumiti agad.

“Dala ko lahat ng inutos mo. Even your clothes, nahirapan nga ako mamili, e–”

“Okay. You can leave now,” malamig na wika ni Raphael saka lumapit ito sa kinaroroonan ni Tati. “Are you okay?” kaswal na wika pa nito.

Napa-awang ang labi niya sa gulat, “A-ayos lang ako.”

“Nakahawak ka sa ulo mo. Tell me, is your head hurting again? Do I have to call the nurse or the doctor?” sunod-sunod na tanong ni Raphael, ‘di mawari kung nagpapanggap ba o talagang may pakialam ito sa kanya.

Napalunok siya bago sumagot, “Masakit ang ulo ko pero tolerable naman.” Nag-iwas siya ng tingin, “Unahin mo na ang trabaho mo.”

Ito ang unang beses na kinausap siya ni Raphael simula noong outburst nito noong nakaraang linggo. Hindi na nagsalita si Raphael, pumikit si Tati at sumandal. Wala na siyang pakialam kung ano ang gawin nung dalawa.

She just want to sleep… at hindi na magising pa. Takot na takot siya nang magising at walang maalala. Ulilang lubos na siya, wala siyang pamilya at walang maaasahan pa. Halos buto’t balat na siya dahil kakatrabaho at pag-aaral, hindi siya pwedeng pumalya. Dahil pangarap na lang amg meron siya. Iyon lang ang pinanghahawakan niya.

Waking up, not remembering anything was hell. May asawa nga siya galit naman sa kanya, na para bang siya ang pinaka masamang tao sa mundo.

Pasalamat na lang talaga si Tati at kahit galit si Raphael sa kanya ay hindi siya nito pinapabayaan. Lalo na ang mga magulang ni Raphael, ramdam niya ang pagmamahal sa kanya ng mga ito.

Minsan napapaisip siya, paano kung mas mainam na mawala na lang siya? Masyadong kumplikado, natatakot siyang magtanong kay Raphael at malaman ang katotohanan kung bakit siya nito kinamumuhian.

“Athalia!”

Napakurap siya at naaninag ang mukha ni Raphael.

“Rafa?” halos pabulong niyang wika, nanghihina siya at wala siyang lakas pa para sungitan ito.

Magkasalubong ang kilay nito. Katabi nito ang doctor at nurse. Mabilis ang pangyayari, the next Tati knew the doctors were checking her. It was a blur, hanggang sa nakatulog siya.

“Tati, Hija?” si Mrs. Yapchengco sa kabilang linya.

“Po?”

Bumontong hininga ang ginang, “Sa mansyon na lang muna kaya kayo?”

Kinagat niya ang pang ibabang labi, “Hindi ko po alam. A-ayoko po kayong maabala.”

“Nonsense! I am your mother, kaya dapat makinig ka sa ‘kin. Sa mansyon na muna kayo ni Raphael, mas mainam iyon para alam ko kung inaalagaan ka ba niya o hindi.” Humalakhak ang ginang, “Isa pa. Para mas mapalapit ulit kayo ni Raphael. At kung papalarin ay maging maayos na ang pagsasama niyo. God! I can’t wait to have little kids running around the house.”

Napalunok siya sa narinig, ni hindi nga niya maalala na kinasal siya sa anak nito. Apo pa kaya? Ngayong araw ay makakalabas na siya sa ospital. Hinihintay lang nila ang doctor para sa prescriptions nito, may rounds pa kasi ito.

“Damn it!” asik ni Raphael na atat na yatang umuwi.

Wala ng nakakabit na swero kay Tati, hindi na rin siya nakasuot ng hospital gown. Ready for discharge na talaga siya.

Hindi nag-uumpisa ng usapin si Tati, ayaw niyang kausapin si Raphael dahil pabago-bago ang trip nito. Minsan mabait ito sa kanya, mayamaya naman ay agit ulit ito sa kanya. Hindi niya tuloy makuha ang templa nito kaya nananahimik na lang siya.

