บทที่3 เปิดตัวคบกัน

มาเบล กดวางสาย เอเดนมองเธอส่งสายตายิ้มล้อเธอ แต่ไปยืนซะไกล

“เอเดนมานี่เลย”

“ไม่ไปหรอก”

“บอกให้มานี้ไง” มาเบลปาหมอนใส่เขา

“มีอีกกี่คน” ฉันถามเขาเสียงดุ

“ก็เยอะอยู่ แต่เคลียร์ได้หมดเบลใจเย็นๆ นะ ต่อไปนี้ไม่มีแล้วครับ” เขารีบอธิบายไม่อยากให้เธอโกรธ

“ดูหนังต่อไหมมานั่งกันเนอะ”

มาเบลกอดอกมองเขา คนที่ไหลลื่นอย่างเอเดน ฉันจะจัดการกับเขายังไงดี

“เบลครับเอเดนไม่ได้จริงจังอะไรจริงๆ นะ ก็ถ้ามีใครโทรมาอีกก็จะปฏิเสธเขาไปโอเคไหม” เอเดนรีบอธิบาย

“จะบอกเลยว่ามีเมียแล้วจะไม่ยุ่งกับใครอีกครับ เพราะเมียขี้หึงสุดๆ นะครับเบล เอเดนจะพูดแบบนี้เลยจริงๆ ครับ”

เขาเดินมาใกล้ๆ “ใจเย็นนะที่รักมานั่งก่อน”

“พูดจริงใช่ไหม” ฉันมองหน้าเขาสีหน้าจริงจัง

“พูดจริงครับ เบลต้องเชื่อใจกันสิ ตอนไม่มีใครมันก็เรื่องหนึ่ง จริงไหม ตอนนี้มีเบลแล้วเอเดนจะไม่มีใครอีกแน่นอน”

“เข้าใจแล้ว เชื่อก็ได้ แต่ไม่ได้เสียดายอยากเก็บไว้ใช่ไหม”

“ไม่มี ไม่ได้เสียดาย เอเดนไม่ทำแบบนั้นหรอกกลัวเบลเสียใจ” เขาตอบเธอเสียงหนักแน่น

เช้าวันต่อมา

มาเบลหายไปตั้งแต่เช้า เอเดนโทรหาเธอ เธอไม่รับสายเขา สักพัก

ครื่นน ครื่นน มาเบลโทรกลับ

“ฮัลโหล! เบลออกไปไหนไม่บอกเลย”

“ก็มาทำเรื่องเอกสาร จะไปเรียนต่อไง”

“แล้วจะรู้ไหมล่ะ ไปไหนก็หัดบอกกันบ้างดิวะ ตื่นมา เมียหายตลอด” เอเดนอารมณ์เสีย

“ขอโทษนะ เบลยังไม่ชินที่จะต้องบอกใคร”

“แล้วจะกลับรึยัง”

“กำลังจะกลับ”

“รีบกลับเลยคิดถึง”

เอเดนวางสายไปแล้ว มาเบลยิ้มกับโทรศัพท์เขาน่ารักดีนะ แถมวุ่นวายดีฉันชอบ

ครื่นน ครื่นน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เธอ เฌอรีน มาเบลรีบดรับสาย

“เฌอว่าไงจ๊ะ”

“พี่เบลว่างไหมคะวันนี้?”

“เฌอมีอะไรรึเปล่า”

“จะนัดพี่เบล มาทานข้าวหน่อยค่ะ”

“ได้สิ”

“เฌอโทรไปชวนพี่ๆ ทุกคนแล้วค่ะพี่เบล”

“ได้จ้ะ เจอกันนะ”

มาเบลมาถึงคอนโดเอเดนนั่งอยู่หน้าคอม

“เอเดนน้องเฌอโทรมาชวนไปทานข้าว”

“อืม! ไปสิ แล้วจะไปชุดนี้” ฉันรีบถามเขา

“ไปเปลี่ยนแป๊บเดียวครับ เบลมาช่วยเลือกชุดหน่อยได้ไหมครับ”

“ปกติก็เลือกเองไม่ใช่เหรอคะ”

“ก็คนมีแฟนไงครับอยากให้แฟนดูแล”

มาเบลยิ้ม รีบเดินตามไปเลือกชุดให้เขา “จริงๆแล้วเอเดนใส่อะไรก็หล่อ จริงไหม”

