CHAPTER 2

Pagkasakay sa sasakyan, inilagay ni Lydia ang pregnancy test sa loob ng kanyang bag.

Tumawag ang kanyang assistant na si Mitch Santos. “Ma’am Lydia, tumawag ulit ang kliyente. ‘Yung artifact po na painting ay gusto nila na bukas na mismo natin i-deliver.”

Kumunot ang noo ni Lydia. “Hindi ba napag-usapan na isang linggo ang lead time?”

“Parang may nangyaring problema sa panig nila. Sabi ng representative, basta ma-deliver natin sa oras, wala raw problema sa presyo.”

Sandaling nag-isip si Lydia bago sumagot. “Sabihin mo sa representative na sa makalawa namin idi-deliver, at tataasan ng limampung porsyento ang bayad.”

“Pero matigas ang paninindigan nila…”

“Ang makalawa na ang pinaka-kaya ko. Kung hindi nila matatanggap, pwede kong ibalik ang bayad.” Matatag ang tono ni Lydia.

“Sige Ma’am, sasabihin ko agad sa kanila.”

Pagkababa ng tawag, bago pa niya mailapag ang cellhone ay aksidente niyang nabuksan ang isang trending topic.

Nasa hot search si Winston. Mas tama sabihin na magkasama sa hot search si Winston at ang sikat na aktres na si Sidney Mercedez.

[Ang aktres na si Sidney Mercedez at ang kanyang mayamang nobyo, isang linggong magkasama sa Paris, kagabi ay sabay na bumalik sa bansa!]

Hindi malinaw ang mukha ni Winston sa mga litrato, pero kahit isang side view lang, agad niya itong nakilala. Matagal niyang tinitigan ang litrato. Pagkaraan ng ilang sandali, bahagyang nanginig ang kanyang pilik-mata, at saka niya isinara ang trending topic.

Binuksan niya ang myday ni Sidney Mercedez. Gaya ng inaasahan, alas singko ng madaling araw, nag-post ito ng larawan ng pagsikat ng araw.

Ang nakalagay na caption: [“Sa paghahanap ko, bumalik din ako sa pinagmulan. Buti na lang, nandiyan ka pa rin.”]

Tinitigan ni Lydia ang litrato ng pagsikat ng araw. Sa isip niya, malinaw niyang nakikita sina Winston at Sidney na magkahawak at magkasamang pinagmamasdan ang umaga. Kaya pala kagabi ay ganoon siya kabilis umalis. Para lang samahan ang babaeng mahal niya na masilayan ang pagsikat ng araw.

Bahagyang ngumiti si Lydia, ngunit puno iyon ng pangungutya sa sarili. Alam niyang wala siyang lugar sa puso ni Winston, pero hindi pa rin niya mapigilan ang patuloy na pagtingin sa kanya—parang isang kawawang magnanakaw na nakasilip mula sa dilim, pinagmamasdan ang bawat kilos ng taong mahal niya kasama ang ibang babae.

Hindi niya mapigilan ang sariling puso. Tulad ng gamu-gamo sa apoy, handa itong masunog, at pati siya mismo ay nandidiri sa sarili. Ang mabuti nalang, nakabalik na sa bansa si Sidney. Siguro, malapit nang sabihin ni Winston ang salitang diborsyo.

Sa totoo lang, mas mabuti na rin iyon. Kapag naghiwalay na sila, tuluyan na siyang makakaalis sa mundo ni Winston. Magiging estranghero sila, walang kinalaman sa isa’t isa. At pagdating ng panahong iyon, tuluyan na ring maglalaho ang nakakatawa at kahabag-habag na pag-asang matagal na niyang tinatago sa kanyang puso.

Pagdating ni Lydia sa lumang bahay ng pamilya Martinez, ipinarada niya ang kotse sa pansamantalang parking area. Pagkababa niya, naglakad siya papasok. Habang dumaraan, bahagyang tumingin sa kanya ang mga kasambahay at pagkatapos ay nagpatuloy sa kanilang gawain.

Kalmado lang ang ekspresyon ni Lydia. Limang taon na silang kasal ni Winston, ngunit si Madame Leonora ay palaging may mababang tingin sa kanya. Dahil dito, maging ang mga tauhan ng pamilya Martinez ay hindi siya gaanong iginagalang. Kung hindi lamang para kay Stephen, hindi na sana siya pumupunta rito.

“MOMMY!”

Isang malinaw at masayang tinig ng bata ang umalingawngaw. Pagkapasok ni Lydia sa sala, agad siyang sinalubong ng maliit ngunit pamilyar na pigura.

“Mommy, sa wakas nandito ka na para sunduin ako!”

Mahigpit siyang niyakap ni Stephen, na para bang isang maliit na kuting, at may bahid ng sama ng loob ang boses. “Kanina, niloko ako ni Lola. Sabi niya, ayaw mo na raw sa akin.”

Napatigil si Lydia at tiningnan si Madame Leonora. Nakaupo ito nang may karangyaan sa upuan ng maybahay. Sa tabi niya ay naroon ang isang babaeng may banayad na aura at kahanga-hangang ganda, si Sidney Mercedez.

Nabigla si Lydia sa presensya nito sa bahay ng mga Martinez, ngunit agad din niyang naisip na normal lang iyon. Alam na niyang nag-propose na si Winston kay Sidney, at dahil nasa hot search na sila, halatang plano na nilang gawing opisyal sa publiko ang relasyon. Ngayon na narito si Sidney sa bahay, malinaw na tanggap na ito ni Madame Leonora.

“Mommy, bakit hindi ka nagsasalita?” tanong ni Stephen habang nakatingin sa kanya. “Totoo ba ang sinabi ni Lola? Magdi-divorce na ba kayo ni Daddy? Iiwan mo na ba ako?”

Si Lydia ay napayuko at nagtama ang tingin nila ni Stephen na halatang balisa. May kirot siyang naramdaman sa puso.

Sa loob ng limang taon, itinuring niyang parang sariling anak si Stephen. Lahat ng pangangailangan at mga bagay tungkol sa kanya ay siya mismo ang gumagawa. Hindi totoo na basta-basta lang ang limang taong samahan bilang mag-ina.

Naalala niyang kapag naghiwalay na sila ni Winston, hindi na niya makakasama si Stephen. May lungkot din sa kanyang dibdib.

"Stephen, halika rito." Tawag ni Madame Leonora habang kumakaway sa kanya.

"Ayoko!" Mariing yumakap si Stephen kay Lydia. "Gusto kong umuwi kasama si Mommy!"

Nanlaki ang mga mata ni Madame Leonora at tumigas ang boses. "Ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na hindi si Lydia ang mama mo. Ang totoong mama mo ay itong sikat na aktres, si Sidney!."

Napahinto si Lydia sa narinig. Ang tunay na ina ni Stephen ay si Sidney?

Pero hindi ba sinabi ni Winston na matagal nang patay ang ina ni Stephen?

Ibig bang sabihin… matagal na siyang niloloko ni Winston?