“Can’t the doctor entertain us first?” angil ni Raphael.

“He is just doing his job. Maraming inaasikaso ang isang doctor Raphael. Iba’t-ibang pasyente at iba’t-ibang kaso rin. Kaunting hintay lang,” wika niya saka ngumiti kay Raphael.

Sarkastikong tumawa si Raphael, “Of course you know that. Doctor ka, eh.”

Namilog ang mga mata ni Tati, “D-doctor ako?”

Nag-iwas ng tingin si Raphael, “You are a fucking doctor. Nga naman, nakalimutan mo. Naaksidente ka at nagkalimutan mo lahat ng bagay. Ano pa nga ba…”

Hindi siya makapaniwala at natupad na ang pangarap niya. May naabot siya sa buhay! Hindi na siya palaboy. May trabaho siya— isa siyang doctor!

“It’s not that I-I want it to happen. H-hindi ko hawak ang takbo ng mundo, Rafa.”

“Yeah, right.” Sarkastikong sambit pa nito. “Congratulations for having another chance to ruin my life.”

At iyon nga, mainit na naman ang pakikitungo ni Raphael. Napabuntong hininga na lang si Tati, tatahimik rin lang naman sita dahil ayaw niya ng gulo. Kasi wala rin siyang magagawa dahil wala siyang maalala.

“Raphael,” mahinang sambit niya.

“What?!” iritadong wika pa ni Raphael.

Nag-iwas si Tati ng tingin at bumuntong hininga, “Nothing.”

Marahas na bumuntong hininga si Raphael, “Spill it.”

Ngumuso si Tati, “W-wala nga. Kalimutan mo na ‘yon.”

“Tell. Me.”

Nilaro-laro ni Tati ang daliri niya. Kabadong-kabado siya dahil alam niyang magsusungit na naman si Raphael. Wala nga ‘ata itong ibang emosyon kundi ang pagiging iritado lang. Parati itong aburido at masungit. Siguro sa kanya lang?

“I know ang kapal ng mukha ko para humingi ng pabor sa ‘yo. I know kaya ka galit dahil may masama akong nagawa sa ‘yo—”

“Kulang ang salitang masama para ilarawan ang mga ginawa mo,” pambabara pa ni Raphael.

“I-I know but please bear with me. H-hindi ko ginusto na maaksidente Rafa—”

“Stop calling me that,” malamig na saway ng asawa ni Tati.

Inosenteng nag-angat ng tingin si Tati, “But it is your name.”

“Just don’t call me Rafa,” maikling wika ni Raphael saka nag-iwas ng tingin.

“Okay,” huminto saglit si Tati saka napakagat labi. “Kung may matatakbuhan lang akong ibang tao hindi ko ipagsisiksikan ang sarili ko sa pamilya mo. You and your parents are the only people who know me. Wala akong ibang makakapitan, Raphael. Ni hindi ko nga maalala kung ano ang huling ginawa ko.”

Napapikit si Tati, nanginginig ang labi niya. Gusto niyang maiyak pero pinipigilan niya ang sarili. Ayaw niyang makita siya ng asawa na umiiyak. Ayaw niyang ipakita na mahina siya.

“Raphael, I maybe the cruel person in your eyes right now. I hate to admit it pero sa panahong ‘to, mahina ako. I am nothing right now… I am asking you to please set aside your anger for a while. Saktan mo ako kapag naaalala ko na ang lahat. Durugin mo ako sa paraang gusto mo. Ngayon, ikaw lang ang meron ako. Ikaw lang, siguro naman may panahong masaya tayo at hindi mo ako kinamumuhian? Sana i-iyon muna ang alalahanin mo. Kasi kailangan kita, Raphael. I need you right now, to hold me… to guide me. I am not asking you to love me. I am asking you to understand me.”