“จริงครับ ถอดเสื้อให้หน่อย”

มาเบลยิ้ม “พอมีแฟนถอดเสื้อเองก็ไม่ได้”

“อืม”

เธอถอดเสื้อให้เขายอมตามใจคนหล่อทุกอย่าง “ก้มหน่อยสิที่รักก็สูงไปนะ”

เขาขำ

“ถอดกางเกงให้ด้วยดีไหม” มาเบลถามยิ้มๆ แกล้งเขาเล่น

“ไม่ต้องเลยเบล เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปกันพอดีหรอก รู้แหละว่าอยากดู แต่ค่อยกลับมาดูนะที่รัก”

มาเบลย่นจมูกใส่เขาอย่างรู้สึกหมั่นไส้

สักพักทั้งคู่ออกมาถึงร้านที่เฌอรีนนัด เอเดนเดินจับมือมาเบลมาที่โต๊ะ เลโอสะกิดวิคเตอร์ วิคเตอร์ยิ้ม

“กูว่าผีผลักสองคนนี้แล้ว” เลโอพูดยิ้มๆ

พี่เบลเฌอรีนโบกมือ “นั่งนี่ค่ะ” เอเดนขยับเก้าอี้ให้มาเบล เจเจเดินมากับอบิเกล

“ร้านนี้เป็นร้านของเพื่อนคุณพ่อเฌอค่ะ เพิ่งขยายสาขา เฌอเลยนัดพี่ๆ มาจะได้อุดหนุนเพื่อนคุณพ่อ แล้วพวกเราก็จะได้เจอกันด้วย เดี๋ยวพี่เบลก็จะไปเรียนต่อแล้วด้วย”

“มึงละยังไงเบลจะไปเรียนต่อ ตามไปด้วยรึยังไง” เลโอพยักหน้าถามเอเดน

“กูไปไม่ได้”

“แล้วเบลต้องไปคนเดียว มึงอยู่ได้แน่เหรอเอเดน” เลโอเลิกคิ้วถามทั้งคู่

“กูสบายๆ ว่าแต่เบลเถอะไปอยู่ได้ไหม” เอเดนพูด

“เอ๊ะ! ยังไงฟังดูแปลกๆ นะกูว่า” เลโอพูดยิ้มๆ พอจะคาดเดาได้กับท่าทีของเพื่อนทั้งคู่ที่ดูเปลี่ยนไป

เอเดนยิ้มให้เลโอ “มีข่าวแจ้งให้ทราบนะทุกคน เราสองคนตกลงคบกันแล้ว”

เฌอรีนยิ้ม “ดีใจจังเลยค่ะ มีคนจัดการพี่เอเดนได้ซะที”

“ไม่ต้องตื่นเต้นไปนะเฌอรีน ตกลงคบกันปุ๊บพี่เบลเราจะไปเรียนต่อปั๊บเลย พี่จะไหวไหมล่ะทีนี้”

“เอเดนไปกับเบลก็ได้ ทางนี้พี่ดูแลเองเดี๋ยวพี่ให้เลโอกับวิคเตอร์ช่วยดู” เจเจพูดขึ้นมารู้สึกเห็นใจน้องชาย

“พี่เจกับเลโอไม่ไหวหรอก วิคเตอร์ก็งานยุ่ง”

“กูช่วยได้” วิคเตอร์รับปากเพราะเห็นใจเพื่อนเหมือนกัน

“กูก็ช่วยได้” เลโอพูดให้เอเดนเบาใจอีกคน

เอเดนหันมามองมาเบล “ฉันก็ต้องเรียนต่อแต่คงเรียนที่ไทย เบลไปแค่สองปี” เอเดนบอกทุกคน

“งั้นก็ไม่เป็นไรหรอกอเมริกาก็แค่ปากซอย” เลโอบอกเพื่อน

“ดีอันนี้ดีใช้ได้เลยเลโอ” เอเดนชมเพื่อน

“เบลไม่ต้องห่วงสองปีเอเดนบินทุกเดือน” วิคเตอร์แซวเพื่อน

“เบลไม่อยู่กินเหล้าสบายนะสิไม่ว่า”

“เฌอกับเกลจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ พี่เบล รายงานสดทุกสถานการณ์”

“อะไรกันเฌอรีนอบิเกล ระดับพี่ทำตัวดีอยู่แล้วไม่มีอะไรให้รายงานหรอก สองคนจะมาดูแลพี่ทำไมปวดหัวมากเลย เบลไว้ใจได้เลยไม่ต้องห่วงนะครับ”

มาเบลยิ้มให้เขา “ก็เริ่มไว้ใจตอนที่น้องเฌอกับน้องเกล บอกว่าจะดูแลให้นี่แหละเอเดน” มาเบลตอบเขายิ้มๆ

เจเจกลั้นขำ

“มึงก็อย่าชวนกูไปกินเหล้าเยอะนักนะเลโอ”

“ครับท่านเอเดน” เลโอตอบกลั้นขำ

“พี่เบลจะไปเมื่อไหร่คะ” เกลถาม

“อีกหนึ่งเดือนจ๊ะ”

“แล้วกลับมาอีกที่เมื่อไหร่ค่ะ”

“ก็หกเดือนจ้ะ”

“ระหว่างหกเดือนเอเดนบินสิบรอบ” เลโอแซว

“อย่านะเลโอ อย่ามาแซวกู เพราะกูจะบินแบบนั้นจริงๆ”

ทุกคนพากันหัวเราะ ทั้งขำทั้งเห็นใจเอเดนกันทุกคน

ผ่านไปสักพัก

“พี่เจเปิดจังเลยไวน์กี่ขวดแล้ว” เฌอรีนเริ่มบ่นพี่ชาย

“อุ๊ย! เพลินๆ สามขวดแล้ว” เจเจทำเป็นตกใจ “ถึงว่าเริ่มตึงๆ แล้วเนี่ย”

“พอไหม?”

“เฮ้ย!พอได้ไงเฌอรีนเลี้ยง เอามาอีกขวด” เอเดนเรียกพนักงาน

“สั่งเลยพี่เดนแค่นี้เบาๆ หนูเอาบัตรพี่วิคเตอร์จ่ายอยู่แล้วค่ะ” เฌอรีนบอกพี่ๆ

“งั้นเอามาสองขวดเลยเอเดน” วิคเตอร์บอกเพื่อน “แค่ค่าไวน์เรื่องเล็ก” วิคเตอร์พูดยิ้มๆ

“ค่ากระเป๋ารองเท้าแพงกว่าไวน์เยอะ” ว่าจบก็มองสบตาเฌอรีน

“….”

“เออ! เป็นอะไรกันกับกระเป๋า ก็อยากรู้เหมือนกัน”เอเดนหันมาถามมาเบล

“มันเป็นคำถามหาเรื่องมากเลยนะเอเดน” มาเบลตอบ

“ใช่มึงพูดขึ้นมาทำไมวิคเตอร์”

วิคเตอร์หัวเราะ

“จะตอบให้นะคะถ้าพี่ๆ สงสัย มันเป็นการลงทุนค่ะ” เฌอรีนตอบพี่ๆ

“ฟังน้องสิเอเดน” มาเบลหันมาดุเขา

“ฟังอยู่ครับ ที่รัก”

“กระเป๋าของพวกเราซื้อมาขายไป แล้วก็ขายได้กำไรทุกใบด้วยค่ะ พี่ๆ คงไม่รู้หรอกเวลาผู้หญิงอยากได้อะไรตามหาอะไร เท่าไหร่ก็ซื้อค่ะ กำไรทั้งนั้นแถมขายง่ายด้วย”

“แล้วที่ใช่บัตรพี่ซื้อทุกเดือนละ” วิคเตอร์ถาม

“ก็เป็นเงินลงทุนไงคะ”

“แล้วกำไรละ” เอเดนรีบถาม

“หนูก็เก็บสิคะ”

เจเจกลั้นขำ

“รวยอนาคตคุณเฌอรวยที่สุด” เอเดนพูดยิ้มๆ

“เอเดนเมาแล้วนะ ดื่มเยอะจัง” มาเบลบ่นเขา

“ก็มากับเบลดื่มได้”

“ก็ดื่มได้แต่เยอะไปแล้ว”

“โอเคครับพอเนอะ”

“ว่านอนสอนง่ายจริงนะเอเดน” เลโอแซวเขา

“มีแต่พี่เบลเท่านั้นแหละที่จะเอาพี่เด่นอยู่” เฌอรีนพูดขึ้นอีกคน